บ่วงร้อยรักเล่ห์ร้าย
ความเจ็บปวด
เซี่ยอู่ไป๋
" หนานหนาน คุณจะไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับผมจริงๆเหรอ ผมจริงใจกับคุณจริงๆนะ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"อู่ไป๋พอเถอะ คุณตามฉันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ แต่ฉันก็ไม่คบกับคุณ ถูกมั้ย แสดงว่าฉันไม่ได้ชอบคุณไง คุณดูไม่ออกเหรอ"
ลู่ชิงชิงพูดออกมาด้วยสายตาที่เย็นชาและใบหน้าที่เรียบเฉย เพราะเธอไม่คิดจะรักใครอยู่แล้ว เพราะเธอไม่เคยเชื่อเรื่องรักแท้
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ถ้าคุณยังตามฉันอีกฉันจะแจ้งตำรวจ"
เซี่ยอู่ไป๋
"ถ้าคุณไม่เคยชอบผม คุณมาคบกับผมทำไม"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ฉันว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้ว ฉันไม่เคยคบกับคุณ แล้วเราก็ไม่เคยคบกัน"
เซี่ยอู่ไป๋
"แล้วที่เราไปกินข้าวดูหนัง ไปเที่ยวด้วยกันมันคืออะไร"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"การที่ฉันไปกินข้าวดูหนังมันไม่ได้หมายความว่าเราเป็นแฟนกันสักหน่อย ฉันก็แค่ไปนัดบอดก็แค่นั้น คุณไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่ฉันไปนัดบอดด้วยสักหน่อย ทำไมหรือคุณคบกับผู้หญิงทุกคนที่คุณไปนัดปอดเหรอ"
เซี่ยอู่ไป๋
"แต่ฉันทำทุกอย่างเพื่อเธอ ฉันยอมเธอได้ทุกอย่าง ฉันไม่เข้าใจเธอทำแบบนี้ ถ้าเธอไม่ชอบฉันแล้วมาให้ท่าฉันทำไม"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ให้ท่าเหรอ ฉันไม่เคยให้ท่าคุณ แล้วระหว่างเรามันไม่มีอะไรเกินเลยสักนิด"
เซี่ยอู่ไป๋
"แต่...แต่ว่า"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่านายเอาฉันไปพนันกับเพื่อนว่าสามารถมีอะไรกับฉันได้ก่อน1เดือนพวกนั้นต้องจ่ายนาย200,000หยวน ทำไมเหรอปกตินายทำแบบนี้กับคนที่นายรักเหรอ ใช้เธอเป็นเครื่องมือสนองตัณหาของนาย ทำแบบนี้มันสนุกมากรึไง"
เซี่ยอู่ไป๋
" ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่ เธอเข้าใจผิดแล้วฉันรักเธอจริงๆนะหนานหนาน"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"เหรอ แต่ฉันมีคลิปเสียงตอนที่นายคุยกับเพื่อน ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกอยู่ อยากดูมั้ยละ "
เซี่ยอู่ไป๋
"เธอรู้แบบนี้แต่เธอก็ยังมาให้ท่าฉัน แล้วตอนนี้เธอจะเล่นตัวทำไม ฉันสามารถเป็นผู้ชายในแบบที่เธอชอบได้นะ ฉันจะรักเธอคนเดียวฉันจะดูแลเธอ ไม่ว่าเธอต้องการอะไรฉันสามารถหามาให้เธอได้"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"หึ! คิดว่าฉันพิศวาสผู้ชายอย่างนายรึไง
ฉันจะบอกอะไรให้ สิ่งที่ฉันสนไม่ใช่ผู้ชายสาระเลวอย่างแกเหรอนะ แต่เป็นใบหน้านี้ต่างหากที่ฉันสนใจ เกิดมามีใบหน้าที่หล่อขนาดนี้ แต่ดั้นใช้ในทางที่ผิด หน้าเสียดายจริงๆ "
เซี่ยอู่ไป๋
"ถ้าเธอสนใจความหล่อของฉันทำไมต้องเล่นตัวขนาดนี้กัน ขอแค่เธอบอกมาฉันก็จะยอมเป็นของเธอ"
พอพูดจบอู่ไป๋เดินเข้าไปหาลู่ชิงชิงแล้วเอามืออีกข้างเข้าไปโอบเอวของเธอ ส่วนอีกอีกข้างจับใบหน้าของเธอแล้วค่อยๆเอาหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะจูบลู่ชิงชิง แต่ลู่ชิงชิงเล่นเทควันโดมาตั้งแต่เด็ก เธอได้บิดแขนของอู่ไป๋ไปข้างหลังแล้วจับเขาทุ่มลงบนพื้น แล้วอู่ไป๋ก็สลบไป
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"หึ่!😏 คิดว่าจะแน้ "
แล้วลู่ชิงชิงก็เดินขึ้นรถไป
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
ทุกคนคงอยากรู้สินะว่าฉันเป็นใครทำอะไร
ฉันไม่ใช่หนานหนานหรอกนะ ที่เห็นผู้ชายคนนั้นเรียกฉันแบบนั้น ก็เพราะฉันปลอมตัวใส่วิกผม
เปลี่ยนชื่อ เพื่อหาแรงบันดาลใจในการเขียนนิยาย จริงๆฉันชื่อ...ลู่ชิงชิงหรืออะแมนดา เป็นนักเขียนนิยายโรแมนติกหรือกึ่งๆ18+ ถึงฉันจะไม่เคยผ่านมือผู้ชายคนไหนเลยก็เถอะนะแต่ฉันได้รางวัลนักเขียนยอดเยี่ยมมา3ปีซ้อนเลยนะ เพราะฉันโสดมาตลอดเลยต้องทำแบบนี้ไง ไม่งั้นก็คงจะเขียนออกมาไม่ได้หรอก ฉันอายุ24ปี
หนังสือของฉันต้องการความสมจริงฉันก็เลยหลอกผู้ชายพวกนั้นเท่านั้นแหละ ผู้ชายที่มีดีแค่ใบหน้า นอกนั้นไม่มีอะไรดีสักอย่าง ผู้ชายพวกนี้ก็แค่ใช้คำพูดที่แสนหวานเพื่อหว่านล้อมผู้หญิงโง่ๆที่แสนซื่อพวกนี้ก็เท่านั้น (ฉันไม่เคยมีแฟนแล้วรู้ได้ยังไงนะเหรอ) หึ!...ก็แม่ของฉันไงที่เป็นผู้หญิงโง่ๆที่แสนซื่อที่เชื่อคำพูดแสนหวานของผู้ชายเลวๆ หลงงมงายอยู่กับคำสัญญาจอมปลอม แม้วันสุดท้ายของชีวิตก็ยังโง่งมอยู่กับความรักบ้าๆที่ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ (มันเกิดอะไรขึ้นนะเหรอ)
วันนั้นฉันได้ยินแม่ทะเลาะกับแฟนใหม่ฉันได้แต่นั่งหลบอยู่ในห้องตัวเองพอผู้ชายคนนั้นออกไป ฉันก็เข้าไปในห้องแม่ แล้วฉันถูกแม่ตีหัวจนสลบแล้วจับฉันมัดแขน มัดขา ปิดปาก แล้วมัดฉันไว้กับเก้าอี้ พอฉันฟื้นลืมตาขึ้นมาเธอก็กำลังยืนอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับเชือกในมือ ฉันทำได้แค่ร้องไห้ออกมา เธอหันมาหาฉัน พร้อมกับพูดว่า "ขอโทษนะที่ดูแลลูกไม่ได้ แม่รักเค้าแม่ไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว"
เค้าพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน แล้วฉันละ เค้าไม่รักฉันสักนิดเลยเหรอ ทำ...ทำไมกันฉันทำได้แค่คิดในใจแล้วร้องไห้ออกมาก จากนั้นก็มองเธอผูกคอตายไปช้าๆ ฉันพยายามเรียกคนแต่ก็ไม่มีใครได้ยินจนผ่านไป2วันที่ปู่กับย่ามาหาฉันพวกท่านเปิดประตูแล้วรีบแจ้งตำรวจ ปู่กับย่าวิ่งเข้ามากอดฉันแล้วปลอบฉัน ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่คิดจะมีความรักอีก
จุดเริ่มต้นของความรัก
ลู่ชิงชิงขับรถไปท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ใบหน้าเต็มไปด้วยหยดน้ำตาทุกครั้งที่เธอนึกถึงแม่เธอไม่สามารถห้ามน้ำตาได้เลยความเจ็บปวด ความเสียใจ ความเจ็บแค้น มันทำให้เธอเป็นคนที่ไร้หัวใจจริงๆหรือเป็นแค่เกาะที่เธอสร้างขึ้นมาเอาไว้ปกป้องตัวเองกันแน้
ปี๊นๆๆๆๆ ปี๊นนนนนน......โครม!!....
รถของลู่ชิงชิงชนกับรถที่สวนมาอย่างเต็มแรง
เธอเจ็บหัวมากและพยายามดึงเข็มขัดนิรภัยออกแล้วพยายามเปิดประตู เธอเดินจากรถอย่างช้าๆเลือดบนหัวของเธอค่อยๆไหลออกมาช้าๆ พอเธอเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นเพราะความเจ็บ เธอรีบวิ่งไปดูรถที่เธอชนฝั่งคนขับ สายฝนที่โหมกระหน่ำ ท้องฟ้าที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากรถเท่านั้น เธอพยายามเคาะประตูรถเรียกชายคนนั้นอยู่หลายครั้งเขาก็ไม่ตอบเธอเลย เธอจึงพยายามเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออกเธอได้มองไปรอบๆเธอเห็นก้อนหินอยู่เลยพยายามทุบกระจกอยู่หลายครั้ง
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ในที่สุดก็แตกสักที "
พอกระจกรถแตกเธอรีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปดู ผช.คนนั้น เธอไม่สนใจแผลของเธอที่โดนกระจกบาดเลยสักนิด
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"คุณคะ.... คุณคะ คุณเป็นยังไงบ้าง"
แต่ผู้ชายคนนั้นไม่มีการตอบสนองใดๆเลย เธอเลยเช็คว่าเค้าหายใจอยู่มั้ย
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"เห้อออ...โชคดีที่ยังหายใจอยู่ คุณรอฉันเดี๋ยวนะฉันจะโทรเรียกรถโรงบาล คุณอย่าเป็นอะไรนะ ถ้าคุณตายฉันต้องรู้สึกผิดไปตลอด
ชีวิตแน้ๆเลย"
เธอหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหารถโรงพยาบาล
ไม่นานรถโรงพยาบาลก็มา พอผู้ชายคนนั้นขึ้นรถโรงพยาบาลไป เธอได้ล้มลงกับพื้นท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ฉันมาอยู่โรงบาลได้ไงเนี่ย ว่าแต่ผู้ชายคนนั้น...อยู่ไหนกัน"
ลู่ชิงชิงพยายามลุกจากเตียง แล้วมองไปรอบๆ
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"คุณพยาบาลคะ เห็นผู้ชายที่รถชนแล้วมากับฉันมั้ยคะ"
(พยาบาล). "อือออ ไม่ทราบจริงๆค่ะ แต่เดี๋ยวดิฉันไปถามคุณหมอให้ค่ะ คนไข้นอนรอที่เตียงก่อนนะค่ะ "
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ "
(หมอ). "คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ ปวดหัวตาพร่ามัวรึเปล่า"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ไม่ค่ะ ฉันปกติดี แต่คุณหมอค่ะ คนไข้มี่ถูกรถชนอยู่ที่ไหนค่ะที่มาพร้อมฉัน"
(หมอ). "อ้อ...กำลังทำแผลอยู่ครับ เจ็บหนักสักหน่อยแต่ไม่ถึงกับสาหัสครับ พักสัก4-5วันก็กลับบ้านได้ อีกเดี๋ยวทำแผลเสร็จพยาบาลจะเข็นผู้ป่วยมาพักในห้องนี้นะครับ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ "
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"นี้ฉันหลับไปนานเท่าไหร่กันนะ"
ลู่ชิงชิงมองไปรอบๆห้อง เธอเห็นคนนั้นที่เธอขับรถชน เค้านอนหลับอยู่เตียงข้างๆเธอ เธอหันไปมองชายคนนั้นอย่างสนใจ มองไปยิ้มไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลา ใบหน้าเรียวยาวขนตา จมูก ริมฝีปาก ผมสีน้ำตาลทอง ช่างเข้ากับใบหน้านี้เหลือเกิน
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ทำไมหล่อขนาดนี้นะ ทำไม ...ไม่ๆๆๆ นี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี้ย"
ผู้ชายคนนั้นลืมตาขึ้น แล้วมองไปที่ลู่ชิงชิง
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"มองพอรึยัง "
เขามองไปที่เธอพร้อมกับยิ้ม
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ปะ...เปล่าสักหน่อย ใครมองคุณกัน ฉะ...ฉันแค่...แค่มองออกนอกหน้าต่างตั้งหาก คุณคิดไปเองต่างหากว่าฉันมองคุณ"
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย คุณจะร้อนตัวทำไม"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
" คะ...ใครร้อนตัว ฉันเปล่าสักหน่อย"
(หมอ) "ตื่นกันแล้วเหรอครับ งั้นดีเลย ผมขอตรวจแผลหน่อยนะครับ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ค่ะ"
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"ครับ"
(หมอ). "แม้...ใจตรงกันจังเลยนะ"
เซี่ยลู่เสียนได้แต่อมยิ้มกับความน่ารักของลู่ชิงชิง
ลู่ชิงชิงก็ได้แต่ทำสายตาเลิ่กลั่กเพราะเขินที่หมอพูด
(หมอ) "งั้นผมขอตรวจคุณผู้หญิงก่อนนะครับ คุณชื่ออะไรครับ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ลู่ชิงชิงค่ะ"
(หมอ). "คุณลู่นะครับ ปวดหัวบ้างมั้ยครับ มองเห็นปกติมัย "
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"มีเจ็บตรงหัวนิดหน่อยค่ะ แต่มองเห็นปกติค่ะ"
(หมอ ). "ไม่มีตาพร่ามัวนะ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ไม่ค่ะ ปกติดี"
(หมอ)" ส่วนแผลที่มือ หมอจะให้พยาบาลทำแผลให้นะครับ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
(หมอ) "คุณผู้ชาย คุณชื่ออะไรครับ"
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"เอ่อ...ชื่อ...ชื่อ "
(หมอ). "ทำไมครับ จำไม่ได้เหรอ คุณ...คุณจำเรื่องตัวเองก่อนหน้านี้ได้มั้ยครับ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"เป็นไปไม่ได้! คงไม่ใช้สมองเสื่อมใช้มั้ยค่ะ!"
(หมอ) "ผมก็ไม่แน้ใจนะ คงต้องตามหมอที่เชี่ยวชาญมาน่ะครับ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"นี่นาย ...นายจำไม่ได้จริงๆหรือแกล้งจำไม่ได้กันแน้ "
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"ผมโกหกแล้วผมจะได้อะไร"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"เอ่อ...นั้นสิ"
ดีใจที่เป็นเธอ
(หมอ) "งั้นเดี๋ยวผมตามหมอด้านระบบประสาทมาดูแล้วกันนะครับ ยังไงผมขอตัวไปดูคนใข้ห้องอื่นก่อนนะครับ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะ"
นี้เค้าสมองเสื่อมจริงๆใช่มั้ย มันไม่ได้มีแค่ในละครสินะที่รถชนแล้วสมองเสื่อม....
แล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไงดีละ เอาไปส่งให้ตำรวจ...ไม่สิๆๆ ไม่ได้ฉันเป็นคนชนเค้านะแถมดื่มแอลกอฮอล์อีกแบบนี้มีหวังติดคุกแน้ ฮื่ออออ...ทำไงดีๆ จะปล่อยทิ้งก็ไม่ได้
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"นี้คุณคงไม่ได้คิดที่จะเอาผมไปทิ้งที่ไหนใช่มั่ย?"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"บะ...บ้า!...ใครจะไปทำแบบนั้นกัน ฉันไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อย ฉันเป็นคนดีมีคุณธรรมน่ะ!☺️"
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"เป็นคนดีเนี่ย...ต้องให้คนอื่นชมนะไม่ใช่ชมตัวเอง แล้วเธอรู้ตัวรึเปล่า ว่าตัวเองโกหกไม่เก่งเอาซะเลย😊"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"เหรอ...ปกติมีแต่คนชมว่าฉันแสดงละครเก่งมากเลยน่ะ! 😁"
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
"เธอไม่คิดเหรอ...ว่านั้นเป็นคำชมที่ฟังดูแปลกๆน่ะ"
ลู่ชิงชิง-อะแมนดา นางเอก
"ก็รู้และ แต่ไม่อยากปฏิเสธอะน่ะ 😊"
เซี่ยลู่เสียน-เควิน พระเอก
☺️ ถึงฉันจะจำอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็โชคดีที่คนที่อยู่ข้างฉันเป็นเธอ...ลู่ชิงชิง
วิคตอเรีย แม่เลี้ยงพระเอก
"หยุนห้าว หาตัวคุณชายใหญ่เจอรึยัง!"
หยุนห้าว ผู้ช่วยพระเอก
"ยังเลยครับ ผมพยายามหาในหลายโรงพยาบาลแล้ว แต่ก็ยังหาคุณชายไม่เจอผมขอโทษครับ!...ผมจะรีบหาให้เจอ"
วิคตอเรีย แม่เลี้ยงพระเอก
"ไม่ว่ายังไงก็อย่าให้ผู้ถือหุ้นทุกคนรู้เรื่องที่ตาใหญ่หายตัวไป ให้ฮ่าวหมิงเข้าประชุมแทน แล้วบอกตาใหญ่ป่วย ไม่สามารถเข้าร่วมประชุมได้สักพัก"
หยุนห้าว ผู้ช่วยพระเอก
"แล้วคุณชายรองจะทำได้เหรอครับ เดิมทีคุณชายไม่เคยศึกษางานด้านนี้เลย ถ้าเกิดว่า...โดนจับพิรุธได้ขึ้นมาจะทำยังไง"
วิคตอเรีย แม่เลี้ยงพระเอก
"ไม่ว่ายังไง ตำแหน่งผู้สืบทอดSKTVต้องเป็นของตาใหญ่เท่านั้น เดี๋ยวฉันจะเข้าประชุมด้วยก็แล้วกัน ระหว่างนี้ต้องรีบหาตัวตาใหญ่ให้เจอ"
หยุนห้าว ผู้ช่วยพระเอก
"ได้ครับ"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
