จุดเริ่มต้นมันอยู่ตอน ม.2 ตอนนั้นยอมรับเลยว่าเป็นเด็กที่เกเรไม่ฟังใครแม้กระทั่งพ่อและแม่ ตอนนั้นเรียนโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเป็นโรงเรียนที่ดีนะ ไม่ค่อยมีนักเรียนที่เกเรเท่าไหร่แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ฉันเสีย จุดเสีย

คือคนข้างนอกฉันคบกับเพื่อนนอกโรงเรียน ตอนนั้นก็วัยรุ่นกันทั้งนั้น ไม่มีใครคิดอะไรทั้งสิ้นฉันจะชอบไปอยู่กับพวกเพื่อนนอกโรงเรียนโดดเรียน ไม่เข้าเรียน เข้าบ้างไม่เข้าบ้าง

รวมกลุ่มกันอยู่แต่กับร้านเกม บ้านเพื่อน จนได้มาเจอผู้ชายคนหนึ่ง คนที่พลิกชีวิตฉัน (ขอใช้แทนชื่อว่า โอ)

โอจะเป็นผู้ชายที่อายุเยอะกว่าฉันและพวกเพื่อนๆ

เขาจะชอบขับมอไซค์พูดง่ายๆเด็กแว๊นนั้นเเหละจ้า เราหลงเขามากไปนอนกับเขาที่บ้านเขาทะเลาะกับพ่อแม่เรื่องผู้ชายต่างๆนานา เอารถมอเตอร์ไซค์ของพ่อออกไปให้พวกเพื่อนๆขับจนรถชนพังกลับมาโดนพ่อด่าจนทะเลาะกัน ฉันออกไปนอนบ้านโอ แต่ก็กลับมานอนบ้านบ้าง

ครั้งหนึ่งฉันไปเล่นเกมอยู่ที่ร้านเกมแม่มาตามฉันกลับบ้าน

"กลับบ้านเถอะ" แม่เดินเข้ามาหาฉันในร้านเกม

"เดี๋ยวหนูก็กลับเองเหละแม่" นั้นคือคำพูดที่ฉันเจ็บ

ที่สุดในชีวิตที่กลับไปคิดทุกครั้งและฉันก็กลับบ้านไปบ้างอยู่บ้านโอบ้างไปโรงเรียนบ้างไม่ไปบ้างจนในที่สุดฉันก็ติดเขามากซะจนขอแม่ลาออกจากโรงเรียนไม่อยากเรียนอีกแล้วอยากไปอยู่กลับโอโลกทั้งใบในชีวิตฉันมีแต่โอแค่คนเดียวทุกๆอย่างของฉันต้องเป็นเขาเท่านั้นทุกเวลาไม่ว่าจะกิน นอน ขี้หรือไปไหนฉันจะเกาะติดกับเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะไม่ดียังไงฉันก็ยังจะอยากไปอยู่กับเขา

แม่ขอร้องฉันให้เรียนต่อพยายามทำทุกวิธีทางให้ฉันมาเรียนฉันก็ยืนยันที่จะลาออกอยู่ดีแม่ก็พยายามที่จะหาโรงเรียนอื่นให้เรียนด้วยความที่ฉันเกเรและออกกลางเทอมเลยไม่มีโรงเรียนไหนรับสักโรงเรียนรวมถึงเอกชนและรัฐบาล

ฉันจึงขอแม่ไปเรียนที่กศน.เพื่อที่ฉันจะได้อยู่กับโอและวันอาทิตย์ไปเรียนที่โรงเรียนและชีวิตฉันก็ดำเนินไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรนอกจากอยู่กับแฟน ไปหาเพื่อนบ้าง ไม่มีอะไรนอกจากนั้นเลย

จนกระทั้ง...ฉันกลับไปนอนบ้าน และจับโกหกของโอได้ทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นฉันขู่ว่าจะฆ่าตัวตายแม่รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง ฉันขังตัวเองอยู่ในห้อง

"ลูก กินข้าวไหม"

แม่มาตะโกนเรียกหน้าห้องนอนของฉันฉันไม่ตอบ คนที่ฉันอยากให้มาง้อและทำดีกับฉันไม่ใช่แม่ ! แต่เป็นโอฉันก็เงียบอยู่อย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกแม่ตอนนั้นเป็นยังไงแต่รู้ว่าแม่พยายามเคาะประตูเรียกฉัน เสียงสั่นเครือเอามีดเอาของแหลมมาแงะมาประตูเพื่อจะเปิดเข้ามาหาฉัน กลัวฉันฆ่าตัวตายฉันตัดสินใจเปิดประตู บอกไม่อยากกินอะไร แม่ฉันแทบหมดแรงตอนที่เห็นฉันแล้วเดินลงไปอย่างเงียบๆ

ฉันก็จะพยายามฆ่าตัวตายอีกโทรหาโอจนโอมาหาฉันที่บ้าน ฉันบอกให้โออยู่กับฉัน แต่โอเลือกที่จะไม่อยู่ฉันกรี๊ดลั่นบ้าน วิ่งลงไปข้างล่างบอกจะฆ่าตัวตายหยิบมีดในครัวออกมาจะแทงตัวเองโอรีบลงไปคว้ามีดออกจากตัวฉัน แม่วิ่งเข้ามาห้าม ตอนนั้นฉันไม่สนใจใครอีกแล้วสนใจแค่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน พอโอคว้ามีดออกจากฉัน แล้วโอก็ขับรถกลับบ้านไปเหลือเพียงแต่ฉันและแม่ และคนในหมู่บ้านเริ่มกรูกันเข้ามาเพราะเสียงดังมากฉันวิ่งขึ้นไปบนห้อง และตะโกนลงมา

" ถ้าหนูไม่มีเขาหนูก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม!!!!" ฉันเข้าไปหากระปุกยาเอายามารวมกันและจะกินเข้าไปเพื่อฆ่าตัวตายแม่รีบวิ่งขึ้นมา แต่นั้นเหมือนไม่ใช่แม่ของฉันแม่ฉันเป็นคนใจเย็นและไม่เคยโมโหใคร แต่นี่ไม่ใช่

แม่วิ่งขึ้นมาบนห้องฉันตบหน้าฉันดังเพี๊ยะผลักฉันลงไปนอนกองกับพื้น กระโดดมาค่อมตัวของฉันเอาไว้ ทั้งตบและจิ๊กหัวฉันแม่พูดทั้งน้ำตา

"กูเลี้ยงมาไม่ได้ให้ฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนเดียว!!!"

ฉันพยายามออกจากแม่ให้ได้และวิ่งออกจากบ้านไปทั้งๆที่ร้องไห้ คนมาอยู่ในบ้านฉันเต็มบ้าน ฉันไม่รู้จะทำยังไงและตัดสินใจหนีออกจากบ้าน ณ วันนั้น

{ไม่มีอะไรรั้งฉันเอาไว้ได้ เพราะใจฉันได้ก้าวออกไปแล้ว}

{ชีวิตไม่ใช่ของเล่น ถ้ามันแตก มันพัง มันต่อกลับมาไม่ได้}

ตั้งแต่ฉันออกมาสมองมันโล่งไปหมดไม่รู้จะเดินไปทางไหนไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนทางเดียวที่เดินไปคือบ้านของ พีช แต่พอไปถึงฉันกลับยิ่งตกใจยิ่งไปกว่านั้น นั้นคือ พีช มิว และ นุ่น ( ขอใช้นามสมมุติทั้งหมด)อยู่กันที่บ้านของพีช ต่างคนต่างมีปัญหากันหมด มันไม่ใช่ละครน้ำเน่าหรือว่าจัดฉากอะไรทั้งสิ้น แต่มันกลับเป็นแบบนั้นจริงๆ พีชไม่ได้มีปัญหาอะไรกับที่บ้าน เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้ว ส่วนมิวก็ออกเล่นนอกบ้านตลอดไม่ได้เรียนและมาอยู่บ้านพีชเพราะทะเลาะกับ

พ่อแม่เหมือนกันแต่นุ่นเรียนหนังสืออยู่ และคบกับผู้ชายหนึ่งคนทะเลาะกับที่บ้านก็มาบ้านพีชเหมือนกันแต่ไม่ได้หนีออกจากบ้าน

ฉันเล่าปัญหาให้พวกเพื่อนฟัง และเรื่องครอบครัวสุดท้ายทุกคนก็ตอบเหมือนกันว่าออกไปใช้ชีวิตข้างนอกกันเถอะนั้นคือวันแรกที่ฉันก้าวออกจากบ้าน และไม่มีหนทางที่จะไป ฉัน พีช และมิวไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนกันเลยไปนั่งเล่นกันที่ร้านเกมเหมือนเดิมวันแรกเราก็หนีออกไปนอนบ้านรุ่นพี่คนหนึ่งเป็นผู้ชายแต่ว่าเขาให้อยู่เพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น พวกฉันแทบไม่มีเงินกินข้าวกันเลยสักบาทอยู่แต่กลับพวกเด็กร้านเกม เงินติดตัวก็มีอยู่แค่ไม่กี่บาทเท่านั้นมันรู้สึกว่าไม่มีที่อยู่ ไม่มีเงิน ไม่มีอาหารแต่ก็ยังมีเพื่อน ยังหัวเราะเฮฮาได้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงหัวเราะได้ และไม่รู้สึกรู้สาอะไร

วันที่สองของการออกจากบ้านหลังจากที่เมื่อคืนเราไปนอนบ้านรุ่นพี่กันแล้ว แล้วก็ต้องออกมาข้างนอกกันอีกและก็ไม่มีที่จะไปเหมือนเดิม จะให้ฉันไปนอนบ้านโอก็ไม่ได้ เพราะมีปัญหากันอยู่พวกฉันเลยไปนั่งเล่นร้านเกมกันอีกร้าน ในซอยหมู่บ้านที่เราออกมานั้นเหละ(รู้สึกเหมือนหนีออกจากบ้านโคตรไกล \=.\= ) ฉันนั่งเล่นหน้าร้านเกมกับพีชอยู่สองคนส่วนมิวก็ไปคุยกับคนแถวนั้นเลื่อยเปื่อยตามภาษาของมัน

"มึง พวกพี่เขาบอกให้พวกเราไปนั่งกินเหล้ากับเขาหน่อยเขาจะให้เงินพวกเราด้วยนะมึง" มิวเดินเข้ามาบอกด้วยความดีใจ พวกฉันก็ดีใจสิแค่ไปนั่งกินเหล้าด้วยก็จะได้เงิน ง่ายๆแค่นี้เอง

"เอาดิ ไปป่ะรี่ กูว่าได้เงินนะ " พีชหันมาปรึกษากับพวกฉันแล้วพวกฉันก็ตกลงที่จะทำ ...

พวกผู้ชายสามคนนั้นพาเราขึ้นรถกะบะ บอกว่าจะพาไปนั่งกินเหล้าด้วยกัน นั่งกินเหล้าก่อนถึงจะให้เงินพวกฉันก็นั่งไปอย่างเงียบๆแต่ที่ต้องตกใจคือพี่เขาเลี้ยวเข้าไปในห้องพักชั่วคราวแห่งหนึ่ง พวกฉันตกใจกันมากรีบถามพวกพี่เขา

"พี่พาหนูมาที่นี่ทำไม" ฉันถามและจับมือกับพีชแน่น

"พี่ไม่ชอบกินเหล้าพวกเสียงดังๆ ชอบนั่งกินเงียบๆ"

ฉันนั่งเงียบและกลัวกับพีชมาก แต่มิวดูร่าเริงนางไม่สนใจอะไรเท่าไหร่ แต่นางนิสัยดีนะเฟรนลี่ แต่เฟรนลี่เกิ๊นนน!

พี่เขาบอกให้พวกฉันแยกย้ายกันไปคนละห้องก่อนเดี๋ยวค่อยมานั่งกินเหล้ารวมกัน ฉันตกใจรีบแอบไปคุยกับพีชสองคนและโชคดีที่พีชเอาคัดเตอร์มาด้วย 1 อัน พีชจะชอบพกอยู่แล้วเป็นประจำ

"มึงเอาไปไว้กับมึงก่อน ไม่ต้องห่วงกู กูโทรเรียกแบงค์มาแล้ว"แบงค์เป็นแฟนของพีชตอนนั้น เราแยกย้ายกันไปคนละห้อง แบงค์มาทันพีชเลยไม่ได้เข้าห้องฉันเข้าไปในห้องแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พี่เขาข่มขืนฉัน ถอดเสื้อฉันออกหมดเหลือแต่กางเกง พี่เขาผลักฉันไปที่เตียง เอามืออุดปากของฉันเอาไว้และจับมือฉันไว้ทั้งสองข้าง

"มึง !! มึงอยู่เปล่า" พีชมาตะโกนเรียกฉันอยู่หน้าห้องแต่ฉันไม่สามารถตอบได้ ฉันดิ้นอย่างแรงจนมือข้างนึงหลุดออกมาได้รีบหยิบคัดเตอร์ในกระเป๋ากางเกงออกมา

"ถ้าพี่ทำอะไรหนูไปมากกว่านี้ หนูแทงจริงๆนะพี่" ฉันน้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียงร้องไห้ พี่เขาเอาตัวดันออกจากฉัน ฉันรีบหยิบเสื้อผ้าพีชมาเคาะเรียกฉัน ฉันเลยตะโกนตอบพีช

"ถ้าพี่ไม่เปิดหนูจะแจ้งตำรวจ"พีชตะโกนบอก

พี่เขายอมไปเปิดประตูให้ ฉันรีบออกไปหาพีช พีชกอดฉันไว้แน่นตอนนั้นทุกอย่างเบลอไปหมด ร้องไห้ฟูมฟาย ทำตัวเองทั้งนั้น คิดว่าเก่งออกมาก็ไม่รอด ระหว่างนั้นเราก็หาทางกลับไปที่ร้านเกมก่อนเพราะเราไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอนก่อนกลับพวกฉันเห็นแบงค์คุยกับพวกผู้ชายที่พาเรามา สรุป แบงค์มีส่วนรู้เห็นในการพาพวกฉันมาที่นี่!!! แม้กระทั่งแฟนของเพื่อนก็ไว้ใจไม่ได้ ฉันกับพีชตัดทุกคนออกแต่มิวก็ยังอยู่กับพวกเราเหมือนเดิม ถึงแม้นางจะไม่สนใจก็เถอะ

พอฉันไปปักหลักกันอยู่ที่ร้านเกมฉันดีใจมากได้เจอพี่โอม รุ่นพี่ฉันตั้งแต่เรียนประถมเขาบอกมีห้องเช่าอยู่แถวนี้เขาพักอยู่ ฉันเลยขอไปอยู่กับแกด้วย ไปถึง เหมือนนรกซ้ำกรรมซ้อน ห้องที่พี่โอมอยู่มีผู้ชายเพื่อนพวกพี่เขานอนด้วยรวมกันถึง 10 คน !!รวมพวกฉันสามคนเป็น 13 คนพอดี

"คนนี้น้องกูอย่ายุ่ง"พี่โอมเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับกอดคอฉันแล้วบอกคนในห้อง มิวก็ยิ้มเลยจ้า ผู้ชายตรึมห้องถึงนางจะเป็นคนชอบผู้ชาย แต่นางก็ไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีนะ มันเหมือนความชอบส่วนบุคคลคืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่างคนต่างอยู่ ฉัน พีช มิวก็เริ่มออกหางานทำเพื่อนรุ่นพี่ในห้องพี่โอมแนะนำให้ไปทำงานเด็กดริ้งที่ร้านใกล้ๆห้องที่เราอยู่ฉันก็ลองไปสมัครดู ปรากฏว่ารับเราทั้งสามคนทำงาน เริ่มงานพรุ่งนี้ ก่อนจะนอน ฉันยืนเล่นอยู่ที่หน้าระเบียงของห้อง มิวเดินมาบอก

"มึง แม่กูโทรมาบอกว่าพ่อกูกับพ่อมึงตามหาพวกเรา พ่อมึงโดนรถเฉี่ยวว่ะ"

"O_O" ตอนนั้นบอกเลยว่าอึ้ง ไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่เงียบ

ไม่มีคำอะไรที่จะพูดออกมาจากปาก

"แล้วพ่อกูเป็นยังไงบ้าง"

"กูก็ไม่รู้ว่ะ แม่กูบอกแค่นั้นแต่คงแค่เฉี่ยวไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง"

คืนนั้นฉันแทบข่มตานอนไม่หลับนี่ฉันกำลังทำอะไรลงไป

วันที่สามของชีวิตนรกแตก เห้อ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตจากเมื่อก่อนที่ฉันได้นอนห้องส่วนตัวเตียงนุ่มๆนอนกลิ้งได้ทั้งเตียงคนเดียวตุ๊กตาตัวโปรดที่นอนกอด เสียงบอกฝันดีของแม่และเสียงดุของพ่อ มันเหมือนฉันกำลังเดินอยู่ในความฝัน ฝันร้ายที่ฉันไม่อาจจะกำหนดเส้นทางได้เลย

ตอนนี้สิ่งที่คิดไม่ว่าจะเรื่องที่อยู่ เงินในการกินใช้ชีวิตประจำวัน และพ่อฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้มิวพูดจริงหรือโกหกเพื่อให้ฉันกลับบ้านฉันก็ไม่เข้าใจรู้เพียงว่าตอนนี้เป็นห่วงพ่อกับแม่ แต่ฉันไม่กล้าที่จะกลับบ้านฉันทำตัวเองขนาดนั้นแล้ว ฉันไม่มีหน้าที่จะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่หรอกฉันจะต้องดิ้นรนชีวิตของฉันต่อไปให้รอด

ตกเย็นฉัน พีช และมิวไปทำงานที่ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ร้านนี้จะเป็นร้านกลางๆไม่เล็กมากและก็ไม่ใหญ่ มีเด็กดริ้งแค่7-8คนเองมั้ง รวมพวกฉันด้วยร้านจะต้องให้ลูกค้ามาถ้ามีเด็กประจำอยู่แล้วห้ามแย่งกัน ส่วนถ้าลูกค้าใหม่จะให้เลือกเด็กเข้าไปนั่งว่าจะเอาคนไหน ถ้าลูกค้าไม่เลือกถึงจะไปแย่งกันได้

วันแรกที่ฉันทำงานแทบไม่มีคนเลย นั่งเล่นกันอย่างเดียวเลิกงานฉันช่วยที่ร้านเก็บของพีชกับมิวกลับห้องกันก่อน

ฉันเก็บร้านเสร็จก็เดินกลับห้อง พีชนั่งเล่นอยู่หน้าห้อง กับรุ่นพี่อีกสามสี่คน(จำจำนวนไม่ค่อยแม่น)

"อ้าว ไม่เข้าห้องกันอ่ะ อีมิวอยู่ไหน" ฉันเดินไปถามพีชแต่ไม่รอคำตอบจะเปิดห้องเข้าไป

"เห้ย อย่าเข้า" พีชเดินมาลากฉันไปนั่งเล่นกับพวกพี่

"ไอมิวบ๊ะ ๆ โอะ บ๊ะๆ อยู่กับพวกพี่ๆเขา"

"ห๊ะ !!! มึงใช้คำว่าพวกอยู่นะ"

"เออ พวก"

ฉันได้ยินก็รีบจะไปห้าม ทำแบบนี้ได้ยังไง !! พีชดึงฉันไว้ ไม่ให้ฉันไปฉันมองพีชด้วยความสงสัย

"มันอยากเอง ไม่มีใครขืนใจมัน"

นั้นเหละฮะท่านผู้ชมการโดนข่มขืนกับยินยอมเอง มันคนละแบบ😑

"เออ งั้นกูออกไปซื้ออะไรกินก่อนนะ"

ฉันออกมาเซเว่นหน้าปากซอยยังไม่ทันที่จะได้เข้าก็เจอเพื่อนขับมอไซค์มาจอดหน้าเซเว่นก่อน มันชื่อ ควบ

"รี่ ไปนั่งเล่นที่ร้านเป็นเพื่อนหน่อยดิ " ควบชวนฉันไปนั่งเล่นที่ร้านซ่อมมอไซค์ที่ควบทำงานอยู่

ที่ฉันคิดตอนนั้นคือมิวก็ทำภารกิจอยู่พีชก็นั่งเล่น เลยไปนั่งเล่นที่ร้านกับควบดีกว่า ฉันกำลังจะซ้อนท้ายมอไซค์ของควบกุ๊กเพื่อนในห้องที่อยู่ในห้องพี่โอมขับมอไซผ่านมาพอดี

"รี่ มึงจะไปไหน"

"ไปนั่งเล่นที่ร้านไอควบ"ฉันตะโกนตอบ

"ไปป่าวมึง"

ควบรีบบิทมอไซค์ออกมา

"จะชวนมันทำไมวะ"

"ชวนมันไปด้วยไง นั่งเล่นกัน"

พอมาถึงหน้าร้าน ร้านมอไซค์ที่นี่จะเป็นร้านห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็กๆกำแพง 4 ด้าน และด้านหน้าเป็นประตูปิดแบบบานเลื่อนลง ร้านอยู่ติดริมถนนฉันกำลังจะเข้าร้าน กุ๊กมาพอดี ในร้านเลยมี ฉัน ควบ กุ๊ก และรุ่นน้องของกุ๊กอีก 1คนนั่งเล่นกันได้สักพัก กุ๊กเริ่มเบื่อ

"รี่กลับยัง"

"อื้อ"

" มึงก็กลับคนเดียวดิ ให้ไอรี่อยู่" ไม่รู้ว่ากุ๊กทำไมทำน่าแบบเหมือนคิดอะไรสักอย่างก็รีบขับมอไซค์ออกไป

แล้วก็เป็นแบบที่ฉันคิด😠!! ไอควบจับฉันขึงบนรถมอเตอร์ไซค์

"เห้ย ปิดประตู!!!!!"

ไอควบกดฉันลงที่เบาะมอไซค์คันหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางร้านรุ่นน้องของควบ(ขอใช้ชื่อว่า นัท)ไอควบให้นัทไปปิดประตูบานเลื่อนลงทำให้ข้างนอกไม่สามารถเห็นด้านในได้แต่ฉันก็ไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือได้ ฉันร้องไห้ น้ำตาไหลไม่หยุด กลัวมากๆหันไปมองขอความช่วยเหลือกับนัท อย่าทำกันแบบนี้เลย แต่สิ่งที่ได้และสิ่งที่เห็นคือนัทใส่หูฟังและไม่สนใจว่าไอควบจะทำอะไรกับฉัน ฉันได้แต่ร้องไห้ ไอควบเอามือออกจากปากฉันเพื่อไปรวบมือทั้งสองข้างที่ฉันทุบตีเขาอยู่ ไอควบจูบฉัน

O_O ตอนนั้นฉันพยายามปิดปากตัวเอง จะตะโกนร้องก็ไม่ได้จะทำอะไรนอกจากนี้ก็ไม่ได้ เสียงรอบข้างมีแต่เสียงรถที่ขับผ่านช่วงเวลาตีสองตีสามแทบจะไม่มีผู้คนอยู่บนถนนหรือแถบนี้เลยเป็นร้านมอไซค์ตั้งโดดๆอยู่ติดถนนพอปิดประตูก็จะไม่เป็นที่สนใจสำหรับคนแถวนั้นแล้วควบใช้มืออีกข้างถอดกางเกงของฉันออกฉันพยายามดิ้นออกจากตัวไอควบ พยายามจะดันตัวเองให้รถมอไซค์ที่ตั้งอยู่ล้มลงแต่มอไซค์กลับไม่ล้ม !!! ควบกำลังจะถอดกางเกง !!!