"แม่คิดดีแล้วเหรอ? แล้วผมกับน้องต้องอยู่กันตามลำพังเหรอ? " หยวนลูกชายวัยสิบสี่ปีของฉันถามขึ้น

"ให้อยู่กับพี่หยวนตามลำพังหยาต้อวอดตายแน่ๆ" หยาลูกสาววัยสิบเอ็ด​ปีส่ายหน้าช้าๆ

"แม่บอกให้ยายมาอยู่เป็นเพื่อนลูกๆแล้ว" ฉันโกหกแม่กับลูกว่าจะไปติดต่อลูกค้าด่วนที่บาหลี

"อีกไม่กี่วันก็ปีใหม่​แล้ว​ แม่เลื่อนไปหลังปีใหม่ไม่ได้เหรอ? หยาอยากไปดิสนีย์​แลนด์"

"ไม่ได้หรอกเขามีกำหนดไปสิ้นปีพอดี​ แม่จำเป็นต้องหาเงินให้ได้เร็วที่สุด​ ลูกๆก็รู้สถานะของพวกเราในตอนนี้​ดีไม่ใช่​เหรอ​?"

...สองเดือนที่ผ่านมา...

'หยก! ผมว่าเราสองคนคงไปด้วยกันไม่รอดแล้วล่ะ'

'คุณหมายความว่าไง?'​

'​ผมจะขอหย่า!'

'คุณ​คิดจะทิ้งฉันกับลูกๆไปทั้งที่กำลังลำบากอย่างนี้เหรอ​ ใจคุณ​ทำด้วยอะไร?'

'ผมตามแก้ปัญหา​ให้คุณ​มามากพอแล้ว​ จบสิ้นกันเสียที'​

ธุรกิจ​สปาของ​ฉันกำลังจะล้มเพราะการท่องเที่ยวชะงักจากการเกิดโรคระบาด​ แถมสามีจะขอหย่าอีก​ คงอยากไปอยู่กับนังแพทยานั่นเต็มที​ ฉันรู้อยู่เต็มอก​รู้มานานแต่แกล้งทำเป็นโง่เองเพราะสงสารลูกๆ​ สันดานผู้ชายลำบากมาด้วยกันพอสบายเข้าหน่อยก็ติดลมบน​ ลืมตัวลืมตนลืมคนที่เคยร่วมทุกข์กันมา​ จะทิ้งให้ฉันต้องรับกับปัญหา​และภาระ​เพียงลำพัง​ ภพชาติก่อนฉันคงเคยได้สร้างเวรกรรมบางอย่างเอาไว้มันถึงตามกลับมาสนองแบบนี้​ ฉันบอกความจริงกับลูกๆ​ว่าฉันจะหย่ากับพ่อของพวกเขา ลูกๆรับไม่ได้และขออยู่กับฉัน​แต่เพียงคนเดียว​ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาฉันเลิกสนใจเรื่องของสามี คอยมองหาแต่ช่องทางที่จะสามารถทำรายได้ให้กับครอบครัว(ที่เหลืออยู่)​

ในสถานการณ์​ที่มืดมิดและไร้ทางออกนั้น​ กลับมีแสงสว่างเล็ดลอดออกมาจากปลายทางของอุโมงค์ให้ฉัน​ได้มีความหวัง

...!!!ถ้าคุณ​กล้าเราขอท้า!!!...

...พีลีแกนเรียลลิตี้​มิติใหม่ของการผจญภัย​...

...13วันบนเกาะร้างชิงเงินรางวัล400,000บาท...

...ไม่มีกติกาขอแค่ใจกล้าและทักษะ​เอาตัวรอด...

...*สอบถามและกรอกใบสมัคร​ได้ที่www.pilican.net*...

...(รับเพียง13คน​ อย่าช้าคลิกเลย!)​...

เพราะฉันคือหนึ่งในสิบสามคนผู้โชคดี

แรงลมจากใบพัดเฮลิคอปเตอร์​พัดเส้นผมที่รุ่ยร่ายมาปะแปะใบหน้าที่เหนียวเหนอะจากละอองเกลือในน้ำเค็มของมหาสมุทร​ หลังนั่งคลื่นเหียน​กลางอากาศมาประมาณสี่ชั่วโมงกว่า​ ฉันกับผู้ร่วมทัวร์​นาเม้นต์​อีกสิบสองคนก็มาถึงเกาะกลางทะเลที่ไหนสักแห่ง​ ทุกคนได้สัมภาระ​ประจำตัวคนละชุด​ มี​ เต็นท์​1, ถุงนอน1, เสื้อชูชีพ​1, มีดพก1, ไฟแช็ก​1, ไฟฉาย1, หม้อสนาม1, กระติกน้ำ1, เบ็ดตกปลา1, และอาหารแห้งจำนวนหนึ่ง​ ส่วนเสื้อผ้าต่างคนต่างนำมาเอง​ ฉันคัดเอาแต่กางเกงยีนส์​ขายาวกับเสื้อยืดมาห้าชุด​ เสื้อกันหนาวไหมพรมสองตัว​ และรองเท้าผ้าใบพื้นยางสามคู่

ก่อนที่ผู้ดำเนินรายการจะกลับไปพร้อมกับเฮลิคอปเตอร์​เขาได้ย้ำถึงเงื่อนไขให้พวกเราฟังอีกครั้ง

"ไม่มีกติกา,เอาตัวรอดให้ได้,ถ้าต้องการถอนตัวหรือมีเหตุฉุกเฉิน​ให้ไปที่ประภาคาร​ท้ายเกาะ​ มีใครสงสัยอะไรอีกหรือไม่? "

"แล้วกล้องถ่ายทำอยู่ตรงไหนบ้างคะ? "เด็กสาวผมม่วงดูท่าทางมั่นใจถามขึ้น

"ไม่มี! รายการของผมถ่ายทอดสดผ่านดาวเทียมสำหรับผู้มีทุนในการรับชมเท่านั้นไม่ถ่ายทอดสู่สาธารณะ​ให้ดูฟรีๆ... เพราะฉนั้นขอให้พวกคุณตั้งใจกันอย่างเต็มที่ให้สมกับเงินรางวัลของผู้ร่วมลงทุน..ขอให้ทุกคนโชคดี!" เมื่อไม่มีใครข้องใจอะไรอีกผู้ดำเนินรายการและทีมงานพากันขึ้นเฮลิคอปเตอร์​กลับทันที​ ทิ้งผู้เข้าแข่งขันให้ได้ดำเนินกิจกรรม​ของตัวเอง

ฉันได้ฟังแล้วรู้สึกสังหรณ์​ใจแปลกๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก​ มันก็แค่เรียลลิตี้​โชว์​แข่งขันชิงเงินรางวัลในแบบฉบับของพวกเศรษฐี​

ผู้​เข้าแข่งขันต่างแนะตัวเองต่อกัน

1.ใบตอง(ญ.25)

2.เอพริล(ญ.19)*เด็กผมม่วง*

3.นนท์​(ช.21)​

4.ภูผา(ช.34)

5.อนันต์​(ช.34)​

6.อันนา(ญ.28)*ลูกครึ่ง*

7.กวิน(ช.29)

8.หนิง(ญ.25)

9.แมท(ช.20)

10.มะลิ(ญ.23)

11.ธันวา(ช.30)

12.เพิร์ล​(ญ.27)​

13.หยก(ญ.42)*ฉัน*

"ใครแก่แล้วคิดว่าไม่ไหวจะสละสิทธิ์​ตอนนี้เลยก็ได้นะ​ เดี๋ยวเป็นลมหน้ามืดขึ้นมาจะแย่" ยัยเอพริลพูดแซะ​แล้วปรายหางตามาทางฉัน ยัยเด็กไร้มารยาท.. ชิ!​ ฉันทำเป็นหูทวนลมลุกขึ้นแบกเป้สัมภาระ​ออกไปหาทำเลที่ตั้งเต็นท์​ก่อนตะวันจะหมดแสงเสียก่อน​ ในพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคยอย่างนี้มักจะมีอันตรายแอบแฝง​อยู่เสมอ​

ฉันแบกสัมภาระ(อย่างทุลักทุเล)​เข้าไปในป่า​ โดยพยายามเลาะเลียบไปตามแนวชายหาดเพื่อไม่ให้หลงเข้าไปในป่าลึกจนเกินไป​ ฉันเลือกเอาทำเลที่พักบริเวณ​หน้าผาหินเตี้ย​ๆใกล้กลับอ่าว​ ฉัน​กางเต็นท์​ที่ใต้ต้นไทร(หรือต้นอะไรสักอย่างที่มันอยู่ในวงศ์​ใกล้เคียงกัน)​ การกางเต็นท์​ก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดไว้​ แม้ว่ามันอาจจะเอียงไปบ้างนิดหน่อย​แต่ก็ถือว่าผ่าน

ฉันรีบมุดเข้าที่พักรื้อเอาข้าวของออกมาจัดไว้ให้เป็นระเบียบ​ก่อนจะออกไปหาน้ำจืดและเก็บฟืนมาไว้ก่อกองไฟ

... วันแรก...ทุกอย่างถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี​ อีกสิบสองวันที่เหลือก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง​ ฉันหยิบเอาสมุดไดอารี่​ขึ้นมาเขียนทุกอย่างเอาไว้ก่อนจะยัดตัวเองเข้าถุงนอน อากาศที่นี่มัน​หนาวกว่าที่ฉันคิดเอาไว้

เสียงนกร้องเซ็งแซ่​จนฉันทนนอนไม่ได้อีกต่อไปจึงลุกออกไปนอกเต็นท์​ ฟ้ายังมืดอยู่มีเพียงแค่แสงจางๆอยู่ตรงเส้นขอบฟ้าเท่านั้น​ กองไฟที่จุดไว้เมื่อคืนมอดลงหมดไปแล้ว​ อากาศรอบๆตัวเป็นไอหมอกลอยเอื่อยจนเห็นได้ชัดเจนและมันหนาวมาก​ ฉันจึงจำใจที่จะต้องกลับเข้าไปนอนฟังเสียงนกต่อ

แสงแห่งรุ่งอรุณ​สาดจ้าสว่างไปทั่วทั้งผืนฟ้า​ ฉันจัดแจงพับถุงนอนเก็บ​ หยิบเอากระติกน้ำดื่มขึ้นมาสะพาย​ เอาอาหาร​กระป๋องสำเร็จ​รูป​ใส่เป้​ เหน็บมีดพก​ไว้ที่เข็มขัด​ ฉันพร้อมทำภารกิจ​แล้ว​ อันดับแรกของวันนี้ฉันต้องหาแหล่งน้ำจืดให้เจอก่อนน้ำที่ทางทีมงานให้ไว้จะหมดลง

ฉันเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ​ มองหาสิ่งของต่างๆที่ลอยมาติดอยู่ตามริมหาด​เผื่อว่าพวกมันจะใช้ประโยชน์​ได้บ้าง​ ฉันไล่เก็บขยะไปเรื่อยจนแสงแดดเริ่มแรงจึงไปหยุดพักยังแนวชายต้นไม้​ ฉันมองสำรวจไปรอบๆพบว่ามีต้นมะพร้าว​ขึ้นอยู่เยอะ​มาก​ แต่จะมี​ปัญญา​กินมันไหมนี่แหละคือปัญหา​ ฉันเทของที่เก็บมาจากริมหาดออกมาจากกระสอบขาดๆ​ มีเศษขยะถุงพลาสติก​หลากสี​ ขวดน้ำอัดลมหกขวด​ อวนขาดๆทีพันกับเชือกอยู่เป็นก้อน​ ฉันค่อยๆเอามีดพกตัดอวนทิ้งแล้วแก้เชือกออกมาผูกกับขวดน้ำอัดลม​และมัดพวกมันรวมกันไว้เป็นพวงให้สะพายบ่าได้

ฉันไม่ยอมเสียเวลาทิ้งไปเปล่าๆรีบเดินเข้าไปสำรวจในป่าทันที​ โดยไม่ลืมที่จะใช้เชือกมัดเศษขยะถุงพลาสติก​ที่เก็บมาผูกไว้ตามต้นไม้เพื่อเป็​นสัญญลักษณ์​ด้วย​

แสงแดดแรงขึ้นเรื่อยๆท้องเริ่มส่งเสียงประท้วงว่าควรจะพักแล้วหาอะไรกินได้แล้ว​ ฉันตัดสินใจหยุดพักกินอาหารและคิดไปด้วยว่าบนเกาะแบบนี้​แหล่งกำเ​นิด​น้ำจืดมันจะอยู่ที่ไหนได้บ้าง

1.มาจากใต้ดิน​ ไม่!​ เปอร์เซ็นต์​ต่ำเพราะล้อมลอบไปด้วยน้ำเค็ม

2.แอ่งที่กักเก็บน้ำจากฝนที่ตกลงมาตอนฤดูฝน​ ใช่!​ เปอร์เซ็นต์​มีมากพอ​ แล้วจะดูจากอะไรเป็นจุดสังเกตดีล่ะ​ อืม!​ ตรงไหนมีน้ำอยู่ต้นไม้ก็ต้องหนาแน่นกว่าตรงอื่นสินะ​ แล้วจะดูยังไง?.... ฉันหันไปรอบๆเห็นต้นไม้ต้นใหญ่​ที่มีกิ่งก้านแผ่ออกมากมาย​

ฉันค่อยๆปีนไต่ตามกิ่งต้นไม้ขึ้นมาเรื่อยๆยิ่งสูงขาก็ยิ่งสั่น​ มองลงไปข้างล่างใจสั่นยิ่งกว่าขาพาลจะทำให้หน้ามืดตาลาย​ กลัวขนาดใหนก็ต้องข่มใจเอาไว้ไต่ขึ้นไปจนเกือบถึงยอด​ ความสูงคงจะร่วมๆสิบกว่าเมตร​ ฉันมองสำรวจไปรอบๆอย่างพิจารณา​ห่างออกไปไกลๆมองเห็นประภาคารอยู่ลิบๆตรงนั้นก็คือท้ายเกาะ​ ฉันสังเกตว่าตรงอ่าวที่อยู่ถัดไปจากจุดที่ฉันอยู่ประมาณหนึ่งกิโลเมตร​มีต้นไม้ขึ้นอยู่หนาแน่นและเขียวชอุ่ม​ ฉันไต่ลงมาจากต้นไม้ลงมาอย่างทุลักทุเล​กว่าขาขึ้น​ และเดินเลียบหาดมุ่งไปทางนั้นทันที

แต่เมื่อมาถึงก็ได้รู้ว่ามันดูน่าอันตราย​ขนาดไหนเพราะเป็นหน้าผาหินปูนตั้งตะหง่านอยู่ชิดกับทะเลชายหาดเป็นโขดหินแหลมคม​ผุดขึ้นมาจากใต้น้ำมากมาย​ แถมคลื่นยังซัดโถมใส่อย่างบ้าคลั่ง​อยู่ตลอดเวลา​ ฉันตัดสินใจเดินกลับที่พักตั้งใจมาใหม่พรุ่งนี้​แต่เช้ามืดในช่วงที่น้ำลง​ และลองเก็บลูกมะพร้าวแห้งที่หล่นอยู่กับมาที่พักด้วย