**เกิดเหตุสะเทือนขวัญชาวเมืองอีกครั้ง เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจได้รับเเจ้งจากชาวบ้านว่าได้พบศพหญิงสาวถูกฆาตกรรมหมกอยู่พงหญ้าข้างทาง บริเวณถนน xxxx หลังจากการตรวจสอบพบว่าผู้เสียชีวิตเป็นนักเรียนมัธยมปลาย สภาพศพมีลักษณะคล้ายกับศพก่อนหน้านี้ ผู้ตายถูกเเทงที่ท้องจนเหวอะ ใบหน้าถูกกรีดจนจำใบหน้าเดิมไม่ได้ ขณะนี้เจ้าหน้าที่ได้ส่งศพไปชันสูตรอีกครั้ง เพื่อดูว่าเป็นเหยื่อจากฆาตกรคนเดียวกันหรือไม่**....
เสียงรายงานข่าวทำเอาฉันเเละยัยมะนาวนั่งตาค้างอยู่หน้าทีวี ยัยมะนาวที่กำลังตักไอติมเข้าปากถึงกับวางช้อนลงทันที พร้อมมีสีหน้าที่ซีดลง ถึงฉันจะตกใจเเต่ฉันก็คุมสติได้ดีกว่ายัยมะนาวนิดหน่อย
''รายที่สอง นี่พวกตำรวจกำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย ทำไมถึงมีข่าวเเบบนี้ได้'' มะนาวโวยวายลั่น เเทบจะพังทีวีลงด้วยความโมโห
''ใจเย็นๆน่าาา พวกตำรวจคงกำลังสืบเรื่องนี้กันอยู่นั่นเเหละ นี่เเกก็อย่าเพิ่งตกใจมากไปหน่อยเลย''
''เเต่นี่คดีนี้มันยังไม่คืบหน้ามาสามเดือนเเล้วนะ นึกว่าตามจับไอ้โรคจิตนั้นได้เเล้ว ที่ไหนได้ ตำรวจนี่ทำงานชุ้ยกันจิงๆ โอ้ยยย!!! ฉันล่ะอยากจะบ้าตาย"
ยัยมะนาวเดือดสุดๆเเทบจะขว้างรีโมทใส่ทีวีเพื่อจะได้ไม่ต้องได้ยินข่าวฆาตกรรมต่อเนื่องนั้นอีก ฉันที่รู้ทันก่อนจึงรีบเดินไปปิดทีวีเเล้วเดินมานั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม
เอ่อ..... อย่าเพิ่งเเบนยัยนั้นที่เพิ่งจะต่อว่าผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เลยนะ ยัยนั้นก็มีนิสัยอารมณ์ร้อนเเบบนี้เเหละ เเล้วก็เป็นเรื่องธรรมมาที่ยัยมะนาวจะโวยวาย เพราะคดีฆาตกรรมนี้ เกิดขึ้นละเเวกบ้านของเรานี่เอง!!
ระหว่างรอยัยนั่นโวยวายฉันขอเเนะนำตัวเองสักหน่อยล่ะกัน
ฉันชื่อ เฟรน เกิดเเละโตที่นี่ เเต่ตอนอยู่ม.1 ฉันมีเหตุจำเป็นต้องย้ายไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด ทำให้ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนอันเป็นที่รักไปอยู่ที่นู้นเกือบหกปี เเละตอนนี้ฉันสอบติดมหาวิทยาลัยใกล้บ้านเกิด ประกอบกับที่ยายของฉันเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวพอดี เเละนั่น ทำให้ฉันตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านเกิดอีกครั้ง
เมืองที่เคยสงบ เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม บัดนี้กลายเป็นเหมือนเมืองผีสิงที่ยอดนักท่องเที่ยวตกฮวบฮาบ พ่อเเม่พี่น้อง ลุงป้าน้าอา ไม่พาเด็กเล็กเเดงออกมาเดินเล่นอีกต่อไป เเม้เเต่นักเรียนวัยรุ่นที่โตขึ้นมาหน่อยยังต้องรีบกลับบ้านหลังเลิกเรียนทันที รวมถึงตำรวจก็มีจำนวนเยอะขึ้นอย่างน่าตกใจ
ทุกอย่าง....เป็นเพราะไอ้ฆาตกรโรคจิตนั่นคนเดียว
''โอ้ย ทนไม่ไหวเเล้ว ฉันอยากจะจับไอ่โรคจิตนั่นมาเฉือนน้องชายมัน เเล้วสับๆๆๆๆ ให้หมามันกินไปเล้ยย!!"
"เห้ย !! จะ...ใจเย็นยัยมะนาว"
ฉันกับมะนาวรู้จักตั่งเเต่พอเดินได้เลยมั้ง เรียนที่เดียวกันตั้งเเต่อนุบาลยันมัธยมตั้น หลังจากฉันย้ายกลับมาบ้านได้วันเดียว ยัยมะนาวก็โทรเรียกฉันมาเม้าท์มอยที่บ้านนี่เเหละ เพราะไม่ได้เจอกันมาหลายปีเลยมีเรื่องที่จะคุยเยอะเเยะไปหมด เเน่นอนว่าส่วนใหญ่จะเป็นยัยมะนาวที่เม้าท์อยู่คนเดียว เเต่ดูเหมือนบรรยากาศสนุกสนานจะพังลงก็เพราะข่าวฆาตกรรมต่อเนื่องซะเเล้ว
"ฉันว่านะ ไอ้โรคจิตนั่นมันต้องมีปมด้อยอะไรสักอย่าง บางทีอาจเคยโดนผู้หญิงหักออกมาเลยก่อคดีขึ้น ดูดิ มีเเต่ผู้หญิงสวยๆทั้งนั้นที่ตกเป็นเหยื่อ เเถมเอามีดฟันหน้าซะจำหน้าเดิมไม่ได้ ไม่ก็ต้องเป็นโรคอะไรสักอย่าง เเกว่าป้ะยัยเฟรน" ไมโลเข้าโหมดโคนัน
ฉันนั่งฟังยัยนั่นพูดไปพูดมา คาดการณ์ความเป็นไปได้ นึกไปก็อดขำไม่ได้อยู่ดี
"เเกน่าจะไปได้ดีด้านสืบสวนสอบสวนนะ สอบเข้าหมอทำไมเนี่ย" ฉันเเซว
"ก็เพราะฉันอยากจะเป็นคุณหมอสาวที่สวยที่สุดในสามโลกน่ะสิ"
"...... ช่างเถอะ คิดว่าฉันไม่ได้ถามอะไรก็เเล้วกัน"
ฉันบอกเเล้วกำลังจะทิ้งตัวลงนอนกับเตียง พอดีกับว่าที่คุณหมอสุดสวยในอนาคตทำท่าเหมือนคิดอะไรออก ดีดนิ้วดังเป๊าะ เเล้วพูดประโยคที่ทำเอาฉันถึงกับชะงัก ต้องดีดตัวมานั่งขึ้นตามเดิม นั่นก็คือ
"งั้นเฟรนก็ช่วยจับตัวฆาตกรเองเลยสิ"
"เห้ยยย!!" เหมือนจะหูฝาด เมื่อกี้ยัยมะนาวพูดอะไรนะ
ไม่พูดเปล่า คราวนี้ยัยมะนาวขยับตัวเข้ามาใกล้ จ้องหน้าฉันเขม็ง ก่อนจะส่งรอยยิ้มที่มำเอาฉันเสียวสันหลังวูบจนต้องรีบหันหน้าหนี
"ฉันว่าเข้าท่านะ เมื่อก่อนเฟรนเป็นถึงลูกพี่หญิงของเด็กๆเเถวนี่เลยหนิ ขนาดนักเลงประจำถิ่นยังต้องหลีกอ้ะ ฉันว่านะเฟรน...." มะนาวจับไหล่ฉันพร้อมทำสีหน้าเอาจิงเอาจัง "ถึงเวลาทวงตำเเหน่งลูกพี่หญิงคืนเเล้ว!!"
"ห้ะ!! ลูกพง ลูกพี่หญิง อะไรกัน นั่นมันฉายาที่พวกเธอตั้งให้กันเอง ไม่เกี่ยวกับฉันสะหน่อย" ฉันรีบบอกพลางส่ายหน้าทันควัน
"ก็เพราะตอนนั้นเฟรนเก่งเรื่องชกต่อยที่สุดไงล่ะ"
"\=\[\]\=!!
"ฉันยังจำได้เเม่นเลย ตอนพวกเด็กผู้หญิงโดนรังเเก พอมีคนไปฟ้องเฟรน ก็รีบมาช่วยเลยหนิ ถึงจะโดนรุมห้าต่อหนึ่ง เเต่เฟรนก็จัดการพวกนั้นได้หมดเลยอ้ะ เฟรนนี่เก่งจริงๆ ถ้าเป็นฉันนะ คงทำไม่ได้หรอก....." ยัยมะนาวพูดพลางจ้องฉันพลางพร้อมทำหน้าคิดนิดนึง "ถ้าเธอเป็นผู้ชาย...ฉันจับทำเเฟนไปนานเเล้ว!!"
เห้ออ....เเละนี่ก็เป็นหนึ่งในวีรกรรมของฉัน เพราะพ่อเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัวอยู่หลายสถาบัน ดังนั้นฉันจึงถูกฝึกมาตั้งเเต่เด็กๆ อันที่จริงก็เเค่เอาไว้ป้องกันตัวนั่นเเหละ เเต่เพราะนิสัยปฏิเสธคนไม่ค่อยจะเป็น เลยต้องคอยตามไปช่วยคนอื่นอยู่เรื่อย จนได้ฉายาลูกพี่หญิงมานี่เเหละ
"ฉันขอผ่านนะ ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน นั่นมันฆาตกรโรคจิตนะ ไม่ใช่เด็กหกขวบ ที่จะให้ฉันไปตามจับ" ฉันพูดพลางพร้อมกับส่ายหน้า
"เเต่เฟรนต่อสู้ออกจะเก่งอ้ะ เเถมมีเรื่องโชกโชนขนาดนั้น"
ยิ่งพูดรู้สึกว่าภาพลักษณ์ฉันจะดูเเย่ลงทุกที
พออ้าปากปฏิเสธอีกรอบ เสียงมือถือของมะนาวก็ดังขึ้น มะนาวเดินไปกดรับสายพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังเเล้วมดอาจจะขึ้นก็เป็นได้
"ฮัลโหลล ที่รักเหรอออ อื้มมมม คุยด้ายยยย ว่างจ้าาาา คิดถึงงงง อุ้อิ้ๆๆ......"
ฉันทำตาปริบๆ เมื่อยัยเพื่อนสนิทเปลี่ยนโหมดเป็นเเอ๊บเเบ๊วทันที ฉันส่ายหัวให้กับบทสนทนาชวนขนลุก เเล้วเดินออกมาที่ระเบียงห้องเเทน
ห้องของยัยมะนาวติดกับซอยเล็กๆ ที่ด้านในมีบ้านอยู่ไม่กี่หลัง ทำให้ซอยนี้ไม่ค่อยจะมีคนซักเท่าไหร่ ฉันยืนเอามือเท้าระเบียงเเล้วมองบรรยากาศรอบๆอย่างคิดถึง
จากบ้านเกิดไปหลายปี ถึงจะกลับมาเยี่ยมเป็นครั้งคราว เเต่ก็ยังไม่เคยรู้สึกสบายใจขนาดนี้มาก่อนเลย ไปอยู่กับยายถึงจะมีความสุข เเต่ก็อย่างว่านั่นเเหละ มันไม่มีที่ไหนสุขเท่าบ้านเราหรอก
"บอกให้คุกเข่าขอโทษไง!"
กำลังรำลึกความหลังอยู่เพลินๆ จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มกร่างดังขึ้นมาจากด้านล่าง ฉันขะโงกหน้าไปดูก่อนจะพบกับกลุ่มผู้ชายเกือบสิบคนยืนอยู่ โดยที่ล้อมคนคนหนึ่งไว้อยู่ตรงกลาง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
