ชื่อ:ป่างเอ๋อล์ (ลูกคนที่3)
อายุ:15
สูง:164
นิสัย:เป็นคนตรง อารมณ์ดี โมโหง่ายหายง่าย
ไม่ชอบคนโกหก ร้ายมาร้ายกลับ
ชื่อ:เสยเออล์(ลูกคนแรก1)
อายุ:20
สูง:162
นิสัย:เป็นผู้นำ(ผู้ใหญ่) อารมณ์ดี
ชื่อ:ปานเออล์(ลูกคนที่2)
อายุ:18
สูง:163
นิสัย:อารมณ์ดี โกรดง่ายหายเร็ว
ชื่อ:ชิงเลี่ยง(ลูกคนสุดท้อง)
อายุ:14
สูง:169
นิสัย:ไม่ค่อยชอบพูด(ถ้าไม่สนิท) อารมณ์ดี
สวนพ่อกับแม่ไม่เอารูปให้ดูนะคิดกันเองนะ
พ่อชื่อ:ลางชิง
อายุ:42
สูง:170
นิสัย:ขี้โกหก ขี้เกียด
แม่ชื่อ:ห่ายลี่
อายุ:44
นิสัย:รักลูกแต่ไม่กล้าเเสดงออก ขยัน
อารมณ์ดี
เรื่องนี้อาจไม่สนุกแต่ก็คิดว่าน่าจะมาแ่านวักประมาณ5คนก็ยังดีกว่าไม่มีคนมาอ่านเรื่องนี้ให้ความคิดมั่งให้สิ่งสนุกมั่ง
เป็นเรื่องที่ครอบครัวนี้ผ่านอะไรมาด้วยกันตัังแต่ที่ลูกของครอบครัวนี้เกิดเรื่องราวตางๆที่เกิดขึ้นกับครอบครัวนี้ไม่ว่าจะสุกจะทุกข์จะผิดหวังจะมีหวังก็ตาม
ในตอนเด็กปู่กับย่ายังอยู่แต่ยิ่งหลานๆโตขึ้นปู่กับย่าก็ไก้จากไปในที่สุด
หวังว่าเรื่องนี้จะมีคนอ่านประมาณ5คนขึ้นไปหรือลงมาก็ไม่รู้เรื่องแนวนี้ไม่เคยแต่งมาก่อนแต่ก็จะพยายามแต่วออกมาให้ดีนะครับ
ชีวิตมี่หวยหาความรักที่เราไม่รู้ว่ามันจะมีค่าพอกับความรักที่มีคนให้แต่เราไม่รู้ความหมายมันและดิ่นลนหามันเราควรที่จะมองในสิ่งที่เราไม่เห็นคุณค่ะ
หวัดดีเราเองนะแฝดน้อง
ชื่อ:ซูมิน
อายุ:16
สูง:165
นิสัย:แล้วแต่สถานการ
นี้ฝ่าเเฝดเรา แฝดพี่
ชื่อ:ชูมิน
อายุ:16
สูง:165
นิสัย:เหมือนกันเลย แต่จะมีความอ่อนหวานกว่า
...ฝากติดตามกันอ่านด้วยนะครับ บาย👋...
...ที่เหลือไม่ต้องอ่านแล้วนะ...
生活中有很多我们不知道的爱值得人们给予的爱，但是我们不知道它的含义并努力找到它，我们应该看一些我们不欣赏的事物。
삶은 우리가 알지 못하는 사랑이 많은데 사람들이주는 사랑의 가치가 있지만 우리는 그 의미를 모르고 그것을 발견하지 못합니다. 우리는 감사하지 않는 것들을보아야합니다.
Life has a lot of love that we do not know is worth the love that people give, but we do not know the meaning of it and dint find it, we should look at things that we do not appreciate.
人生には、人々が与える愛の価値があると私たちが知らない多くの愛がありますが、私たちはそれの意味を知らず、それを見つけることができません。私たちは感謝しないものを見る必要があります。
生活中有很多我们不知道的爱值得人们给予的爱，但是我们不知道它的含义并努力找到它，我们应该看一些我们不欣赏的事物。
삶은 우리가 알지 못하는 사랑이 많은데 사람들이주는 사랑의 가치가 있지만 우리는 그 의미를 모르고 그것을 발견하지 못합니다. 우리는 감사하지 않는 것들을보아야합니다.
Life has a lot of love that we do not know is worth the love that people give, but we do not know the meaning of it and dint find it, we should look at things that we do not appreciate.
人生には、人々が与える愛の価値があると私たちが知らない多くの愛がありますが、私たちはそれの意味を知らず、それを見つけることができません。私たちは感謝しないものを見る必要があります。
'สวัสดีค่ะวันนี้ก็เป็นวันธรรมดาทั่วไปค่ะ
แต่วันนี้จะมีอะไรพิเศษขึ้นมานิดนึงนะคะ
เพราะว่าเราจะมาอัพเดทนิยายกันคะ ทุกคนอาจจะงงแต่ไม่ต้อง งงคะเพราะดิฉันชื่อ...ไม่บอกดีกว่านะคะเพราะมันจะไม่เซอไพรส์งันเรามาเริ่มแต่นิยายกันต่อเลยนะคะ'
ย้อน****ไปวัยเด็ก
หวัดดีเด็กคนที่นั่งเล่นดินชื่อป่างเอ๋อร์เขาเป็นลูกคนที่ 3 มีพี่สาว 2 คนมีน้องชาย 1 คน
พี่สาวคนแรกชื่อเสยเออร์ คนที่สองชื่อปานเออร์น้องชายชื่อชินเลี่ยง
ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่มีพ่อแม่และก็ปู่เพราะว่าย่านั้นตายตั้งแต่ตอนที่เขายังเล็กๆจึงไม่ทันได้เห็นคนที่เป็นย่า
"ลูกกลับมากินข้าวได้แล้วอย่ามัวแต่เล่นดิน"
"แป๊บนึงค่ะแม่"
ตอนนี้ป่างเอ๋อร์อายุ 4 ขวบเป็นคนที่ชอบเล่นน้ำชอบใส่เสื้อกระโปรงสายเดี่ยวชอบตากฝนเล่นเวลาแม่ไม่อยู่บ้านวันไหนที่ฝนตกก็จะเป็นเล่นทุกครั้งที่ฝนตก
กรอก~เสียงท้องร้องของป่างเอ๋อร์ดังมากและเขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขาหิวข้าวเขาจะเดินไปที่บ้าน
"แม่กินข้าว"
"ไปล้างมือให้สะอาดก่อน"
ทั้งสี่คนเดินไปล้างมือแล้วเดินกับเข้าไปที่บ้าน
"ล้างเสร็จแล้ว"
"จ้า" แล้วทั้งครอบครัวก็ได้นั้งกินข้าวกันยกเว้นพ่อของเขาที่ไม่ได้กินข้าวกับครอบครัว
เป็นแบบนี้มาเล่ยๆตั้งแต่ที่ป่างเออร์จำความได้
เข้าวันถัดมา
วันนี้เป็นวันที่ครอบครัวเราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นที่ในเมือง เพราะที่ที่เราอยู่นั้นเป็นดอยสูง
"พร้อมหรือยังลูก"
"พร้อมแล้วค่ะ" พี่สาวคนโตตอบกลับ
แล้วจากนั้นพวกเราก็เดินทางไปนังในเมืองเมืองนี้จะเป็นเมืองที่ไม่ใหญ่และไม่เล็ก แต่ก็เป็นเมืองที่จะทำให้ครอบครัวเรามีความสุจแน่นอน แต่ยอกก่อนนะค่ะว่าแฟนของปู่ได้ตายไปตั้งแต่ที่ป่างเออร์ยังไม่เกิดเลยไม่เคยได้เห็นหน้าเลย แม้แต่รูปก็ไม่เคยเห็น
เวลาได้ผ่านไปเป็นเวลา 5 ชั่วโมง ก็ได้มาถึงเมือง ㅇㅇㅇㅇ บริเวณที่เราจะสร้างบ้านมันมันใหญ่มาก(สำหรับคนที่ตัวเล็ก) เป็นเมืองที่ดีเลยละ เมื่อมาถึงเราก็ขนของลงมา ของเยอะมาก
แต่เราก็คนขนของลงมาจนหมด
"พักก่อนลูก"
"ค่ะ" ทั้งสามสาวพี่น้องตอบพร้อมกัน
.
.
.
.
ผ่านไปเป็นเวลา 2 ปี
"คุณ ฉันขอละเลิกทำนิสัยแบบนี้ได้แล้ว ลูกเราก็โตแล้วเดี๋ยวลูกเราจะจำและลอกเลียนแบบเอานะ"
"ทำไหม ผมจะทำอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ลูกคุณ คุณก็อย่าเอาผมมาเกี่ยวด้วย"
"จะทะเลอะกันทำไหมห๊ะ"
"พ่อก็ดูลูกพ่อสิ หลานๆก็ต่อกันแล้ว"
้ทั้งพ่อ แม่ ปู่ ก็เป็นแบบตั้งแต่ที่ย้ายมาที่นี้ จะมีบ้างวันที่ไม่ทะเลอะกันบ้าง นั้นก็เป็นเรื่องดี ช่วงนี้ปิดเทอมเลยได้กลับมา ทั้งพี่2คนและน้องชาย ฉัน ได้แยกไปอยู่ตามหอเลยไม่ค่อยได้เจอกัน แล้วไม่สนิดกันเลย จะได้เจอกันก็ต่อเมื่อปิดเทอม ส่วนพี่คนที่1นั้นจะกลับมาแค่ย่างครั้ง
ผู้เขียน
นี้ก็เป็นเรื่องราวในวัยเด็กของป่างเออร์และครอบครัวของเขา แต่ยังไม่จบแค่นี้นะค่ะ หวังว่าทุกคนจามาติดตามกันเยอะๆนะค่ะ
"เฮ้ย~ เหนื่อยชอบ"
"ซูมิน มากินข้าวได้แล้ว จะหมดแล้วนะถ้าไม่มาอะ"
"มาแล้ว มาแล้ว" วิ่งไปห้องครัว
......ฝ่ากติดตามนะ👋......
...แล้วเจอกันในตอนหน้านะ...
...✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓...
เรามาแต่งกันต่อนะค่ะ บอกเลยค่ะว่าแม่ของฉันขี้บ่นมาก ชังเถอะเรามาแต่งต่อน้อ นิดเดียวก็ยังดี ระหว่างรอรถโรงเรียน
เศร้า
"แม่ค่ะหยุดทะเลาะกันได้ไหมค่ะ :'(" เสยเออล์พูดขึ้น
"พ่อกับแม่ต้องรักกันสิค่ะไม่ใช่ทะเลาะกันคืนดีกันนะค่ะ :'(" ปานเออล์พูดขึ้น แล้วน้ำตาทั้งสองพี่น้องได้ค่อยๆเริ่มไหล่ออกมาจากตาอันไลเดียนสาของทั้งสองมันทำให้ทั้งสองร้องไห้กับเรื่องแบบนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีวันสิ้นสุดในการกระทำของคนรอบครัวเขา
"ไม่ร้องนะค่ะ ดูสิแม่ไม่ได้มะเลาะกับพ่อแล้วนะ ไม่ร้องนะค่ะคนดีของแม่"
"ค่ะ" แล้วทั้งสามคนแม่ลูกก็ได้กอดกัน
"ไปร้องไห้ไกลๆไป"
"เราไปกินข้าวกันดีกว่านะ"
"ค่ะ/ครับ" ตอบพร้อมกัน "เจ้าตัวเล็กมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย :)" " (^^) "
"เราไปกินข้าวกัน แล้วป่างเออร์ไปไหนเนี่ย"
"ไปเล่นบ้านโม่โม่ค่ะ"
แล้วทั้งสี่แม่ลูกก็เดินไปกินข้าว
.
.
.
.
.
ผ่านไป 3 ปี
"สวัสดีดีค่ะพี่เสียวเสี๋ยว"
"เดินไปดีๆละ อย่าหรงกับเพื่อนอีก"
"ค่ะ" ตอนนี้หนูก็อายุ 9 ปีแล้วหนู หนู พี่สาวอีกสองคนได้มาอยู่ที่หอ หนูอยู่หอ xxxxx ส่วนพี่อีกสองคนอยู่คนละหอและคนละที่กับหนู หนูมาอยู่หอนี้ตั้งแต่อายุ 7 ปี ผ่สนมาแบ้วสามแีที่หนูอยู่เพราะมันเลยวันเกิดหนูแล้ว
"ป่างเออล์!!!!" "ตะโกนทำไหม!!"
"เรียกนานแล้วไม่ยอมตอบนิ"
"แล้วมีไร" คนที่เรียกหนูชื่อ เหมยเป็นเพื่อนหนูตั้งแต่ที่เข้ามาใหม่ๆ "ถึงแล้ว เธอจะเดินเลยโรงเรียนแล้ว" "ออ ขอบคุณ"
ผู้เขียน
แค่นี้ก่อนนะ แล้วอย่าลืมมาติดตามกันละไปก่อนนะบายค่ะ
(人 •͈ᴗ•͈)
"รถจะออกแล้วนะ ขึ้นรถได้แล้ว"
"เออไปแล้วเนี่ย" วิ่งไปขึ้นรถ
"ทำอะไรอยู่" "แต่งนิยายอยู่" เราทั่งสองก็พูดกันจนมาถึงโรงเรียน ในกลุ่มเพื่อนเรามีทั้งหมด 9 คน รุ่นน้อง 3 คน นอกนั้นรุ่นเดียวกัน ตอนนี้เราก็ขึ้นมาอยู่ ม.3 แล้วเป็นพี่ใหญ่ของโรงเรียนค่ะ เป็นเรื่องที่ดีมาก โรงเรียนนี้มีถึง ม.3
"ลงมาได้แล้ว จะนั่งกลับไปบ้านอีกรอบไง"
"บ่นอีกละ บ่นอะไรนักหน่าเป็นเเม่กูไง"
"เออ กูเป็นแม่มึงพึงรู้เรอ"
......ฝ่ากติดตามนะ👋......
...แล้วเจอกันในตอนหน้านะ...
✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓✓
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
