Ana bocah wadon jenenge Mbok Darmi, ayune ngalah-ngalahi kembang mawar sing lagi mekar. Tapi, Mbok Darmi iki ora tau isin ngrasani wong liyo. Malah, ngrasani kancane dhewe, Mbok Marni, sing ayune biasa wae. "Heh, Mbok Marni, raimu kok kaya ketiban genteng, item banget!" jare Mbok Darmi, ngguyu ngakak.Mbok Marni, sanadyan ati ne loro, cuma bisa nyengir ae. Wong ayune memang ora se ayu Mbok Darmi. Tapi, Mbok Marni iki pinter banget masak. Masakane enak-enak kabeh, ngalah-ngalahi restoran bintang lima.
Suatu dina, ana pesta desa. Mbok Darmi, kanthi percaya dhiri, nggawa jajanan sing digawe dhewe. Jajanan e mung roti tawar sing dioles selai kacang. "Wah, iki jajananku, enak tenan!" jare Mbok Darmi, sombong banget.
Wong-wong pada nyoba jajanan Mbok Darmi. Rasane? B aja. Ora enak, ora ora enak banget. Padahal, Mbok Marni wis nggawa nasi liwet, gulai kambing, lan aneka jajanan tradisional sing enak-enak. Tapi, wong-wong pada sibuk ngrasani jajanan Mbok Darmi sing ora enak.
Mbok Darmi, ora ngerti menawa masakane ora enak. Malah, sok-sokan ngajak balapan makan. "Sapa sing bisa mangan roti iki paling cepet, bakal menang hadiah!" jare Mbok Darmi.
Mbok Marni mung bisa ngguyu ngisep. Wong sapa sing gelem mangan roti tawar sing dioles selai kacang kabeh? Akhire, Mbok Marni malah menang lomba makan, merga dhèwèké mangan kabeh masakan déwéné sing enak-enak. Mbok Darmi kalah telak, perut e malah mumet merga mangan roti tawar terus. (Ketawa lepas) Wiwit dina iku, Mbok Darmi ora isin maneh ngrasani wong liyo. Wong ayu tapi masakane ora enak, ora guna, tho!