Chapter 01

කොළඹ ප්‍රධාන පෙලේ පිරිමි පාසලක විවේක කාළය හොබවමින් ගෝෂාව පාසල පුරා පැතිර ගියා..........පාසලේ ප්‍රධාන ගේට්ටුවෙන් කළු පාට B.M.W වර්ගයේ කාරයක් ඉදිරියට ඇදි ගියා.ඒ අසල සිටි ළමයින් දෙතුන් දෙනෙක් කාරය දෙස බලා නැවතත් තමන්ගේ සුපුරුදු කතාවලම නිරත වුනා..........

වාහන අංගනයෙහි නතරකර කාරයෙන් පළමුව එළියට අඩිය තිබ්බේ වයස 46 පමණ මැදිවියේ රැවකට උරැම කම් කියු පුද්ගලයෙක් ..........ඔහු නමින් වරැණ වංශාඨිර..නාමය ඇසුණු සැනින්ම ඕනම කෙනෙක් දන්න අංක එකේ ව්‍යාපාරිකයෙක්...හරිම නිහතමානි සීතල චරිතයක්...ඔහු අද මේ පාසලට ආවේ නම්...තමන්ගේ පුතාව මේ පාසලට ඇතුළත් කරන්න...ඊළඟට කාර් එකෙන් බැස්සේ නම්..වරුණ වංශාඨිරගේ පොඩි පුතා..

ශාක්‍ය අභිනෙත් වංශාධිර....

හරිම අහංකාර චරිතයක්...බලන් ඕනම කෙනෙක්ගේ නෙත් සිත් සොරාගන්න රූපයක්...අත්‍යන්තයෙන්ම හිතුවාකාර චරිතයක් කිව්වොත් හරියටම හරි...කොහොම වුණත් වංශාඨීරට තාමත් තමන්ගේ පුතා අත දරුවෙක් වගේ....ඒ තමයි වංශාඨීර ෆැමිලි එකේ හිතුවාකාර පොඩි පුතා...කොටින්ම කිව්වොත් පවුලේ හුරතලේ..ඒත් මෑතකදි වෙච්ච සිදුවීමක් නිසා.තමන්ගේ පුතාව ඇහේ තියන් හැදුවත්..ඒ හිතේ ඇතිවෙච්ච පැල්ලම මකන්න බැරි තරමටම ශාක්‍යගේ හිතේ ලොකු තුවාලයක් ඇතිකරලා තිබුණා..

තවත් තමන්ගේ පුතාව පරණ ඉස්කෝලෙ තියන්න උනත් වුවමනාවක් නැති උනේ..ශාක්‍ය බලාගෙන ඉද්දි වෙනස් වෙනවා බලන්න බැරිම තැන....වංශාධිරගේ ලොකුම බලාපොරොත්තුව වුණේ තමන්ගේ පුතාව ආයෙමත් පරණ තත්ත්වයට ගන්න එක....

ඉතින් තමන්ගේ පුතාව පාසලට ඇතුලත් කරන්න...ඉදිරියට වැටිලා තියෙන ..කොණිඩෝව දිගේ ඉදිරියට ගමන් ගත්තා.. ශාක්‍ය ඉස්සරහට යද්දී ඉස්සරහින් ආපු කොල්ලෙක්ගේ ඇඟේ හැප්පුනේ තමන්ගෙම වැරැද්දෙන් උනත් තමන් වැරැද්දක් නොකර ගානට ඉස්සරහින් ආපු කොල්ලට කෑ ගැහුවා.....

" ඇස් දෙක කටේ දාගෙනද මිනිහෝ ඇවිදින්නේ? "

ඒ චෝදනාව එල්ල වුණේ නම් පාසලේ හොඳම ශිෂ්‍යයෙකුට...

ඔහු නමින් නෙතග උදෙත් විදුරංග....වචනයේ පරිසමාප්තියෙන්ම ඉටියෙන් නිමවූ රූපයක්...දෙවියන් ආදරයෙන් මවපු ප්‍රතිමූර්තියක්...නාරි දේහය පරයා යන රූපයක්..වර්ණනාවකට පාත්‍ර වුවහොත් නිම කළ නොහැකි රසාස්වාදයක්...සත්‍ය ලෙසම මිහිපිට අරක්ගත් දේව පරානයක්...ව්‍යංගාර්ථයෙන් වුවද දැනවිය නොහැකි පදවැලක්...

" ...සමාවෙන්න.."

රූපයටම කැපවුණු නිවිච්ච හඬක්...ඕනම කෙනෙකු වසඟයට ගත හැකි හිනාවක්...නෙතග ශාක්‍ය හිනාවෙලා ඉස්සරහට ඇවිදගෙන ගියා..ඉස්සරහට ඇවිදගෙන යද්දී ඒ වයසම කියලා කියන්න පුළුවන් තවත් කොල්ලෙක් නෙතගගේ බෙල්ලේ එල්ලුනා ඒ එක්කම ආයෙම හැරිලා ශාක්‍ය දිහා බැලුවා....

" කවුද බං ඒ...අපේ හෙඩ්ට සද්ද දැම්මේ ? "

නෙතඟ කරේ ඒ කිසිම දෙයක් නෑහුනු ගානට ඉස්සරහට ඇවිදගෙන ගියපු එක...ශෙනුක කරේ යාළුවා දිහා බලාගෙන හිටපු එක...විනාඩි කීපයක් ගතවුණු තැන ඇහුණු එකම වචන පෙළ නම්..

" ඉස්කෝලෙට ආපු දෙන්කෝ...මං ඔය ලොකුකම් බස්සවන්න.."

ශෙනුක යනවා කියලා පංතිය පැත්තට දිව්වේ නම් විවේක කාලය අවසන් වුණු තැන...

ශෙනුක මිනුවන් බස්නායක..නෙතගගේ හොඳම යාළුවා..ශරීරයෙන් නම් කෙනෙක්ට කොහෙත්ම කියන්න බැහැ මිනුවන් දහතුන වසර කියලා....හරිම අහිංසක රූපයක් පිහිටලා තිබුණා..එක කුස නොඉපදුනු සහෝදර බැඳීමක්....එයාලුකම බිඳින්න අමාරු හරි අපූරු බන්ධනයක්....

ඉස්කෝලෙට තමන්ගේ පුතාව දාගන්න නම් වංශාධිරට එච්චර අමාරු උනේ නැහැ...මොකද වංශාධිරට ඕනම කෙනෙක් අවංකව ගෞරව කරේ ඒ නිහතමානීකම නිසාමයි...පන්තිභාර සර්ට තමන්ගේ පුතාව බාරදුන්නැයින් පස්සේ...තමන්ගේ රාජකාරියට යන්න වංශාධිර පිටත් වුණා..

" සර් එනවා...සර් එනවා...යකෝ පලයන් පන්තියට.."

එක ළමයෙක් පන්තියට කඩාගෙන බිඳගෙන ආවේ...ඔත්තු බලන්න දාපු කොල්ලගෙ ඉඟිය දැකලා...

" බැහැපන් යකෝ බිමට.."

එහෙම කියාගෙන එතන හිටපු කොල්ලෙක් මේසේ හෙල්ලුවාහම ..ශෙනුක නොවැටි බේරෑනේ තිබ්බ වාසනාවකට....සර් පන්තියට එද්දී නම් හැමෝම හොද ළමයි ගානට පොත් කියවනවා..

" ok boys , ඔන්න මන් අළුත් යාළුවෙක් එක්ක ආවා අදුරගන්න එයාව..."

ශාක්‍ය එයාව පුලුවන් උපරිම කෙටියෙන් හදුන්වා දුන්නා....

" ශාක්‍ය අභිනෙත් වංශාධිර...."

" හරි කොල්ලනේ කෝ ...අපේ අළුත් යාළුවට ඉඩක් දෙන්න."

ශාක්‍යට ඕන වුනේ වැඩිය කැපිලා පේන් නැතුව ඉන්න.

" ශාක්‍ය එන්න මෙතෙන්ට."

ඒ කතා කරපු කෙනා නම් ශාක්‍යට ටිකක් විතර මතක තිබුනා..ඒ තමයි දැන් ටික්කට කලින් ඇගේ හැප්පිච්ච කොල්ලගේ බෙල්ලේ එල්ලුන යාළුවා......

" කොහොමද ශාක්‍ය ශෙනුක මිනුවන්..."

ශාක්‍ය ටිකක් විතර උනන්දුවෙන් මිනුවන් දිහා බැලුවා....හරිම පුංචි රෑපයක් තමයි මිනුවන්ට තිබ්බේ...මිනුවන්ව දැක්කම ඕනම කෙනෙක්ට පේනවා එයා නිරහංකාර බව නම්..ඉතින් ශාක්‍ය මිනුවන්ට හිනා වුනා....

" හ....ඔයා තමයි අපේ හෙඩ්ට සද්දේ දැන්මේ..."

" ආහ් ඒ හෙඩ්ද.....මන් හිතුවේ පොඩි එකෙක් කියලා."

" පොඩි එකෙක්,, ඌ හෙන නපුරුයි."

ඒ සංවාදය බිදලා ඇතුලට ආවේ නම් අර කියපු පොඩි එකා..

කැන්නසය මත සිත්තම් කර රිදී රේඛාවක්..පිළිවලකට ඇදපු නිළ ඇදුමක්....පපුවේ හරියේ පාසලේ ලාංජනයක් එක්ක HP කියලා තහවුරැ කරපු දන්වැල් එල්ලෙන බැජ් එකක්....ඒ දන්වැල් පවා නෙතගට කීකරැයි....

" සර් මන් ඇතුලට එන්නද..? "

" කෝ එන්න එන්න ...මොකද කොල්ලෝ මේ වෙලා තියෙන්නේ..?"

" ආ.. ඒක සර් මේ..මට පළාත් තරගවලට එන්න ලූ."

" ඉතින් කොල්ලෝ ඒක වැරැද්දක් ද..? "

මේ සංවාදේ බිදගෙන මැද්දෙන් පැන්නේ නම් ශෙනුක...ශෙනුක කොහොමටත් කටකාරයි..නෙතගට වුනත් තිබ්බේ මිනුවන්ට පරාද වෙන කටකුත් නෙවෙයි..

" අනේ සර් මුගේ කයිවාරැව.මමත් කිව්වා මුට කොහෙද සර්,අපි කියන ඒවා අහන් නෑනේ...සර් මන් උනානම් යනවා පුදුම කෑලීනේ ඒකට එන්නේ.."

මුලු පන්තියම ඒ කතාවට සූ...සූ ගානවා...මී වදයකට ගල් ගහලා වගේ...

" කට...කට...කෑ ගහන්න එපා..ඈ බොළ කොල්ලෝ...ඔච්චර ආස නම් මොකද බොළ තරග වලට නොදැම්මේ ? "

" මම කරන්නේ චිත්‍රනේ සර්...අපිට ඔය ගහන ගහන පදේට නටන්නත් බෑ පැල් කවි කියන්නත් බෑ."

මිනුවන් එහෙම කියලා හරි උජාරුවට ආඩම්බර වුනා....ඒ ආඩම්බරය තිබ්බේ නම් එක විනාඩියයි...

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***