The beginning of a brighter smile or NOT?

HI! Im Aiko Sander Choi 23 yrs of age, Baka nag tataka kayo babae po ako sadyang may pagkalalaki lang hooo yung pangalan HAHAHAHA.

Nakatira sa N****S O*********l sempre secret location lang tayo...

Another magandang buhay nanaman tayo at mag kukwento ako about sa sarili ko....

This story are all BASED IN A TRUE STORY.....

This little Novel of mine will be my FIRST STORY

Lets Begin!!!

I was rased in Manila paranaque, at sa pagka swerte eh may mga mabubuti akong pamilya na nag bibigay saya at pagmamahal sa akin... Hindi din sila nag kulang sa pag aalaga sakin at sa pag papayo nang mga dapat na nakararapat sa isang bata....

Sobrang bait nang AKING mga Pamilya, kahit mahirap lang kami ika nakaka survive din naman kahit papaano.... Nag nenegosyo din kasi si mama ko nang mga pagkaing Street Foods alam niyo na yun kung ano anong pagkaing street foods yun habahahahahahah.

Lumaki ako nang mabuti at sempre hindi ko din masabi sabi na matalino hahahaha naka tanggap lang naman ako nang HONOR ehh kumari nung lola ko yung Guro ko hahahahah Hay buhay nga naman...

Pero sabi nga nung IBA matalino daw hooo akong bata kaya " Oo na lng tayo" hahahahaha

Medyo nag hihirap din kami doon manirahan sa lugar namin kasi tawag dun " Squatter Area"

Hindi naman kami squatter Oyyyy sadyang katabi lang hoo talaga namin yung mga squatter guys and girls hahahahah ano daw?

Basta yun na yun... Okey lng din naman yung pagtitinda nang Ina kahit papaano....

Sempre bawal utang ano kayo " HELLO?" hahahaha hirap kaya maka hanap nang puhunan tapos uutang lang sila, at ang nakakatakot jan baka di ka ma apagbayaran nang taong may utang charrrottttt..... Basta yun na nga yun hahaha

Everything's Fine until my parents decided to move out. All i know is that nasa Mindoro Oriental na kami i was so young that time hmmm 13 yrs old ata basta grade 7 na ako nun eh ayyy grade 8 pala transfer student kasi yung person eh.... Kaya ayun nga doon muna nanirahan sa mindoro total may bahay't lupa rin kami roon yung nakaka pagod lng kasi nasa taas pa kami nang bundok ...

If papasok ako nang school sempre baba ka para maka sakay ka nang tricycle papuntang school....

Okey din naman yung pamumuhay namin pero....

Yung kahirapan na dumating samin hindi na talaga kinaya nang Ina at Ama nangyayat kaming magkakapatid dahil sa pagkukulang nang pagkain...

Parihang walang trabaho sila mama at papa that time, kaya sobrang hirap na hirap kami kumayod kung anong makakain namin sa isang araw.

Nakaraan nga na baon ko isang saging lang good for breakfast and lunch na yung iisang saging ko hinati ko lang naman kasi para sa tanghali may kakainin ako nag babaon na lng din nang tubig para mawala wala rin yung pag init nang sikmura ko okey lang din naman para sa akin....

Bagkos sa mga mukha nang aking mga magulang ang labis na lungkot at awa na nadatnan namin. Napaluha na lang sa sobrang lungkot yung aming Ama at nadala na din sa pag iyak yung Ina ko....

Masakit mang isipin na wala akong magagawa sa mga panahong yun sadyang bata patalaga ehh na ngangaylangan pa nang tulong sa magulang....

Masipag din naman ako sa mga gawaing bahay hindi din naman ako pasaway di tulad nang dalawa kung kapatid... Pero kahit papaano yung dalawa kung kapatid nakakaranas din nang sobrang lungkot sa siwasyon namin.... Pag kasi mga anak na lalaki ika eh mabibilis magutom ehh alam naman na walang pera ang Ina at Ama kaylangan mag hanap nang dapat itinda kaya nag papasalamat din ako sa kanila kahit na sa simpleng paglalako nang mga gulay ika eh nakatulong tulong na rin hooo sa amin sa pang araw araw kahit na pa prito2 lang kami nang saging at yun na yung pangbaon namin sa tanghalian.....

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***