~Chapter 1 ~

"Mama," I called. Dali-dali akong bumaba sa hagdan. Muntik pa akong mahulog nang sumabit ang paa ko sa huling baitang. I cursed silently as I searched for my bag.

"Princess Alexa!"Mama shouted

"I'm going."Nang makita ko ang backpack ko na nakapatong sa sofa, mabilis ko itong kinuha habang sinusuklay ang gulong-gulo at basa kong buhok.

"Aren't you eating breakfast?"

Saglit ko siyang nilingon."No," mabilis kong sagot. Pagkatapos ay tumakbo na ako palabas ng pinto.

"Alexa!"Mama yelled. Nakatayo siya malapit sa dining table habang bitbit ang tray na may sandwich at coffee.

Ganito ba talaga kapag one and only child? Overprotective much ang parents? Napailing na lang ako.

"I'm late. Bibili na lang ako do'n ng pagkain,Ma.Bye."

Nag mamadali na ako mag lakad papunta sa kanta para mag-abang ng tricycle.

Narinig ko pang sumisigaw si Mama at tinawag ang pangalan ko, pero hindi ko na lang siya pinansin.

Mabilis at malalaki ang mga hakbang ko. Mukhang masamang pangitain yata 'to. First day of school pa lang, late na agad ako huhuhu, bakit nga ba kasi pinili ko pang mag-uwian ngayong semester?

Nang makarating ako sa kanto ay dali-dali kong binukasan ang bag ko at kinuha ang journal ko. I checked my schedule.

My classes would be from 8:30 in the morning to 2:30 in the afternoon. I don't have a classes every Monday.

I would've smiled if not for the time. It's 7:00 in the morning already. Almost 2 hours ang byahe ko galing sa Cagayan de oro papunta sa Mindanao State University, Iligan City . Napailing ako. Nakakahiya sa professor ko.

Pero isang taon din kasi akong nag-dorm dahil sa pangit kong schedule. Sobrang na-homesick talaga ako no'n. I cried whenever I missed family celebrations. But now, I have a wonderful schedule. Sadyang inayos ko ito dahil hindi na talaga ako papayag na mag-dorm pa.

Itinago ka na ulit sa bag ko ang journal ko at tumingin sa kalsada, then checked my watch again. It's now 7:05. Oh no! Limang minuto na akong naghihintay, pero wala pa ring tricycle sa daan. Habang pilit kong tinitignan kung may paparating na tricycle, nakarinig ako ng malakas na busina mula sa kotseng pula na nasa giling ko. Napatingin ako rito at napatalon sa gulat.

"Hey! Are you nuts?!" I asked angrily while looking at the black tinted window of the car. Napakamot ako sa ulo dala nang matinding inis.

Dahan-dahang bumaba ang bintana ng kotse at dumungaw ang driver.

OMG! No way! Is this some kind of joke?

"Sakay na," seryosong sinabi ng driver habang nakatingin sa akin.

Would you look at that? It's the mighty Benjamin Copper the third, ang suplado kong kababata at kapitbahay.

Himala yata. Ano'ng nakain niya at inaalok akong sumakay sa kotse niya? Baliw ba 'to? Or was he asking me out on a date? OMG talaga. Napangiti ako sa walang kwentang idea na naisip ko na dala marahil ng gutom.

"Ano ba 'yan! Kung anu-ano na lang ang naiisip ko," I whispered to myself.

"Hey!" Kunot-noong sinabi ni Benji.

"Ha?" I blinked twice.

"Bingi ka? Sabi ko, sakay na!" Halos magsalubong ang dalawang kilay nya. Halatang naiinip na.

"Sino?Ako?Ako ba?"

Umirap siya. "Hindi,'yang poste sa tabi mo," he said sarcastically. "Sino pa ba'ng ibang tao dito?. Ikaw lang naman,'di ba?

"Ah.E papasok ako,e."Ngumiti ako nang pilit.

"I know," he said, as if he was talking to a stupid person.

Nawala bigla ang ngiti ko at napalitan ng pagkunot ng noo ko."So bakit mo ako pinapasakay?" Bakas ang pagkairita sa boses ko.Nandito ba siya para lang inisin ako?

"Alangang paliparin kita o sagasaan, 'di ba?"

"Aba't! Antipatiko ang--"

"Ano?Sasakay ka ba o hindi?" Nakamulagat niyang tanong.

"Ah, e...." Napakamot ako sa noo ko at napangiwi.Sasakay ba ako o hindi?

"Male-late ka na sa school,'di ba ? Kaya sumakay ka na," iritableng sinabi ni Benji.Binawi niya ang tingin sa akin and just looked straight ahead habang mahigpit ang hawak sa manibela.

Hindi ko siya maintindihan.Bakit niya ako isasakay e magkaiba kami ng school---taga -La salle Academy siya.

Nang hindi ako nagsalita ay bigla ulit itong tumingin sa akin."Ano?" pasigaw niyang tanong.

"Aren't you going to class?"I asked instead.

" Of course,I'm going.That's why you should hurry up and get in!" He gritted his teeth.

Nagmatigas pa rin ako at tinaasan siya ng isang kilay.Mahigpit ang kapit ko sa backpack ko.

"E hindi naman same way ang papuntang La salle Academy at MSU,'diba?"Halos pasigaw ko na ring tinanong.This guy's weird.Ang gwapo pa naman sana,kaso may pagka-tanga.

Sa totoo lang,dati hindi naman cold treatment ang ibinibigay nito sa akin. Close pa nga kami dati no'ng mga bata pa kami.Bakit hindi?Kami ang laging magkalaro at magkasama dahil magkasing-edad naman kami.Syempre,malapit din ang mga magulang namin. Pero nang mag-high school kami at pumasok si Benji sa La salle Academy ay bigla na lang siyang nagbago.Aba, ni hindi na ako pinapansin.Masyado na yatang mataas ang tingin niya sa sarili niya.

"Alam ko.Just get in the damn car and stop asking questions! You're wasting our time!" May pagbabanta sa tinig nito.

Dali-dali naman akong napasakay nang wala sa oras. Binuksan ko ang pinto ng kotse at umupo sa passenger seat. Pero pagkasakay na pagkasakay ko ay saka ko naisip ang pagkakamali ko. Bago pa ako makatanggi at makalabas muli ay pinaharurot na bito ang sasakyan.

What have i done?

Medyo natakot kasi ako sa boses niya. Medyo lang naman. Ano ba kasi ang problema niya?

And what did he just say? I was wasting our time? Our time? Bakit? Sina ba'ng nagsabi sa kanya na pasakayin niya ko sa kotse niya? He could have gone without me, for crying out loud!

I just shook my head. This guy is weird!

The whole time na nasa daan kame, we were not talking. The silence was really awkward, which made things a lot weirder.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***