ณ คอนโดมิเนียมสุดหรู ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองกรุงเทพ ในห้องหมายเลข 202 ของคอนโด ซึ่งผู้ที่เป็นเจ้าของห้องนี้เป็นถึงดารานักแสดงสาวดังคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ชื่อของเธอคือลดา หรือวัลย์ลดา เอื้อรัก แถมเธอยังมีใบหน้าที่สะสวยทำเอาวงการบันเทิงเกือบสั่นคลอนเลยทีเดียว...
ในห้องของลดา มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่เธอ กำลังหลับปุ๋ยอยู่อย่างสบายจนแทบไม่อยากลุกออกจากเตียง ตื้ดดดด ตื้ดดดด ตื้ดดดด แต่เสียงโทรศัพท์ดังไปกระทบกับโสนประสาทการรับรู้ของเธอ... จนเธอต้องค่อยๆเอื้อมแขนไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง แล้วกดรับสาย “ฮัลโหล เจน มีอะไร ” (“ยัยลดา..นี่เธอมัวทำอะไรอยู่..เธอได้เปิดโทรศัพดูข่าว บ้างมั้ยเนี่ย”)
“ข่าวอะไรหละ เจน”
(“นี่เธออย่าบอก ว่าเธอไม่รู้ข่าววันนี้นะ”)
“แล้วมันเป็นข่าวอะไร..ทำไมแกดูรีบร้อนขนาดนั้นหละ ยัยเจน..”
(“โอ้ยย!.. ฉันไม่คุยกับคนโง่อย่างเธอละ อยากรู้ก็เปิดโทรศัพดูเอาก็แล้วกัน...ฉันไปก่อนละ บายยย”) ติ๊ด “อะไรของเธอ... โทรมาก็ใส่อารมณ์ตั้งแต่เช้าเลย... และก็ข่าวอะไรของเธอก็ไม่รู้...ทำตัวอย่างกับเหมือนโลกจะแตกอย่างนั้นแหละ หึ” ติ๊ดดิ๊ง เสียงข้อความในโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น... สิ่งแรกที่ฉันเห็นก็คือรูปแฟนหนุ่มของฉัน ฉันจึงรีบกดเข้าไปดูทันที... (ข่าวด่วน.. ขณะนี้คุณหมอชัตของเรากำลังประกาศการจัดงานแต่งที่ยิ่งใหญ่ขิ้นที่ปารีสกับคุณรอล์ล่า.. ลูกสาวของเศรษฐีอาดัม..ลอร์ท..นักธุรกิจพันล้าน.. ขอบอกว่า.. หมอชัตของพวกเราต้องมีบุญบารมีสูงส่งมากเป็นแน่ถึงทำให้ได้พบรักกับคุณรอล์ล่าได้.. และความรักของทั้งสองคนก็ช่างหวานแหววทำให้คนที่เห็นถึงกับอิจฉาเลยทีเดียว..)...
ทันทีในตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนทั่วร่างกายสูบฉีดเลือดอย่างรวดเร็ว... ใบหน้าแดงกร่ำ.. น้ำตาคลอเบ้า.. เกิดความรู้สึกเจ็บปวดเหมืิอนมีค้อนมาทุบหัวใจของฉัน..มันขมจนฉันกลืนไม่ลง..ฉันรีบหยิบโทรศัพท์แล้วติดต่อหาเจนทันที.. ตื้ดดดด ตื้ดดดดดด ิ(“มีอะไรยัยลดา... นี่แกดูข่าวแล้วใช่มั้ย”)
“เจนนนน นี่มันไม่จริงใช่มั้ย..” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าระทมด้วยความเจ็บปวด
(“เอาหละดาา ในเมื่อเขากล้าทำถึงขนาดนี้ มันก็คงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วหละ”)
“แต่.. แต่เขาบอกกับฉันว่า... เขาแค่ไปเยี่ยมญาติที่ปารีสเองไม่ใช่หรือ...ตะแต่แต่ทำไมเขาเขาเขา..ต้องโกหกฉันด้วยหละเจน..ทำไมเขาต้องโกหกฉันหละะ” พูดจบ ฉันก็มือเอามาปิดปากฉันไว้แล้วร้องให้ออกมา กุมหน้างอตัวด้วยความเจ็บปวดจนสิ้นสติไปอยู่รอมร่อ ฉันเจ็บปวดคล้ายถูกมีดนับพันหมื่นเล่มเล่มกรีดลงกลางใจก็ไม่ปาน ความรู้สึกนั้นมันช่างอยากจะอธิบายเหลือเกิน...
(“เป็นอะไรไปยัยยดา.. เธอยังไหวอยู่มั้ย... เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอนะ..เธออย่าพึ่งทำอะไรโง่ๆนะเพื่อนน..”) พูดจบ.. เจนก็วางสายทันทีเเล้วก็รีบขับรถมาหาลดา
พอเจนมาถึงหน้าห้องก็รีบใส่รหัสแล้วเข้าไปหาลดาทันที.. “ยัยดาา..”เจนตะโกนเรียกลดาแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของลดา..
แกร๊กกก!! เสียงเปิดประตูดังขึ้น เจนรีบเดินเข้าไปหาลดาที่อยู่ในสภาพกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้อยู่..
“ยัยดาาา..”เจนรีบเข้าไปกอดตัวลดาทันที... เมื่อเธอเห็นสภาพของเพื่อนรักที่เป็นแบบนี้เธอก็อดสงสารลดาไม่ได้..ในวันนั้นทั้งวันเธอเองก็ทั้งปลอบใจทั้งร้องไห้เพราะความสงสารเพื่อนที่แสนดีของตน...จนลดาต้องผลอยหลับไปเธอจึง..กลับไปทำหน้าที่ของตน...
1สัปดาห์ผ่านไป...
ฉันก็เริ่มที่จะ.. ดีขึ้นนแล้ว.. ฉันจึงเริ่มไปทำหน้าที่ของตนตามปกติ... และทุกตอนกลางคืนฉันก็จะอยู่พักบนดาดฟ้าขอพรต่อเทวดา ดวงดาวทั้งหลาย...ถ้าเริ่มต้นใหม่ได้ฉันจะไม่ขอมีชีวิตแบบนี้อีก.. มันไม่ใช่แค่เรื่องความรัก แต่มันยังมีอีกหลายๆเรื่องที่ฉันต้องเผชิญมากกว่านี้มาก่อน.. ฉันแทบจะไม่มีความสุขเลยสักครั้ง.. ถึงฉันจะโด่งดัง.. ร่ำรวยยังไงก็ตาม.. ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันซื้อความสุขของฉันไม่ได้เลย
23/1/2019
ในเย็นวันนั้นฉันเป็วันสุดท้ายที่ฉันได้รับงานถ่ายเเบบเพราะฉันได้แจ้งขอลาหยุดหนึ่งอาทิต เพื่อที่จะไปเยี่ยม อาม่าที่ฮ่องกง... ฉันดีใจมากเพราะวันนี้ฉันจองตั๋วเสร็จเรียบร้อยแล้วไม่เเน่ว่าฉันอาจจะบินไปคืนนี้เลยก็เป็นได้..... ระหว่างทางที่ฉันขับรถกลับคอนโด..ฉันก็ได้จอดรถรอไฟแดงอยู่..แต่แล้วหางตาของฉันก็ได้เห็นเหมือนมีเด็กกำลังวิ่งข้ามถนนตามแม่ของตนไป...ฉันรีบหันไปมองแล้วก็ตกใจมาก.. จึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป "หยุด!นะ เด็กน้อยอย่าเดินไปตรงนั้นมันอันตรายย" ฉันร้องตระโกนด้วยเสียงดัง... เพราะมีเด็กชายคนนึงกำลังวิ่งตามแแม่ของเขา... แม่สมัยนี้แม่ชอบข้ามถนนก่อนเเล้วลืมลูกไว้.... เพราะเเบบนี้จึงเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง....
แต่แล้วก็มีรถคันนึงกำลังขับมาด้วยความเร็วสูง... มันกำลังมุ่งไปทางที่เด็กชายคนนนั้นอยู่...ทันทีที่ฉันเห็น ฉันจึงรีบเปิดประตูรถ แล้ววิ่งไปช่วยเด็กชายคนนนั้นทันที.... แต่พอฉันไปถึงรถคันนั้นก็ได้พุ่งมาใกล้ตัวฉันของเต็มทีฉันจึงตัดสินใจรีบกอดเด็กคนนั้นไว้ แล้วฉันก็ได้หันหลังไปให้รถคันนั้น....ชนอย่างไม่ยั้ง ปี๊ดดดด ปี๊ดดด ปี๊ดดดด... ตู้มมมม! "ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยย ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ฉันที" นั่นก็เป็นเสียงของแม่เด็กที่ลดาช่วยเอาไว้ และตอนนั้นเธอเองก็พอจะยังได้ยินอยู่บ้าง.. แต่ร่างกายของเธอก็เจ็บแปล๊บไปทั้งตัว.... สักพัก.. ก็มีเสียงวีวออวีวออวีวออ!ดังมาแต่ไกล เสียงรถโรงพยาบาลดังขึ้น `แล้วในตอนนี้ฉันมักคิดว่านี่เหรอคือจุดจบของฉัน..ทำไมมันยังเป็นจุดจบที่อนาจเเบบนี้.... สวรรค์ท่านเคยมีเมตตาให้แก่ลูกหรือไม่.... ทั้งชีวิตลูกทุกข์ทรมานเหลือเกิน..ทุกอย่างที่ลูกมีนั้นมันไม่ได้เแ็นสิ่งที่ลูกปรารถนาเลยสักนิด ลูกแค่อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้เพียงเท่านี้ท่านก็ให้ลูกไม่ได้เลยหรือʼ
`ดังนั้นฉันเองคงต้องยอมจำนนกับชะตาของตนเอง..เเละยอมปล่อยวางทุกสิ่ง...ถ้าฉันมีกรรมสาหัสมากมายขนาดนั้น..ฉันก็จะขอชดใช้กรรมทั้งหมดไว้ในชาตินี้ เเล้วชาติหน้า.. ฉันขอที่จะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ สวรรค์ท่านยังจะช่วยลูกอีกหรือไม่เจ้าคะ....ʼ เมื่อเสร็จสิ้นความในใจของเธอ ลดาก็ได้ปิดตาลงพร้อมทั้งหยดน้ำตาที่แสดงถึงความหดหู่ ความสิ้นหวังของเธอ....เเละแล้วลมหายใจของลดาก็ค่อยๆแผ่วเบาจนมันจางหายไป
จบสิ้นชีวิต ของดารา ต่อมากลายเป็นคุณหนู555
`ฉันลืมตาขึ้นมาอีกทีนี่ฉันตายเเล้วใช้ใหม.. ทำไมฉันจึงรู้สึกว่าอากาศร้อนขนาดนี้.... กรีดดดʼ
เดี๋ยวมาใหม่นะคะ..... ขอโทสท่านผู้อ่านด้วย
ดิฉันเป็นนักเขียนมือฝึกหัด เนื้อหาในเรื่องอาจจะยังไม่ดีพอก็ขออภัยด้วยนะคะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments