ตอนที่3 : แข่งขัน (จบ)​

" หม่ามี๊​ หนูกลัว" เด็กสาวร่ำไห้กับเหตุการณ์​รอบตัว ผู้คนวิ่งวุ่นเพื่อเอาชีวิต​รอด เปลวเพลิง​สีแดงร้อนระอุไปทั่วเมือง หญิงสาวจับมือลูกไว้แน่น พยายามไม่ให้เด็กน้อยห่างจากตัว สายตามองหาชายอันเป็นที่รัก ที่ได้ถูกบีบบังคับมาสู้รบ

" ป๊ะป๋า หม่ามี๊​ป๊ะป๋าอยู่ตรงนั้น" เด็กน้อยชี้มือไปที่ร่างจมกองเลือด ร่างกายยังคงมีลมหายใจ ใบหน้าแต้มไปด้วยสีแดงสด หัวใจช่างเจ็บปวดและทรมานกับสภาพของสามี

" หนูจะไปหาป๊ะป๋า" เด็กน้อยปล่อยมือจากหญิงสาว วิ่งตรงไปที่ร่างจมกองเลือด หญิงสาวตกใจรีบวิ่งตามเด็กน้อยไป ทันทีที่ร่างใหญ่โอบกอดร่างเล็กไว้ โลหะหัวแหลมพุ่งทะลุขั่วหัวใจ เลือดกระเซ็น​เต็มใบหน้าเรียวเล็ก น้ำตาไหลพรากก่อนสิ้นสุดลมหายใจ

/ แผละ /

" ฉันจะต้อง.. คอยปกป้องเธอถึงเมื่อไหร่?"

เลือดสีแดงสดกระเซ็น​ไปทั่วลานประลอง​ ผู้คนต่่างพากันตื่นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้น ทั้งตัวสั่นสะท้าน น้ำตาไหลอาบแก้ม

กรงขังยังคงเปิดขึ้นเรื่อยๆเมื่อ ตัวหนึ่งตายตัวอื่นจะออกมาแทน นัยน์ตา​สีดำนิลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เงาทมิฬ​รายล้อมร่างกาย ดาบเวทย์​พุดออกมา​จากฝ่ามือ ฟาดฟันและฆ่าเสือร้ายให้ตายไปเรื่อยๆ

~ขืนสู้ต่อไปเรื่อยๆ เราเสียพลังเวทย์​หมดแน่~

โนรันใช้พลังทั้งหมดที่มีแผ่ขยาย​เงาดำปกคลุมไปทั่วลานประลองและลงมือสังหาร​เสือทุกตัวที่ยังเหลือ

ร่างสูงลอยลงสู่พื้นเพื่อเก็บพลังงานทั้งหมดโดยไม่ได้สังเกตุ​ว่าผู้คนกำลังหวาดกลัวหรืออย่างไร

~การฆ่าเสือไม่ถือว่าผิดกติกา​แต่ผู้ที่จะทำเช่นนั้นได้ต้องเป็นผู้เข้าแข่งขันคนนั้นครับ ดังนั้นจึงถือเป็นการยอมแพ้และตกรอบไปครับ~ เสียงประกาศดังขึ้น

" แต่ท่านมิได้บอกกติกา ที่ห้ามมิให้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นฆ่าหนิ ในเมื่อกติกาไม่มีความชัดเจน ฉันเกรงว่าท่านคงไม่สามารถตัดสิทธิ์​ใครได้" โนรันประกาศก้องไปทั่วลาน ดาบเวทในมือพลันหายวับ​ไป ผู้คนมากมายต่างพากันตื่นตระหนก

" เอาเถอะ... การแข่งขันนี้จะถือเป็นโมฆะ เราจะเริ่มการแข่งขันใหม่ในอาทิตย์​หน้า​ ต้องขอโทษ​ด้วยที่ทางเราไม่มีความชัดเจน" ชายหนุ่มประกาศ​กึกก้อง พร้อมรอยยิ้มที่คร่าสาวๆบนพื้นดิน ก่อนหันหลังกลับเข้าไปในราชวัง

" ท่านพี่สนใจแม่นางผู้นั้นงั้นรึ?" วิลล์​ถาม

" บนโลกนี้ เจ้าเคยเห็นผู้ใดใช้เวทมนตร์​หรือไม่​" อาเทอร์​ตอบกลับ สายตายังคงจ้องมองไปที่หญิงสาว

" ฉันขอโทษ​ ขอบคุ​ณที่ช่วยฉันนะ" ฟิงเกล หญิงสาวตัวเล็กพูด

" ช่างเถอะ ฉันไปหละ" โนรันพูดพรางหันหลัง

"เธอเป็นปีศาจ? " ฟิงเกลถามพรางก้มหน้ามองพื้น

" ในสายตาเธอฉันเป็นปีศาจอย่างนั้นหรอ? "

" หากเป็นนางฟ้าคงไม่มีเงาดำรอบกาย ต้องเป็นแสงสว่างเจิดจรัสซิ" หญิงสาวเงยหน้ามอง

" ใครเป็นคนตัดสินงั้นหรอ?" โนรันเดินห่างออกจากร่างเล็ก ก่อนจะหายตัวไปเหมือนไม่เคยมีเธอยู่

~ปีศาจงั้นหรอ? ไม่ว่าจะผ่านมานานกี่พันปี ฉันก็ยังเป็นปีศาจในสายตาผู้คนงั้นหรอ? ~ โนรันนั่งครุ่นคิด​อยู่​นาน ระยะเวลาพันปี เคยมีมั้ยสักครั้งที่เธอจะไม่ใช่ปีศาจในสายตาผู้คน ที่หน้าเจ็บใจยิ่งกว่าคือเธอจะต้องฆ่าและทำลายทุกสิ่งอย่างเมื่อเรื่องบานปลาย

"ฉันไม่อยาก... ฆ่าคนที่ฉันรักอีกแล้ว"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***