ตอนที่2 : แข่งขัน (เริ่ม)

ควันดำลอยกระจายทั่วทั้งห้องจนมืดมิดในยามย่ำรุ่ง โนรันนั่งก้มหน้านิ่งแต่ ยังคงมีน้ำตาหลังไหลไม่ขาด

" นี่.. เธอก็รู้ดีว่าเธอยอมแพ้ได้ แล้วจะยื้อเวลาไปทำไมกัน" ชายร่างปราบเปรียวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่า พรางพูดจายียวน

" หึ.. แกคิดว่าฉันโง่มากนักรึยังไงถึงจะจับทางแกไม่ออก" โนรันเช็ดน้ำตาก่อนลุกขึ้นเดินไปนั่งโซฟาข้างหน้าเตียงของเธอ

" ฉันว่าเธอคงไม่ได้ถูกลงโทษให้ทนทุกข์ทรมานกับการมีรักใหม่หรอก แต่ว่าเป็น... " ชายร่างเล็กวาร์ปตัวเองมาประชันหน้ากับหญิงสาว พร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอันตราย

" ฉันรู้ดี แกไม่ต้องมายุ่ง" หญิงสาวลุกขึ้นก่อนใช้ดาบเวทมนตร์ฟาดฟันไปที่ชายร่างเล็ก

เงาดำกลับสลายกลายเป็นควันพร้อมทั้งเสียงหัวเราะเย้ยหยันก่อนจะหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบและแสงอรุณที่เริ่มสาดแสงเข้ามาภายในห้อง

ณ ลานประลองราชวัง XXX

สองอาทิตย์ที่ผ่านมามันช่างเหมือนเวลาสั้นๆสำหรับใครหลายคนแต่สำหรับโนรันมันช่างยาวนาน

~อรุณสวัสดิ์ท่านผู้เข้าแข่งขันทุกท่าน อย่างที่ทราบกันดีว่าการแข่งขันของวันนี้คือ การแข่งขันวิ่งแข่ง หากท่านทั้งหลายคิดว่าแค่ซ้อมวิ่งยังไงก็มีสิทธิ์ชนะ ท่านคิดผิดแล้ว เพราะเราจะมิได้วิ่งแข่งกันเอง แต่... "

องครักษ์ฝ่ายซ้ายผายมือไปทางด้านข้าง มันคือกรงเสือชีต้าร์ นักล่าที่วิ่งด้วยความเร็วที่เหนือนักล่าใดๆ ผู้เข้าแข่งขันต่างพากันตื่นตระหนก นี่มันไม่้เรียกวิ่งแข่งแล้วละ เรียกวิ่งหนีหน้าจะถูกซะกว่า พามาฆ่าชัดๆ ไอกษัตริย์หน้าเลือด

~กติกาในการแข่งครั้งนี้ เราจะให้ผู้ที่อาสาเริ่มก่อนได้ลงแข่งก่อนและผู้ที่ไม่ขออาสาตนจะตกรอบในทันที และการแข่งขันในวันนี้เจ้าชายอาเทอร์จะทรงเสด็จเยี่ยมชมด้วยองค์เอง~

ผู้เข้าแข่งขันต่างพากันตื่นตระหนกใจรึก็กลัวแต่ตัวก็อยากจะถวาย พวกเธอนี่ช่างน่ากลัวยิ่งนัก บางคนยอมถอย บางคนยอมเสี่ยงแต่ยังไม่มีใครอาสาเป็นคนแรก

" ท่านพี่เสด็จมาเองเยี่ยงนี้ สาวๆคงยอมตายถวายพระองค์แน่เลย" ชายร่างบางนั่งลงข้างๆพี่ชาย

"หึ.. น้องข้า เจ้าก็ช่างพูด หากมีหญิงใดยอมสละชีวิตเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายข้า ข้าคงจะเป็นชายที่โชคดีที่สุดในแผ่นดินนี้แล้ว" อาเทอร์พูด พรางหันหน้าไปหาน้องชายต่างพ่อแม่ ใบหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาแสดงความผิดหวังอยู่ไม่น้อย

~แม่หญิงท่านนั้นขออาสาเป็นผู้แรกในการแข่งขัน..."

ท่ามกลางผู้คนที่กำลังครุ่นคิด มีมือหนึ่งชูขึ้นมา

อย่างกล้าๆกลัวๆ ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาคลอเบ้า

/ถ้ากลัวขนาดนั้นแล้วจะอาสาทำไมกันนะ แค่ยอมแพ้มันยากมากนักรึยังไง/ โนรันคิดในใจ ก่อนจะเดินไปหาที่นั่งเพื่อดูการแข่งขัน

" ยัยโง่ หาเรื่องให้ฉันตลอด" โนรันสบถกับตัวเอง

สายตานับร้อยจ้องมองไปที่หญิงสาวตัวเล็ก ที่ตอนนี้ได้แต่ยื่นนิ่ง ตัวสั่น อยากรู้นักเธอคิดอะไรอยู่

"ว้าวท่านพี่ นางโฉมงามไม่เบาเลยน้าา" วิลล์พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น เมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่หน้ากรงเสือ

~เราจะเริ่มการแข่งขันนะบัดนี้~ สิ้นเสียงประกาศ ลูกกรงเหล็กหนาค่อยๆเปิดขึ้น

เมื่อเหยื่อยืนอยู่ตรงหน้า มีหรือนักล่าจะยอมปล่อย เสือชีต้าร์ กระโจนเข้าหาหญิงสาวทันทีที่ลูกกรงเปิดกว้างพอ

น้ำสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วลานประลอง ผู้คนต่างพากันส่งเสียงร้องอย่างตื่นตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

"ฉันจะต้อง... ดูแลเธอ... ไปถึงเมื่อไหร่!?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***