19

แสงแดดยามเช้าสาดส่องกระทบม่านขนตาปลุกเหมันต์ให้ตื่นจากห้วงฝันด้วยความกระปี้กระเป่าอย่างสุขใจต่างกับอีกคนที่ยังคงหลับไหลอย่างสงบสุขจากความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียจากการใช้พลังงานไปเมื่อคืน

เหมันต์กดรีโมทเลื่อนผ้าม่านบดบังแสงแดดยามเช้าไม่ให้รบกวนคนนอน พรางมองอีกฝ่ายที่หลับไหลด้วยรอยยิ้มในห้วงฝันคงดีอีกฝ่ายถึงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า เหมันต์ที่เตรียมตัวโดนบ่นหูชาเมื่ออีกฝ่ายตื่นเผลอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ออกมาแววตามีแต่ความรักใคร่และอ่อนโยนเมื่อจ้องมองอีกฝ่าย

ฟอด ฟอด จุ๊บ ก่อนลุกออกจากเตียงไม่วายหอมแก้มทั้งสองข้างและจุ๊บกลีบปากชมพูที่บวมแดงเล็กน้อยเบา แล้วล้างหน้าเตรียมลงไปทำโจ๊กและยาไว้ให้อีกฝ่าย เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายตื่นมาต้องหิวแน่ๆ หลังทำโจ๊กเสร็จก็ขึ้นไปยังห้องเพื่อปลุกอีกฝ่ายให้ทานข้าวทานยาแล้วค่อยพักต่อ

" อึก ฮึก ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ " ต้นหลิวที่ปวดไปทั้งตัวซ้ำช่องทางรักของตนก็ปวดแสบไปหมด บวกกับตื่นขึ้นมาไม่มีอีกฝ่ายอยู่ข้างตัวก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องออกมา

" ฮึก ฮื่อ คนใจร้าย ฮื่อ หายไปไหน ฮื่อ ฮื่อ " ต้นหลิวร้องออกมาราวดูบอบบางเปาะแตกง่าย น่าสงสารเป็นอย่างมาก

เหมันต์ที่เดินขึ้นมาเพื่อปลุกอีกฝ่ายชะงักเท้าแล้วรีบเปิดประตูเข้าไปดูอีกฝ่ายเมื่อได้ยินเสียงร้องให้ปานแทบขาดใจอย่างร้อนรน เมื่อเปิดประตูตรงหน้าเห็นอีกฝ่ายที่พิงขอบเตียงผ้าห่มลุ่ยล่นลงมากองไว้ตรงเอวมนขาวกำลังร้องให้จนตาแดงไปหมดดูน่าสงสารและถนุถนอม จนใจกระตุกรีบปี่เข้าไปปลอบอีกฝ่าย

" เพี๊ยะ ไม่ต้องกอด ฮึก คนใจร้าย ฮื่อ ฮื่อ " ต้นหลิวปัดมือที่ยื่นมาออกเพราะความน้อยใจที่ตื่นมาไม่เห็นอีกฝ่าย

" โอ๋เด็กดีไม่ร้องนะ เป็นอะไรทำไมถึงร้องครับ " ไม่ละความพยายามเมื่อถูกปัดออกเข้าไปโอบกอดอีกฝ่ายเข้าอกแกร่งอีกครั้งแล้วลูบหัวเบาเป็นการปลอบ เขาไม่เคยปลอบใครมาก่อนจึงค่อนข้างดูแข็งทื่อไปหน่อยแต่ก็ดูอบอุ่นไปอีกแบบ

" ฮึก คนใจร้ายไปไหนมา ฮื่อ ฮือ ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่รักแล้วใช่ไหม ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ " ต้นหลิวที่ได้รับอ้อมกอดอบอุ่นพล่ามความในใจต่อพร้อมทั้งน้ำตา

" โอ๋ๆ ไม่ร้องแล้ว เมียทั้งคนไม่รักแล้วจะรักใครล่ะ รักจะตายรักมากๆ แล้วก็ไม่ได้หายไปไหนไปทำโจ๊กให้เมียทานไงจะได้ทานยาแล้วนอนพักต่อไงครับ "

" จริงนะ ไม่โกหกนะ ฮึก ฮึก " พูดพรางสะอื่นไปด้วย ดวงตาแดงใสจ้องมองอย่างต้องการคำตอบ

" ไม่โกหก จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ไม่ร้องแล้วตาบวมหมดแล้ว ไหนดูสิ " เหมันต์พูดเสียงอ่อนขึ้นเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายตัวรุ่มๆนิดหน่อยเหมือนจะเป็นไข้ นี่คงเป็นสาเหตุที่อีกฝ่ายดูงอแงเป็นพิเศษไม่บ่นเขาตามที่คาดไว้ ในเมื่อเป็นฝ่ายทำให้อีกฝ่ายป่วยเขาก็ต้องดูแลอีกฝ่ายอย่างดีเขารุนแรงกับอีกฝ่ายมากจริงๆแหละเมื่อคืน

" หิวหรือยังไปทานโจ๊กกัน "

" ฮึก ฮึก ฮึก " ต้นหลิวพยักหน้ารับพร้อมเสียงสะอื่น น้ำตาหยุดไหลสักพักแล้วเหลือเพียงเสียงสะอื่นเท่านั้น

เหมันต์เดินไปเปิดตู้หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออกมาสวมใส่ให้อีกฝ่ายแล้วอุ้มอีกฝ่ายแนบแก้มซบกับไหล่กว้างไว้แล้วพาลงมายังห้องอาหาร แล้วอุ้มต้นหลิวด้วยมือเดียวอีกมือตักโจ๊กร้อนๆใส่ชามแล้วหยิบช้อนถือออกมาที่โต๊ะทานข้าวแล้วนั่งลงโดยที่ต้นหลิวยังคงซบกับบ่าแกร่งอยู่บนตักของเขา ที่ไม่พาอีกฝ่ายนั่งเก้าอี้เองเพราะอีกฝ่ายคงเจ็บจนนั่งไม่ได้แน่จึงอุ้มอีกฝ่ายไว้แทน

" เงยหน้ามากินข้าวก่อนเร็ว " เหมันต์ที่ตักโจ๊กแล้วเป่าจนหายร้อนแล้วเรียกอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมาทานโจ๊กที่เขาป้อน

" อ้ามมมม " เหมันต์ที่เห็นอีกฝ่ายเงยหน้ามามองตาใสแป่วก็ร้องให้อีกฝ่ายอ้าปาก เมื่อได้ยินต้นหลิวจึงเปิดปากรับโจ๊กคำนั้นเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างน่ารัก

" อ้าม อีกคำเร็วเด็กดี " ต้นหลิวที่ทานเข้าไปแล้วหลายคำอิ่มแล้วจึงซบบ่าแกร่ง เหมันต์เห็นดังนั้นจึงร้องให้อีกฝ่ายทานอีกคำเพราะข้าวลดลงไปครึ่งเดียวเท่านั้น

" อิ่มแล้ว " ต้นหลิวพึมพำออกมา แต่ก็อ้าปากรับข้าวนั้นเข้าปากแล้วซบบ่าแกร่งถูไถอย่างออดอ้อน เหมันต์จึงอ่อนใจไม่บังคับอีกฝ่าย

" อิ่มแล้วกินยาต่อนะ " เหมันต์พูดเสียงนุ่มน่าฟังข้างหู ต้นหลิวจึงหดคอเหมือนเต่าแล้วกัดเบาๆตรงไหล่กว้างอย่างขัดใจไม่ได้กัดแรงจนเจ็บเพียงจั๊กจี้เท่านั้น

" คุณหมอไม่ทานยาเป็นเด็กไม่ดีเลย " เหมันต์แหย่อีกฝ่าย

" ฮึก " เพียงได้ยินเสียงสะอื่นของต้นหลิวเหมันต์ก็ตกใจแล้วจึงรีบเอ่ยปลอบ

" เด็กดี ไม่ร้องนะคุณหมอเป็นเด็กดีไม่ร้อง โอ๋ๆ "

" ฮึก เป็นเด็กดีจริงหรอ " ต้นหลิวช้อนตาแดงแป่วใสน่าเอ็นดูขึ้นมาสบกับดวงตาคมดุแต่มีเสน่ของอีกฝ่ายอย่างต้องการคำยืนยันในคำพูดของอีกฝ่าย

" เด็กดี ฟอด ฟอด เป็นเด็กดีอยู่แล้ว "

" อืมเป็นเด็กดี " ต้นหลิวที่ตอนนี้เหมือนเด็กน้อยต้องการความรักพูดออกมาอย่างถูกใจ ยิ้มร่าจนตาหยีอย่างมีความสุข เหมันต์เห็นแบบนี้ก็อบอุ่นหัวใจแปลก จากคนที่เย็นชาใครๆต่างบอกว่าเขาทั้งเย็นชาและตายด้านในเรื่องพวกนี้กับยิ้มอย่างคนโง่ความอบอุ่นและอุ่นใจที่ได้รับเมื่อเห็นอีกฝ่ายดีใจทำให้เขาอ่อนโยนขึ้นมาก

" งั้นทานยากันนะเด็กดี "

" อืม " ต้นหลิวเบ้ปากสักพักก็ตอบรับ แล้วมองเหมันต์ที่เอื่อมมือไปหยิบยาที่วางไว้ข้างๆถาดข้าวพร้อมน้ำยื่นมาให้ตน

" อ่ะยา อ้าปากเร็ว " เหมันต์ยื่นยาให้ต้นหลิวแล้วเอ่ยออกมาเมื่อต้นหลิวยังไม่ยอมทาน

" เร็วเด็กดีต้องไม่ดื้อนะ " เหมันต์พูดจบก็มองต้นหลิวอย่างอ่อนโยน ไม่นานต้นหลิวก็ทานยาและน้ำตาม เสร็จก็ซบลงที่เดิมอย่างหมดแรง

" เป็นไรง่วงหรอ ไปนอนกันงั้น " ไม่พูดเปล่าประคองต้นหลิวไว้แล้วอุ้มขึ้นเดินไปที่ห้องนอนของทั้งสองอย่างระมัดระวังกลัวกระทบกระเทือนช่องทางรักเกินจนอีกฝ่ายเจ็บ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***