9

หลังจากที่คนป่วยเข้าสู่นิทราแล้วต้นหลิวค่อยๆแกะมือออกจากการกอบกุม ใช้มืออังหน้าผากอีกฝ่ายเพื่อวัดไข้จากนั้นก็เตรียมผ้าและน้ำเพื่อเช็ดตัวอีกฝ่าย เริ่มเช็ดหน้าก่อนแล้วค่อยๆไล่ลงผ่านซิคแพ็คแต่ละก้อนที่เรียงตัวอย่างสวยงาม พลางกลืนน้ำลายไปด้วยนานแล้วที่เขาไม่ได้เติมน้ำหวานลงท้อง ตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเข้ามาเขาก็ห่างหายจากการกลืนกินน้ำหวานจากชายอื่น

" เป็นความผิดของคุณที่ขัดขวางผม ดังนั้นคุณรับผิดชอบนั้นถูกแล้ว " ต้นหลิวที่ใช้มือลูบไล่ก้อนซิคแพ็ควนไปมานั้นทนต่อความยั่วยวนไม่ไหว และเขาก็ห่างหายจากเรื่องนี้นานมากแล้ว ดังนั้นเมื่อเห็นสิ่งยั่วยวนตรงหน้าจึงทำให้จิตใจเตลิดง่ายขึ้นหักหามใจไม่ไหวอีกแล้ว ค่อยๆเลื่อนมือลูบไล่หน้าท้องลงมาจนถึงดุ้นใหญ่ขนาดยังไม่ตื่นเต็มจัวยังใหญ่ขนาดนี้ถ้าตื่นจะขนาดไหนนะ พอคิดย้อนไปครั้งแรกที่เจกันอีกฝ่ายก็ให้เขาช่วยกลืนกินน้ำหวานกับดุ้นใหญ่ยิ่งทำให้ความต้องการตอนนี้ของต้นหลิวมากยิ่งขึ้นจนสติสัมปชัญญะค่อยๆหายไปดึงกางเกงชั้นนอกและชั้นในลงเผยให้เห็นดุ้นใหญ่จากนั้นก็กอบกุมดุ้นใหญ่ค่อยๆลูบขึ้นลงใช้ลิ้นเลียส่วนหัวอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนเลียไอติมใช้ลิ้นกวาดดูดดึงส่วนหัวจนน้ำเยิ้มออกมาดุ้นเริ่มขยายใหญ่และแข็งตึงเต็มปากคับแน่นอยู่อย่างนั้นปากน้อยๆคอยรูดรั้งขึ้นลงเริ่มจากค่อยๆเป็นเร็วขึ้นตามจังหวะความต้องการของตนเอง จนคนป่วยสงเสียงครางออกมาใบหน้าขมวดทั้งที่ยังหลับอยู่

" อือ อื้อ " ต้นหลิวไม่ได้สนใจเสียงครางอีกฝ่ายยังคงรูดรั้งดุ้นใหญ่อย่างเมามันและร้อนแรง สลับกับกวักแกว่งลิ้นเลียส่วนหัวไปมาจนเส้นเอ็นกระตุกคล้ายอยากปลดปล่อย

" อ๊อก อ๊อก อ๊อก " ต้นหลิวเร่งความเร็วขึ้นเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายใกล้ปลดปล่อยแล้วจนเกิดเสียงน่าอายขึ้นมา ยิ่งเพิ่มความหวาบหวามในใจขึ้นอีก ใช้ทั้งปากทั้งมือกอบกุมดุ้นใหญ่จนปลดปล่อยออกมาเต็มปาก ค่อยๆกลืนกินน้ำหวานลงในลำคอจนหมดก็ถอนดุ้นใหญ่ออกจากปากใช้ลิ้นกวาดน้ำหวานทำความสะอาดดุ้นใหญ่จนน้ำหวานเหล่านั้นหมดไป จากนั้นก็สวมกางเกงเข้าท่เดิม แล้วน้ำผ้าเช็ดตัวและน้ำไปเททิ้งแล้วเก็บเข้าที่ จากนั้นก็ห่มผ้าให้อีกฝ่ายแล้วออกจากห้องไปเพื่อเตรียมอาหารเย็นเพราะใกล้ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว

อีกด้านหนึ่ง

เหมันต์เริ่มรู้สึกตัวและตื่นขึ้นตั้งแต่ต้นหลิวบอกให้เขารับผิดชอบแล้วเพียงแต่อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับเขาจึงแกล้งหลับต่อ ไม่ได้ตื่นขึ้นขัดอีกฝ่าย พอรู้สึกถึงมือที่กำลังถอดกางเกงชั้นนอกและในตัวเองออกก็ทำให้เขาหัวใจเต้นแรงแต่ต้องห้ามตัวเองไว้กลัวอีกฝ่ายจะรู้ตัว ได้แต่ท่องในใจว่าให้ใจเย็น จนกระทั้งสัมผัสถึงลิ้นเปียกแฉะที่แต่ลงมาที่ดุ้นใหญ่ของเขาสติเขาก็ค่อยๆจะดับหายไปต้องกำมือตัวเองแน่นๆไว้ภายใต้ผ้าห่มเพื่อระงับอารมณ์จนอีกฝ่ายเริ่มกอบกุมดุ้นใหญ่ขึ้นลงด้วยปากเล็กๆเขาก็เริ่มจินตนาการภาพเหล่านั้นเพราะไม่กล้าลืมตาตื่นมาดูให้อีกฝ่ายตกใจ จนความอดทนหายไปดุ้นของเขาเริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนอีกฝ่ายชะงัก เขาตกใจมากคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะรู้ว่าเขาตื่นแล้ว กำลังจะลืมตาแต่อีกฝ่ายกลับกอบกุมดุ้นเขาขึ้นลงต่อเหมือนไม่มีอะไร เสียงครางอย่างสุขสมของอีกฝ่ายกระตุ้นความต้องการของเขามากอย่างจับอีกฝ่ายมากระแทกแรงๆแต่เท่าที่สืบมาอีกฝ่ายไม่เคยให้ใครลุกล้ำเข้าไปเลยมากสุดแค่ช่วยใช้ปากให้คู่ขาเสร็จสมเท่านั้น ดังนั้นเขาจะต้องพยายามเก็บความกระหายที่อยากกระแทกอีกฝ่ายไว้ในใจ ปล่อยให้อีกฝ่ายดูดดึงดุ้นของเขาต่อจนเกิดเสียงน่าอายขึ้นยิ่งทำให้เขาต้องการปลดปล่อยเหมือนอีกฝ่ายจะรู้การตอบสนองของร่างกายเขาจึงใช้ทั้งปากและมือปลนเปลอเขาจนปลดปล่อยออกมา และใช้ลิ้นทำความสะอาดให้เขา เขารู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน จนอีกฝ่ายออกไปจนเขามั่นใจ ก็ลืมตาขึ้นอย่างสุขสม

" คุณชักจะน่ารักขึ้นทักวันเกินไปแล้ว ผมกลัวจะอดใจไม่ไหวขืนคุณยังทำแบบนี้อีก เฮ้อ " ได้แต่พึมพำกับตัวเองเงียบๆเท่านั้น ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนเมื่อนึกถึงอีกคน อย่างมีความสุข

" ผมคงต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายแล้ว ก่อนที่จะมีคนมาแย่งคุณไป "

" อืม " เหมันต์คิดในหัวแล้วพึมพำตอบตัวเองอยู่นานจนได้ยินเสียงคนเปิดประตู จึงแสร้งหลับตาลงต่อไป

" คุณ คุณ คุณตื่นได้แล้ว " ต้นหลิวปลุกคนบนเตียงให้ตื่นมาทานข้าวที่เขาทำไว้

" อือ " คนป่วยครางเสียงสลึมสลืออย่างงัวเงียที่มีคนขัดเวลานอนของเขา ( ถึงจะตอแหลก็เถอะ แต่ต้นหลิวไม่รู้หนิ )

" คุณตื่นมาทานข้าวก่อน ค่อยนอนต่อเร็ว " ต้นหลิวยังคงปลุกอีกฝ่ายพร้อมทั้งขึ้นไปพยุงอีกฝ่ายลุกขึ้น

" อืม ตื่นแล้ว " คนป่วยเอ่ยด้วยน้ำเสียงยานครางแต่ตายังหลับอยู่แล้วเอนตัวพิงอีกฝ่ายอย่างเกียจคร้าน

" ตื่นก็ลืมตาสิคุณ ลุกเร็วผมหนัก "

" อืม " คนป่วยลืมตาขึ้นแล้วมองอีกฝ่าย ต้นหลิวไม่รู้จะทำไงกับสายตาอีกฝ่ายจึงลุกขึ้นแล้วดึงอีกฝ่ายลุกไปทานข้าวที่โซฟา

" อะ คุณทานเร็วเดี๋ยวมันจะเย็นก่อน " ต้นหลิวเลื่อนจานข้าวให้อีกฝ่าย

" ผมอยากให้คุณป้อน " ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ ต้นหลิวหลบสายตาแล้วทานข้าวของตนพร้อมพูดขึ้นว่า

" ถ้าคุณไม่ทานเองพรุ่งนี้ผมจะไม่มาแล้ว ให้ไมเคิลดูแลคุณแทน "

" ผมกินเองก็ได้ คนใจร้าย " คนป่วยรีบยกถ้วยข้าวขึ้นมากินอย่างเร็ว พร้อมค่อนคอดอีกฝ่ายไปด้วย ต้นหลิวทำหูทวนลมไม่สนคำพูดทานข้าวเงียบๆจนเสร็จ

" อ่ะ ทานยาแล้วนอนพัก "

" คืนนี้คุณนอนเฝ้าผมได้มั้ย "

" ไม่ เดี๋ยวผมก็ติดไข้คุณหรอก "

" ถ้าคุณติดไข้ เดี๋ยวผมดูแลคุณเอง นะ นะคุณ "

" ดูแลกันไปดูแลกันมาไม่ต้องทำงานพอดี " เหมันต์ส่งสายตาอ้อนวอนไม่หยุดจนต้นหลิวทนไม่ไหว

" เฮ้อ ก็ได้แต่ผมไม่นอนกับคุณนะ ผมจะนอนโซฟา ห้ามเรื่องมากไม่งั้นผมกลับนะ " ต้นหลิวที่เห็นอีกฝ่ายทำท่าจะขัดก็เอ่ยดักทางไว้ก่อน จนอีกฝ่ายเบะปากพยักหน้ารับอย่างจำยอมในสายตาของต้นหลิว เพราะในใจของคนป่วยนั้นได้วางแผนไว้แล้วว่าพออีกฝ่ายหลับเขาค่อยอุ้มอีกฝ่ายมานอนกอดก็ได้ เขานี่มันฉลาดจริงๆ 555

หลังตกลงกันได้ ทั้งสองก็คุยกันอีกเล็กน้อยระหว่างที่ต้นหลิวเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย จนคนป่วยหลับลงต้นหลิวจึงโทรให้ไมเคิลช่วยมารับเขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและพากลับมาที่นี่อีกครั้ง พอต้นหลิวออกไปเหมันต์ก็ลืมตาตื่นขึ้น เริ่มคิดถึงแผนการที่วางไว้คืนนี้ อย่างเจ้าเล่ห์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***