8

" อืม " เหมันต์สลึมสลือตื่นขึ้นมาช่วงเที่ยงกว่าๆ ปรับสายตาเสร็จก็กวาดสายตารอบตัวมองที่มือตัวเองยังมีมือของอีกคนกุมอยู่ไม่ได้ปล่อยไปไหน แสดงว่าต้นหลิวเฝ้าเขาไม่ได้ไปไหนเลยสินะ เขารู้สึกว่าเขาตกหลุมรักคนๆ นี้หลายรอบมากการมีคนเฝ้าไข้แบบนี้ทำให้ใจที่ด้านชาของเขาชุ่มชื่นมาก เขายิ่งอยากได้อีกฝ่ายมาเป็นคู่ชีวิตมากยิ่งขึ้น

ต้นหลิวที่นอนฟุบกับขอบเตียงรู้สึกเหมือนมีสายตาร้อนแรงจ้องมาที่ตัวให้รู้สึกแปลกจึงสลึมสลือตื่นขึ้น เห็นคนป่วยบนเตียงนอนมองเขาและยิ้มส่งมาให้ ความรู้สึกแปลกนี้น่าจะมาจากเหมันต์แน่ต้นหลิวคิดในใจ

" คุณตื่นนานหรือยัง หิวหรือยัง " ต้นหลิวถามพรางมองนาฬิกาเห็นว่าเที่ยงแล้วจึงถามอีกฝ่ายออกไป

" ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ คุณหิวหรือยัง "

" อืม พอคุณพูดก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันทีเลย งั้นผมไปทำอาหารก่อนนะ คุณจะได้กินยาต่อ "

" อืม " ต้นหลิวเดินเข้าครัวเพื่อทำข้าวต้มหมูให้อีกฝ่ายแล้วก็เผื่อตัวเองด้วยเพราะเขาก็หิวเหมือนกัน ทำเสร็จก็เดินไปหาคนป่วยที่ห้อง

" คุณข้าวเสร็จแล้ว ลงไปกินข้างล่างกัน อยู่แต่ในห้องเบื่อแย่ " ต้นหลิวใช้มืออังหน้าผากอีกฝ่าย

" อืม ตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว อาจจะหายเร็วกว่าที่คิดก็ได้ " ต้นหลิวบรรยายอาการเสร็จจะเอามือลงแต่คนป่วยกลับดึงมือไว้ก่อนจากนั้นก็เอามาแนบแก้มถูไถไปมาอย่างออดอ้อน

" คุณทำอะไรเนี่ย น่ารักตายแหละ ปล่อยได้แล้วไปกินข้าวกัน "

" อื้อ ผมขอกอดหน่อยสิคุณ ผมรู้สึกต้องการกอดคุณมาก "

" เวอร์ " ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนคนป่วยปล่อยให้กอดตนไว้แบบนั้น ประมาณหนึ่งนาที ต้นหลิวจึงเอ่ยขึ้น

" ไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน " คนป่วยไม่ได้อิดออดเดินตามอย่างว่าง่ายลงมาโต๊ะอาหาร มาถึงโต๊ะอีกฝ่ายก็ร้องขอให้อีกฝ่ายป้อนตนแต่มีหรือที่ต้นหลิวจะยอม ต้นหลิวไม่สนใจอีกฝ่ายนั่งทานข้าวไปเงียบๆ คนป่วยที่เห็นคุณหมอไม่สนใจก็นั่งมองตาปริบๆ ไม่ยอมทานข้าว

" กินข้าวได้แล้วเดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย "

" คุณป้อนผมหน่อยสิ "

" ผมหิวจะกินข้าว "

" นะ เนี่ย ผมไม่มีแรงเลย " เหมันต์ใช้มือยกช้อนแล้วปล่อยตกให้ดูว่าตนไม่มีแรงยกช้อนกินข้าว

" งั้นก็ไม่ต้องกิน ปล่อยให้หิวตายไปเลย " ต้นหลิวไมสนใจกินข้าวเงียบๆ ทำใจแข็งไว้ แต่ก็ได้ไม่นานเพราะคนป่วยเอาแต่มองตาปริบๆ ดูเขาทานข้าว ไม่่ยอมทานเองสักที

" เฮ้อ คุณนี่จริงๆ เลย มาผมป้อนก็ได้ "

" น่ารัก " คนป่วยกระดี้กระด่ายิ้มร่าเริง ที่คุณหมอยอมตามใจตน เขาไม่เคยแสดงท่าทาง และมุมนี้ให้ใครเห็นมาก่อนแม้กระทั่งแม่เขาก็ไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเช่นกัน อาจเป็นเพราะเขาก็ไม่เคยรู้ว่าเขามีมุมแบบนี้ด้วยจนกระทั่งมาเจอต้นหลิวมุมนี้จึงโผล่ออกมา แม้จะรู้สึกอายกับตัวเองในมุมนี้ แต่เขาก็ชอบเพราะต้นหลิวดูจะแพ้เขาในมุมแบบนี้ จากที่สังเกตมา

" หุปปาก แล้วกินไปเงียบๆ " ต้นหลิวทั้งป้อนคนป่วยและตักของตัวเองกินด้วยสลับกันไปมา จนหมด

" อิ่มมาก " คนป่วยมองคุณหมอที่ลูบหน้าท้องแบนของตัวเองแล้วบนออกมาเบาๆ อย่างเอ็นดู คุณหมอดูเหมือนตัวนุ่มนิ่มน่าสัมผัสน่าฟัดมากตอนนี้

" ไปคุณขึ้นห้องกันจะได้กินยาแล้วนอนพัก "

" คุณจะทำอะไรผมหรือเปล่า ผมสู้นะ " คนป่วยแสร้งเอามือทั้งสองปิดหน้าอกตัวเองเหมือนผู้เสียหาย

" จะบ้าหรอใครจะทำอะไรคุณไม่เห็นมีอะไรน่าดูสักนิด " คุณหมอทำตาดุอีกฝ่ายที่พูดจาชวนคิดลึก

" ก็คุณชวนขึ้นห้อง ผมนึกว่าคุณจะทำอะไรผมซะอีก เสียดายจัง :) "

" คุณนี่มันหื่นจริงๆ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้หรอก "

" ไม่เอานะ ผมหยอดเล่น เราขึ้นห้องกันดีกว่า " คนป่วยรีบเข้ามากุมมืออคุณหมอขึ้นห้องกลัวอีกฝ่ายจะทิ้งเขาไว้จริงๆ ต้นหลิวได้แต่ส่ายหน้ากับการกระทำอีกฝ่าย พรางคิดในใจ เด็กชะมัด

ถึงห้องอีกฝ่ายก็กุมมือคุณหมอไว้ดังเดินแล้วนอนท่าที่สบายที่สุด

" ปล่อยมือผมก่อนผมจะห่มผ้าให้ "

" ไม่เดี๋ยวผมห่มเอง " ใช้มือข้างที่ว่างดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้โดยมืออีกฝ่ายก็กุมมือเรียวเล็กไว้ไม่ยอมปล่อย

" คุณนี่ดื้อจริงๆ ผมจะทำอย่างไรกับคุณดี หึ "

" คุณก็คอยดุเวลาผมดื้อสิดีมั้ย มาอยู่กับผมเดี๋ยวผมดูแลคุณเอง "

" พูดมาก นอนได้แล้วจะได้หายเร็วๆ "

" อืม คุณจะไปเปิดคลีนิคกี่โมง "

" วันนี้ผมหยุด "

" เป็นเพราะผมหรือเปล่า "

" เปล่าหรอก นอนได้แล้ว " คนป่วยหลับตาลงตามคำคุณหมอ สักพักก็หลับ ส่วนต้นหลิวก็มองมือตัวเองที่มีมือหนากอบกุมไว้อยู่อย่างอบอุ่นในหัวใจ พรางสำรวจใบหน้าอีกฝ่ายอย่างละเอียด เครื่องหน้าอีกฝ่ายดีมาก อาจจะล่อกว่าพระเอกหลายๆ คนด้วยซ้ำไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***