ตอนที่ 1 : "นี่คุณ"

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดกรุงเทพ ประเทศไทย ชายคนหนึ่งกำลังอ่านหนังสือการ์ตูน Onepiece ตอนล่าสุดอยู่ “เห้อ สนุกสุดๆไปเลย Onepiece เนี่ย ” ชายที่กำลังบ่นกับตัวเองคนนี้มีชื่อว่า นากิ เป็นลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น ปัจจุบันอายุ 25 ปี ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ตั้งแต่อายุ 18 และปัจจุบันหมอคาดการว่าอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 1 อาทิตย์ ดังนั้นในตอนนี้นากิจึงกำลังใช้ชีวิตในช่วงสุดท้ายอย่างมีความสุข

สำหรับชีวิตแย่ๆของเขาก็มี Onepiece นี่ละที่ทำให้เขามีความสุขที่สุด สำหรับครอบครัวของเขา พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อ 5 ปีก่อน ทำให้ได้เงินประกันมามากมาย แต่ก็เอาไปจ่ายค่าโรงพยาบาล กับซื้อ Onepiece อ่านมาตลอด เอาเถอะนี่ก็ถือว่าเป็นการใช้ชีวิตละนะ เขาหันไปมองนาฬิกาแล้วพูดกับตัวเอง “ตอนนี้ก็ 4 ทุ่มแล้วสิ ให้ตายสิอ่านจนลืมดูเวลาเลย เอาเถอะนอนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาอ่านอีกรอบ” พอพูดกับตัวเองเสร็จแล้วเขาก็หลับไป

กลางดึกคืนนั้น สัญญาณชีพของนากิ กำลังลดลงไปเรื่อยๆ “92--86--71--50--42--…” จนสัญญาณชีพของนากิลดลงจนเหลือ “0” ในคืนนี้ชีวิตตลอด 25 ปีของนากิ ได้จบลง แต่เขาคงไม่คิดหรอกว่า เขาจะได้เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง…

***

อืมมม เสียงดังอะไรเนี่ย นากิตื่นขึ้นเพราะมีเสียงดังรบกวน สิ่งที่เขากำลังเห็นอยู่ตอนนี้คือการต่อสู้ ไม่สิ สงคราม เขากำลังเห็นสงคราวระหว่างกลุ่มที่ใช้ชุดที่ดูคล้ายๆกับทหารเรือในโลกวันพีช ละอีกกลุ่มหนึ่งที่ดูป่าเถือนเหมือนกับโลกโจรสลัด “นีมัน…” เขากำลังพึมพัมกำตัวเอง ฝันไปหรอ หรือว่าละเมอ แต่พอเขาหยิกแก้มตัวเองดู ทันได้นั้นเขาก็รู้สึกเจ็บ “ไม่ได้ฝันไป” และในช่วงเวลาเดียวกันเขาสังเกตเห็นมือตัวเองที่เล็กราวกับเด็ก 3-4 ขวบ และในตอนที่เขากำลังสำรวจตัวเองอยู่นั้นก็ได้มีชายที่ใส่ชุดทหารเรือพุ่งมาใส่เขา

“โอ้ย” นากิ โดนทหารเรือคนนั้นชนจนกระเด็นไปกระแทกเข้ากับกำแพง และด้วยร่างกายของเด็กอายุ 3-4 ขวบ ทำให้เขาได้รับบาจเจ็บหนัก เมื่อเขากำลังรู้สึกตัวเขาก็โดนทหารเรือคนนั้นแตะเขาซ้ำที่ท้องจนกระเด็นไปอีกที “ชิไอ้เด็กบ้า แกมาขวางชั้นทำบ้าอะไร เพราะแกข้าชั้นถึงโดนไอ้พวกโจรสลัดเล่นงาน” พอทหารเรือคนนั้นพูดเสร็จก็ได้เดินไปหยิบดาบที่ตกอยู่และเข้าไปสู่กับโจรสลัดต่อ…

นากิที่ได้รับบาจเจ็บจากทหารเรือ พอได้ยินเขาก็รู้สึกเจ็บใจขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าทหารเรือต้องปกป้องประชาชนหรอกหรอ และในระหว่างนั้นก็ได้มีเศษไม้กำลังล่วงลงมาตรงจุดที่นากิกำลังนอนอยู่ และเมื่อเห็นดังนั้นนากิจึงหลับตารอรับความเจ็บปวด

“เอ๊ะ ทำไม่ไม่รู้สึกเจ็บเลย” พอเข้าลืมตาขึ้นมาเขาก็เห็นทหารเรือหญิงคนหนึ่งกำลังใช้มือบังเศษไม้อันนั้นไว้อยู่ มืออีกข้างกำลังอุ้มเด็กทารก และที่หลังก็ได้สะพายเด็กผู้หญิงอายุราว 1-2 ปีไว้อยู่ พอได้เห็นหน้าทหารเรือหญิงคนนั้นนากิก็คิดได้ทันที “นี่คุณ..” ใช่แล้วคนๆนี้คือแม่บุณธรรมของ นามิ และโนจิโกะ “เบลเมล” และนั่นเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่เขาจะหลับไป…

ทางด้านเบลเมล หลังจากทีปัดเศษไม้ทิ้งไปแล้วจึงได้หันมาดูเด็กที่ตนได้ช่วยเอาไว้ หลังจากเช็กดูชีพจรแล้วจึงรู้ว่าเขาแค่สลบไป เธอก็โล่งใจอย่างมาก “ไม่เป็นไรนะ ชั้นจะช่วยเธอเอง” หลังจากที่เบลเมลพูดจบเธอก็ใช้มืออีกข้างอุ้มนากิที่กำลังหลับอยู่ และรีบออกจากสนามรบทันที โดยเธอหวังว่าจะช่วยเด็กพวกนี้ให้ปลอดภัย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***