เช้าวันต่อมา....
"เจ้าชื่ออะไรหรอ"
"เจ้ามาจากที่ใด"
"โห เจ้าเท่จังเลย"
"แม่นางผู้นี้ช่างงามยิ่งนัก"
เสียงซุบซิบคุยกันของเหล่าเซียนน้อยที่อยู่ข้างสนามประลอง
"ซือหยาง เจ้าดูไม่ตื่นเต้นกับการสอบประลองเลยนะ" ซือหยางทำหน้านิ่ง
"จะตื่นเต้นไปทำไมข้าสอบผ่านทุกปี"อี้เฟิงเบ้ปากใส่เพื่อน
10นาทีผ่านไป...
ทุกคนเข้าแถวเพื่อรอสอบประลอง
"การสอบประลิงกำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้" โหย่งหมิงประกาศ
"เริ่มการประลองคู่แรก"
เวลาผ่านไปถึงคู่สุดท้าย
"คู่สุดท้ายอี้เฟิงและเชาเหยียน" อี้เฟิงเดินขึ้นเวทีอย่างมั่นใจพร้อมมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอคู่แข่งของตน
โหย่งหมิงที่ยังไม่เห็นเชาเหยียนก็ประกาศอีกครั้ง "คู่สุดท้ายอี้เฟิงและเชาเหยียน.."
เสียงซุบซิบโวยวายของเหล่าเซียนข้างสนาม
"แล้วอีกคนไปไหน คนที่เข้ามาสมัครสอบมี1,480 คน ทำไมเหลือแค่1,479 คนล่ะ" โหย่วหมิงถามทหารที่ได้รับหน้าที่ให้เขียนชื่อคนที่มาเข้าสอบ
"ทำไมเจ้ายังไม่ไปสอบอีกล่ะ เขาขานชื่อเจ้าแล้วนะ" เฉินฝูถามเมื่อเห็นว่าศิษย์ยังยืนแอบดูอยู่ข้างเสา
"อาจารย์ ข้าไม่ไปได้มั้ย ข้าได้ข่าวมาว่าเจ้านั่นเป็นถึงขุนนางเลยนะ" เชาเหยียนลังเล
"รีบไปเถอะ อย่าลืมว่านี่คือภารกิจที่ต้องทำ"
"เชาเหยียน 1"
"เชาเหยียน 2" ถ้าเจ้าไม่มาถือว่าสละสิทธิ์
"เชาเหยียน ..."
"ข้ามาแล้ว!" เชาเหยียนเดินขึ้นเวที
"ข้าน้องขออภัยที่มาช้า" กล่าวขอโทษ
"เอาล่ะ ในเมื่อมาแล้ว เริ่มการประลองได้"
ทั้งสองเริ่มต่อสู้กันโดยเขาเหนียนที่พุ่งเข้ามาหาอี้เฟิงจากด้านหลังหวังจะชนะโดยเร็วแต่อี้เฟิงกลับหลบได้ทันอย่างรวดเร็ว อี้เฟิงไม่ใช้อาวุธแต่หวังจะเข้าประชดตัวแล้วดึงป้ายของอีกฝ่ายออก
แต่แล้วแผนของอี้เฟิงก็ต้องสูนเปล่าเพราะเชาเหยียนใช้กระบี่วิ่งเข้ามาหาอี้เฟิงอีกครั้ง แต่เพราะเชาเหยียนไม่ทันได้ระวังก็วิ่งไปสดุดตะปูที่ตอกลงไปไม่สุด ทำให้อี้เฟิงที่พยายามจะคว้าตัวคนที่กำลุงจะล้มแต่แล้วก็พลาดท่าลงไปนอนกองอยู่กับพื้นทั้งสองคน
หน้าของทั้งสองคนห่างกันแค่คืบเดียว แต่เชาเหยียนได้จังหวะรีบคว้าเอาป้ายของอี้เฟิงไปแล้วยกป้ายโชว์ให้กรรมการเห็น แต่ลืมไปว่าอี้เฟิงก็ได้ป้ายของตนเองไปเช่นกันทำให้การประลองครั้งนี้
"เสมอกัน!" โหน่งหมิงประกาศพร้อมดีใจที่ปีนี้ลูกศิษย์ของตัวเองไม่โดนถีบตกเวที
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments