EP 4

Prat Ein

“อินวันนี้กลับเลยมั้นพอดีวันนี้พี่อยากอยู่กับอิน”

พี่เบลถามผมซึ่งผมไม่ปฏิเสธหรอกครับเพราะผมก็อยากอยู่กับพี่เบลเหมือนกัน เพราะอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเพราะพี่เบลต้องไปอยู่กับพี่เหนือ

“ครับ”

“งั้นออกไปเดินเล่นกันซักหน่อยมั้ย?”

พี่เบลถามผมอีกครั้ง ก็ดีนะเพราะไม่ได้เดินเล่นกับพี่เบลมานานเเล้ว

“ครับ”

“งั้นป่ะ”

พี่เบลพยุงตัวผมออกไปเดินเล่นข้างนอกส่วนไอปันขอนั่งพักนิดนึง

“นานเเล้วนะที่เราไม่ได้มาเดินเล่นด้วยกัน”

พี่เบลเดินด้วยความสุขเเล้วยิ้มให้ผม เเน่นอนรอยยิ้มที่คุ้นเคยเหมือนเมื่อก่อนเอาจริงบรรยากาศก็ดีพอสมควรเหมาะกับการเดินเล่น จากนั้นผมกับพี่เบลก็เดินคุยกันไปเล่นๆตามภาษาพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันนานเฮ้อเดินไปมาก็อยากนั่งพักนะ

“พี่เบลเราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะครับ”

“อ้อได้สิ”

พี่เบลตอบผมพร้อมเดินตามผมมานั่งเเล้วบอกว่าจะไปซื้อน้ำเเถวนี้หน่อยให้รออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน

30 นาที่ผ่านไป

นี่ก็นานเเล้วเเต่พี่เบลยังไม่มาเลยหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เบลเพราะร้านน้ำก็ไม่ได้อยูไกลมากขนาดนั้น

ผมจึงลุกขึ้นเเล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาพี่เบลว่าอยู่ไหนเเต่ก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงพูดว่า

|| ถ้าอยากจะช่วยพี่สาวเเกก็มาตามที่ฉันบอกซะก่อนที่เธอจะสิ้นใจ ||

|| เธออยู่ไหนบอกผมมา!! ||

|| อยู่ที่หลังโรงพยาบาลถ้ากล้าก็มา ||

เเล้วสายก็โดนตัดทิ้งตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงเเล้วเลยตัดสินใจไปหาพี่เบลตามที่คนๆนั้นบอกโดยที่ไม่ได้บอกใคร เเม้เเต่ไอปันก็ไม่ได้เอาไว้

ตึก ตึก

ผมรีบวิ่งด้วยความใจร้อนกลัวว่าพี่เบลจะเป็นอะไรไปตอนนี้ผมคิดไว้อย่างเดียวคือให้ผมตายเเทนพี่สาวคนนั้นก็ยังดีกว่าที่จะมาเห็นพี่สาวของตัวเองตายต่อหน้าผม ตอนนี้ผมมาถึงเเล้วผมเห็นพี่เบลถูกมัดไว้ตรงเก้าอี้

“อินออกไป

“ไม่ผมจะช่วยพี่”

ผมไม่รอช้ารีบวิ่งเพื่อจะไปเเก้มัดเชือกที่ผูกมัดพี่เบลไว้เเต่ก็อาจจะสายไป

“หึรักกันมากสินะ”

ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นเเล้วลูกกระสุนก็ตรงไปที่หัวใจเเละปอดของพี่เบลเข้าอย่างจัง ตอนนั้นความรู้สึกผมวูบไปเลยครับ จนตอนนี้ผมเเทบจะยืนไม่ได้เเล้ว

ตุบ!

ผมทรุดลงกับพื้นเเล้วอยู่น้ำตาผมก็ไหลออกมาอย่าเศร้าโศกเสียใจ

“ฮึกฮือๆ..พี่เบล!”

ผมร้องไห้เเล้วเข้าไปกอดร่างของพี่เบลที่ตอนนี้ได้หมดลมหายใจเเล้ว ผมเสียใจมากเเต่ก็ทำได้เเค่นั่งร้องไห้เเล้วบอกกับตัวเองว่า

“ผมมันอ่อนเเอปกป้องพี่ไม่ได้เอง..ฮือๆ”

ผมพูดไปร้องไห้ไปเเล้วลุกขึ้นเพื่อจะโทรหาไอปันมันมาหา

เเล้วอยู่ๆก็มีเสียงรถตำรวจกำลังขับมาที่ตรงนี้ ผู้หญิงคนที่ฆ่าพี่เบลตกใจเเล้วรีบวิ่งหนีไปพร้องส่งปืนให้ผม ตอนนี้ผมกำลังอึ้งกับเหตุการณ์อยู่เลยยืนข้างเเล้วร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนตำรวจมาถึง ทุกคนคิดว่าผมฆ่าพี่เบลเพราะเขาเห็นว่าผมถือปืนอยู่

“ไม่ครับผมไม่ได้ฆ่ามีผู้หญิงคนนึงฆ่าเเล้วส่งปืนให้ผมเเล้วหนีไปต่างหาก!”

ผมพยายามอธิบายให้ตำรวจฟังเเต่จู่ๆก็มีเสียงๆนึงดูเเข็งเเละเย็นชาพูดขึ้น

“มึงอยากได้กูจนต้องฆ่าเมียกูเลยเหรอวะเเม่งน่าสมเพชว่ะ”

“พี่เหนือ”

“อย่ามาเรียกกูพี่กูไม่ได้เป็นพี่น้องกับมึง”

อะไรกันทุกคนเชื่อเเค่ในสายตาของตัวเองเนี่ยนะไร้เหตุผลซะจริง ผมใช้มือมาเช็ดน้ำตาเเล้วโยนปืนออกไปทางป่าพร้อมกับหันไปมองศพพี่เบลอย่าเสียใจ

“พี่ผมเสียใจนะที่พี่ต้องถูกฆ่า”

เเล้วก็มีคุณตำรวจคนนึงพูดขึ้นเเล้วใช้กุญเเจข้มือมาใส่ให้ผม

“เราต้องไปให้ปากคำที่โรงพักครับ”

“...”

ผมไม่ได้พูดอะไรเเล้วเดินไปอย่างว่าง่ายถึงเเม้ผมจะไม่อยากไปก็เถอะนะ ตอนนี้ก็มีคนมารุมดูผมเต็มไปหมดเเล้วก็ซุบซิบกันให้ร้ายบ้างบางคนก็เชื่อผม

“น่าตาก็น่ารักนะเเต่นิสัยไม่ได้เลยว่ะ”

“อยากได้เค้าจนต้องฆ่าเมียเค้าเลยว่ะ ร่านจริงๆ”

||คนให้ร้าย||

“ฉันว่าน้องเค้าไม่ได้ฆ่าหรอก”

“ถ้าฆ่าก็คงต้องหนีไปสิจะมาร้องไห้ทำไม”

||รนที่เชื่อใจ||

เเต่ถึงยังไงผมก็ต้องเค้าคุกเพราะพี่เหนือเป็นคนบอกว่าให้ผมเข้าคุกซะจะได้ไม่ไปทำนิสัยต่ำๆเเบบนี้กับใครอีก เพราะพี่เหนือเป็นมาเฟียที่ดังเเละยิ่งใหญ่มาเเละเเน่นอนพี่เหนือเค้าก็คุมประเทศนี้เช่นกัน

ก็คงต้องเป็นใหญ่กว่าพวกตำรวจ จึงไม่ได้เป็นเรื่องยากที่จะเอาผมเข้าคุก

(ณ. โรงพักเเห่งนึง)

ผมก็ได้ทำการให้ปากคำกับตำรวจครับเเต่ผมไม่ได้ทำเลยตอบไปว่าผมไม่ได้ฆ่าเเละบอกเหตุการณ์ทั้งหมดเเต่พี่เหนือไม่ยอมเลยให้ผมเข้าคุกไป ผมจึงต้องเข้าคุกไปโดยที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด

1 เดือนผ่านไป

นี่ก็ผ่านไปเดือนนึงเเล้วผมก็ได้เเต่นอนอยู่ในคุกไม่ยอมทำอะไรเอาเเต่นอนร้องไห้เเล้วพูดว่า

“ผมไม่ได้ฆ่าเธอ”

ผมพูดแบบนี้อยู่ทุกวันไม่ว่าจะทำอะไรผมก็เอาเเต่ร้องไห้รู้สึกผิดที่เข้าไปช่วยพี่เบลไม่ได้เเต่ก็นะถึงผมจะไม่ได้ฆ่าทุกคนก็คงคิดว่าผมเป็น

ฆาตกรที่ฆ่าภรรยาของนายมาเฟียเพราะต้องการให้เขามารักตัวเอง

คิดเเล้วก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วครับ สังคมคงเกลียดผมมากเลยเเหละ...😢

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***