EP 3

Part Ein

“อึก..”

เสียงของผมพูดขึ้นเพราะลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกปวดหัวเเล้วค่อยๆใช้มือมาปิดเเสดงเเดดที่เเคยงตาผม ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง นี่ผมหลับไปนานเเค่ไหนกันนะ

“มึงค่อยๆลุก”

เสียงไอปันมันบอกผมที่กำลังลุกขึ้นผมเองก็รู้สึกปวดหัวเเเล้วก็รู้สึกเหมือนว่าร่างกายมันหนักจนเกือบจะขยับเเขนขยับขาไม่ได้

“มึงกูหลับไปนานเเค่ไหนวะ”

ผมหันไปถามไอปันด้วยความสงสัยตอนนี้สีหน้าไอปันมันเหมือนกับคนไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน

“มึงหลับไป 1 สัปดาห์”

ผมเนี่ยนะหลับไป 1 สัปดาห์ โครตนานผมน่ะไม่เคยนอนโรงบาลนานขนาดนี้หรอกมากสุดเเค่ 3 วัน

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นห้องทำให้เกิดเสียงดัง

“พี่เบล..”

ผมพูดชื่อพี่เบลตอนที่เห็นว่าพี่เบลรู้สึกเสียใจที่ผมนั้นหลับไปหลายวัน จากนั้นพี่เบลก็ค่อยๆเดินมาใกล้ๆผมเล้วก็กอดผมเอาไว้ด้วยความห่วงใย ผมไม่เคยรู้สึกเเบบนี้มานานเเล้ว

“ฮึก..ฮือ..อิน”

เสียงพี่เบลสั่นๆเพราะร้องไห้เสียใจผมที่รู้สึกได้ว่าพี่เบลนั้นเสียใจเเล้วกลัวว่าผมจะเป็นอะไรอีก

“พี่เบลมาได้ไงครับ..”

“อ้อพอดีพี่รู้เรื่องที่อินสลบอยู่ตรงเเถวหน้าห้องน้ำน่ะ”

ผมที่รู้คำตอบก็ไม่ได้คิดอะไรเเล้วก็หันไปหาไอปันที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้อง

“มึงกูขอน้ำหน่อย”

“เค”

ผมหันไปบอกไอปันเพราะตอนนี้ผมรู้สึกคอเเห้งเพราะไม่ได้กินน้ำมาหลายวัน จากนั้นไอฉันก็ยกเเล้วน้ำที่มีน้ำอยู่ขึ้นมาเเล้วเอามาให้ผม ขนาดจะจับเเก้วน้ำยังจะหล่นเลย

“ถือได้ป่ะเนี่ย”

เสียงไปปันมันถามผมท่่ถือเเก้วน้ำเเต่มือผมมันสั่นๆยังไงไม่รู้เเล้วดูถ้าเเก้วน้ำจะหนักมากในตอนนี้สำหรับผม

“มาเดี๋ยวกูป้อนให้”

ไอปันเอาน้ำออกจากมือผมเเล้วก็ยกเเก้วขึ้นมาจ่อปากเอาไว้ส่วนผมก็ค่อยๆดื่มน้ำลงไปขนาดกลืนน้ำลายตัวเองยังยากเลยเเล้วเอาน้ำลงคอมันจะยากเเค่ไหนกันเฮ้อบางทีอาจจะสำลักน้ำก็ได้

“พรุ่งนี้มึงออกได้เเล้วนะ”

“อืม...”

ผมตอบมันไปอย่างยากลำบากปากผมเกือบจะอ้าไม่ขึ้นเสียงของผมทั้งเเหบเเล้วก็เบามาก เป็นครั้งเเรกที่ผมเป็นหนักขนาดนี้ส่วนมากผมก็ไม่ค่อยจะมาโรงบาลซักเท่าไหร่

“มึง...”

เสียงไอปันดูเย็นชาเเล้วดูไร้อารมณ์มันเป็นอะไรหรือปล่าวผมหันไปมองมันพรางคิดในใจดวงตาของมันบวมเเดงตอนนี้ไอปันที่เคยร่าเริงตอนนี้ไม่มีแล้ว

“ว่า”

ผมตอบมันไปอย่างยากลำบากปากของผมเองก็รู้สึกหนักอึ้งจะอ้าปากก็ยาก...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว