Part แอด
ตึก ตึก
เสียงคนเดินอย่างกระวนกระวายเเล้วคอยบอกกับอินเสมอว่า
“มึงอย่าเป็นอะไรนะ...”
เสียงของปันที่บอกอินอยู่ตลอดการเดินเข้าห้องฉุกเฉิน ภาพสุดท้ายที่อินเห็นนั้นเป็นปันที่มาพยุงตัวอินเอาไว้เเล้วมีใรรบางคนที่พูดขึ้นด้วยเสียงกระวนกระวายเเล้วดูถ้าจะเป็นห่วงอินมากๆ
“เอ่อคุณหมอครับมาที่XXXมารับคนไข้หน่อยครับ!”
เสียงนี้จะดูเป็นเสียงพี่เบลก็ไม่ใช่เพราะมันเป็นเสียงผู้ชายจะว่าเป็นเสียงของไอปันก็ไม่ใช่เพราะปันมัวเเต่พูดว่า
“มึงอย่าเป็นอะไรนะ!”
เเล้วจากนั้นเสียงผู้คนก็ค่อยๆจางลงเเล้วไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
1 สัปดาห์ ผ่านไป~
นานเเล้วที่อินนอนอยู่เเต่ในห้องพักผู้ป่วยเเล้วไม่มีถ้าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา ปันที่บอกกับตัวเองเสมอว่าตัวเองผิดเองที่ไม่สามารถรั้งเพื่อนคนนี้ที่เขานั้นรักมากให้หายจากอาการของโรคนี้ อินพยายามเสมอเพื่อไม่ให้อินได้อาการนี้มากำเริบเเต่สุดท้ายก็ต้องมาเป็นเะราะผู้ชายคนเดียว
“อินมึงตื่นขึ้นมาดิ..กูขอโทษ!”
ฉันเอาเเต่พูดให้อินฟื้นขึ้นมาเเล้วโทษตัวเองว่าตัวเองผิดอยู่ตลอดเวลาเเต่ถึงจะบอกให้ฟื้นอินก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่ดีปันเริ่มหมดหวังว่าอินจะฟื้นขึ้นมาอีก
“ทำไมๆ! ฮือๆ..ฮือ”
ปันพูดกับตัวเองเเล้วร้องไห้ด้วยความโกรธที่มาจากเเค่ผู้ชายคนเดียวก็ทำให้อินนั้นหลับไปถึง 1 สัปดาห์
อินไม่เคยนอนในห้องพักผู้ป่วยนานเท่านี้นานมากสุดเเค่ 3 วันก็เท่านั้น
ตึก ตึก ตัก
เสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นเพราะผู้ใส่วิ่งมาด้วยความกระวนกระวาย
“ปันอินอยู่ไหน!...”
เสียงพี่เบลพูดขึ้นถามปันที่นั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจเเละเเค้นไปตามๆกัน
“พี่เบลอย่าเข้าไปเลย..ฮือๆ”
เสียงปันพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆเเละร้องไห้ไม่หยุดดวงตาสีน้ำตสลอ่อนตอนนี้มีน้ำใสๆไหลถ้วมนัยตาเพราะความเศร้าเริ่มปกคลุมตัวของปัน
“โอ๋ๆ”
เสียงพี่เบลพูดปลอบใจปันด้วยความห่วงใย เพราะพี่เบลคิดกับปันเเละอินเหมือนน้องชายคนนึง เเล้วพี่เบลก็รู้อยู่เเล้วว่าทำไมอินถึงได้มานอนโรงพยาบาลได้เเล้วทำไมปันถึงไม่ให้เข้าไปเบลรู้อยู่เเล้วเพราะตอนที่อินวิ่งออกมาตอนนั้นเบลได้วิ่งตามมาเเล้วดูเหตุการณ์ทั้งหมด ที่จริงเบลรู้อยู่เเล้วว่าอินชอบเหนือเเต่เหนือไม่ชอบอินตอนเเรกเบลไม่ได้คิดอะไรจนกระทั้งมาเจอเรื่องเเบบนี้เบลรู้สึกเสียใจนะที่น้องชายคนนึงของเธอเป็นอะไรไม่รู้จนต้องนอนโรงบาล 1 สัปดาห์....
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments