หญิงสาว CEO กับ นายวิณญาณปากเสีย

ซื้อบ้าน

ฉันชื่อ นพณภา ชื่อเล่นของฉันคือ เบล ฉันอายุ 27 ฉันอาศัยอนู่ในเมืองแห่งหนึ่งเมือง CanDaGone เป็นเมืองใหญ่ มีผู้คนอาศัยมากมาย ฉันทำงานเป็น ประธานบริษัท Obin เป็นบริษัทใหญ่ของเมือง ฉันตัดสิ้นใจอยู่นานเพื่อซื้อ คฤหาสน์ หลังหนึ่ง อยู่เท่าตัวเมือง

" ว้าว ข้างในสวยจังสมราคาจริงๆ "

ฉันเค้าชมบ้านได้ไม่นาน จู่ๆก็มีของตก

" ว้าย ตกทำไมตอนนี้ย่ะ ตกใจหมดเลย

ฉันเอามือจับหน้าอกพร้อมกับเสียงตกใจของตัวเองในใจคิดว่าบ้านอะไร สวยแต่ก็มีความหน้ากลัวซ่อนอยู่ ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเข้านอนไป จู่ๆก็เหมือนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆดังมาจากใต้เตียง แรกๆฉันก็กล้าๆกลัวๆ จนพยามข่มตานอน เสียงนั้นค่อยๆเบาลงก่อนจะมีเสียงของใครสักคนดังขึ้นว่า

" ไม่กลัวงั้นหรอ สาวน้อย "

เสียงผู้ชายคนนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆเรียบๆเเละเยือกเย็น ในใจของฉันก็คิดว่าเป็นเพียงวิณญาณที่มาของส่วนบุญส่วนกุศล แต่นับวัน เสียงนั้นยังค่อยตามก้องในหูของฉันแทบจะตลอดเวลา ฉันทนมามากพอแล้วกับเสียงปริศษนานั้น ฉันได้เรียกหมอผีมาคนหนึ่ง เพียงที่จะปราบเจ้าผีผู้ชายตัวนั้น แต่ไม่ว่าจะจ้างกี่คน วิณญาณตัวนั้นกลับไม่เคยจางหายไปเลยสักครั้ง มันหน้ากลัว จะย้ายออกก็ไม่ได้ บ้านหลังละ 150 ล้าน นั้นมันเงิน 10 ปี ที่ฉันเก็บเลยนะ คิดไปคิดมากลับไม่ได้คำตอบเลยสักครั้ง

" บ้าเอย ฉันต้องทำยังไงให้นายหายไป ฉันทนไม่ได้

เเล้วนะ เจ้าวิณญาณ "

ฉันตะโกนคำนั้นออกไป โอ้พระเจ้าไม่อยากจะเชื่อ นั้นมันคือการท้าผีชัด จากนั้นก็มีเสียงคำตอบดังออกมาว่า

" สาวน้อย เธอต้องช่วยฉันหาคนที่ทำร้ายฉัน " เขาเอ่ย

" ได้ฉันจะช่วย ตอนนี้ช่วยเลิกก่อกวนฉันสักที่ " ฉันเอ่ย

ฉันสัมผัสได้ว่า เหมือนเค้าจะไปแล้ว ตอนนั้นฉันโล่งใจมากเเต่พอนึกถึงคำพูดที่จะช่วยเขา ฉันกลับคิดหนักกว่าตอนจะไล่เขาอแกอีก

" บ้าเอย ยัยเบลแกพูดไรของแกเนี่ย "

ตายเเล้วถ้าฉันไม่ทำตามจะตายมั้ยเนี่ย ฉันกระวนกระวายอยู่พักหนึ่ง เสียงของเจ้าวิณญาณนั้นก็โผล่มา

" กระวนกระวายหนักเชียวนะ แค่ช่วยฉันเอง " เขาเอ่ย

" นี้นายจะไม่ให้กระวนกระวายได้ไง ฉันจะช่วยนายหาคนฆ่ายังไงละ " ฉันเอ่ย

" เธอทำไมไม่ถามฉันละยัยโง่ " เขาเอ่ย

" หน่อยนายวิณญาน ปากดี ถ้าพูดมากฉันจะไม่ช่วยละนะ " ฉันเอ่ย