ตอนที่ 2

"น้องสาวรินนี่แปลกคนจริง ทำไมทำตัวเหมือนคนมีความลับ"

พูดจบทัพพ์ก็หันไปหยิบหมวกมาให้อีกคนสวม จนเมื่อเรียบร้อยแล้วเขาก็สตาร์ทเครื่องขี่ไปตามถนนพร้อมกับมองหารสรินทร์ไปด้วย แต่คล้อยหลังจากรถมอเตอร์ไซต์ของทัพพ์ขี่พ้นซอยเข้าบ้านไปไม่เท่าไหร่ก็มีรถเก๋งสีขาวขับเข้ามาในซอยและมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

"นี่บ้านของน้องรสเหรอครับ"

นัฐพล หนุ่มหล่อเจ้าของรถถามขึ้น พลางมองเข้าไปในบ้านไม้สองชั้นด้วยสีหน้าใคร่รู้ เพราะก่อนจะมาส่งหญิงสาวที่บ้าน ทางเพื่อนของเจ้าตัวได้แอบบอกเขามาว่าบ้านของรสรินทร์หลังใหญ่โต แต่จากที่เห็นมันไม่ใช่เลย งานนี้เขาเลยไม่เข้าใจว่าเพื่อนของหญิงสาวจะโกหกเขาไปทำไม

"เอ่อ...เป็นบ้านของเพื่อนค่ะ คุณพลคงไม่โกระนะคะที่รสไม่ยอมให้ไปส่งที่บ้าน"

หญิงสาวฉีกยิ้มหวานเอาใจ เพราะกลัวว่าหนุ่มคนใหม่จะโกรธเคืองที่เธอไม่ยอมให้พาไปส่งที่บ้าน

"แล้วทำไมผมจะต้องโกรธน้องรสด้วยล่ะครับ"

นัฐพลยิ้มไม่ถือสาเรื่องที่เธอไม่ยอมให้ไปส่งที่บ้าน ซึ่งก็ไม่ต่างจากเขานักที่ยังไม่อยากเข้าไปทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเธอเช่นกัน เพราะเขาและรสรินทร์เพิ่งจะรู้จักกันได้แค่สัปดาห์เดียว แต่ถึงจะแค่สัปดาห์เดียวก็ทำให้เขาและเธอไปถึงไหนๆ กันแล้ว แถมเขายังชื่นชอบเธอซะด้วย ที่เห็นเรียบร้อยๆ แต่พออยู่บนเตียงแล้วเก่งกาจไม่เบา

"ถ้างั้นรสก็สบายใจหน่อย แต่รสสัญญาว่าถ้าคุณพ่อคุณแม่ของรสยอมให้มีแฟนได้เมื่อไหร่ รสจะรีบพาคุณพลไปแนะนำให้คุณพ่อคุณแม่รู้จักทันทีเลยนะคะ"

รสรินทร์ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากเบาๆ อย่างเอาใจ

"แล้วผมจะรอนะครับ"

จากนั้นก็รั้งหญิงสาวเข้ามาจูบอยู่หลายนาทีกว่าจะยอมปล่อยให้หญิงสาวกลับเข้าบ้าน รสรินทร์ยืนรอจนรถของแฟนใหม่ขับห่างออกไป แล้วก็เดินเข้าบ้านท่าทางมีความสุขจนคนเป็นแม่ที่นั่งทานข้าวรอลูกสาวคนเล็กจ้องตาไม่กะพริบ

"สอบเสร็จแล้วหรือไงนังรส หน้าตาแกถึงได้มีความสุขนัก"

"อ้าวแม่! ยังไม่นอนอีกหรอ"

ตอบจบแล้วก็เดินไปนั่ง พลางจ้องมองดูอาหารที่มารดาทานก็เบ้ปากเพราะอาหารที่ว่านั่นก็คือน้ำพริกกับปลาทูทอดสองตัว

"นังนี่ถามแปลกๆ ถ้าฉันนอนไปแล้ว แกจะเห็นฉันนั่งกินข้าวอยู่นี่หรือไงล่ะ"

ต่อว่าแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเอาปลาทูยัดปากลูกสาวคนเล็กที่รีบเอนหน้าถอยหนีไปแบบหวุดหวิด

"แม่ก็พูดกวนฉันเหมือนกันนั่นแหละน่า ว่าแต่แม่ไม่เบื่อบ้างหรือไง ที่กินข้าวกับน้ำำริกแล้วก็ไอ้ปลานี่ได้ทุกวี่ทุกวัน"

"ไม่กินแบบนี้ แล้วแกจะให้ฉันกินยังไงล่ะนังรส รึแกมีเงินมีทองมากมายจะไปกินอาหารหรูๆ กันล่ะ"

วลัยมองค้อนอย่างหมั่นไส้

"จะไปมีเงินได้ไงล่ะแม่ ฉันเป็นนักศึกษานะแม่ งานการก็ยังไม่มีทำ"

"แกก็รีบๆ เรียนให้มันจบๆซะสิ จะได้ไปหางานมีเงินเดือนเยอะๆ ทำอีกหน่อยจะได้เลี้ยงแม่บ้าง"

"ฉันก็เรียนอยู่นี่ไงล่ะ ว่าแต่ทำไมวันนี้พี่รินนอนเร็วจังล่ะแม่"

รสรินทร์เอ่ยถามไปอย่างนั้น เพราะปกติแล้วพอกลับมาเธอก็จะเห็นพี่สาวนั่งถักไหมพรมเพื่อหารายได้เสริมอีกทาง นอนเหนื่อจากการไปเป็นสาวโรงงาน แต่ตอนนี้โรงงานที่ว่าก็ปิดตัวลงไปแล้ว เลยยิ่งทำให้ครอบครัวขัดสนเรื่องเงินมากทีเดียว แต่ก็ขัดสนเฉพาะแม่และพี่สาวเท่านั้น เพราะเธอได้เงินจากแฟนคนใหม่ใช้เดือนละหลายพันบาท

"ไม่อยู่ ออกไปตามหาแกนั่นแหละ"

บอกอย่างไม่ใส่ใจ และทั้งที่รู้ว่าตอนนี้ลูกสาวคนเล็กกลับถึงบ้านแล้ว แต่คนเป็นแม่ก็ไม่คิดจะโทรไปบอกลูกสาวคนโต ที่ตอนนี้กำลังนั่งซ้อนท้ายรถของทัพพ์ตระเวนหาผู้เป็นน้องสาวตามสนถานบันเทิง เพราะทั้งสองไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน

"ไปตามหาฉันทำไมล่ะแม่ ฉันก็เคยบอกแล้วว่าฉันจะกลับบ้านใกล้เที่ยงคืน"

"ก็เห็นหน้าพี่แกแล้ว ฉันหงุดหงิดไง เลยไล่ไปให้พ้นๆ หน้า"

"แม่เล่นไพ่เสียมาล่ะสิ ถึงไปลงกับพี่ริน ระวังเถอะแม่ ให้พี่รินออกไปดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ เดี๋ยวได้โดนคนลวงไปฆ่าข่มขืน แล้วคราวนี้จะเป็นแม่นั่นแหละที่ต้องเสียใจไม่มีใครช่วยแม่ทำงานหาเงิน"

ใช่ว่ารสรินทร์จะเป็นห่วงเป็นใยชีวิตพี่สาว ทว่าเธอห่วงกลัวไม่มีคนหาเงินส่งเธอเรียนเสียมากกว่า เลยต้องพูดให้มารดาได้คิด

"แกพูดมามันก็ถูก"

คนเป็นแม่เห็นคล้อยตามคำพูดของลูกสาวคนเล็ก

"งั้นแม่ก็รีบโทรบอกพี่รินสิว่าฉันกลับมาแล้ว"

"ก็แล้วทำไมแกไม่โทรบอกเองล่ะนังรส!"

"ฉันเริ่มง่วงแล้ว แม่นั่นแหละต้องโทรไปบอก แต่รีบๆ โทรไปด้วยล่ะ เพราะถ้ามัวชักช้าเดี๋ยวตัวช่วยหาเงินเข้าบ้านของแม่จะโดนลวงไปฆ่าซะก่อน"

พูดจบรสรินทร์ก็เดินตัวปลิวเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำเข้านอน ส่วนคนเป็นแม่ก็มองตามหลังพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จแบตเอาไว้มาโทรบอกลูกสาวคนโตว่าให้รีบกลับเข้าบ้าน ซึ่งกว่าที่รินนภัสจะกลับมาบ้านก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง ก่อนเธอที่จะรีบอาบน้ำเข้านอน เพราะพรุ่งนี้เช้าต้องรีบไปสมัครงาน ที่บังเอิญเห็นป้ายติดรับสมัครงานติดเอาไว้ว่ารับแม่บ้านด่วน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***