ตอนที่ 1

"นังริน! แกจะอ่านไปทำไมนักหนาไอ้พวกหนังสือหนังหาเนี่ย"

เสียงกราดเกรี้ยวของมารดาทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเพิ่มพูนความรู้รีบละวางหนังสือลงก่อนจะหันไปทางมารดา พอได้เห็นสีหน้าของท่านแล้วเธอก็เดาได้ทันทีว่าเล่นไพ่เสียมา

"แม่กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ"

รินนภัสเอ่ยถามผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มและไม่คิดโกรธเคืองท่านเลยแม้แต่น้อยที่มาถึงก็อาละวาดกับเธอทุกครั้งไป

"ไม่กลับมา แล้วแกจะเห็นฉันยืนหัวโด่อยู่นี่หรือไงล่ะ แล้วนี่นังรส น้องแกอยู่ไหน"

ถามไปแล้วก็กวาดสายตามองหาลูกสาวสุดที่รักที่ตนอยากจะฝากผีฝากไข้เอาไว้ยามแก่เฒ่า เพราะส่งให้เรียนมหา'ลัยดีๆ จะได้มีงานทำที่ดีมาแลี้ยงดูตน

"เอ่อ..."

รินนภัสอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบมารดาอย่างไรดี เพราะตั้งแต่น้องสาวออกไปเรียนจนตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วก็ยังไม่กลับเข้าบ้าน เธอได้โทรหาน้องสาวแล้วแต่น้องสาวไม่รับโทรศัพท์ เลยไม่รู้ว่าตอนนี้น้องสาวกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน หรือว่ากำลังเดินทางกลับบ้าน

"แกจะเอออาทำไมนังริน!" ผู้เป็นแม่ตวาดถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"น้องยังไม่กลับเข้าบ้านเลยจ้ะแม่"

"ก็แล้วทำไมมันยังไม่กลับบ้าน"

คนเป็นแม่ย้อนถามไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกสาวคนเล็กกว่าจะกลับเข้าบ้านได้ก็เกือบเที่ยงคืนของทุกวัน โดยที่ลูกสาวคนเล็กก็อ้างเสมอ ว่าต้องไปทำรายงาน ต้องไปติวหนังสือกับเพื่อน แต่ถึงจะรู้สาเหตุที่ทำให้ลูกสาวคนรองกลับบ้านดึกดื่นแทบทุกวัน ทว่าคนเป็นแม่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ เลยต้องถามหาทุกครั้งที่กลับเข้าบ้านแล้วไม่ได้เห็นหน้าลูกสาวคนเล็ก

"น้องคงออกไปติวหนังสือบ้านเพื่อนเหมือนทุกวันแหละจ้ะแม่"

รินนภัสเอ่ยตอบไปอย่างที่น้องสาวเคยบอกมารดาทุกครั้งยามที่กลับบ้านดึก แต่ทั้งเธอและมารดาไม่รู้เลยว่าบ้านเพื่อนที่ว่านั่นอยู่ที่ไหน

"แต่นี่มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ทำไมน้องแกมันยังไม่กลับบ้านอีก"

"รินไม่รู้หรอกจ้ะแม่"

"แกนี่มันเป็นพี่ประสาอะไร ถามอะไรก็ไม่รู้สักอย่าง!"

"ก็ริน...รินไม่รู้จริงๆนี่จ๊ะแม่ แล้วรินโทรไปหาน้องแล้วด้วยแต่น้องไม่รับสาย"

รินนภัสแย้งด้วยเหตุผล แต่ฝ่ายมารดาที่ออกไปเล่นไพ่ตั้งแต่บ่าย ทำให้เหลือเงินแค่ค่ารถไม่ฟังเหตุผลของลูกสาวคนโตเลยสักนิด นางยกมืหยาบกร้านจากการทำงานหนักเพื่อเอามาเลี้ยงดูลูกสาวทั้งสองขึ้นแล้วสบัดใส่หน้ารินนภัสที่มึนงงไปพักใหญ่ เพราะไม่เข้าใจว่ามารดาตบหน้าตนด้วยสาเหตุอะไร

"แม่...แม่ตบรินทำ..."

รินนภัสทวงถามหาสาเหตุที่โดนตบ ทว่าพูดไม่ทันจบประโยคเสียงมารดาก็แทรกขึ้น

"แกรีบออกไปตามหาน้องกลับบ้านซะนังริน!"

"แต่รินไม่รู้จะไปตามหาน้องที่ไหนนี่จ๊ะแม่"

รินนภัสแย้งเสียงอ่อน แต่ที่เธอแย้งไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกไปตามหาน้องสาว ทว่าการที่ออกไปตามหาแบบไร้จุดหมายก็รังแต่จะทำให้เสียเวลา สู้รอให้เธอติดต่อน้องสาวได้และถามว่าอยู่ที่ไหนแล้วค่อยออกไปรับยังดีกว่าการเดินออกไปตามหาแบบไร้จุดหมาย

"ถึงไม่รู้ แกก็ต้องไป!"

"จ้ะแม่"

รินนภัสรับคำแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง หยิบกระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก ก่อนจะเดินออกบ้านไปตามหาน้องสาวในเวลาเกือบเที่ยงคืน ความมืดมิดและเงียบสงัดทำให้เท้าเล็กชะงักอยู่ที่หน้าบ้าน ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ราคาพันกว่าบาทออกมากดโทรหาน้องสาว แต่ก็เหมือนเดิมคือน้องสาวไม่ยอมรับสาย คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่งไม่รู้ว่าจะต้องไปเริ่มต้นตามหาน้องสาวจากที่ตรงไหนดี

'ลองไปดูที่มหา'ลัยก่อนก็แล้วกัน'

คิดได้ดังนั้นสองเท้าก็เริ่มออกเดินทันที เพราะยิ่งช้าก็จะยิ่งดึก ทว่าเธอเดินไปยังไม่ถึงครึ่งซอยก็หยุดตามเสียงขานเรียก

"ริน! จะออกไปไหนเนี่ย"

คนที่นั่งคร่อมบนรถมอเตอร์ไซต์เอ่ยถามด้วยความสงสัยหลังดับเครื่องยนต์ เพราะเกรงใจบ้านเรือนแถวนั้นที่ตอนนี้ทุกคนพากันเข้านอนไปหมดแล้ว

"แม่สั่งให้รินไปตามน้องกลับบ้านน่ะ แล้วทัพพ์ล่ะ จะออกไปไหนเหรอ" รินนภัสถามยิ้มๆ

"ไม่ได้จะไปไหนหรอก พอดีทัพพ์เพิ่งกลับจากงานวินเกิดเพื่อนแล้วขี่รถผ่านมาเห็นรินเดินออกจากบ้านพอดี ว่าแต่ทำไมน้าวลัยถึงได้ใช้ให้รินออกไปตามหาน้องดึกๆดื่นๆแบบนี้ล่ะ น้อแกไม่รู้หรือไงว่าในซอยบ้านเรามีพสกวัยรุ่นแปลกหน้าชอบมารวมกลุ่มกันอยู่บ่อยๆ"

ทัพพ์ นักศึกษาหนุ่มสู้ชีวิต เพราะต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยและเลี้ยงดูมารดาที่ป่วยออดๆแอดๆ จนถูกให้ออกจากงานมาขายของเล็กน้อยอยู่กับบ้านเช้าบ่นไปตามเรื่อง เพราะถึงน้าวลัย มารดาของรินนภัสจะรู้ว่ามีคนแปลกหน้าเข้าออกบ่อยแค่ไหน ถึงอย่างไรน้าแกก็ใช้ให้ลูกสาวคนโตออกไปตามลูกสาวคนเล็กอยู่ดี

"จริงเหรอทัพพ์"

รินนภัสทำหน้าประหลาดใจ เพราะปกติแล้วเธอไม่เคยออกไปไหนมาไหนค่ำมืดจึงไม่ทราบเรื่องนี้ ที่พอมารู้ก็ทำเอาเธอนึกกลัวอยู่เหมือนกัน

"จริงที่สุดเลยแหละ นี่โชคดีนะที่ทัพพ์กลับมาเห็นรินก่อน มาขึ้นรถเลย เดี๋ยวทัพพ์จะพาไปตามหาน้องเอง"

นักศึกษาหนุ่มขันอาสา เพราะเป็นห่วงหญิงสาว

"เอ่อ..."

รินนภัสอ้ำอึ้ง เนื่องจากเกรงใจอีกฝ่ายที่ยังไม่ทันจะได้เข้าบ้านเลย ก็ต้องขี่รถออกไปอีกครั้ง

"ไม่ต้องเอ่อหรอกริน ขึ้นมาเลย"

"ก็ได้ แต่รินบอกไว้ก่อนเลยนะว่ารินไม่รู้หรอกว่าจะไปตามหาน้องที่ไหน"

เพราะจากที่คิดว่าจะไปตามหาดูที่มหาวิทยาลัย คงต้อเปลี่ยนแผนแล้ว เพราะเธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้น้องสาวไม่มีกิจกรรมที่จะต้องทำที่มหาวิทยาลัย

"แล้วน้องรินชอบไปที่ไหนบ้างล่ะ แต่ปกติแล้วน้องสาวรินก็จะกลับบ้านใกล้ๆ เที่ยงคืนตลอดไม่ใช่เหรอ แล้ววันนี้น้าวลัยนึกอะไรขึ้นมาถึงได้สั่งให้รินออกไปตามหา" ทัพพ์ถามอย่างสงสัย

"รินไม่รู้หรอกทัพพ์ เพราะรสไม่เคยพูดไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยแม้แต่แม่ก็ยังไม่รู้จักบ้านของเพื่อนรสสักคน"

เธอเองก็เช่นกันที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเพื่อนของน้องสาวมีใครบ้าง แล้วแต่ละคนมีนิสัยอย่างไร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***