บทนำ ชีวิตบัดซบ

คุณอาจมองโลกในแง่ดี แต่สำหรับฉันโลกนี้น่ะ มันเป็นสีเทาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ชีวิตเส็งเคร็งของฉันก็เริ่มจากคืนที่ฝนตกเหมือนละครน้ำเน่าทั่วไป มีการร้องไห้ มีการจากลา และสุดท้ายก็ได้พบกัน

แต่เดี๋ยวก่อน เคยได้ยินคำว่า"ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร"หรือเปล่า? นั่นแหละใช่เลย โคตรชีวิตฉันแหละ คงไม่มีใครอยากดูละครน้ำเน่าหรือละครหลังข่าวจากในทีวีที่เหมือนก็อปมาวางหรอกจริงมั้ยงั้นเรามาดูอะไรที่มันแหวกแนวหน่อยเป็นไง

ในคืนที่ฝนตก แสงไฟสลัวๆ จากข้างทางทำให้พอจะมองเห็นสิ่งรอบข้างได้นิดหน่อย หญิงสาวสวมชุดคลุมกันฝนถือกล่องไปทางบ้านเด็กกำพร้า ภายในกล่องนั้นมีเสียงร้องเบาๆ ของเด็กทารก

หญิงสาวสวมชุดคลุมกันฝนวางกล่องนั้นลงที่หน้าประตู ก่อนจะเขียนจดหมายสั้นๆ ว่า (ฝากดูและเด็กคนนี้ด้วย ฉันไม่สามารถเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ มู่) จดหมายสองบรรทัดกับชื่อของเด็กน้อย

ก่อนจะกดกริ่งเรียกคนแล้ววิ่งหนีไป มีคนเปิดประตูออกมาดูและพบเข้ากับกล่องใส่เด็กน้อยจึงรับเขาเข้ามา ดูแล้วคงเป็นผู้ดูแลบ้านเด็กกำพร้า.. แต่นั่นไม่ใช่ฉัน หญิงผู้ดูแลเปิดกล่องดูและพบกับเด็กชายผู้น่ารัก และตั้งชื่อให้เขาว่า มู่หาน

โอ้.. เด็กน้อยช่างน่ารักเขาเป็นเด็กดีหน้าตาน่าเอ็นดู กระทั่งมู่หานอายุได้ 10 ปี เขาถูกรับไปเลี้ยงโดยครอบครัวเศรษฐีที่ร่ำรวยล้นฟ้าแต่ขาด ทายาท ตระกูลซือ

มู่หานเป็นที่รักของทุกคนที่อยู่ในบ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ มีการจัดงานเลี้ยงอำลา เด็กชายช่างโชคดีมีคนรักใคร่ และเขาก็จากไปด้วยความสุข มู่หานไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่ดูแลเขาอย่างดี(จริงหรือ?)

ครอบครัวนี้จ้างครูที่เก่งกาจมาสอนศาสตร์ต่างๆ ให้เขา ทำให้มู่หานดูจะก้าวนำหน้าเด็กที่อายุเท่าๆ กันไปหลายสิบก้าวเลยทีเดียว มู่หานได้ไปโรงเรียน เจอผู้คนมากหน้าหลายตา สังคนใหม่ และเพื่อนใหม่ที่อายุไล่เลี่ยกัน

แต่ครั้งนี้เขาโชคร้าย เพราะทุกคนที่เข้าหาต่างก็สวมหน้ากากเปื้อนยิ้มกันทั้งนั้น ทำให้จากเด็กชายที่สดใสตอนนี้กลับเย็นชาไม่ต่างจากน้ำแข็งแห้งภายในไม่กี่เดือน

เมื่อมู่หานไม่อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าก็ไม่ต่างจากที่ร้างไร้เสียงหัวเราะ ไม่มีชีวิตชีวา เป็นอีกครั้งที่ค่ำคืนนี้ฝนตกหนัก และเป็นอีกครั้งที่หญิงผู้ดูแลบ้านเด็กกำพร้าได้ยินเสียงกริ่ง

เธอรีบวิ่งออกไปเปิดประตู พบเข้ากับกล่องใส่เด็กทารกและจดหมายที่เขียนโคตรสั้นว่า (ฝากเลี้ยงที มู่ตาน) หญิงผู้ดูแลไม่ได้แปลกใจอะไรมากเพราะพบเจอเรื่องแบบนี้จนชิน

แต่เมื่อเปิดดูก็พบกับเด็กหญิงตัวน้อย ในมือกำสร้อยหยกเก่าๆ ไร้ราคา หญิงผู้ดูแลเห็นเด็กหญิงตัวน้อยครั้งแรกก็นึกสงสาร แต่เมื่อมองดีๆ ก็พบว่าเด็กคนนี้หน้าตาคล้ายมู่หานนัก ครั้นจะหาตัวเขาก็คงไม่ทันแล้ว

ในเช้าวันรุ่งขึ้นเธอจึงตัดสินใจพาเด็กหญิงตัวน้อยไปตรวจดีเอ็นเอที่โรงพยาบาล และใช้เส้นผมที่เคยเก็บไว้ของมู่หานไปตรวจด้วยว่ามีความเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า ภาวนาขอให้เป็นตามที่คิด

เมื่อหญิงผู้ดูแลรู้คำตอบ ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง จะดีใจมั้ยก็ไม่ใช่ ครั้นจะเสียใจก็ไม่เชิง เธอพาเด็กหญิงตัวน้อยกลับถึงบ้านเด็กกำพร้าก็ส่งให้พี่เลี้ยงต่อ

และนั่งเขียนไดอารี่เหมือนดั่งที่เคย บอกเล่าเรื่องราวที่ประสบพบเจอมา มันช่างอัศจรรย์ใจนัก แต่หากจะบอกเรื่องนี้กับใครๆ ก็ดูจะไม่งาม งั้นเธอก็จะดูแลเด็กคนนี้อย่างสุดกำลัง

ชีวิตบัดซบของมู่ตานคงยังไม่เริ่มขึ้นสินะเนี่ย

ลืมบอกไป.. เด็กคนนั้นนั่นแหละตัวฉัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***