2

ผมตื่นมาในช่วงเย็นของวัน ผมรู้สึกหิวมากเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เเต่เหมือนเขาอ่านใจผมได้ จึงลุกเดินเข็นโต๊ะที่วางอาหารสำหรับผู้ป่วยมาให้ผม

"ขอบคุณครับ"

"อืม"

"คุณไม่กินหรอ"

"ไม่"

"กินหน่อยเถอะคุณ คุณยังไม่ได้กินอะไรเลย"

"..."

เขาไม่ตอบแถมยังเบือนหน้าหนีผม ผมจึงยู่ปากเล็กน้อย ตั้งเเต่เขาเฝ้าไข้ผมอยู่ที่นี่ ผมยังไม่เคยเห็นเขากินอะไรเลยนะ ไม่หิวบ้างหรือไง

"อ้า..."

"ทำอะไรของเธอ"

"กินสิครับ ผมป้อน"

เขาไม่ตอบ เเต่ก็ยอมกินอาหารที่ผมตักให้แต่โดยดี กินดีๆก็ได้หนิเเค่นี้เอง หลังจากนั้นผมก็ตักเข้าปากตัวเองบ้างป้อนเขาบ้าง จนอาหารหมด

จู่ๆมือของอีกฝ่ายก็เลื่อนลงมาเกลี่ยที่ริมฝีปากของผมโดยที่ผมไม่ได้ทันตั้งตัว

"อ๊ะ!"

"กินเลาะ"

"..."

"ฉันเช็ดให้"

โว้ยยยย พ่อคุณแค่เช็ดปากทำไมต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้กันขนาดนั้น คนเค้าก็เขินเป็นนะ

ผมปล่อยให้อีกฝ่ายเลื่อนโต๊ะอาหารไปไว้ที่เดิมเพื่อรอพนังงานมาเก็บ เราจ้องมองกันไม่วางตาเเต่บรรยากาศนี่เงียบๆสุด คือถ้าผมไม่พูดก่อนเขาก็จะไม่พูดเลยใช่ไหม!

"เราคบกันมากี่ปีครับ เอ่อ...คือผมขอโทษที่จำไม่ได้"

"แต่งงานกันมา3ปี"

ผมก้มลงมองที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ซึ่งปรากฎแหวนเงินเกลี้ยงเกลาวงหนึ่ง พร้อมคำที่สลักใต้แหวนว่า 'forever' แต่ที่น่าแปลก บนเรียวนิ้งของเขากลับว่างเปล่าไม่มีแม้แต่แหวนสักวง ดูเหมือนว่าเขาจะจับสังเกตุผมได้ จึงพูดขึ้นมาเสียก่อน

"ฉันลืมเอาไว้ที่ห้อง"

"ครับ"

"..."

เงียบอีกเเล้ว....

"เรารักกันได้ยังไงหรือครับ"

"ที่มหาวิทยาลัย"

"..."

"ฉันจีบเธอ"

"..."

"..."

เดดเเอร์อีกเเล้ว...

"คือผม เอ่อ ง่วงนอนเเล้ว ฝันดีนะครับ"

หลังจากที่ได้ยินประโยคที่เขาเอ่ยมา ผมก็อึ้ง แต่อีกใจนึงก็เขินจนพูดไม่ออก สุดท้ายก็เป็นผมที่พ่ายแพ้ให้แก่เขา จึงต้องชิงบอกฝันดีอีกฝ่ายเสียก่อน

เช้าวันนี้ผมดีใจมาก เพราะผมจะได้ออกจากโรงพยาบาลเเล้ว ยิปปี้! เขาอาสาขนกระเป๋าของผมขึ้นไปบนรถ

เราออกจากโรงพยาบาลเวลาเกือบเที่ยง เพราะต้องเคลียร์อะไรหลายๆอย่างให้เสร็จเสียก่อน

"หิวไหม"

"นิดหน่อยครับ"

"อยากกินอะไรล่ะ"

"อืม...ส้มตำครับ คุณกินได้หรือเปล่า"

"อือ"

เขาตอบรับในลำคอ ก่อนที่เราจะขับรถพาผมไปที่ร้านส้มตำร้านหนึ่ง บรรยากาศในร้านรื่นรมย์มาก ให้ผมมานั่งทั้งวันยังได้ เขานี่ช่างเลือกร้านจริงๆ

"ร้านโปรดของเธอ"

"หือ?"

"เธอชอบสั่งตำปูปลาร้า"

"..."

เขาพูดขึ้น ผมจำไม่ได้ว่าที่นี่คือร้านโปรด รวมถึงเมนูที่ชอบสั่ง เเต่เขากลับจำรายละเอียดได้ เมื่อตอนความจำผมยังดี ผมกับเขา เราคงจะรักกันดี

เขาสั่งอาหารให้ผม ผมนั่งรอ ชมนกชมไม้ไปพรางจนในที่สุด สิ่งที่รอคอยก็มาถึง นี่แหละใช่เลย ปลาร้าหอมฉุย! ระหว่างที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างเอร็ดอร่อย ผมก็สังเกตุว่าเขาไม่แตะอาหารที่สั่งมาเลย ซึ่งมีแต่ส้มตำ

"ทำไมคุณถึงไม่กินล่ะครับ"

"ฉันไม่ชอบส้มตำ"

อ่าวพ่อคุณ อาหารมีตั้งหลายอย่าง ที่ไม่ใช่ส้มตำก็มีเยอะทำไมเขาไม่สั่งล่ะ ผมกวักมือเรียกพนักงานมา เพื่อสั่งอาหาร เมนูที่ผมสั่งมาก็คือผัดกะเพรา หวังว่าเขาจะกินได้นะ ไม่นานนักผัดกะเพราก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ ผมจึงยกจานไปให้อีกฝ่าย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ผมสั่งมาให้"

"เธอรู้หรอ"

"ครับ?"

"ว่าฉันชอบกินนี่"

"ผมก็เดาๆแหละคุณ"

เขาไม่ได้ต่อปากต่อคำกับผมต่อ เราจึงก้มหน้าก้มตาทานอาหารกันจนหมด ก่อนที่จะเรียกเช็คบิล เเล้วเดินทางกลับ

เอ~ เปิดเรื่องมาเเรกๆก็ไม่ค่อยมาม่านะคะ แต่อย่าพึ่งชะล่าใจไป!!! ฮ่ะ ฮ่า รอติดตามกันนะค๊าาา❤

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***