ทานเป็นเพื่อนพ่อหน่อย

“ถ้าฉันจะขออะไรเป็นครั้งสุดท้าย ให้หนูนากับชานนท์แต่งงานกัน นายจะทำเพื่อฉันได้ไหม” ราเชนทร์ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

“ถ้าฉันตาย ธุรกิจของฉันทั้งหมดจะตกกับหนูนา นายก็รู้ว่าหนูนาถูกเลี้ยงดูมาแบบไหน ลูกฉันไม่เคยเจอโลกกว้าง อยู่กับฉันเหมือนกับไข่ในหิน เธอไม่มีทางรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมคน ทรัพย์สมบัติของฉันที่ตกทอดไปยังหนูนาจะไม่ปลอดภัย ฉะนั้นคนที่เข้ามาหาหนูนาทุกคนฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น

ราเชนทร์เดินเอามือล้วงกระเป๋าหันหน้ามองตรงไปยังวิวกว้างริมหน้าต่างบนตึกสูงระฟ้า เขาเห็นหนูนามาตั้งแต่เด็ก เธอสดใส น่ารักเรียบร้อยและมองโลกในแง่ดีเสมอ เป็นจุดอ่อนที่น่าเป็นห่วงอย่างมาก ในการใช้ชีวิตคนเดียวโดยอายุเพียงแค่ ยี่สิบสองปี พร้อมกับทรัพย์สมบัติมากมายมหาศาลแบบนั้น

“นายก็รู้ว่าชานนท์เจ้าชู้ขนาดไหน ฉันกลัวลูกชายฉันจะทำลูกสาวของนายเสียใจ” ราเชนทร์พูดอย่างเป็นห่วง

“ฉันไม่ได้มั่นใจตาชานนท์ แต่ฉันมั่นใจในตัวนายต่างหาก ฉันเชื่อว่านายจะเป็นพ่อคนหนึ่งให้กับหนูนาได้ ที่จะคอยชี้แนะและปกป้องลูกสาว รวมไปถึงทรัพย์สมบัติแทนฉันด้วย” วิรุณเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเพื่อน พลางยกมือขึ้นตบบ่าเพื่อฝากฝังเป็นครั้งสุดท้าย

“บางทีฉันควรขอโทษนายไว้ตรงนี้ก่อน เพราะฉันมั่นใจว่าชานนท์ต้องทำลูกสาวนายมีน้ำตาแน่ๆ” ราเชนทร์หันพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง แบบไม่มั่นใจนัก

“ถ้านายเป็นฉัน นายก็จะทำแบบฉัน เพื่อรักษาทุกอย่างไว้ให้กับหนูนา เพราะนายคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุดในตอนนี้” วรุณหันกลับไปนั่งยังโซฟา แล้วหยิบเอกสารเก็บใส่กระเป๋าไปอย่างช้าๆ ใครจะล่วงรู้ว่านาทีนี้หัวใจของคนเป็นพ่อเจ็บปวดเพียงใด ที่มิอาจอยู่ดูลูกเติบโตได้อย่างที่ควรจะเป็น อีกทั้งทรัพย์สมบัติมหาศาลที่เปรียบเสมือนดาบสองคมสำหรับลูกสาวนั้น เป็นสิ่งที่คนชราห่วงที่สุด

“ฉันขอนะราเชนทร์ช่วยฉันและครอบครัวสักครั้ง และคงเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต” หลังจากทั้งสองทำการตกลงกันไว้เป็นที่เรียบร้อย วรุณจึงเรียกทนายส่วนตัวเข้าพบในวันนั้น ทั้งสามปรึกษาบางอย่างโดยละเอียดเพื่อวางแผนอนาคตของเด็กสองคนในภายภาคหน้า

เสียงมือถือดังขึ้นขณะที่หนูนากำลังเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น เธอละจากเตาไฟแล้วหันมากดรับ เมื่อเห็นว่าเบอร์โทรเข้าเป็นของน้ำเหนือ เพื่อนสนิทของเธอเอง รอยยิ้มกว้างแสดงขึ้นพร้อมกับเสียงตอบรับปลายสาย

“ฉันดูข่าวเมื่อช่วงเช้าแล้ว เธอเป็นไงบ้าง” น้ำเหนือถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่ได้คิดอะไร มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา” หนูนาตอบพลางหันไปสาละวนอยู่ที่เตาเหมือนเดิม

“สิทธิ์ของเขาได้ไง เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขานะ”

“แล้วจะให้ฉันทำไง จะให้ฉันด่าทอ หรือทะเลาะกันเสียงดังเหมือนบ้านอื่นๆ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะน้ำเหนือ”

“แต่เขาทำแบบนี้มันไม่ถูก” น้ำเหนือพูดอย่างไม่เห็นด้วย ในขณะที่หนูนาปล่อยวางเสียจนน่ากลัว คนอย่างชานนท์เขาเพียบพร้อมไปทุกอย่าง หากไม่เข้มงวดอาจจะนำปัญหามาให้ในภายหน้า

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ น้ำเหนือ เขาอยากจะทำอะไรก็เรื่องของเขา เราก็แค่อยู่บ้านเดียวกันมันก็แค่นั้น”

“แม่ดูสิ คุณหนูนาทำอาหารเผื่อไว้ให้คุณชานนท์ทุกวันเลย แต่คุณชานนท์ก็ไม่เคยกลับมาทานข้าวเย็นสักมื้อ มื้อนี้ก็ต้องทิ้งตามเคย” เต้าฟูลูกสาวของคนใช้ประจำบ้านหันมามุ่ยหน้าพูดกับแม่ของตน ป้าสวยเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านปัญญาพิพัฒน์

เมื่อเรือนหอสำหรับชานนท์และหนูนาสร้างเสร็จ คุณราเชนทร์จึงมอบหมายให้เธอมาอยู่ดูแลทั้งคู่ที่บ้านหลังนี้แทน ทั้งสองเฝ้ามองพฤติกรรมของเจ้านายแล้วคอยรายงานคุณราเชนทร์อยู่เนืองๆ ตามคำสั่งเสมอ แต่ก็อดสงสารหนูนาไม่ได้ เมื่อเห็นเช่นนี้ทุกวัน

“คราวนี้นายเข้าใจสิ่งที่ฉันเคยเตือนไปแล้วหรือยัง ว่าลูกเวรของฉันมันทำอะไรกับลูกสาวของนายบ้าง” ราเชนทร์ยกหูโทรหาเพื่อนรัก ก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะตอบกลับมา

“ฉันยังมั่นใจ ว่าตาชานนท์ต้องมีเชื้อนายบ้าง มันจะไม่เป็นแบบนี้ไปตลอดหรอก”

“นายมันดื้อ” ราเชนทร์ต่อว่าพลางกดวางสายไป เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด ที่ไม่สามารถจัดการลูกชายตัวแสบของตนได้ อีกทั้งเพื่อนหัวรั้นก็ไม่ยอมฟังคำเตือน ราเชนทร์อึดอัดใจจนต้องรีบคว้ากุญแจรถบึ่งตรงไปยังเรือนหอของทั้งคู่ ด้วยอยากเห็นกับตาว่าหนูนาสบายดีไหม เป็นอย่างไรบ้างหลังจากแต่งงานเข้ามาเป็นสะใภ้ของเขา หลังจากจอดรถยังไม่สนิทพอ เต้าฟูเด็กหญิงวัยสิบสามก็รีบวิ่งเข้ามาเปิดประตูให้

“คุณหนูนาล่ะ”

“ทำอาหารอยู่ในครัวค่ะ” ชายชราพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปทันที ราเชนทร์ไม่ถามถึงลูกชายของเขาสักคำเพราะรู้ดีว่าเด็กดื้อนั้นไม่มีทางอยู่ติดบ้านอย่างแน่นอน หลังจากทำท่าไม่พอใจออกจากบริษัทไป ก็คงไปกกแม่ดารานั่นตามเคยไม่ต้องสืบ

“คุณพ่อ” หนูนาหันมาเจอ ก่อนจะยกมือไหว้เคารพ รอยยิ้มหวานของเธอทำให้ชายชรารู้สึกเจ็บลึก เพราะต้องแบกรับความรู้สึกผิดไว้ตลอดเวลาเพียงผู้เดียว

“ทำอะไรอยู่ลูก” น้ำเสียงอ่อนถามอย่างเอ็นดู

“ต้มยำปลา แล้วก็ไก่ทอดค่ะ”

“ทำเยอะเชียว ทานหมดหรือ”

“ทำเผื่อคุณชานนท์ด้วยค่ะ หนูนาทานคนเดียวไม่หมดหรอก”

“พ่อทานด้วยได้ไหม” ชายชรามองตรงไปยังใบหน้าหวานของหญิงสาว ก่อนเธอจะปล่อยยิ้มพลางพยักหน้า แล้วหันไปตักข้าวให้

“ทานเป็นเพื่อนพ่อด้วยสิ” เขารู้ว่าหนูนาต้องทานอาหารคนเดียวมาเป็นเวลานาน แม้จะทำอาหารเผื่อไว้ให้ชานนท์ แต่วันนี้คงไม่กลับมาเช่นเคย อาหารที่มีคงเหลือทิ้งไม่ต่างจากเดิม หนูนายอมเชื่อฟัง ตักข้าวเพิ่มให้ตัวเองอีกหนึ่งจาน เจ้านายสองคนนั่งทานอาหารเต็มไปด้วยบรรยากาศราบเรียบ

“ฝีมือดีนี่ อร่อยใช้ได้” คำชมจากชายชราทำให้หญิงสาวยิ้มกว้าง เธอชอบการทำอาหารมาตั้งแต่เด็ก มีความฝันว่าอยากเปิดร้านอาหารเล็กๆ นอกเมืองสักแห่ง

“ถ้าคุณพ่อชอบ หนูนาจะทำให้ทานบ่อยๆ ค่ะ คุณพ่อมาได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” ชายชราพยักหน้ายิ้ม

“ทานเยอะๆ นะ” เขาตักอาหารใส่จานให้หญิงสาวอย่างเอ็นดู รอยยิ้มเหี่ยวย่นทำให้หนูนายิ้มอย่างมีความสุข เขาใจดีเสมือนบิดาของเธอไม่มีผิด

“ตาชานนท์เป็นยังไงบ้าง ดูแลหนูดีไหม” หนูนาชะงัก พลันเปลี่ยนสีหน้า ทว่าชายชรารับรู้ได้ในทันทีโดยที่หญิงสาวยังไม่ทันตอบ ลูกชายจอมดื้อของเขาก่อปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***