"ไปอาบน้ำกัน"น่านอุ้มลูกปลาขึ้น เมื่อลูกปลากินข้าวหมดแล้วเรียบร้อย
"ไม่อิ่ม"
ซันแทรกขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาน่านที่กำลังอุ้มลูกปลาต้องชะงักอีกครั้ง
"ทำกินเองสิครับ"น่านพูดแค่นั้น ก็เดินหนีทันที
ให้ตายสิ กินข้าวของคนอื่น แล้วยังจะมาพูดเรื่องอิ่มไม่อิ่มอะไรนั่นอีก
"แต่อยากกินแบบนี้นี่ ทำให้หน่อยไม่ได้เหรอไง"ซันเดินตามมาไม่ห่าง พยายามเกาะติดน่านอย่างเต็มที่
"ตอนนี้ผมไม่ว่าง"
"เมื่อไหร่จะว่าง"
"อืม...ตอนที่ลูกปลาหลับล่ะมั้ง"น่านตอบตามความจริง
งานของเค้าคือการเลี้ยงและดูแลลูกปลา เพราะงั้นเค้าจะว่างก็ต่อเมื่อคนที่เค้าดูแลนอนหลับนั่นแหละ
"รีบอาบน้ำ ทำการบ้าน แล้วรีบนอน"ซันสั่งหลานสาวตัวเองทันที
"อาซันกลับบ้าน"ลูกปลาเริ่มไล่ รู้สึกไม่พอใจอาหนุ่มคนนี้ของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ
"ไม่กลับ! ต่อไปนี้อาจะมาอยู่ที่นี่ จะปล่อยให้ลูกปลาอยู่กับคนอื่นสองต่อสองได้ไง"
ทั้งลูกปลาและน่านนั้นชะงักทันที ทั้งยังมองหน้ากันโดยไม่ต้องนัดหมาย
แม้ว่าทั้งสองคนจะต่างวัย ทั้งยังไม่ได้สนิทหรือรู้ใจกันมากเท่าไหร่ แต่การที่ซันนั้นแสดงตัวออกมาแบบนี้ ทั้งสองคนนั้นก็รับรู้ได้ในทันที ว่าวันเวลาสงบสุขของพวกเค้านั้น
ได้จบลงซะแล้วสิ...
ระหว่างที่น่านนั้นจัดการอาบน้ำให้ลูกปลา ซันก็ยังคงยืนมองไม่ละสายตา ทำเอาน่านนั้นอึดอัดแทบเป็นบ้า
แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะก็พอเข้าใจอยู่บ้าง ว่าถึงแม้ซันนั้นจะปากเสีย ทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น แต่ก็คงยังพอเป็นห่วงหลานตัวเองที่มีคนแปลกหน้ามาดูแลแหละมั้ง เลยเก็บความอึดอัดที่โดนจ้องนี้เอาไว้ พยายามไม่เงยหน้ามองซันแทน ในเวลาที่อาบน้ำให้ลูกปลา
"เรียน ม.อะไรแล้ว"ซันเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าน่านนั้นเอาแต่ก้มหน้าเงียบ
"ม.5 แล้วครับ"
น่านตอบไปพลาง วักน้ำเล่นกับลูกปลาไปพลาง ไม่ได้สนใจมองซันเลยซักนิด
ซันเลยเป็นคนเดียวที่โดนเมิน แต่ถึงอย่างนั้น เค้าก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรือยอมแพ้ ยังคงกลั่นแกล้งทั้งสองคนต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นตีฟองใส่ ฉีดน้ำใส่ทั้งสองคน เค้าก็ไม่เคยหยุดพักหรือหยุดทำเลยแม้แต่น้อย
การกระทำของซันไม่ได้เรียกเสียงหัวเราะเหมือนอย่างในหนังและละคร เพราะยิ่งเล่น หน้าของลูกปลาและน่านนั้นก็ยิ่งบึ้งตึง สภาพของน่านเองก็ไม่ได้ดูสดใสยิ้มร่าเหมือนเวลาที่โดนแกล้งอย่างที่เห็นตามละครเลยแม้แต่น้อย ผมทั้งหมดของน่านลู่ตามแรงเปียก แนบไปกับศรีษะ เสื้อผ้าทั้งหมดเปียกแนบเนื้อจนดูไม่ได้
ตาของน่านเองก็แทบลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว เพราะโดนฉีดด้วยน้ำมาเป็นเวลานาน
จนในที่สุดลูกปลานั้นก็ทนไม่ไหว กรีดร้องออกมาเสียงดัง ทั้งยังเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น ซันถึงได้หยุดมือ
"ให้ตายสิ"น่านสบถออกมาเบาๆ รีบเข้าไปโอ๋ลูกปลาอีกครั้ง
"ร้องไห้อีกละ ขี้แย"ซันเบะปาก ไม่เลิกก่อกวนลูกปลาซะที
"ออกไปซะทีได้มั้ย"น่านหันไปถามอย่างอารมณ์เสีย
เจ้าบ้านี่เป็นตัวทำเสียเรื่องอย่างแท้จริง หากเปลี่ยนซันเป็นอุปสรรคในงานล้างจานของเค้า ซันก็คงเป็นคราบฝังแน่นที่ล้างเท่าไหร่ก็ไม่ออกจนทำให้เค้าโมโหจนอยากเอามีดมาแซะออกไปนั่นเอง
"ไล่เหรอ"ซันหันถามน่านอย่างยียวน ท่าทางดูกวนประสาทอย่างที่สุด
"ใช่ ไล่"น่านพยักหน้า ทั้งยังมองซันอย่างไม่พอใจ ไม่เหลือบรรยากาศอบอุ่นแสนอ่อนโยนเหมือนเคยๆของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
"ก็ได้ๆ ในเมื่อโดนไล่แบบนี้ ก็ต้องยอมแพ้ออกไปสินะ"ซันทำเป็นยกมือขึ้นยอมแพ้ เดินออกจากห้องน้ำไปในที่สุด
น่านเลยถอนหายใจดังเฮือกอย่างโล่งอก รีบจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัว เป่าผมให้ลูกปลาอย่างรวดเร็ว
"นอนเล่นรอพี่ก่อนนะ พี่ก็ต้องกลับไปอาบน้ำเหมือนกัน"
สภาพของเค้าในตอนนี้นั้นไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำเลยซักนิด เดินออกมานอกห้องน้ำ น้ำก็หยดไหลเป็นทาง เลยไม่สามารถอยู่ในสภาพนี้แล้วดูแลลูกปลาต่อไปได้
"รีบมานะคะ"ลูกปลาจับมือน่านเอาไว้แน่น
"ได้ครับ พี่จะรีบมา รอพี่ก่อนนะ"น่านลูบหัวลูกปลาเบาๆ แล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
แต่ความเร็วของเค้านั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยซักนิด เพราะทันทีที่ออกจากห้องน้ำมา ซันก็นั่งอยู่บนเตียงนอนของเค้า ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของห้อง ค้นของๆเค้าต่อหน้าเค้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
"ทำอะไรอะ"น่านรีบเข้าไปแย่งของออกมาจากมือของซัน
"ก็แค่เช็คดู ว่าเอาอะไรแปลกๆมาหรือเปล่า"ซันมองสำรวจน่านอย่างละเอียด
เค้ารู้สึกว่าน่านเป็นผู้ชายที่ให้ความรู้สึกเวลาชิดใกล้ไม่เหมือนผู้ชายปกติ ฟีโรโมนบางอย่างของน่านทำให้ซันรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้
แต่เค้านั้นก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมเป็นแบบนี้ ผู้ชายคนนึง ทำไมให้ความรู้สึกแบบนี้กันเล่า
ซันเลยทนไม่ไหวที่จะรีบเข้ามาที่นี่เพื่อพิสูจน์
"ผมไม่ได้เอาอะไรแปลกๆเข้ามา เพราะงั้นออกไปจากห้องนอนของผมได้แล้ว"น่านรีบเก็บของๆตัวเองออกจากรอบๆตัวของซัน ทั้งยังพยายามกระชับชุดคลุมอาบน้ำของตัวเองอย่างแน่นหนา
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เค้าถึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยซักนิด เวลาที่อยู่ใกล้ๆซันแบบนี้
เหมือนซันนั้นเป็นหมาป่า ที่กำลังรอขย้ำลูกแกะอย่างเค้ายังไงก็ไม่รู้สิ
"ห้องนี้ไม่ใช่แค่ห้องของนายอีกต่อไปแล้ว..."
"หมายความว่าไง"น่านขมวดคิ้วทันที
นี่เค้าจะโดนไล่ออกจากห้องตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยหรือไงกัน
"หมายความว่าวันนี้ ที่นี่ก็เป็นห้องของฉันด้วยครึ่งนึง"
"ได้ไง?"
"ป้าแจ่มกลับบ้านไปแล้ว เพราะงั้นเลยทำความสะอาดไม่ทัน นายจะตกใจอะไรนักหนา เราก็ผู้ชายเหมือนๆกัน นอนห้องเดียวกันไม่เห็นจะเป็นอะไร"
"แค่วันนี้ใช่มั้ย"
"ใช่ แค่วันนี้"
น่านรู้สึกโล่งอก ก็แค่วันเดียวเท่านั้นเอง มันก็เหมือนตอนนอนกับปิงในตอนเป็นเด็กนั่นแหละ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยซักนิด
"แต่งตัวดิ จะอยู่ในชุดนี้อีกนานแค่ไหน"ซันทิ้งตัวลง นอนเล่นโทรศัพท์
"อืม"น่านพยักหน้า รีบหยิบชุดของตัวเองออก แล้วหมุนตัวจะเดินไปที่ห้องน้ำ
"จะไปไหน"ซันรีบรั้งเอาไว้
"แต่งตัวไง"
"แล้วไมต้องเข้าห้องน้ำด้วย เปลี่ยนตรงนี้เลยไม่ได้เหรอ?"
"เปลี่ยนตรงนี้?"น่านตกใจ นอกจากปิงแล้ว ไม่เคยมีใครเห็นร่างกายของเค้ามาก่อนเลยนะ การเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ เค้าทำไม่ได้หรอก
ซันมองน่านที่ตกใจจนตาโต อย่างงุนงง
"ก็แค่บอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วย ไม่ใช่ผู้ชายเหรอไง หรือว่ามีนม...เอ...จะว่าไปแล้ว หน้าก็หวานเกินผู้ชายทั่วไปอยู่เหมือนกัน เป็นผู้หญิงปลอมตัวมางั้นเหรอ"ซันก้มลงมาจ้องหน้าน่านนิ่ง จนหน้าของน่านและซัน ห่างกันเพียงไม่เท่าไหร่
"ไม่ใช่ซะหน่อย ผมเป็นผู้ชาย แต่แค่ไม่อยากเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าใครเท่านั้นเอง"น่านรีบถอยหลังหนี
การที่ซันนั้นโน้มตัวลงมาใกล้ขนาดนี้ มันทำให้คนอื่นอย่างเค้านั้นใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
"เป็นผู้ชาย..ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูตรงนี้เลย จะได้มั่นใจกันไป ว่าไม่ได้โกหก"ซันกอดอก ตั้งใจรอน่านเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างจริงจัง ทั้งยังจ้องมองน่านไม่ละสายตา
ส่วนคนที่โดนจ้องอย่างน่าน กลับทำได้เพียงนิ่งเงียบ หน้าของน่านค่อยๆเปลี่ยนสี จนแก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด
"เขินเหรอ หน้าแดงเลย"ซันไม่พูดเปล่า เค้าใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มนิ่มๆของน่านเล่นไม่หยุดมือ
"อย่าสิ"น่านถอยหนีจากมือของซันอีกครั้ง
"เปลี่ยนเสื้อผ้าซะที อย่าลืมสิว่าลูกปลายังรออยู่นะ"ซันยกลูกปลาขึ้นมาเร่ง
"ผมจะเปลี่ยนตั้งนานแล้ว คุณนั่นแหละที่กวนอยู่ได้"น่านพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
ซันมองตามน่านไปแล้วยกมุมปากขึ้นยิ้มบางๆ ก่อนจะทิ้งตัวนอนเล่นโทรศัพท์ของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ
น่านนั้นใช้เวลาแต่งตัวไม่นานเท่าไหร่ก็เดินออกมานอกห้องน้ำ ซันเลื่อนโทรศัพท์ลงมองสำรวจน่านนิดหน่อย แล้วก็ละสายตาออกจากน่านไปสนใจหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองเหมือนเดิม
พอน่านเห็นว่าซันนั้นไม่ได้กวนประสาทอะไรเค้าอีกแล้ว ก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที
"อ้าวหลับไปซะแล้ว"น่านมองลูกปลาที่นอนหลับปุ๋ยอย่างสบายใจอยู่บนเตียงแล้วก็พูดไม่ออก
ไม่รู้ว่าลูกปลานั้นทำการบ้านจากโรงเรียนเสร็จหรือยัง แต่เค้านั้นก็ไม่กล้าปลุกเด็กน้อยที่หลับอย่างสบายใจคนนี้ขึ้นมา เลยทำได้แค่เพียงหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้อย่างเบามือ ระวังไม่ให้ตัวเองไปรบกวนการนอนของเด็กน้อยคนนี้เท่านั้น
"พี่นอนในห้องนี้ได้มั้ยล่ะเนี่ย"น่านนั้นไม่อยากกลับเข้าห้องตัวเองที่ยังมีซันนอนอยู่เลยซักนิด เลยนั่งอยู่เงียบๆในห้องของลูกปลาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งซันทนไม่ไหว เดินเข้ามาในห้องมืดๆนี้เงียบๆ
"มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้"ซันมองน่านที่นั่งพิงอยู่ข้างเตียงของลูกปลาเงียบๆอย่างไม่เข้าใจ
"เอ่อ"น่านพูดไม่ออก เพราะไม่ทันได้คิดข้อแก้ตัวอะไรเอาไว้ล่วงหน้า
"อย่าบอกนะว่าไม่อยากแชร์ห้องกับฉัน เลยเอาแต่นั่งอยู่ที่นี่อะ"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
รักนะครับ_😜❤️
อัพอีก
2021-05-05
0