"แกแน่ใจนะ ว่าแกจะไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้บ้านหลังนั้น"มะลิถามทันที เมื่อเดินออกมาจากบ้านนั้นแล้ว
"ไม่แน่ก็ต้องแน่"น่านจับกระเป๋าสะพายตัวเองแน่น
ยอดเงินบนกระดาษนั่น...
มันมากกว่างานล้างจานที่โครตเหนื่อยของเค้าไม่รู้กี่เท่า หากได้งานนี้มาจริงๆ เค้าก็ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายของเค้ากับปิงอีกแล้ว หากว่าใช้อย่างประหยัดๆหน่อย ก็จะมีเงินเหลือเป็นค่าเทอมในปีหน้าอีก แบบนี้ต่อให้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมว เค้าก็ทำได้ทั้งนั้น
"แต่ว่า...ฉันว่าลูกชายของคุณป้าดูมองแกแปลกๆอยู่นะ แบบนี้จะไหวเหรอ"
"เค้าไม่ได้มายุ่งด้วยซะหน่อย อยู่คนละบ้าน ฉันมีหน้าที่แค่ดูแลน้องลูกปลาแค่นั้น"
"ทำไมเค้าไม่จ้างผู้หญิงมาดูแลหลานสาวนะ"มะลิยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ
"นั่นสิ"น่านเองก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน
แต่ไม่ว่าจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ วันรุ่งขึ้นเค้าก็เก็บเสื้อผ้าเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ซะแล้ว
"คุณพ่อเดินทางไปแล้วล่ะคะ"น้องลูกปลาอธิบายให้ฟังอย่างน่ารักน่าชัง เมื่อเห็นว่าน่านเอาแต่มองไปรอบๆ
"ไปแล้วเหรอ..."
นี่ก็ประหลาดคน ทำไมไม่รอเจอพี่เลี้ยงของลูกสาวก่อนกันนะ
"ใช่ค่ะ งานคุณพ่อยุ่งมาก คุณพ่อเลยไปตั้งแต่รู้ว่าได้พี่เลี้ยงแล้ว"ลูกปลาเอื้อมมือมาจับมือของน่านเอาไว้แน่น เขย่าเบาๆ ต้องการให้น่านนั้นสนใจตัวเองมากกว่าอย่างอื่น
"งั้น..ที่บ้านหลังนี้นอกจากเราแล้วยังมีใครบ้าง"น่านย่อตัวลง ใช้นิ้วเกี่ยวผมไปทัดหูให้ลูกปลาอย่างอ่อนโยน
"มีป้าแจ่มอีกคนค่ะ ป้าแจ่มทำความสะอาดบ้านหลังนี้"ลูกปลาอธิบายอย่างเจื้อยแจ้ว
"วันนี้ลูกปลาทำการบ้านหรือยังเอ่ย"
"ลูกปลายังไม่ได้ทำเลย ลูกปลารอพี่น่าน"ลูกปลาโถมตัวเข้ามากอดน่านเอาไว้แน่น
น่านเองก็ไม่ได้ผลักใสอะไร อุ้มลูกปลาขึ้นมาด้วยแขนข้างเดียวของตัวเอง แล้วใช้อีกข้างลากกระเป๋าของตัวเองเดินเข้าบ้านไปเร่ือยๆ
"ห้องของพี่น่าน อยู่ติดกับห้องของลูกปลา"ลูกปลาชี้บอกทางไปเรื่อย
"แล้วคุณย่าของลูกปลาล่ะ"น่านรู้สึกไม่ชินเท่าไหร่ บ้านนี้เค้าปล่อยลูกหลานทิ้งๆขว้างๆ ให้รอรับคนแปลกหน้าอย่างเค้าคนเดียวเลยเหรอเนี่ย
จะไว้ใจเค้าเกินไปแล้วรึเปล่านะ
"คุณย่าเองก็งานยุ่งเหมือนกันค่ะ พี่น่านจะงานยุ่งแบบทุกคนมั้ยคะ"
คำพูดของเด็กตัวเล็กทำเอาน่านถึงกับชะงัก
"งานของพี่น่านคือน้องลูกปลาค่ะ"
"ดีจังเลยค่ะ ต่อไปนี้จะมีคนอยู่กับลูกปลาตลอดซักที"ลูกปลากอดคอน่านแน่น
น่านไม่รู้มาก่อนว่าเลี้ยงเด็กคนนึงต้องทำอะไรบ้าง แต่ว่าในตอนนี้เค้าก็คิดได้แค่เพียง อยู่เป็นเพื่อนเด็กตัวเล็กคนนี้เท่านั้น
หลังจากเข้ามาที่ห้องที่เค้านั้นจะต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อจากนี้อีกสามเดือน น่านก็เริ่มสำรวจไปทั่วๆ เมื่อเห็นว่าสะอาดเรียบร้อยดีอยู่แล้ว ถึงได้เริ่มเอาของใช้และเสื้อผ้าในกระเป๋าของตัวเองออกมาจัด
ลูกปลาที่ตามติดไม่ห่าง ก็นั่งดูน่านจัดห้องอย่างสนอกสนใจไม่วางตาด้วยเช่นกัน
"กินข้าวหรือยัง"น่านเริ่มถามเมื่อลูกปลาเริ่มรื้อของๆเค้าออกมากองตามจุดต่างๆ
"ยังเลยค่ะ"ลูกปลาตอบ แต่ก็ยังไม่หยุดรื้อของในกระเป๋าน่านแล้ว
"แล้วปกติกินตอนไหน"
"กินตอนที่คุณแม่กลับบ้าน"
"แล้วคุณแม่กลับมาตอนไหนล่ะ"
"ตอนที่คุณแม่ทำงานเสร็จ"
อ่า...ตอนที่คุณแม่ทำงานเสร็จงั้นเหรอ ก็แสดงว่ากินข้าวไม่เป็นเวลาเลยสินะ
"แล้วป้าแจ่มของน้องลูกปลา ไม่ได้ทำอาหารให้ลูกปลาเหรอ"
"ลูกปลาไม่ชอบอาหารที่ป้าแจ่มทำ ไม่อร่อย"
"แล้วถ้าเป็นพี่น่านทำล่ะ"น่านย่อตัวลง เอาของออกจากมือเล็กๆของลูกปลา ก่อนที่อะไรๆของเค้านั้นจะพังคามือของลูกปลาซะก่อน
"หากพี่น่านทำอร่อย ลูกปลาจะกินค่ะ"ลูกปลายิ้มตาหยี
น่านเลยรีบอุ้มลูกปลาขึ้นมาแล้วพาเดินออกจากห้องที่ตอนนี้เป็นของตัวเองทันที
ต่อไปนี้จะไม่ให้เจ้าตัวเล็กนี่เข้าไปอีกแล้ว เด็กอะไร รื้อเก่งเหลือเกิน!
เมื่อลงมาถึงห้องครัว น่านก็เริ่มเปิดตู้เย็นดู พอเห็นว่ามีของสดยัดอยู่เต็มตู้ ก็รู้งงอีกครั้ง
ของสดเต็มตู้แบบนี้ แต่ไม่มีใครทำอะไรให้เด็กตัวเล็กกินเนี่ยนะ...
"อยู่คนเดียวแบบนี้บ่อยหรือเปล่าลูกปลา"น่านเอาของออกจากตู้เย็น แล้วถามลูกปลาไปด้วย
"บ่อยค่ะ แต่ลูกปลาไม่เป็นไร ลูกปลาเก่งมาก"ลูกปลาเริ่มเล่นของเล่นที่อยู่บนโต๊ะในห้องครัว ไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวในครัวของน่านเท่าไหร่นัก
ซึ่งเรื่องนี้ก็ดีแล้วสำหรับน่าน ตอนนี้เค้านั้นไม่อยากให้ลูกปลาป่วนจริงๆ
น่านรีบทำอาหารง่ายๆให้ตัวเองและลูกปลาสองจาน เพราะไม่อยากให้กินเวลานานเกินไปนัก หากเด็กคนนี้เบื่อของเล่นแล้วทิ้งมาป่วนเค้าก่อน งานของเค้าจะยิ่งยุ่งยาก
...
"นี่อะไรคะ"ลูกปลามองอาหารที่วางตรงหน้าอย่างสำรวจ ...
"ข้าวผัดอเมริกัน"น่านนั่งลงตรงข้าม เริ่มกินอาหารในจานตัวเอง ที่ตกแต่งไม่ได้สวยงามเหมือนจานของลูกปลาให้ลูกปลาดูก่อน
"อร่อยมั้ยคะ"ลูกปลามองน่านนิ่ง
"อร่อยสิ"น่านพยักหน้า ทั้งยังไม่หยุดกิน
ลูกปลาเลยยกช้อนขึ้นมาอย่างลังเล ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าน่านนั้นเอาแต่กินๆ ไม่หยุด
"เป็นไง"น่านถามทันที เมื่อข้าวเข้าปากของลูกปลาแล้ว
"หย่อย"ลูกปลายิ้มตาหยี เคี้ยวข้าวที่อยู่ในปากหงับๆ
แก้มตุ่ยๆที่กำลังเคี้ยวทำให้น่านรู้สึกเอ็นดูเป็นอย่างมาก
การเลี้ยงเด็กก็ไม่มีอะไรไม่ดี อย่างน้อยเด็กน้อยคนนี้ก็น่ารัก ดีกว่าต้องมองจานเน่าๆเป็นกองวันละหลายๆชั่วโมงแบบนั้นตั้งเยอะ
"อร่อยก็กินเยอะๆนะ เข้าใจมั้ย"น่านเช็ดปากเลอะๆให้ลูกปลาอย่างอ่อนโยน
การกระทำของน่านนั้นเป็นธรรมชาติ จนลูกปลานั้นต้องเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เมื่อได้รับความอ่อนโยนแบบนี้จากน่าน
"ค่ะ"ลูกปลาพยักหน้าหงึกหงัก ตักข้าวผัดกินไปเรื่อยๆอย่างว่าง่าย
"ทำอะไรกัน"
แต่ก่อนที่เรื่องราวแสนดีนี้จะได้ไปต่อ ซันก็เข้ามาพร้อมร่างโชกเหงื่อ ที่ลูกปลาได้กลิ่นแล้วเบ้ปากทันที
"เหม็น!!"ลูกปลารีบเอามือปิดจมูกทันที
"เหม็นอะไรกัน"ซันรีบเดินเข้าไปหาหลานสาวของตัวเอง กอดลูกปลาเอาไว้แน่น
ลูกปลาตัวสั่นสะท้านทันที เมื่อรับรู้ถึงเหงื่อของซันที่กำลังถ่ายโอนมาที่ชุดกระโปรงของตัวเอง ทำเอาลูกปลาเบะปากแล้วร้องไห้ออกมาทันที
"แง้ๆๆๆๆๆๆ"
"ทำอะไรอะ"น่านขมวดคิ้ว รีบแยกทั้งสองคนออก แล้วอุ้มลูกปลาขึ้นมา
"ก็แค่กอด ร้องไห้ทำไม ยัยเด็กดื้อ"ซันหยิกแก้มของลูกปลาเล่น ไม่ได้ปรานีหลานตัวเองเลยแม้แต่น้อย
"แต่ลูกปลาไม่ชอบ ใครก็ไม่ชอบให้คนอื่นที่เนื้อตัวมีแต่เหงื่อแบบนี้มากอดหรอก"น่านลูบหลังลูกปลา พยายามปลอบโยนลูกปลาอย่างเต็มที่
วันเวลาดีๆที่ได้เริ่มงานของเค้า พังลงเพราะเจ้าบ้านี่แล้วสินะ!
"ให้ตาย คนกอดก็ไม่ชอบ บ้าหรือเปล่า"ซันบ่นอุบอิบ แล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ของน่าน
"อย่าร้องเลยนะ เดี๋ยวกินข้าวแล้ว เราอาบน้ำกันใหม่ก็ได้ ดีมั้ย..."น่านเช็ดน้ำตาให้ลูกปลาอย่างเบามือ พูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับลูกปลา จนในที่สุดลูกปลาก็เลิกร้องไห้
"แต่พี่น่านต้องอาบให้ลูกปลานะ เพราะป้าแจ่มกลับบ้านไปแล้ว"ลูกปลากอดน่านเอาไว้แน่น ทั้งยังไม่ลืมหันไปมองอาตัวเองอย่างแค้นเคือง
"ได้ๆ พี่น่านจะอาบให้เอง ตอนนี้กินข้าวก่อนดีมั้ย"
"ดีค่ะ แต่พี่น่านป้อนหน่อยได้มั้ย"ลูกปลาเริ่มอ้อน
"มือเป็นอะไร ทำไมต้องให้คนอื่นเค้าป้อนด้วย ทำไมไม่กินด้วยตัวเอง"ซันพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง
น่านได้แต่กรอกตา ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้จากคนที่นั่งตรงข้าม
เรื่องราวมันจะดีอยู่แล้ว เจ้าบ้านี่จะพูดแทรกเข้ามาทำไมอีก!
"ไม่เป็นไรเนอะ ไม่ต้องโมโหแล้ว พี่น่านป้อนเอง"น่านรีบตักข้าวขึ้นมา ป้อนเข้าสู้ปากน้อยๆที่อ้ารอเป็นลูกนกอย่างช้าๆ
ทั้งสองคนพยายามไม่สนใจซันอย่างถึงที่สุด แต่เจ้าบ้านี่ก็ยังหาเรื่องมาก่อกวน ทำให้ลูกปลานั้นโมโหอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆ ซึ่งการกระทำนี้ก็เดือดร้อนต่อความสงบสุขของน่านเป็นอย่างมาก
ตอนนี้น่านเลยลงความเห็นว่า ซันคืออุปสรรคในการทำงานของเค้าอย่างไม่ต้องสงสัยอะไรอีก
"กินอะไรกันล่ะเนี่ย"ซันใช้ช้อนเขี่ยข้าวในจานของน่านไปมาอย่างช้าๆ เมื่อเห็นวัตถุดิบที่ใช้ทำครบถ้วนแล้ว ก็เริ่มตักข้าวเข้าปากบ้าง
"นั่นมัน!"น่านร้องออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าซันนั้นกำลังกินข้าวในจานของตัวเองอยู่
"ทำไม? หวงเหรอ?"ซันเลิกคิ้ว มองน่านอย่างเหนือกว่า ทั้งยังกินข้าวผัดในจานของน่านไปเรื่อยๆอย่างไม่สนใจตาโตๆที่เบิกโพลงของน่านแม้แต่นิดเดียว
น่านพูดไม่ออก จะบอกว่าหวงนั้นก็พูดไม่ได้เต็มปาก เพราะอาหารที่ทำนั้นไม่ได้ทำยากเย็นอะไร ทำใหม่อีกจานก็ได้แล้ว
แต่ว่า....ที่เค้าตกใจมันเป็นเพราะ เจ้าบ้านี่ใช้ช้อนเดียวกันกับเค้าเนี่ยสิ...
"อ้ามๆๆ"ลูกปลาดึงแขนเสื้อของน่าน เมื่อเห็นว่าน่านนั้นขาดช่วงในการป้อนตัวเองแล้ว
น่านเลยได้สติ กลับมาทำหน้าที่ตัวเองอีกครั้ง พยายามไม่คิดถึงช้อนที่ซันนั้นใช้กินข้าวในตอนนี้อีก
ในเมื่อคนที่ใช้ไม่รังเกียจ แล้วเค้านั้นจะเรื่องมากไปทำไมเล่า
ก็แค่...ใช้ช้อนคันเดียวกันกินข้าวก็เท่านั้นเอง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments