#1 หาเงินคือเรื่องสำคัญ

"ปิงๆ อย่าลืมเอาข้าวกล่องไปด้วยสิ"น่านรีบเรียกน้องชายที่อายุห่างจากตัวเองยังไม่ถึงห้านาทีเอาไว้ 

"จะกินที่โรงอาหาร"ปิงตอบอย่างเนือยๆ หยิบขนมปังปิ้งที่น่านปิ้งเอาไว้ให้ขึ้นมาคาบเอาไว้ ก้มตัวใส่รองเท้าผ้าใบของตัวเอง แล้วเดินออกจากคอนโดไปอย่างรวดเร็ว 

"อะไรกัน ไหนบอกว่าอาหารที่โรงอาหารไม่อร่อย?"น่านได้แต่ครุ่นคิด 

ช่วงนี้ดูเหมือนเค้ากับปิงนั้นจะห่างกันไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่เค้าทั้งสองคนเคยสนิทกันมากขนาดนั้นในตอนเด็กๆแท้ๆ แต่สาเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้ มันก็คงเพราะความชอบส่วนตัวของเค้าล่ะมั้ง 

บางทีน้องชายที่มีเพียงคนเดียวของเค้า อาจไม่พอใจรสนิยมทางเพศของเค้าก็เป็นได้ 

เฮ้อ...แต่จะให้เค้านั้นทำยังไงเล่า เค้าเปลี่ยนความชอบของตัวเองไม่ได้นี่นา 

เค้าชอบผู้ชาย...เป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน และก็จะเป็นแบบนี้ตลอดไปด้วย 

หากว่าปิงรับเค้าไม่ได้ในเรื่องนี้ เค้าก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว 

น่านไม่มีทางเลือก เลยต้องวางกล่องข้าวที่ทำเอาไว้ให้ปิงลงที่โต๊ะกินข้าว 

ทั้งที่ตั้งใจตื่นขึ้นมาทำแต่เช้าขนาดนี้ แต่ความหวังดีและความตั้งใจนี้กลับไม่มีคนรับไปซะงั้น... 

น่านหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองขึ้นมา แล้วเดินลงจากคอนโดไปอย่างสิ้นหวัง 

"ทำไมแกทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว"มะลิรีบเดินเข้ามากอดคอเพื่อนชายร่างบางของตัวเองเอาไว้เหมือนปกติในทุกๆเช้า 

"ปิงอะสิ"น่านพูดแค่นั้น มะลิก็เข้าใจได้ทันที 

"เฮ้อ แกเลิกสนใจมันซะทีเถอะ มันกับแกอายุห่างกันยังไม่ถึงห้านาทีเลย ไม่เห็นจะต้องไปเอาอกเอาใจ ไปดูแลคนนิสัยเสียแบบมันเลย"มะลินั้นไม่ชอบปิง ไม่ชอบเอามากๆ 

ไอ้คนนิสัยไม่ดีคนนั้นมักทำให้น่านนั้นเครียดและเป็นกังวลกับคนอย่างมันอยู่เสมอ ได้รับตำแหน่งว่าเป็นน้องก็จริง แต่อายุก็ไม่ได้ห่างกันซะหน่อย ไม่เห็นจะต้องให้น่านไปเอาอกเอาใจ ดูแลเอาใจใส่แบบนั้นเลยซักนิด 

"ก็มันเคยนี่...ทำมาตั้งนานแล้ว หากไม่ทำมันก็รู้สึกแปลกๆ ยิ่งเราสองคนไม่มีใคร มีกันอยู่แค่นี้ แกจะให้ฉันทำยังไงเล่า"น่านได้แต่ถอนหายใจ 

"เย็นนี้ต้องไปทำงานพาร์ทไทม์อีกมั้ย"มะลิกอดน่านเอาไว้แน่น พยายามดึงเอาความอ่อนล้าลึกๆของน่านออกมาให้มากที่สุด 

"ไปสิ ไม่ไปแล้วจะเอาอะไรกินล่ะ" 

"แล้วนี่ไอ้ปิงมันรู้มั้ย ว่าพ่อไม่ส่งเงินมาให้ตั้งนานแล้ว เอาแต่กิน เอาแต่เที่ยวอยู่ได้" 

"ไม่หลอก ไม่ได้บอกมัน ไม่อยากให้มันไปอาละวาดครอบครัวของพ่ออีก" 

"แกเลยเก็บเงียบเอาไว้ รับภาระทั้งหมดเองเนี่ยนะ? แล้วยังต้องมาคอยทำความสะอาดซักเสื้อผ้า ทำอาหาร รองรับอารมณ์งี่เง่าของมันอีก?"มะลิอยากจะทุบหัวของน่านเสียเหลือเกิน เผื่อสติของน่านจะเข้าที่เข้าทาง เลิกทำเป็นคนแสนดีแบบนี้อีก 

"หากบอกไป ปิงต้องไปอาละวาดครอบครัวของพ่อแน่ แกก็รู้ว่าแม่เลี้ยงของฉัน...ไม่ใช่ธรรมดา ฉันไม่อยากให้ไอ้ปิงไปหาเรื่องเจ็บตัว"น่านคิดถึงครั้งที่แล้วที่ปิงไปอาละวาด แล้วโดนอัดจนเละเป็นโจ๊กกลับมาแบบนั้น ก็รู้สึกกลัวจนยอมเก็บเอาไว้เป็นความลับกับตัวเองดีกว่า 

แม่เลี้ยงที่มีลูกชายเป็นนักเลงตัวโตๆแบบนั้น ไม่เหมาะให้เด็ก ม.ปลายอย่างพวกเค้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก 

"ฉันไปถ่ายแบบตามคำชวนนั่นดีมั้ย...จะได้เอาเงินมาช่วยแก"มะลิคิดหนัก เธอไม่อยากให้น่านเหนื่อยเกินไปนัก อะไรที่ช่วยได้ก็พร้อมจะช่วย 

"แกไม่ชอบให้คนอื่นมาจ้องมองแกนี่ เพราะงั้นไม่ต้องทำอะไรที่ฝืนตัวเองเพื่อช่วยฉันหรอก"น่านฉีกยิ้ม 

แม้ว่าชีวิตของเค้าจะเจอแต่คนที่ปั่นทอนจิตใจ แต่อย่างน้อยเค้าก็มีเพื่อนสนิทอย่างมะลิ ที่คอยให้กำลังใจ และเคียงข้างเค้าอยู่คนนึง 

"แต่ถ่ายแบบพวกนั้นได้เงินดีกว่าแกไปล้างจานในครัวพวกนั้นนี่ ดูสิมือเรียวๆของแก ยับเยินไปหมดแล้ว"มะลิมองนิ้วมือที่เคยนุ่มเนียนเรียวยาวนั่นอย่างไม่พอใจ 

"ฉันไม่มีเงินนะมะลิ จะเอามือนุ่มๆนั่นไปทำอะไรเล่า"น่านได้แต่ฉีกยิ้ม 

อันที่จริงน่านนั้นก็ฉีกยิ้มแบบนี้อยู่เสมอ ไม่ว่าเรื่องอะไรจะเกิดขึ้น เค้านั้นก็เอาแต่ยิ้มอยู่ตลอดเป็นเครื่องป้องกันตัวอยู่แล้ว คนอื่นเลยคิดว่าเค้านั้นเป็นคนโกรธยาก ทำอะไรก็ไม่ค่อยโกรธ เป็นคนใจดีอ่อนโยนที่เอาแต่ยิ้มได้ทั้งวัน 

ซึ่งอันที่จริงนั้นไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เค้านั้นก็มีความรู้สึก โกรธเป็นโมโหเป็นเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ เพียงแต่คนพวกนั้นไม่ได้สนิทพอที่จะทำให้เค้านั้นเผยมุมงี่เง่าแสนงอแงอีกด้านนึงออกมามากกว่า 

"งั้น...แกผันตัวมาเป็นผู้จัดการฉันมั้ย ฉันไปถ่ายแบบ แกคอยดูแลฉันแบบนี้เป็นไง"มะลิพยายามหาทางทำให้น่านนั้นเหนื่อยน้อยที่สุดเท่าที่จะมากได้ โดยการเอาตัวเองเข้าไปช่วยอย่างสุดตัว 

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง หากแกอยากทำ ฉันอยากให้แกอยากทำเพราะตัวแกเอง ไม่ใช่อยากทำเพราะฉัน"น่านผลักหัวมะลิเล่นเบาๆ 

มะลิเป็นคนสวยมาก ทั้งยังหุ่นดี หน้าอกงี้สะบึม ไม่ว่าเดินๆไปที่ไหน ผู้ชายก็มองตามมะลิเป็นตาเดียวอยู่เสมอ แต่ใครจะคิดกันเล่า ว่าคนที่มีภาพลักษณ์แรงๆ ดูลุคเซ็กซี่แบบนี้ จะเป็นคนที่ขี้อาย ทั้งยังไม่กล้าแสดงออก มีความคิดหัวโบราณเป็นแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้กัน 

คนเราก็อย่างที่เค้าว่ากันเอาไว้ ว่าดูกันที่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริงๆนั่นแหละ 

"อืม ฉันว่าแล้วแกจะต้องห้ามฉัน"มะลิได้แต่หัวเราะคิกคัก 

น่านนั้นเป็นคนที่รู้จักเธอมากที่สุด รู้ว่าเธอนั้นไม่ชอบเป็นจุดสนใจ ไม่ชอบการถ่ายแบบอะไรนั่นเลยซักนิด ไม่เหมือนแม่ของเธอ คอยแต่จะยุให้เธอนั้นเอาดีทางด้านนี้อยู่ได้ เธอเลยต้องย้ายหนีออกมาอยู่คอนโดคนเดียวเพื่อตัดความรำคาญซะเลย 

"แต่เทอมต่อไปเนี่ยสิ ต้องคิดหนัก ค่าเทอมพวกนั้นไม่ใช่น้อยๆเลย"น่านรู้สึกปวดหัว 

ค่าใช้จ่ายในแต่ละวันนั้นไม่ใช่น้อยๆเลย หาเงินเลี้ยงตัวเองก็แย่พออยู่แล้ว นี่ยังจะต้องหาให้ปิงใช้ด้วยอีกคนอีก ทำเอาน่านนั้นอยากให้มีเวลาเพิ่มหลายๆชั่วโมงต่อวันจริงๆ 

"หากไม่ทัน ก็ยืมฉันก่อนแล้วค่อยคืนทีหลังก็ได้ เรื่องเงินอะไรพวกนั้นไม่ต้องคิดมากหรอก" 

"อืม"น่านพยักหน้ารับ 

แต่เค้านั้นก็ไม่อยากพึ่งพามะลิมากนัก อยากจะหามาด้วยตัวเองมากกว่า 

บางทีเค้าอาจจะหางานพิเศษเพิ่มอีกอย่าง...แต่เด็กม.ปลายอย่างเค้า จะไปทำงานอะไรได้อีกกันล่ะ 

"น่านๆ อาจารย์ยุพินเรียกให้น่านไปหาอะ" 

มะเหมี่ยวเพื่อนในห้องเข้ามาบอกในขณะที่น่านกับมะลิกำลังนั่งกินข้าวกล่องด้วยกันในช่วงพักกลางวัน 

"อาจารย์เค้าเรียกน่านไปทำไมอะ"มะลิถามต่อ เพราะปกติแล้วอาจารย์ไม่ค่อยเรียกนักเรียนไปหาในช่วงพักกลางวันแบบนี้ หรือว่าไอ้ตัวดีปิงนั่นทำอะไรอีก 

"เราก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าอาจารย์ฝากมาตามน่านเฉยๆ" 

"ขอบใจนะมะเหมี่ยว"น่านส่งยิ้มหวานๆให้มะเหมี่ยวตามปกติ ทำเอามะเหมี่ยวเขินอาย หน้าแดงเดินม้วนต้วนออกไปทันที 

แม้ทุกคนในห้องนั้นจะรู้ว่าน่านนั้นไม่ชอบผู้หญิง แต่การที่มีคนหน้าตาดีแบบนี้มาส่งยิ้มหวานๆให้ ใครจะทนดาเมจนี้ได้ไหวกันเล่า ส่วนมากคนที่ได้รอยยิ้มนี้ของน่านไป ก็มักจะออกอาการแบบนี้กันทุกรายเป็นเรื่องปกตินั่นแหละ 

"ฉันไปก่อนนะ แกนั่งกินไปก่อนเลย"น่านลุกขึ้นยืนทันที 

"ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย"มะลิเตรียมตัวเก็บของ จะตามน่านไปด้วยอีกคน แต่น่านเบรกเอาไว้ก่อน 

"ไม่ต้องหรอก แกหิวมากไม่ใช่เหรอ กินต่อไปเถอะฉันไปเอง"น่านพูดจบก็รีบเดินออกไปที่ห้องพักอาจารย์ทันที 

ก๊อกๆๆ 

น่านเคาะประตูได้ไม่นาน อาจารย์ยุพินก็อนุญาติให้น่านเข้าไปในห้อง 

"เข้ามา" 

น่านเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ช้าไม่เร็ว ทั้งยังยกมือไหว้อาจารย์ยุพินที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วทันที อย่างมีมารยาท 

"อาจารย์เรียกผมมาที่นี่ มีอะไรเหรอครับ" 

"อืม มีจริงๆ พอดีอาจารย์ได้ข่าวว่าน่านอยากได้งานติวไม่ใช่เหรอ" 

"ใช่ครับ"น่านเริ่มมีความหวังขึ้นมาทันที รีบฉีกยิ้มกว้างประจบประแจงอาจารย์ยุพิน 

"พอดีลูกของเพื่อนครู อยากได้ติวเตอร์ไปสอนหลานเค้าที่บ้าน น่านอยากทำมั้ยล่ะ" 

"อยากครับ ว่าแต่เรื่องค่าจ้าง..."น่านคิดว่าถามแบบนี้มันดูเสียมารยาท แต่เค้านั้นร้อนเงินจริงๆ หากไม่ถามตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปถามตอนไหน เด็ก ม.ปลายอย่างเค้านั้นหางานยากจะตาย หากจะต้องทิ้งงานล้างจานมารับงานที่ได้เงินน้อยกว่า เค้านั้นก็ไม่ไหวเช่นกัน 

"เรื่องค่าจ้างไม่ต้องเป็นห่วง อาจารย์รับรองว่าบ้านนั้นต้องให้น่านเยอะแน่นอน ไม่ต้องกลัวว่าจะได้ไม่คุ้มค่าเหนื่อยหรอก"อาจารย์ยุพินได้แต่หัวเราะที่เห็นน่านกังวลเรื่องเงินที่จะไปทำงานกับคนที่ใช้เงินเป็นเบี้ยอย่างเพื่อนของเธอ 

น่านได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งเบาใจ รีบรับนามบัตรมาจากอาจารย์ เดินออกจากห้องพักอาจารย์มาอย่างสุขใจ มองนามบัตรที่อยู่ในมือตาไม่กระพริบ 

ปึก!! 

"ไอ้เชี่ยปิงมึง!"คิสกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าอย่างแรงทันที 

"ขอโทษๆ"น่านรีบพูดขึ้น 

แต่เหมือนคนตรงหน้านั้นจะหน้ามืดไปแล้ว มองเค้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เหมือนอยากจะหักคอเค้าให้แหลกคามือเลยด้วยซ้ำไป แล้วเค้านั้นจะทำยังไงกันเล่า เค้านั้นไม่ใช่ปิงซะหน่อย 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***