พระโฉมเป็นเช่นไร

“ท่านถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ เหตุใดจึงพูดคำไม่น่าฟังเช่นนั้นออกมา” ซูเจินทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ ถลาตัวลุกพรวดขึ้นมานั่ง ดวงตาหวานมองพี่เลี้ยงด้วยความไม่พอใจอย่างถึงที่สุด นางอ่อนไหวกับคำพูดที่สื่อถึงลางร้ายนั้น ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมา กลายเป็นรอยยิ้มแสนอบอุ่นจากพี่เลี้ยง

“บรรทมเถิดเพคะ อย่าได้สนใจสิ่งใด ในเวลานี้ข้ายังอยู่กับท่านตรงนี้มิได้หายไป” ลี่เซียนจับกายของราชธิดาเอนนอนลงช้าๆ แล้วจึงใช้เสียงอันแสนไพเราะขับกล่อมบรรเลงไปจนซูเจินหลับสนิท ภายในใจของหญิงรับใช้ผู้มากด้วยความซื่อสัตย์มองใบหน้านวลของผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกกังวลใจ เกี่ยวกับบันทึกฉบับนั้น ที่ราชธิดาได้เปิดอ่านแล้ว

“ข้ามิเสียแรงที่มีธิดาเช่นเจ้าซูเจียว เวลาอีกสองร้อยปีข้างหน้า แคว้นทั้งสี่จะมีการส่งบรรณาการไปยังนครใหญ่ เจ้าพร้อมเป็นบรรณาการแล้วฤาไม่” พระราชาซูเฟยเถาตั้งความหวังทั้งหมด ไว้ที่ราชธิดาซูเจียวเพียงองค์เดียวเท่านั้น เขาตั้งมั่นอบรมฝึกฝนความสามารถ ด้านการดนตรีเพื่อให้นางได้มีโอกาสเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในนครใหญ่ ดังที่เคยตั้งใจปรารถนาไว้

“นครใหญ่ที่ว่าท่านพ่อเคยไปแล้วฤาไม่” ชายชราพยักหน้าขึ้นลงพลางยกน้ำชาขึ้นดื่ม หวนนึกถึงอดีตที่ยาวไกลออกไป นครใหญ่ที่ว่านั้นเรียกว่า ‘นครกงเหว่ย’ กว้างขวางกว่าแคว้นจ้านหลิวเป็นสิบเท่าตัว มีอาณาเขตและพลเมืองอาศัยอย่างเนืองแน่น ด้านการปกป้องเขตแดนยิ่งเข้มงวดเป็นอย่างมาก พลเมืองจากเมืองอื่นไม่สามารถเข้าไปโดยพลการได้นอกจากเป็นคำสั่งของมหาจักรพรรดิหรือเข้าไปโดยการเป็นบรรณาการเท่านั้น

“ในเวลานี้พระมหาจักรพรรดิได้แต่งตั้งองค์รัชทายาทโจวอี้เฟย ขึ้นรับตำแหน่ง และหากเจ้าได้เข้าไปอยู่ในนครกงเหว่ย ทำให้องค์รัชทายาทพอใจในตัวเจ้า แคว้นจ้านหลิวของเราก็จะมีอำนาจต่อรองกับอีกสามแคว้นได้มากยิ่งขึ้น”

“ท่านพ่อ แล้วองค์รัชทายาทมีพระโฉมเช่นไร”

“เจ้าไม่ต้องห่วง พระโฉมขององค์รัชทายาท ข้ายังไม่เคยเห็นผู้ใดงดงามเทียบเท่า” ซูเจียวได้ฟังจึงจำฝังใจ ปล่อยแก้มแดงระเรื่อออกมาให้มารดาจับสังเกตได้

“ยังมิทันเห็นพระพักตร์ ใจเจ้าก็หาได้อยู่กับตัวแล้วฤา” พระราชมารดาเดินเข้ามา ยกมือลูบศีรษะด้วยความเอ็นดู ใบหน้าแดงระเรื่อของซูเจียวบ่งบอกว่าตกหลุมรักองค์รัชทายาทแม้ยังไม่พบหน้า รอยยิ้มเหี่ยวย่นของราชบิดายิ้มย่องออกมาอย่างพอใจ

“เมื่อเจ้าอิ่มแล้ว ข้าจะไปส่งที่ตำหนัก” พระราชาจูงมือราชธิดาคนโปรดเดินกลับตำหนัก พร้อมด้วยทหารอีกสองสามนายติดตามด้วย ระหว่างทางนั้นประดับไปด้วยโคมไฟ นับร้อยเรียงรายอย่างสวยงาม ทุกจุดสำคัญจะมีทหารยามเฝ้าอารักขาคุ้มกันอย่างแน่นหนา ไม่มีอันตรายใดกระทบกายราชธิดาองค์โตแห่งแคว้นจ้านหลิวได้

“นอนพักเสีย พรุ่งเช้าเจ้าต้องหัดดนตรีต่อ” พระราชาใช้พลังเวทย์ผลักประตูเปิดออก

“เดี๋ยวก่อนท่านพ่อ ข้ามีบางอย่างอัดอั้นมิรู้ว่าควรทำอย่างไร” ชายชราขมวดคิ้วแล้วหันพระพักตร์กลับมา

“ข้าเคยสอนเจ้า ว่าห้ามปิดบัง” เสียงเข้มพูดเป็นคำสั่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตำหนักที่แตกต่างกัน

บทต่อไป

ปรักปรำ

