ตำหนักที่แตกต่างกัน

“เจ้าต้องกินเยอะๆ กินเพียงแต่ผักจะแข็งแรงได้อย่างไร” น้ำคำอบอุ่นจากราชบิดาพูดกับซูเจียวอย่างไพเราะ ลี่เซียนยืนดูอยู่ห่างๆ รอบมองสายตาแห่งความน้อยใจของราชธิดาตัวน้อยด้วยความเจ็บปวด ราชธิดาทั้งสองเกิดและเติบโตมาในฐานันดรเท่ากัน ทว่าการเลี้ยงดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ซูเจินเอื้อมมือไปคีบผักแล้วนั่งกินข้าวจากถ้วยลายหงส์สีเงินอย่างเงียบๆ ในขณะที่สายพระเนตรของราชบิดาและราชมารดาต่างเฝ้ามองซูเจียวเป็นจุดเดียวกัน

“ท่านพ่อกับท่านแม่รักพี่ซูเจียวมากขนาดนี้ หากไม่มีข้าอยู่ให้ขวางหูขวางตาคงดีอยู่มาก” ราชธิดานั่งมองสายตาแสนอบอุ่นแล้วตัดพ้ออยู่ในใจ แม้ขณะที่นางลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเดินออกมารับลมด้านนอก ดูเหมือนยังไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ ซูเจินเงยหน้ามองดูจันทร์บนนภายามค่ำอันเงียบสงัด

“พี่ลี่เซียน ข้าเหมือนสายลมมากไหม” ลี่เซียนฟังจากน้ำเสียงของผู้ถาม เดาได้ว่านางกำลังร้องไห้อยู่ จึงเดินเข้าไปใกล้

“ข้าเหมือนสายลม ที่ไม่มีใครมองเห็น อันที่จริงข้าไม่ควรใส่ใจ เพราะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก หากแต่คืนนี้ทำไมข้าเจ็บปวดเหลือเกินล่ะ” น้ำตาหยดลงพื้น สุดจะกลั้นความน้อยใจไว้ได้ ลี่เซียนเดินมาแล้วยกมือเช็ดที่แก้มนวลอย่างถนอม

“แม้ราชธิดาเป็นเพียงสายลม หากแต่เป็นสายลมที่ใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกเย็นสบาย ทุกสรรพสิ่งล้วนมีข้อดีในตัวเอง ดังนั้นราชธิดาอย่าได้ใส่พระทัยเลย”

“พี่ลี่เซียนข้าปวดขา พาข้ากลับตำหนักที” ราชธิดาตัวน้อยกระโดดขึ้นหลังพี่เลี้ยงตามเคย พลังเวทวูบขึ้นรองรับร่างเล็ก ลี่เซียนเดินไปได้สักระยะสัมผัสถึงน้ำตาของซูเจินกำลังไหลกระทบบ่า ความเจ็บปวดจากราชธิดาตัวน้อยทำให้ลี่เซียนเจ็บปวดยิ่งกว่า

“ราชธิดา ข้าจะร้องเพลงกล่อมท่านเอง หลับบนหลังข้าได้เลยนะเพคะ” น้ำเสียงอบอุ่นจากพี่เลี้ยงทำให้ร่างบางพยักหน้าเบาๆ แล้วใช้หัวใจฟังบทเพลงอันแสนไพเราะจากลี่เซียน น้ำเสียงหวานละมุนขับกล่อมราชธิดาไปจนถึงตำหนักขาว ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากตำหนักทองพอสมควร ความแตกต่างของทั้งสองตำหนักนั้น ต่างกันที่ว่า ตำหนักขาวนั้น ในอดีตเคยเป็นของเหล่าขุนนางมาก่อน ส่วนตำหนักทองของซูเจียวพระราชามีราชโองการให้จัดสร้างขึ้นใหม่อย่างสวยงามประณีตอย่างมาก บริเวณรอบๆ มีสระน้ำและสวนขนาดใหญ่ให้ซูเจียวใช้เดินเล่น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมซูเจินจึงชอบสวนเหมยเต็งที่ตั้งอยู่นอกเขตพระราชฐาน

ลี่เซียนร่ายเวทยกร่างของราชธิดามาวางไว้บนเตียงไม้สีอ่อน แล้วเข้าไปนั่งด้านข้างอย่างเงียบๆ คอยเฝ้าระวังภัยอันตรายต่างๆ ก่อนจะร่ายเวทปิดประตูตำหนัก มือบางค่อยๆ ลูบศีรษะของราชธิดาอย่างเบามือ

“หากวันหนึ่งราชธิดาไม่มีข้าดูแล ท่านต้องเติบโตอย่างเข้มแข็ง”

“พี่ลี่เซียนพูดอะไร” ลี่เซียนชะงักเล็กน้อย พลางดึงมือออกจากศีรษะของราชธิดา เมื่อพบว่านางยังหลับไม่สนิท สายตาบึ้งตึงของซูเจินทำเอาลี่เซียนอึกอัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

แบกขึ้นหลัง

บทต่อไป

พระโฉมเป็นเช่นไร

