แบกขึ้นหลัง

“อีกไม่กี่ปีก็จะครบสามพันปีแล้ว แคว้นเราต้องส่งบรรณาการเหมือนเช่นธรรมเนียมที่สืบตามกันมาใช่ฤาไม่”

“เพคะ”

“พี่ลี่เซียน แคว้นเจียนหลิวตั้งอยู่ที่ใด” ราชธิดายังคงซักไซ้

“แคว้นเจียนหลิว ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของมหานครใหญ่ ชาวเมืองถนัดในเรื่องวิชาการแพทย์รักษาโรคต่างๆ”

“เหมือนดังเช่นแม่นางเหมยเชิน” ลี่เซียนยิ้มแล้วพยักหน้า ซูเจินเหลือบมองดอกไม้สีสดบนยอดไม้ แล้วนึกจินตนาการถึงมหานครใหญ่ที่ว่า คงใหญ่โตแปลกตากว่าแคว้นจ้านหลิวที่อยู่นี่เป็นอย่างมาก รวมถึงแคว้นต่างๆ อีกสามแคว้น อาจมีเรื่องสนุกให้ทำไม่เว้นแต่ละวัน

“ทำหน้าอย่างนี้ หวังว่าไม่คิดหนีออกจากแคว้นใช่ไหมเพคะ” ลี่เซียนจับกิริยาของราชธิดาจอมเกเรได้

“ข้าไม่ทำเช่นนั้นหรอก พี่ลี่เซียนเห็นข้าเป็นคนเช่นไร ถึงแม้ข้าจะชอบเที่ยวเล่นเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ข้ายังไม่อยากถูกท่านพ่อทำโทษ”

“ดีแล้วเพคะ เรากลับวังกันดีกว่า” ลี่เซียนจูงมือซูเจินเดินได้เพียงสามก้าว มือบางเล็กกลับสะบัดออก

“พี่ลี่เซียน ข้าชักจะปวดขา ท่านใช้เวทแบกข้าขึ้นหลังกลับวังที” พี่เลี้ยงไม่ทันเอ่ยรับปาก ซูเจินใช้จังหวะกระโดดขึ้นหลังนางทันที พลังเวทวูบขึ้นรองรับอย่างไม่ต้องบังคับ

“ซนอีกแล้วนะเพคะ หากข้าใช้พลังเวทไม่ทัน ไม่พากันล้มกลิ้งหลุนๆ เหรอเพคะ”

“พี่ลี่เซียนเก่งที่สุด ข้ารู้ว่าท่านไม่มีวันปล่อยให้ข้าได้รับอันตรายอย่างแน่นอน” หญิงรับใช้ได้ฟังคำหวาน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย สองเท้าพาร่างของราชธิดากลับวัง ราชธิดาตัวน้อยที่เกิดและเติบโตในแคว้นจ้านหลิว โหยหาความอิสระมาตั้งแต่เยาว์วัย นางเฝ้าถามลี่เซียนเสมอมาถึงความศรีวิไลด้านนอก หากแต่ลี่เซียนไม่มีคำตอบที่แน่นอนให้นางได้ และยังเป็นปริศนาในใจนางตลอดมา

“ราชธิดาเพคะ” ลี่เซียนกระซิบเบาๆ เรียกซูเจิน ก่อนร่างเล็กจะกระดิกตัวเงยขึ้นช้าๆ

“พระราชาทรงประทับอยู่ที่นั่น หากเราเข้าไปในสภาพนี้จะไม่งามนะเพคะ” ร่างบางกระโดดลงจากหลังพี่เลี้ยง จัดทรงผมและเสื้อผ้าให้ดูดี ก่อนย่างเท้าเข้าไปทำความเคารพ

“เจ้ามาเอาป่านนี้ มัวซนที่ใดมา” พระราชมารดาตรัสถาม แล้วเข้ามาดึงมือซูเจินไปร่วมโต๊ะอาหาร

“วันๆ ไม่เรียนตำรา เอาแต่เที่ยวเล่นเป็นเด็ก หัดดูพี่เจ้าเป็นตัวอย่าง” ราชบิดาพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด แสดงความไม่พอใจ ซูเจินก้มหน้าลงเล็กน้อยหลังจากโดนตำหนิ

“ท่านพี่ ลูกยังเล็กนัก” ราชมารดาเอื้อมมือกล่าวห้าม พลางหยิบถ้วยข้าวลายหงส์สีเงินให้ซูเจิน แล้วหันไปหยิบถ้วยข้าวลายหงส์สีทองให้กับซูเจียว ตามด้วยน่องไก่อันโตที่ราชบิดาคีบไปวางไว้ให้พี่สาว รอยยิ้มเหี่ยวย่นปรากฏบนใบหน้าของราชาแห่งแคว้นจ้านหลิว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ผู้ผลึกบันทึกนั้น

บทต่อไป

ตำหนักที่แตกต่างกัน

