กาลเวลา

ณ ท้ายจวนตระกูล ซ่ง เรือนอนุป๋าย ป๋ายฮั่น เสียงร้องสะอื้นปานจะขาดใจของสาวนางนึง อนุป๋ายกอดร่างเล็กที่แทบจะไม่มีแรง ร่างในอ้อมกอดคือ คุณหนูหกของตระกูล ที่ป่วยเป็นไข้จนถึงตอนนี้ร่างเล็กๆหมดสติ ผู้เป็นแม่ร้องไห้ปาดขาดใจที่ช่วยเหลือลูกสาวของตนเองไม่ได้

“อาหก อย่าเป็นอะไรนะลูก ฮื่อๆ อาชุ่ยตามหมอมาหรือยัง ใครก็ได้ช่วยลูกข้าด้วย”

เสียงร้องเรียกที่ ตะโกนออกไปไม่มีใครตอบรับสาวใช้ที่ให้ไปเรียกหมอบัดนี้ยังไม่มาเสียที ใจกังวลห่วงลูกสาวตรงหน้า กลัวจับใจเหลือเกิน

“อาชุ่ย ฮื่อๆ หมอมาแล้วยัง” เสียงร้องเรียกถามหาสาวใช้และหมอ ร่างอนุป๋ายที่กอดร่างเด็กน้อยตรงหน้า ตัวที่ร้อนจัดปากที่ซีด ลมหายใจที่แผ่วเบา แม่ผู้ร้องเรียกหาสาวใช้เวลาผ่านมาราวหนึ่งเค่อ อนุป๋ายได้ยินเสียงเร่งหมอให้รีบเดินจากสาวใช้ด้านนอก

เสียงเปิดประตู “ครื๊ดดด" พร้อมสาวใช้และหมอเข้ามาในเรือน

“ป๋ายอี๋เหนียงเจ้าคะ หมอมาแล้วเจ้าคะ หมอมาแล้ว” เสี่ยวชุ่ยเรียกนายของตัวเองพร้องเร่งฝีเท้าพาหมอไปตรวจอาการของคุณหนูของตนที่ป่วยอยู่

“หมอ ช่วยลูกหกของข้าด้วย”

“ได้ๆ ป๋ายอี๋เหนียงเชิญนั่งตรงนั้นก่อนนะ ข้าจะได้ตรวจคุณหนูหกได้” เสียงที่ตอบกลับของหมอช่วยชะโลมใจผู้เป็นแม่ได้เบาลง

อาชุ่ยพยุงนายของตนที่ตั้งท้องอยู่นั่งปลายเตียงเพื่อให้พื้นที่หมอรักษาคุณหนูของตนเอง พร้อมทั้งพูดปลอบใจนายหญิงของตัวเองด้วย

“ป๋ายอี๋เหนียงเจ้าคะ ท่านต้องดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ หมอมาแล้วคุณหนูต้องไม่เป็นอะไรเจ้าคะ เชื่อบ่าวนะเจ้าคะ”

"อาชุ่ย ข้ากลัวเหลือเกิน ฉือฮั่วของข้า

"ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ ท่านหมอต้องรักษาคุณหนูหกได้ ท่านต้องห่วงตัวเองด้วยท่านมีคุณหนูในท้องอีกนะเจ้าคะ

หมอที่เข้ามาทำการรักษาเด็กน้อยถอนหายใจ กำลังจะบอกผู้เป็นมารดาของเด็กน้อยตรงหน้าให้ทำใจ เพราะเส้นชีพจรของคุณหนูตรงหน้าเบาบางมากเหลือเกิน

“เอ่อ…ข้าขออภัยด้วย อนุป๋าย ข้าไม่มีความสามารถ” เมื่อสิ้นเสียงเท่านั้น เสียงกรี๊ดร้องของผู้เป็นแม่แทบขาดใจ เธอรับไม่ได้ที่จะต้องเสียลูกสาวคนนี้ เธอทะนุถนอมเฝ้าเลี้ยงดูมา ลูกสาวของเธอจะจากเธอไปไม่ได้

หมอได้แต่ส่ายหัว เข้าใจว่าผู้เป็นมารดาผู้นี้ต้องช้ำใจเพียงใด การรักษาคนที่ไม่มีทางรอดจิตใจนั้นยังพอทนมองได้แต่กับญาติคนไข้ที่ร่ำไห้ต่างๆมันทำใจยากที่จะเอ่ยปลอบใจได้เลยจริงๆ เพราะตนเองเคยประสบด้วยตัวเองเช่นกัน

“อี๋เหนียงเจ้าคะ เราจะช่วยคุณหนูเช่นไรดี” เมื่อคำว่าต้องทำใจเกิดขึ้นจากผู้เป็นหมอ มันยากเช่นกันสำหรับสาวใช้อย่างเธอ

\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+

อีกมุมของกาลเวลา หญิงสาว อายุอานามราว34ปีที่เข้ามาในบ้านได้ยินเสียงบางอย่าง เธอเดินตามเสียงนั้นไป จนที่สุดเสียงที่ดังมาจากห้องนี้ ห้องของเธอและสามี เธอหลับตาหายใจเข้าสุดปอดใจภาวนาหวังว่าภายในห้องไม่ใช่สิ่งที่ตนเองคิด

“คลิ๊ก แอ๊ดดดด” เสียงเปิดประตู มันคงไม่ดังพอให้คนภายในห้องหยุดการกระทำกิจกรรมบนเตียงได้

“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน” เสียงที่ออกมาจากริมฝีปากเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน และเป็นเช่นนั้นไม่ได้ยินเสียงของเธอ เพราะทั้งสองกำลังมีความสุขต่อหน้าต่อตาบุคคลมาใหม่เช่นเธอและเธอเองทนไม่ไหวเช่นกัน น้ำตาที่จู่ไหลออกมาอาการแสบจมูก หัวใจหวิวๆ สมองที่ว่างเปล่าตอนนี้ ทำได้เพียงมองดูทั้งคู่จนกระทั่ง

“กรี๊ดดดดด คุณเข้ามาได้ยังไง” เสียงของผู้หญิงที่ถดร่างกายหยิบผ้าห่มคลุมปกปิดร่างของเจ้าตัว พร้อมสีหน้าไม่พอใจ และไม่เข้าใจว่าคนมาใหม่เข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง

“ซานฉือ คุณกลับมาได้ยังไง” ผู้ชายเป็นฝ่ายพูดขึ้นต่อ แต่คำพูดมันช่างทำร้ายจิตใจเธอเสียเหลือเกิน

“หึ ถ้าฉันไม่กลับมา จะได้เห็นสิ่งที่พวกคุณทำกับฉันหรือ” เมื่อทำใจได้ น้ำเสียงถึงได้เปล่งเสียงออกมา

“…”

“พวกคุณชั่วมากโดยเฉพาะคุณ คุณเป็นสามีของฉันแต่เมื่อฉันไม่อยู่คุณกลับมาทำแบบนี้ เลวมาก ได้ไม่เป็นไร” เธอหายใจเข้าแรงๆอีกรอบก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิด “ฉันจะย้ายออกไปเองและเราจะหย่ากันในวันพรุ่งนี้ ทรัพย์สินส่วนใหญ่ฉันเป็นฝ่ายหามาก่อนเราจดทะเบียนกัน ฉะนั้นคุณหลังจากที่เราหย่ากันเรียบร้อยฉันจะขายบ้านหลังนี้ทันที เชิญพวกคุณทำกิจกรรมต่อเถอะ ฉันไม่รบกวน”

เธอปิดประตูแล้วเดินจากมา ด้วยความช้ำใจเธอพาร่างกายที่บอบช้ำจากจิตใจไปร้านบาร์ตรงหน้าแค่ข้ามถนนเท่านั้น แต่ก้าวได้เพียงสองเก้าเสียงแตรที่ดังจากทางซ้ายมือและทุกๆอย่าง กลายเป็นภาพช้า ร่างกายของเธอเคว้งคว้างกลางอากาศ มันชาทั้งร่างกาย ตาที่กำลังจะปิดลงเห็นเด็กผู้หญิงในชุดโบราณส่งยิ้มให้และแล้วตาหนักอึ่ง “ตึก” ร่างอยู่ที่พื้น แต่หูของเธอยังได้ยินเสียงโวกเวกโวยวาย

\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+\+

โอ้ยเสียงดังมาก เงียบๆกันไม่ได้เชียวหรอ หิวน้ำจัง คิ้วที่ขมวดรำคาญเสียงร้องที่ดังอยู่

“น-น้ำาา น-น้ำาา”

365day mylove

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***