ข้ามมิติมาเหมือนนิยายปรำปราบ้าบอคอเต่า

แกงชักส้มอมเปรี้ยวหวาน แกงระแวงเผ็ดหอมนวลกะทิ ปลาย่างเกลือหอมๆ ข้าวหุงสุกใหม่ๆ ถุกยัดทะนานลงท้องเล็กๆของไอวรินทร์เกือบหมดในคราวเดียวด้วยความหิวโหย

" เอ้าๆค่อยๆกินนังหนู...อดยากจากหนใดมากันถึงยัดทะนานไปไม่เคี้ยวกลืน" แม่เพียนยกน้ำดื่มมาให้หญิงสาวแปลกหน้าแปลกตาเมื่อเห็นเธอสำลักข้าว

" ขอบคุณค่ะคุณป้า" ไอวรินทร์ยกมือไหว้ ทำเอาผู้คนที่นั่งมองขมวดคิ้วสงสัย

" ขอบคุณ...ขอบคุณอันใด..พูดจาแปลกพิกล ต้องว่าขอบน้ำใจสิแม่ เอ็งเป็นคนหนใดฤา แต่งตัวก็วิปลาส พูดจาก็พิกล " แม่สาพูดพลางสอดส่องสายตาหญิงสาวร่างบางในเสื้อเชิตสีชมพูอ่อนกับกระโปรงสอบสีเดียวกับตัวสูท

" แม่สา!!เสียมารยาทกับแขกของพี่เพียนไปใย!!ให้แขกท่านกินอิ่มก่อนมิค่อยถามไถ่ดูทีฤา" เป็นแม่ง่วนที่ห้ามปลามแม่สาที่นั่งมอง จ้องไอวรินทร์จนแทบจะพรุนไปทั้งตัวตั้งแต่หญิงสาวขึ้นเรือนมา หญิงสาวได้แต่แค่นยิ้มพลางล้างไม้ล้างมือที่เปรอะเปื้อนข้าวให้สะอาด ดูโดยรอบๆแล้วราวกับที่นี่เป็นยุคสมัยโบราณกาล เหล่าทาสหญิงชายตัวดำขมุกขมอมใส่โจงกระเบนเพียงน้อยชิ้นผู้หญิงบางคนเปลือยอกจนเห็นปทุมถันห้อยย้อยเป็นถุงชา ส่วนหญิงสามนางที่นั่งข้างๆเธอคงจะเป็นนายหญิงของพวกเขา วกหล่อนเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน มีเครื่องประดับคนละชิ้นสองชิ้น ประดับบารมี แต่ไม่แคล้วยังเปลือยอกอยู่ดี แม่ง่วนนี่ชอบนั่งหลังค่อมจนเสียบุคลิคไปน่าเสียดายความสวยที่ฉาบอยู่บนหน้า แต่สำหรับคนโบราณคงไม่ใส่ใจเรื่องบุคลิคเท่าไหร่มั้ง แม่สานี่ยังดูเด็กอยู่ขี้ระแวงสงสัยไปเสียหมดแต่ผิวคล้ำกว่าสองคน ส่วนแม่เพียนที่ดูเป็นห่วงเป็นใยไอวรินทร์เป็นพิเศษที่ถูกทุกคนยกให้เป็นนายหญิงของเรือนคือแม่เพียนผิวงามนวลเนียนมากใบหน้าก็งดงามราวภาพวาดแม้จะมีอายุมากแล้วก็ตาม ทว่าชอบเคี้ยวหมากจนทำให้ปากแดงอยู่ตลอด ไอวรินทร์ ไหว้ขอบคุณทั้งสามอีกครั้ง ปลงใจว่านี่เธอคงจะข้ามมิติมาแล้วจริงๆเหมือนในนิยายบเาบอที่เธอชอบอ่านในยามว่างๆ

" ข้า...เป็นคนเมืองเหนือเจ้าค่ะ...ที่บ้านโดนโจรปล้นเลยหนีข้ามน้ำข้ามทะเลมาตายเอาดาบหน้า เสียดายนักที่ครอบครัวป่วยตายบ้างถูกฆ่าตายบ้างพลัดหลงบ้างจนมาเจอกับแม่เพียนที่ต้นไทรนั้นเจ้าค่ะ" ไอวี่พยายามกรองคำพูดเลียนแบบละครพีเลียดทั้งหลายที่เธอชอบดู ปั้นเรื่องใส่สีเล็กน้อยเพื่อให้ไม่ดูเวอร์วังเกินไป ยังไงก็ต้องปรับตัวเอาตัวรอดให้ได้

" เมืองเหนือฤา....ข้าก็มาจากเมืองเหนือ...มิเห็นจักมีคนแบบเอ็ง??" แม่สาพูดพลางทำหน้าฉงนสงสัย

" เหนือเมืองของแม่ขึ้นไปอีกจ๊ะ....เหนือดมือง...เอ่อ....เมืองมันฑ์...เหนือ(ความคาดหมาย) ไปอีก" ไอวี่จอบพลางทำหน้าลำบากใจ

"อูบ๊ะ!!แม่สา!!!นั่นก็หมายว่าแม่หญิงเพิ่นมาจากสวรรค์เพิ้นเป็นลูกที่เจ้าแม่ประทานมาให้ข้าอย่างไรเล่า" แม่เพียนตบเข่าฉาดพลางทำสีหน้าระรื่นราวได้รับพรจากฟากฟ้าก็มิปาน

' เป็นงั้นไป!!!' ไอวรินทร์มองแม่เพียนอย่างเหลือเชื่อแต่ก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้เพราะเธอเองก็อธิบายการมาของตนไม่ได้เช่นกัน

" ดีจริง!!!ข้าเองก็อยากมีลูกต้องไปขอเจ้าแม่ท่านบ้างแล้ว" แม่ง่วนทำสีหน้าตื่นเต้น

' เอ้า!!!เห็นด้วยไปอีก!!!' ไอวรินทร์ได้แต่นั่งอ้าปากค้างมองการสนทนาของสามสาวยุคโบราณกาลไปๆมาๆเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่ก็อจับใจความได้

" ว่าแต่แม่หญิงชื่อแซ่กระไรหนา??" แม่สาหันมาถามใบหน้างามนั้นคลายความสงสัยลงไปบ้างแต่ก็ยังคงความสงสัยไว้อยู่

'เอ้า!!ซวยเลย...จะเรียกชื่อตรูถูกไหมเนี้ยะ!!' ไอรวรินทร์ยังคงสตั๊นราวถูกปืนช๊อตเพราะสำหรับชื่อไอวรินทร์ของเธอแล้วชื่อไอวี่ของเธอเป็นชื่อที่แปลกสำหรับยุคสมัยนี้อีกด้วย

" เอ่อ......ข้าชื่อ ไอวรินทร์ เจ้าค่ะเรียกข้าว่าไอวี่ก็ได้" หญิงสาวตอบ

"ชื่อฤาเรือหางยาวหนานั่นไอ้วงไอ้หวีกระไรหนาข้าจำมิได้ดอก" แม่สาขมวดคิ้วมุ่น

' นั่นไง...ตรูว่าละ!!' ไอวี่ได้แต่ยิ้มแห้ง ส่งเสียงแหะๆอย่างช่วยไม่ได้ออกมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***