ต้นไทรศักดิ์สิทธิ์

เสียงใบไม้แห้งโดนเหยียบดังแกรกกราก เหล่านกน้อยที่คอยส่งเสียงร้องเริ่มเงียบหาย เหลือเพียงเสียงหายใจหิบและเสียงสัตว์ป่าที่ดังเป็นระยะๆ ไอวรินทร์เดินเลาะริมธารมาเกินครึ่งวันเข้าไปแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะพบกับหมู่บ้านหรือสิ่งมนุษย์คนไหนเลยสักคน หญิงสาวเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง ความกลัวนั้นกัดกินในใจเธอจนเธอร้องไห้ออกมา

" ที่นี่มันที่ไหนกันเนี้ยะ!!!ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..ฉันอยู่ส่วนไหนของโลกกัน ฮือออออ...ฉันจะมาหลงป่าตายตอนสาวแบบนี้ไม่ได้นะ...ฮือๆๆๆๆ" ไอวรินทร์คร่ำครวญพลางยอบกายนั่งพักเหนื่อยข้างๆต้นไทรต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านออกเป็นร่มเงากำลังดี

" สาธุๆๆเจ้าแม่ไทรเจ้าขา...ข้ากับพี่ยอดอยากมีลูกเหลือทน!!ออกเรือนกันมาก็หลายปี...ก็หามีลูกได้ไม่..ขอเจ้าแม่ไทร...เมตตาประทานลูกให้ข้าบ้างเถิด"

" มิผิดว่าเด็กหรือโตขอแต่มีทายาทสืบสันดานข้าบ้างเป็นอันพอขอเจ้าแม่เมตตาข้ากับเมียด้วยเถิด"

ขณะที่ไอวรินทร์กำลังท้อแท้และสิ้นหวังก็มมีเสียงและกลิ่นควันธูปหอมลอยละล่องตามลมเข้ามาปะทะกับโสตประสาทของหญิงสาว ไอรดาเช็ดน้ำตาและรีบเงี่ยหูฟังอย่างถ้วนถี่ คำพูดนั้นเธอฟังออกอยู่บ้างไม่ออกอยู่บ้าง หญิงสาวค่อยๆขยับกายคลานไปตามโคนต้นไทร อีกฝั่งของต้นไม้ใหญ่นั้นมีศาลเพียงตาขนาดเล็กดูเข้มคลังมีผ้าแดงผ้าขาวพร้อมด้วยพวงมาลัยดอกไม้สดบ้างแห้งบ้างคล้องอยู่ คู่หญิงชายคู่หนึ่งนั่งค้อมกายกราบไหว้อ้อนวอนต่อศาลนั้นตามความเชื่อของตน ชายฉกรรจ์นั้นนุ่งห่มโจงเปลือยอกมีผ้าขาวม้าผูกเอวอยู่ ส่วนหญิงกลางคนนางนั้นแต่งกายไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพียงแต่นางมีเพียงผ้าสีขาวผืนเดียวพันกายเอาไว้ปลดปล่อยให้ปทุมถัน ห้อยหลาโดยไม่อายใคร ไอรดาใจหายวาบ ไม่คิดว่าตนจะได้เห็นผีกลางวันแสกๆแบบนี้!!! อีกทั้งเป็นผีคนโบราณอีก หญิงสาวได้แต่ขยับกายแนบชิดกับโคนต้นไม้ใหญ่ หัวใจเต้นโครมคราม แข้งขาแข็งทื่อ

" เอ็งคิดว่าเจ้าแม่จักเอ็นดูเราบ้างไหมแม่เพียน" เสียงของชายฉกรรจ์นั้นหันมาถามคนรักของตนอย่างถอนใจ

" ข่าวว่าเจ้าแม่ท่านมีเมตตานักเขาจักต้องประทานลูกให้เราเป็นแน่พี่ยอด...ข้าเอ็งก็ก็แก่ชราลงทุกวันมิมีลูกให้พี่สักทีข้าละอายใจยิ่งนัก" หล่อนพูดตัดพ้อต่อตนเองพลางซับน้ำตาและน้ำหมากของตน

" พ่อขุนศรีฯ เองก็หนักหนาคาดขั้นให้ข้ามีทายาทสืบสกุลให้เสียจงได้...แต่ข้าก็หาได้สนใจใดไม่ จนใจเสียจริงแม่เอย" ชายฉกรรจ์หนุ่มถอนหายใจเหนื่อย

" แม่สากับแม่ง่วนเมียอีกสองคนของพี่เล่ามิมีครรภ์เลยฤา" หล่อนถามสามีผู้เป็นที่รักด้วยน้ำเสียงห่วงใยแต่สิ่งที่ได้คือใบหน้าคล้ำแดดของสามีที่ส่ายไปมาเท่านั้น

" เห้อ!!! " สองสามีภรรยาผู้ไร้บุตรถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนพลางพากันลุกขึ้นยืนพร้อมที่จะพละออกไปจากหน้าศาล

" โครกกกกก!!!!"

" หึ๊!!เสียงอันใด...ฟ้าลั่นฤา...เมฆฝนก็มิเห็นตั้งเค้าหนา??"

"โครกกกกกกครากกกกกกกกก!!!!"

" ใช่ฤาพี่ยอด..ข้าว่าเสียงท้องร้องเสียมากกว่า..พี่ยากข้าวแล้วฤา??"

" โครกกกกกกกก!!!??"

" เสียงลั่นราวกับฟ้าจักหล่นแม่นเสียงท้องร้องฤาข้าก็พึ่งกินจ้าวก่อนมากับเอ็งจักยากข้าวอีกได้อย่างไร??"

"ก็จริงของพี่...แล้วเสียงมันมาจากที่ใดกัน...กงนี้ก็มีแค่เราสอง...ดู!!!ยังดังมิหยุดหย่อนราวเสือคำราม!!!"

ว่าแล้วสองสามีภรรยาก็ตามหาที่มาของเสียง ที่เจ้าของเสียงได้แต่ นั่งกลั้นหายใจพลางนึกก่นด่า ท้องเจ้ากรรมที่ทำเอาเธอขายหน้า ตั้งแต่เช้าเธอพึ่งทานขนมปังที่ซื้อทิ้งๆไว้รองท้องไปนี่นา...ไม่แปลกที่ตอนนี่จะหิวจนท้องร้องราวกับฟ้าลั่นเสือคำรามแบบนี้!!

" พี่ยอด!!!กงนี้มีคน!!พี่เอ้ย!!!" เสียงร้องของนางเพียนร้องเรียกสามีลั่นป่าเมื่อเห็นร่างบางของไอวรินทร์ นั่งคู้กายแอบอยู่หลังต้นไทรใหญ่

นั่นไง!!!ถูกเจอตัวจนได้!!! พายาธิบ้า!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***