The emperorลิขิตรักจักรพรรดิจอมนาง

ตอนที่1(ฟาร์เรน)

# ณ จักรวรรดิลีโอ

"บุตรของพระองค์ได้ประสูติแล้วเพคะ องค์จักรพรรดินี" *หมอที่ทำคลอดให้องค์จักรพรรดินี อุ้มเด็กน้อยหน้าตาหน้ารัก เส้นผมสีเหลืองปนขาว มีดวงตาสีแดงแสดอมส้ม ผิวขาวนวล ห่อด้วยผ้าสีทองอร่ามที่ ส่งให้สาวใช้

"บุตรของเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรอ"สาวใช้คนนั้นกุกๆกักๆอยู่ซักครู่แล้วจึงเอ่ยปากออกไปว่า

"ผู้หญิ..." แต่ทันใดนั้นเองสาวใช้คนนั้นรีบก้มหน้าลงทันที ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นคนที่เดินเข้ามา เส้นผมสีเงินทอประกาย ดวงตาสีเหลืองทองราวกับทองคำ สวมมงกุฎสีทองแวววาว สวมผ้าคลุมสีเหลืองปนส้มที่ถูกเย็บปักมาอย่างละเอียดอ่อน ทำหน้าตายิ้มแย้ม แล้วพูดขึ้น

"นี่คือบุตรของเราหรือ" เขาคนนั้นหันไปถามสาวใช้ ทันใดนั้นสาวใช้ก็ทำหน้ากระอักกระอ่วน ดวงตาก็เลิกลั่กไปหมด แล้วพูดมาอย่างตื่นตระหนก

"พะ...ผู้...หญิ...หญิง...พะ...เพ...ขะ...คะ"ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่เย็นชาขึ้นมาทันที

"นี่คือลูกคนแรกของเจ้า! ที่เจ้าคลอดออกมาแล้วไม่สิ้นไปเราจะไว้ชีวิตของมันไว้แล้วกัน" ชายคนนั้นรีบเดินออกไปทันที ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

"ขอบพระทัยเพคะ เชิญเสด็จเพคะ" จักรพรรดินีคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นแล้วพูดขึ้น "ลูกแม่เจ้าเกิดมา ถึงพ่อเจ้ามิรักเจ้า แม่จะดูแลเจ้าเอง" นางนิ่งไปซักครู่หนึ่ง " ฟาร์เรน ลีโอนิสสวอทโรสเซสเทียร์ ชื่อ ฟาร์เรน!" สาวใช้ต่างสะดุ้งโหยงเมื่อนางเอ่ยขึ้น

"เป็นชื่อที่ไพเราะมากเพคะฝ่าบาท" หมอคนนั้นเอ่ยขึ้น ต่อหน้าองค์จักรพรรดินีที่สง่างาม เส้นผมสีทองอร่าม ดวงตาสีแดงราวกับทัพทิม ผิวขาวดุจหิมะ ปากเป็นกระจับสีอมชมพู

"เอาองค์หญิงไปนอนบนเปลให้เราหน่อย" สาวใช้ลังเลเล็กน้อย

"เพคะ" สาวใช้รีบอุ้มเด็กน้อยไปไว้ที่เปลอย่างอ่อนโยน "ออกไปพักกันเถิด" สาวใช้ทั้งหมดรวมถึงหมอหลวงรีบเดินออกไปทันที "ทำไมถึงเป็นแบบนี้" พอสาวใช้และหมอหลวงเดินออกไปหมด นางก็กอดเข่าร่ำไห้อยู่คนเดียวจนเผลอหลับไป

"ท่านแม่" เด็กน้อยเอ่ยเรียก"ข้ารักท่านนะเพคะ" เด็กน้อยบอกรักแม่ ทันใดนั้นก็มีแสงประหลาดอยู่ลอยรอบตัวเด็กน้อย จากเด็กน้อยกลายเป็นสาวงาม ร่างสูงใหญ่ ผิวขาวใส หน้าตางดงามมาก

"เราคือมหาเทพี เราขอฝากให้เจ้าดูแลเราด้วยนะ"ร่างนั้นค่อยไปหายไป

"เดี๋ยวสิ! เดี๋ยว! อย่างพึ่งไป!" นางวิ่งตามแต่ก็ไม่ทัน เพราะหญิงสาวคนนั้นได้หายไปแล้ว "ไม่อย่าเพิ่งไป!!" นางสดุ้งตื่นในชุดนอนและเตียงสีทองอร่าม

"อุแว้~ อุแว้~" เด็กน้อนโห่ร้อง

"โถ่ เจ้าเองหรอกหรอ ไม่ต้องห่วงนะแม่จะดูแลเจ้าเอง โอ๋~ ไม่ร้องน้า~" เด็กน้อยหยุดร้องทันที

"เราฝากให้ท่านดูแลด้วยนะ" นางหันมาด้วยหน้าตกใจ

"เจ้าพูดได้!" เด็กน้อยทำหน้าเมินเฉย

"ใช่เพคะ" นางกำลังจะเรียกสาวใช้แต่เด็กน้อยเอามือมาปิดปากไว้ "ไม่ต้องเพคะ เดี๋ยวข้าอธิบายเองเพคะ"

#ขออนุญาตเจ้าของภาพค่ะ

#Asking for permission from the owner of the picture.

โปรดติดตามตอนต่อไป❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

