ตอนที่ 5

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ” ธันเอ่ยปากพูดเบาๆ กับเนตรหลังจากรถคันหรูแล่นมาถึงหน้าคอนโดหรูของธัน แต่เนตรกลับเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงจอดรถใ ต้คอนโดแทนซึ่งธันก็พูดอะไรไม่ได้เพราะถ้าพูดไปคงได้แต่สายตาดุๆ กลับมาแน่นอน

“ทานข้าวเที่ยงหรือยังคะ” เนตรถามเสียงเรียบ สายตาคมยังมองหาที่จอดรถอย่างตั้งใจ

“ยังค่ะ”

“เดี๋ยวอาจารย์ไปทำให้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์กลับไปเถอะ”

เนตรขับรถเข้าไปจอดในที่ว่างมือเรียวปลดสายนิรภัยก่อนจะหันมาจ้องหน้าคนตัวสูง เพื่อบอกให้เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะพูดยังไง เธอก็จะขึ้นไปทำอาหารให้เขาอยู่ดี สายตาคมจ้องคนตัวสูงซักพักใหญ่ทำเอาธันต้องหลบตาคู่นั้นที่จ้องมาแต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่เนตรหรอกนะที่ดื้อ ธันเองก็ดื้อกลับเมื่อกันทั้งที่ในใจของเขากลัวเนตรขนาดไหนก็ตาม

“อาจารย์ต้องทำ หน้าที่ รับผิดชอบเรื่องนี้ค่ะ”

“ธันดูแลตัวเองได้ค่ะ ขอตัวนะคะ”

เมื่อได้ยินประโยคที่เนตรพูดออกมามันทำให้ธันแทบจะหัวเสียเลยทีเดียวเพราะเธอชอบเน้นย้ำตรงคำว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นแค่หน้าที่เสมอ คำถามมากมายเลยถาโถมเข้ามา เพราะเขาก็เป็นแค่นักศึกษาคนนึงเท่านั้น เธอจะเลือกที่ไม่ต้องใส่ใจก็ได้แต่เนตรกลับมาวนเวียนในตอนที่ธันกำลังจะตัดใจจากเธอไปซะงั้น ธันเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเรียบๆ จากเนตรที่เรียกชื่อจริงอันชวนขนลุกของเขา

“ธัญชนก”

“อาจารย์แค่ทำตามหน้าที่ เพราะฉะนั้นอย่าขัดได้มั้ยคะ”

“ค่ะ”

ธันตอบรับเสียงเรียบก่อนจะเดินนำเนตรเพื่อจะไปยังห้องของเขา คนตัวสูงลอบถอนหายใจเพราะสุดท้ายเขาก็ต้องยอมเนตรอยู่ดี ระหว่างทางธันกับเนตรไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักคำ มีแต่ความเงียบและเสียงความคิดของธันเท่านั้นที่กำลังดังอยู่ในหัวของเขา

ธันหยิบคีย์การ์ดออกมารูดเพื่อเปิดประตูห้อง สภาพที่เห็นภายในห้องก็คงปกติสำหรับธันแต่ตอนนี้มันมีเนตรอยู่ด้วยน่ะสิ สภาพภายในห้องตอนนี้รกจนธันแทบจะมุดดินหนีเพราะอายอีกคนที่เข้ามาด้วย เพราะช่วงนี้ซ้อมกีฬาจนไม่มีเวลาใส่ใจภายในห้องด้วยซ้ำ ธันถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้ตัวเอง ไม่รู้ว่าเนตรจะดุอีกรึเปล่า

“นั่งรอก่อนค่ะ เดี๋ยวอาจารย์ทำอะไรให้ทาน” ธันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่เดินไปนั่งที่โซฟากลางห้องเท่านั้น คนตัวสูงถอนหายใจโล่งอกที่เนตรไม่ได้บ่นอะไรเกี่ยวกับเรื่องห้อง

Rrrrrrrrrr\~ เสียงมือถือของธันดังขึ้น มือเรียวหยิบโ ทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมาดูว่าใครเป็นคนโทรมา หน้าจอสี่เหลี่ยมโชค์เบอร์ของอันเพื่อนสนิทคนเดียวของธัน เขาจึงไม่รอช้าที่จะเดินกระเผลงออกไปนอกระเบียงเพื่อที่จะคุยโทรศัพท์

ธันกดรับสายก่อนจะเอ่ยทักปลายสาย “มีไรวะอัน”

“มึงกลับแล้วหรอวะ”

“เออดิ อาจารย์เนตรมาส่งอ่ะ ตอนนี้ถึงคอนโดล่ะมึงไม่ต้องห่วง”

“อ้าวไหงอาจารย์ไปส่งมึงได้วะ ไปเจอกันตอนไหน กูงงไปหมดแล้วเนี่ย” ธันหยุดถอนหายใจชั่วครู่ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาอยู่จุดนี้ได้ยังไง จุดที่พยายามหนี พยายามหลบหน้าแต่กลับต้องมาเจอกัน แถมต้องนี้ได้อยู่กับเนตรสองคนอีก

“กูก็ไม่รู้นะว่าอาจารย์ตั้งใจมาหากูรึเปล่า แต่น่าจะรู้ว่ากูรถล้มจากอาจารย์เซนแหละมั้ง เลยมารับผิดชอบที่ให้กูส่งงานนอกเวลาจนทำให้กูบาดเจ็บอ่ะ” น้ำเสียงธันคงทำให้อันรู้สึกถึงความไม่สบายใจ เขาเลยเอ่ยถามออกมา

“มีอะไรมั้ยวะ ตั้งแต่เมื่อวานล่ะนะ มึงเล่าให้กูฟังได้นะเว้ย กูเพื่อนมึงนะ กูพร้อมรับฟังมึงตลอดมึงก็รู้นิ” ธันถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่เพื่อนสนิทก่อนจะเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เขาฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ไหนๆ ก็นกแล้ว มึงลองขอโอกาสตรงๆ ดูดิ”

“อาจารย์พูดขนาดนั้นแล้วจะเอาโอกาสมาจากไหนวะ เดี๋ยวเขาได้สาปส่งกูพอดี”

“ก็เผื่อมึงพูดแล้วอาจารย์จะใจอ่อนไง ไม่ลองไม่รู้นะเว้ย ไหนๆ ก็พังแล้ว พังอีกจะเป็นอะไรไปวะ”

“ช่างมันเถอะว่ะ ยังไงคำตอบก็แบบเดิมอยู่ดี”

“มึงบอกเองไม่ใช่หรอว่าไม่ลองไม่รู้ เจ็บทั้งทีเอาให้สุดสิวะ ถึงเวลานั้นกูจะอยู่กับมึงเอง เหล้าจะเยียวยาเรา!!” อันทำเสียงหึกเหิมเพื่อให้กำลังใจเพื่อนของเขา เป็นแบบนี้เสมอและอันก็ไม่เคยพูดเล่น แม้ตอนนั้นเขาจะติดงานอะไรก็ตามถ้าธันเศร้า เขาจะมาอยู่กับเพื่อนคนนี้ทันที ถึงบางเรื่องจะไม่ได้เรื่องเหมือนกันแต่ถ้าเรื่องปลอบใจเพื่อนนี่ขอให้บอก

“เออๆ เดี๋ยวกูจะลองดู มึงพูดแล้วนะว่าจะอยู่เมากับกู”

“มันต้องอย่างงี้ดิวะ เดี๋ยวซื้อเหล้าไว้รอเลยเพื่อน นกแน่นอนฮ่าฮ่าฮ่า”

“พูดมากว่ะ แค่นี้นะ” ธันกดวางสายก่อนจะกลับเข้าไปนั่งที่โซฟาในห้อง พอดีกับที่เนตรเดินออกมาจากครัวพร้อมกับถือจานข้าวออกมา

“อาจารย์ทำข้าวผัดทานได้มั้ยคะ” ธันพยักหน้าก่อนจะเดินขากระเผลงไปรับจานข้าวผัดจากเนตร

“อาจารย์กลับเลยก็ได้นะคะ ธันไม่เป็นไรแล้ว” ธันพูดกับเนตรแต่ดูเหมือนเธอไม่ได้สนใจธันด้วยซ้ำ เพราะเธอเอาแต่มองซ้ายมองขวาเหมือนพิจารณาอะไรสักอย่างภายในห้อง ทำเอาคนตัวสูงต้องหันตามสายตาคมนั้นว่าเธอกำลังมองหาอะไรอยู่

“ขออนุญาตนะคะ”

ธันงงกับคำพูดของเนตรเขายืนเกาท้ายทอยเพราะไม่รู้ว่าเนตรขออนุญาตอะไร งงอยู่สักพักก็เข้าใจในสิ่งที่เนตรสื่อ เพราะตอนนี้อาจารย์สาวได้ลงมือเก็บห้องให้เขาอย่างรีบร้อน นั่นทำเอาธันแทบจะมุดแผ่นดินหนี เขาก็รู้ว่าห้องมันรกแต่ทำแบบนี้เขาก็อายเป็นนะ!!

“อาจารย์!! ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวธันเก็บเองก็ได้” ธันรีบห้ามเนตรทันทีที่เธอเริ่มลงมือเก็บห้อง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ฟังเขาเลยด้วยซ้ำ แม้แต่กรอบรูปเนตรยังจัดองศาการวางใหม่เลย...โห้ อะไรจะเนียบขนาดนั้นวะ

ธันนั่งกินข้าวพรางมองเนตรเก็บนู้นเก็บนี่ในห้องเขาอย่างขัดไม่ได้ เพราะเวลาจะพูดจะห้ามเนตรก็จะส่งสายตาพิฆาตมาให้เขา ธันเลยจำต้องยอมนั่งกินข้าวเงียบๆ ให้เนตรจัดการห้องของเขาไป

กว่าห้องจะเรียบร้อยก็ปาไปเกือบสองชั่วโมงที่เนตรจัดห้องให้ธัน ตอนนี้เธอรู้สึกหมดแรงนิดๆ เพราะห้องธันค่อนข้างที่้จะรกมากๆ เลยละ ร่างบางนั่งลงข้างๆ ธัน เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มใบหน้าคม จนทำให้คนมองอย่างธันต้องเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาให้เธอ เนตรรับผ้าเช็คหน้าก่อนจะซับเหงื่อที่ไหลโชกเต็มใบหน้าและคอของเธอ เซ็ก...ซี่ฉิบหาย ขอโทษอาจารย์เผลอมอง ธันเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องหันมามอง

“หิวน้ำหรอคะ รอแป๊บนะคะเดี๋ยวอาจารย์ไปเอามาให้” เนตรถามด้วยสีหน้าเรียบๆ อย่างเคย คนที่เผลอกลืนน้ำลายเมื่อกี้เลยต้องรีบพยักหน้าเพื่อไม่ให้อีกคนสงสัย ถ้าจะให้บอกตามความจริงว่าหิวเธอธันคงโดนตบแน่ๆ

“ขอบคุณค่ะ” ธันรับแก้วน้ำจากเนตร

“อาจารย์กลับก่อนนะคะ มีอะไรก็ไลน์มาบอกอาจารย์นะคะ”

“ไหนว่าคุยได้แค่เรื่องงานไงคะ”

“อันนี้ก็งานค่ะ อาจารย์ต้องรับผิดชอบสิ่งที่อาจารย์ทำลงไปโดยไม่ได้คิดถี่ถ้วน มันเลยเป็นหน้าที่ ที่อาจารย์จะต้องดูแลค่ะ” ก็แค่หน้าที่ หน้าที่ หน้าที่ ธันล่ะเบื่อคำนี้ที่สุด เขาควรขอโอกาสตอนนี้ดีมั้ยนะ ในหัวเขาสับสนไปหมด แต่ก็ช่างเถอะ เธอก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นเอง

“ค่ะ”

เนตรขมวดคิ้วเล็กๆ เพราะสังเกตเห็นสีหน้าธันไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรือเธอเผลอพูดอะไรไม่ดีไปรึเปล่า ธันถึงได้ดูเศร้าๆ ลง แต่ที่เธอพูดไปแบบนั้นเพราะเธอรู้ว่าเขาคิดยังไง เพราะเนตรก็อายุขนาดนี้แล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่าธันน่ะแอบปลื้มเธออยู่ แต่เนตรคิดว่าเรื่องระหว่างเธอกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้เลย ด้วยอายุและสถานะตอนนี้ เธอเป็นอาจารย์ เขาเป็นนักศึกษา อีกอย่างเขาเป็นผู้หญิง เนตรเลยรีบชิงบอกเขาอ้อมๆ ให้เขาหยุดอยู่แค่นั้น เพราะเธอไม่สามารถเป็นแบบที่เขาต้องการได้

หลังจากเนตรกลับมาบ้านได้สักพักใหญ่ก็ไม่มีวี่แววของข้อความจากเด็กหัวดื้อคนนั้นเลย จะเป็นอะไรรึเปล่านะ ซักจะเป็นห่วงซะแล้วสิ เนตรเริ่มกังวลใจขึ้นมานิดๆ เพราะเธอแท้ๆ เขาถึงต้องเจ็บตัวแบบนั้น และดูท่าจะเจ็บไม่น้อยเพราะเธอสังเกตเห็นแขนและขาของเขาช้ำมาก นั้นทำให้เธอตัดสินใจทักไลน์ไปหาเด็กหัวดื้อก่อนเพื่อจะถามอาการ

“โอเคใช่มั้ยคะ ไม่มีไข้ใช่มั้ย”

“ค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ อาจารย์ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“กินยาแล้วรีบเข้านอนนะคะ พรุ่งนี้อาจจะไม่สบายได้ วันนี้ไปซ้อมบาสมาด้วยไม่ใช่หรอ”

“ค่ะ”

“ค่ะ งั้นอาจารย์ขอตัวนะคะ มีอะไรก็ทักมาบอกได้นะคะ”

“ค่ะ”

เนตรขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจนิดๆ เพราะดูเขาจะชัดเจนว่าไม่อยากคุยกับเนตร เจอกันแค่ไม่กี่วันเป็นได้ถึงขนาดนี้แล้วหรอ เนตรถอนหายใจเล็กๆ เธอคิดว่าสิ่งที่เธอทำมันถูกแล้ว เพราะถ้ายังปล่อยไว้ธันอาจจะคิดมากกว่านี้ก็ได้

“คุณแม่ขาาา แก้วตาคิดถึงพี่ธันจังเลยค่ะ” ลูกสาวตัวน้อยวิ่งมากอดเธอด้วยรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า เด็กน้อยหวังว่าแม่ของเธอจะพาไปเจอพี่สาวสุดหล่อคนนั้นอีก

“พี่ธันไม่สบายค่ะ เดี๋ยวพี่ธันหายแม่จะชวนมาหาหนูนะคะ ตอนนี้ให้พี่เขาพักผ่อนก่อนนะ รู้มั้ยคะ”

“โอเคค่ะ แก้วตาจะรอนะคะ เพราะแก้วตาชอบพี่ธันที่สุดเลย อยากมีพี่ธันเป็นคุณพ่อด้วย เพราะพี่ธันหล่อมากๆ แถมยังใจดีอีกด้วย” เนตรขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่แก้วตาพูด เธอไม่รู้ว่าแก้วตาคิดเรื่องนี้เองหรือว่าอะไร ทำไมอยู่ๆ ถึงพูดแบบนี้ออกมา

“พี่ธันเป็นผู้หญิงนะคะ เป็นคุณพ่อไม่ได้ รู้มั้ยคะแก้วตา” เนตรพยายามบอกเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู แต่ดูเธอจะไม่ฟังที่เนตรพูดสักเท่าไหร่

“เพราะพี่ธันเล่นกับแก้วตา พี่ธันเลยเป็นคุณพ่อได้” แก้วตาพูดเชิงจะร้องไห้ น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลอาบแก้มซาลาเปาของเด็กน้อย ทำเอาเนตรตกใจไม่น้อยที่ได้เห็น เธอรีบดึงเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะลูบหัวเบาๆ

“ก็ได้ค่ะ ให้พี่ธันเป็นพ่อก็ได้ ไม่ร้องนะคะเด็กดี” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะมีรอยยิ้มสดใสผุดขึ้นมาเปื้อนใบหน้าอีกครั้ง

“เย้ๆ แก้วตารักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ!! คุณแม่ไปเล่านิทานกัน” เด็กน้อยดึงมือผู้เป็นแม่อย่างตื่นเต้น เนตรก้มลงไปอุ้มเจ้าเด็กน้อยขึ้นไปบนเพื่อที่จะเล่านิทานและพาเธอเข้านอนเหมือนทุกๆ วัน

คำพูดของแก้วตายังคงทำให้เนตรคิดหนัก เพราะไม่รู้ว่าแก้วตาอยากแม่พ่อหรือแค่ความทรงจำของเด็กๆ แต่เด็กโกหกไม่เป็นคำนี้มันจริงเสมอ นั้นมันก็ชัดแล้วว่าแก้วตาอยากมีพ่อ แก้วตาอยากมีคนเล่นด้วย เนตรถอนหายใจเหนื่อยๆ ก่อนจะนอนลงข้างๆ เจ้าตัวเล็กที่นอนหลับปุยไปแล้ว หรือฉันต้องหาพ่อให้แก้วตาจริงๆ กันนะ จะบ้ารึไงจะไปหาที่ไหนกัน พอๆ นอนได้แล้วนะเนตร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***