ตอนที่ 1

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ \~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~

ร่างสูงโปร่งในชุดนอนสีขาว ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงก่อนจะกดปิดนาฬิกาปลุกที่แสนจะน่ารำคาญ

“10:49” ร่างสูงบ่นพึมพำด้วยอาการงัวเงีย จู่ๆ เธอก็รีบดีดตัวขึ้นมาจากเตียง เมื่อตระหนักได้ว่าเธอมีเรียนอังกฤษตอน 10 โมงเช้า “ฉิบหายแล้วไอ้ธัน มีเรียน 10 โมงนี่หว่า”

ธัน หรือ ธัญชนก นักศึกษามหาวิทยาลัยดังย่านใจกลางกรุง เธอเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมยานยนต์ อีกทั้งเธอยังเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยอีกด้วย เมื่อวานเธอต้องซ้อมบาสทั้งวัน เนื่องจากงานกีฬาสานสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัยต่างๆ กำลังจะจัดขึ้นในอีกไม่ช้านี้ วันนี้เธอเลยตื่นสายเป็นพิเศษ ความเลวร้ายไม่ใช่แค่นั้น เพราะวันนี้เธอต้องเรียนอังกฤษของอาจารย์ที่เธอไม่รู้จัก

“วันแรกก็สายซะแล้วกู” ธันบ่นพึมพำขณะกำลังวิ่งสุดแรงเกิดไปยังห้องที่เขาเรียน ธันยืนหอบอยู่หน้าประตูห้องเรียน เขากำลังชั่งใจว่าจะเปิดเข้าไปดีมั้ย เพราะนี่ก็สายมากแล้ว

“หรือกลับดีวะ แต่ว่าคาบแรกอาจารย์ต้องเช็คชื่อแน่เลยวะ” ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี “เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!”

มือเรียวเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขา เขามองไปรอบๆ อย่างเกร็งๆ เหมือนทุกๆ คนกำลังกดดันร่างสูงทางสายตา

“ขออนุญาตค่ะอาจารย์” ธันขออนุญาตคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาสอนนักศึกษาอีก 20 กว่าคนอยู่ ใบหน้าที่เรียบนิ่ง ปากสีแดงระเรื่อ ผิวที่ขาวผุดผ่อง ทำให้ธันเผลอจ้องหน้าหญิงสาวที่กำลังส่งสายตาดุๆ มาให้เธออย่างเผลอตัว

“สายขนาดนี้ไม่เข้าก็ได้นะคะ” ใบหน้าของอาจารย์เนตรยังคงเรียบนิ่ง จ้องมองไปที่นักศึกษาโดยไม่ละสายตา

เนตร หรือ กมลเนตร เธอเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษที่มหาวิทยาลัยชื่อดังย่านกรุงเทพ เธออายุ 38 ปี ต่างจากรูปร่างหน้าตาของเธอที่ใครๆ ก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เธออายุแค่ 30 ต้นๆ เท่านั้น ธันยิ้มให้อาจารย์อย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอไม่รู้จะทำยังไงได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาที่สุดแสนจะบาดลึกคู่นั้น

“ขอโทษค่ะ พอดีตื่นสายนิดหน่อย” ร่างสูงเหลือบไปมองหน้าอาจารย์สาวอีกครั้งก่อนจะรีบก้มหน้าตามเดิม เพราะสายตาเย็นยะเยือกคู่นั้นยังคงจ้องเธอไม่หยุด

“ไม่นิดแล้วค่ะ เริ่มเรียน 10โมง ตอนนี้ 11:27 เหลือเวลาเรียนแค่ 30 นาที แบบนี้นักศึกษาจะได้อะไรกลับไปคะ นักศึกษาต้องรู้จักตรงต่อเวลาฝึกเอาไว้ให้เป็นนิสัยนะคะ” ใบหน้าสวยจ้องนักศึกษาตัวปัญหาอย่างไม่ลดละ เธอพยายามจะขู่ให้เด็กคนนี้กลัวจะได้ไม่ทำแบบนี้อีก

“ขอโทษค่ะ ครั้งหน้าธันจะไม่มาสายอีก” ธันยกมือไหว้อาจารย์อีกครั้ง เขาแทบจะหยุดหายใจเมื่อโดนสายตาคมคู่นั้นมองมา ถึงแม้อาจารย์สาวหน้าจะนิ่ง ดุ ราวกับ เจ้าหญิงน้ำแข็ง แต่ใบหน้าที่เข้ากันนั้นก็สวยสุดๆ ไปเลยละ

อาจารย์สาวถอนหายใจนิดๆ เธอก็ไม่ได้อยากต่อความยาวสาวความยืดอะไร เพียงแต่อยากให้บทเรียนกับคนที่ไม่ตรงต่อเวลาเท่านั้น “เชิญนั่งค่ะ” เนตรพูดกับนักศึกษาตัวปัญหาก่อนจะกลับไปตั้งใจการสอนต่อ จะโหดไปไหนเนี่ยอาจารย์

ด้วยความเพลียสะสมตั้งแต่เมื่อวาน ทั้งการซ้อมบาสหนัก นั่งทำงานจนดึก ทำให้ธันเกิดอาการง่วงนอนขึ้นมาอีกรอบ ตาค่อยๆ หนักอึ้ง เพราะเสียงหวานที่กำลังสอนอย่างตั้งใจ ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีคนกล่อม เมื่อทนความง่วงไม่ไหวร่างสูงจึงค่อยๆ ฟุบลงกับโต๊ะ จนเวลาล่วงไปจนหมดคาบ นักศึกษาคนอื่นๆ ถยอยออกจากห้องเรียน คงเหลือแค่เพียงธันกับเนตรที่ยังอยู่ในห้อง เนตรที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋าอย่างประณีตเหลือบเห็นเด็กเจ้าปัญหานอนฟุบอยู่กับโต๊ะอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เด็กคนนี้อีกแล้ว ถ้าจะมาแล้วหลับแบบนี้จะมาทำไมกันนะ

เนตรเดินไปหาร่างสูงที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ที่โต๊ะ เธอเขย่าตัวเขาเบาๆ เพื่อเป็นการปลุกให้คนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราได้ตื่น

“นักศึกษาคะ หมดคาบแล้วแล้วค่ะ” เนตรขมวดคิ้วเล็กๆ ให้คนที่ฟุบอยู่

ธันที่ได้รับรู้ถึงแรงเขย่าตัว เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก มือเรียวลูบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อขจัดความง่วง และเขาก็ต้องตาลุกโตเมื่อเห็นว่าคนที่ปลุกเขาเป็นอาจารย์ที่พึ่งรบกันไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน “อาจารย์…”

ใบหน้าเรียบตึงถูกดึงกลับมาใช้อีกครั้ง เนตร จ้องหน้าตัวปัญหาเขม็ง “คราวหน้าถ้าจะมาหลับก็ไม่ต้องมานะคะ นอนอยู่ที่ห้องสบายกว่า” เธอไม่รู้เลยว่าเด็กคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ เข้าเรียนสายยังไม่พอ ดันมาหลับในห้องขณะที่เธอกำลังสอนอีก เธอส่ายหัวเล็กๆ ให้ร่างสูง

“ขอโทษค่ะอาจารย์!!” ธันรีบดีดตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ เขาไหว้อาจารย์สุดโหด อย่างกลัวๆ

“แล้วนี่ทราบมั้ยคะว่าวันนี้อาจารย์สอนอะไร” เนตรยังคงใช้ใบที่เรียบนิ่งคุยกับเด็กตัวปัญหา

“ไม่ทราบค่ะ…” ร่างสูงส่ายหัวให้อาจารย์ เขารีบก้มหน้าหลบสายตาของเธอ เมื่อเธอจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

เนตรถอยหายใจอีกเฮือกใหญ่ เธอไม่ได้เป็นคนใจร้ายอะไร เพียงแต่ ใบหน้า ท่าทาง และคำพูดที่ชวนหน้ากลัวของเธอ ทำให้นักศึกษาเกรงใจไม่มากก็น้อย เธอวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบชีท ออกมาจากกระเป๋า มือสวยยื่นกระดาษ 3 แผ่นให้คนข้างหน้าด้วยใบหน้าที่เรียบตึง “นี่ค่ะ ชีทของวันนี้ ถ้าคราวหน้ายังเป็นแบบนี้อาจารย์จะไม่ช่วยแล้วนะคะ” ธันรับชีทไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ” เนตรพูดทิ้งท้ายกับธันไว้ เธอรับไหว้ร่างสูงแล้ว รีบเดินออกจากห้องไป โดยไม่ได้หันมามองหรือฟังอะไรจากนักศึกษาเจ้าปัญหาอีก

ธันเดินตรงไปที่โรงอาหารคณะอย่างเหม่อลอย เขานัดเจอเพื่อนที่นั้น เพราะคาบที่ผ่านมาพวกเขาเรียนอังกฤษเหมือนกันแต่อยู่คนละเซค ใบหน้าสวยราวกับนางพญายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของธัน ทุกครั้งที่นึกถึงก็พาลให้หัวใจดวงน้อยๆ เต็นแรงทุกครั้ง รักแรกพบเป็นแบบนี้นี่เอง

“มาได้แล้วหรอวะ มีเรียนบ่ายต่ออีก ให้ไวเดี๋ยวไม่ทันได้กินข้าว” หญิงสาวตัวเล็กเอ่ยทักทันทีที่เห็นเพื่อนสนิทเดินเข้ามาหา

อัน หรือ อัญญาวี เธอเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของธัน หรือจะเรียกว่าเพื่อนคนเดียวของเขาก็ได้ เพราะทั้งคู่สนิทกันตั้งแต่ตอนเด็กๆ เพราะอะไรหลายๆ อย่างทำให้ทั้งคู่เข้ากันได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงขนาดในการเลือกคณะและสาขา ทั้งคู่ก็ยังชอบอะไรที่เหมือนๆ กัน เลยมาลงเอยที่คณะและสาขาเดียวกัน ร่างสูงนั่งลงกับเก้าอี้ยาวของโรงอาหารคณะอย่างเซ็งๆ

“ตื่นมาได้ก็บุญละ เมื่อวานอาจารย์ซ้อมหนัก” ธันบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทำให้อันต้องส่ายหัวให้กับอาการเบื่อโลกของไอ้เพื่อนตัวดี

“ถึงว่ากูโทรไปตั้งหลายสายไม่เห็นมึงรับ”

“เออดิ แล้ววันนี้กูโคตรซวยเลยว่ะ” เมื่อนึกถึงคำดุของอาจารย์มันก็พาลให้หงุดหงิดแต่เมื่อนึกถึงใบหน้าที่สวยเฉียบบาดใจนั้นมันกลับทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ทำไมวะ” อันขมวดคิ้วเล็กๆ ให้เพื่อน

“ก็กูเข้าเรียนสายชั่วโมงครึ่ง โดนอาจารย์ด่าอีก” ร่างสูงทำหน้าเซ็งๆ มันจะดีกว่านี้ถ้าการเจอกันครั้งแรกของเขากับอาจารย์ไม่ใช่การถูกอาจารย์ว่าเรื่องมาสาย เมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อน อันก็ขำออกมาทันที เพราะถ้าเป็นเขา สายขนาดนั้นเขาคงไม่เข้าแล้ว นอนอยู่ห้องรอเรียนคาบต่อไปเลยดีกว่า

“สายขนาดนั้น มึงยังจะไปให้อาจารย์ด่าเล่นอีกหรอวะ” เขาส่ายหัวพร้อมหัวเราะเล็กๆ ให้เพื่อนตัวสูง

“ก็...” ปากสวยต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงหวานคุ้นหูที่ได้ยินเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลัง

เนตรยืนถือจารย์ข้าวอยู่ข้างหลังคนตัวสูง เธอตัดสินใจกินข้าวที่โรงอาหารของคณะวิศวะเพราะไหนๆ ก็มาสอนที่ตึกนี้แล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีโต๊ะว่างเลย จนเหลือบมาเห็นเด็กตัวปัญญาที่มาสายแถมยังหลับในอีกนั่งอยู่ และที่ข้างๆ เขาก็มีที่ว่าง เธอเลยตัดสินใจเดินเข้าไปขอนั่งด้วย

“ขอโทษนะคะ อาจารย์ขอนั่งด้วยนะ พอดีไม่มีโต๊ะว่างเลย” ใบหน้าที่เรียบนิ่งถูกส่งให้นักศึกษาสองคนที่กำลังนั่งจ้องเธออยู่ ธันเดาอารมณ์เธอไม่ได้เลยจริงๆ ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร หรือรู้สึกยังไง อาจารย์จะได้ยินที่นิททาไปตอนแรกมั้ยวะ

“น…นั่งเลยค่ะ” ธันแสดงสีหน้าเกร็งๆ ให้อาจารย์สาว เธอรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง ในขณะที่หัวใจกำลังเต้นรัวๆ ไม่หยุด ขาเรียวสวยก้าวเข้ามานั่งข้างๆ คนตัวสูงอย่างระมัดระวัง ไม่ว่าจะกริยา ท่าทาง เธอจะประณีต และคอยระวังอยู่เสมอ

ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งสบตากันมองอาจารย์สุดเนียบกินข้าวอย่างละเมียดละไม สาวๆ ที่ค่อยตามธันก็มาทำหน้าที่เช่นเคย น้ำหวานสาวสวยปี 4 เจ้าของเพจ FCน้องธัน ชึ่งธันก็รู้จักพอสมควรเพราะเธอตามเขาไปเกือบทุกที่ เป็นเพราะงานกีฬาสีภายในครั้งก่อนแท้ๆ มันทำให้เขาเป็นที่หมายตาของสาวๆ หลายคน เพราะธันทั้งเก่ง เท่ และลุคอบอุ่นของเขา

“น้องธันคะ ยังไม่ได้กินข้าวอีกหรอคะ นี่ค่ะพี่ซื้อมาฝาก ละนี่ของพวก fcคนอื่นๆ” หญิงสาววางถุงขนาดใหญ่ลงบนโต๊ะตรงหน้าของธันและอัน ในนั้นมีขนมมากมายอยู่เต็มถุง เธอรู้สึกขอบคุณทุกๆ คนมาก เธอไม่ได้รู้สึกรำคาญหรืออะไร เพียงแต่บางทีเธอก็เกรงใจพวกเธอ

“ไม่มีของอันบ้างหรอคะ” อันเอ่ยถามคนมาใหม่เชิงหยอกล้อ

“มีสิคะ มันรวมๆ กันมาน่าจะมีเขียนเปะไว้ว่าของใคร” สาวสวยหันไปยิ้มให้อัน เธอใช้มือสวยบีบแก้มของเขาเบาๆ ถึงอันจะไม่ได้เป็นนักกีฬา แต่เขาก็เป็นถึงนักร้องของมหาวิทยาลัย ซึ่งนั้นก็ทำให้เขาฮอตไม่แพ้ธันเลย

“ขอบคุณนะคะพี่หวาน ไม่เห็นต้องลำบากเลย” ธันเอ่ยขอบคุณพี่สาวคนสวยอย่างสุภาพ

“ไม่ได้จ้ะ น้องธันของพี่ต้องอิ่ม!! งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ” สาวสวยใช้มือทั้งสองข้างบีบแก้มของทั้งคู่ก่อนจะโบกมือเพื่อบอกลา เมื่อพี่สาวคนสวยได้เดินจากไป ธันก็เหมือนพึ่งนึกได้ว่าเขายังไม่ได้กินข้าวเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนตื่นก็รีบเข้าเรียน มาตอนนี้ก็จะบ่ายแล้วด้วย

“กูลืมกินข้าวไปเลยวะ กินหนมแทนก็ได้วะ” ร่างสูงทำหน้าเซ็งๆ เพราะมั่วแต่คุยเรื่องอาจารย์เลยลืมเรื่องกินข้าวไปซะสนิท

“ข้าวเช้าอ่ะ มึงกินยัง” อันเอื้อมมือไปหยิบขนมขบเขี้ยวออกมา 2 ห่อ ก่อนจะเปิดถุงขนมยื่นให้เพื่อน

“ไม่อ่ะ กูตื่นจะ 11 โมงอยู่ละ จะเอาเวลาไหนกินวะ” ธันรับถุงขนมก่อนจะหยิบมันเข้าปาก เสียงซ้อมกับซ้อนที่ถูกคนข้างๆ รวบอย่างละเมียดละไมดังขึ้น บ่งบอกว่าอาจารย์ทานข้าวเสร็จแล้ว

“ไม่กินทั้งข้าวเช้าข้าวเที่ยงแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ อีกอย่างขนมที่ได้มาก็ดูไม่มีประโยชน์เลยสักอย่าง ถ้ายังอยากมีชีวิตอีกยาวก็ไปกินข้าวนะคะ” เสียงหวานแต่คำพูดไม่ได้หวานอย่างเสียง ธันกับอันที่กำลังจะหยิบขนมเข้าปากต้องชะงักมือไว้ เมื่อโดนคำพูดที่ไม่รู้ว่าเป็นห่วง หรือติเตียน หรืออะไรสักอย่างที่ผู้ฟังยากจะรับสารมาได้อย่างเข้าใจอารมณ์ผู้พูด

“ธันกลัวเข้าเรียนไม่ทันค่ะ เดี๋ยวเรียนเสร็จค่อยกินก็ได้” ธันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อโดนสายตาดุๆ ส่งให้

“ถ้านักศึกษาไม่มั่วนั่งคุยเรื่องที่อาจารย์ดุตอนนั้น ปานนี้กินข้าวเสร็จแล้วค่ะ”

“เอ่อ…คือ” ร่างสูงหันหน้าไปมองเพื่อน เพื่อขอความช่วยเหลือ อันส่ายหัวให้เขาเบาๆ นั้นคือการ บอกว่า เรื่องนี้จะไม่ขอยุ่ง

เนตรลุกขึ้นยืนก่อนจะหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า เธอหยิบแซนด์วิชที่ซื้อติดกระเป๋าไว้ทุกเช้าออกมาก่อนจะยื่นให้คนตัวสูง

“นี่ค่ะ รองท้องไปก่อน อาจารย์ขอตัวนะคะ” ร่างบางเดินออกไปโดยไม่รอความพูดใดๆ ของนักศึกษา เธอเพียงแค่ทำหน้าที่เพื่อนร่วมโลกที่ดีก็เท่านั้น

สองเพื่อนรักมองหน้ากันอย่างรู้กัน อันหันซ้ายหันขวาเพื่อมองอาจารย์เนตรว่าเธอยังอยู่แถวนี้รึเปล่า ก่อนจะโน้มลงมาคุยกับธัน

“ดุจริงด้วยว่ะ แต่ก็ใจดีนะเนี่ย”

“ดุแต่น่ารัก อันกูเจอเนื้อคู่แล้วว่ะ” ความคิดถูกถ่ายถอดออกมาเป็นคำพูดให้เพื่อนได้รับรู้ ว่าเขารู้สึกยังไง แต่ดูเหมือนไอ้เพื่อนตัวดีจะไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่

“ไอ้ธันมึงจะเล่นรุ่นใหญ่หรอวะ ดูอาจารย์น่าจะ 35 ขึ้นแล้วนะ ปานนี้มีครอบครัวไปแล้ว” คำพูดของอันทำให้ร่างสูงชะงัก คนเพียบพร้อมแบบนั้น จะโสดได้ยังไงกัน อีกทั้งอายุอานามก็น่าจะมากแล้ว คงไม่มีใครปล่อยนางฟ้าแบบนี้ลอยนวลไปได้หรอก แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้นี่น่า

“ถ้ายังไม่เห็นกะตา กูก็ไม่ถอย!! ป่ะเรียน” ธันลุกขึ้นยืนก่อนจะอ้อมไปลากอันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามให้ลุกขึ้น ร่างสูงกอดคอเพื่อนตัวเล็กเพื่อไปเรียนวิชาถัดไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***