บทนำ

... ในคืนที่หม่นมีเพียงเสียงแมลงกลางคืน...

กำลังร่ำร้องและแสงจันทราที่คอย ส่องแสงนำทางเหล่าผู้สิ้นหวังให้เดินต่อไปในความมืดมิด หากไม่มีสิ่งเหล่านั้นบุคคลทั้งสี่คงไม่อาจยืนหยัดมาถึงตรงนี้ ตรงที่สหายรักของพวกเขาได้กลายเป็นเถ้าธุรีหวนคืนกลับสู่ธรรมชาติดังเดิม แม้จิตใจจะเรียกหามากเพียงใดแต่ก็ไม่สามารถฝืนความตายได้น้ำสี

ใส่ไหลออกจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มตกลงสู่

พื้นธรณี

..."ท..ทำไม....ทั้งๆที่ไม่ควรเป็นนี้!...

เมื่อเสาหลักที่คอยคล่ำจุนวิหารอัน

ศักดิ์สิทธ์ได้พังทลายลงวิหารก็ย่อมทลาย

ตาม เหล่าบุคคลในชุดสีดำสนิทยืนล้อมรอบ

โลงศพสีนวลประดับลวดลายวิจิตรประณีต

บรรจง รู้ทั้งรู้ว่าใครที่ก้าวผ่านประตูแห่ง

ความตายไปนั้นไม่มีวันได้กลับมาอีก รู้ทั้ง

รู้...

...2เดือนผ่านไป...

...AT. Washington D.C.- U.S.A....

...ติ๊ก.. ติ๊ก......

เห้ย เร็วๆดิ๊ จะยื้อไม่ไหวแล้วเนี่ยเสียงเร่งเร้าจากลำโพงของรถเบนซ์ราคาแพงที่ถูกดัดแปลงกลายเป็นสิทยุสื่อสารทำให้คน

ที่กำลังหัวหมุนกับการถอดรหัสระบบแจ้ง

เตือนผู้บุกรุกรีบตะคอกกลับไปทันทีทันควัน

"เออ!ก็รีบอยู่นี่ไง รหัสบ้าอะไร

เยอะชิบ"เสียงหวานสบถออกมาแม้ไม่ได้ละ

สายตาออกจากโน๊ตบุ๊กแม้แต่น้อย ถ้าไม่ใช่

เพราะน้องเล็กของพวกเขาดันไปจ๊ะเอ๋กับ

บริการ์ดในขณะที่กำลังทำความสะอาดห้อง

สวีทที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและศพของนัก

ธุรกิจพวกเขาคงไม่ต้องมายุ่งหัวหมุนกันแบบนี้

...ปิ๊ง!...

เสียงเปิดประตูรถด้านหลังทางซ้ายมือดังขึ้นทำให้หลันฮัวที่จดจ่ออยู่กับโน๊ตบุ๊คสะดุ้งขึ้นไวกว่าความคิดสัญชาตญาณสั่งให้มือเรียวรีบขว้าปืนจากบนเบาะฝั่งที่นั่งข้างคนขับและจ่อไปยังเบาะที่นั่งด้านหลังอย่างรวดเร็ว

"เป็นไงบ้าง"เสี้ยววินาทีก่อนที่มือเรียวจะลั่นไกลปืนเนลาเลียก็พูดขึ้นทำให้หลันฮัวที่เกือบจะเผลอฆ่ามิตรของตนไปนั้นสะดุ้งอีกรอบ

"โถ่! ถ้าออกมาแล้วก็ช่วยบอกกันหน่อยสิ"หลันฮัวโยนปืนไปไว้ที่เดินก่อนจะกลับไป

ทำงานของตน

"จะให้เอาเวลาไหนไปบอกกันนี่ก็พึ่งหนีพวกยามมาได้"เนลาเลียตอบกลับพลางเอนตัวลงนอน

"แล้วได้ของมามั้ย"หลันฮัวพูดต่อพร้อมมองคนอายุน้อยกว่าผ่านกระจกมองหลัง

เนลาเลียหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลอ่อนออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทแล้วยื่นให้หลันฮัว

...หลันฮัว!หลันฮัว!!ตอบด้วย'...

เสียงจากลำโพงของรถดังขึ้น

อีกครั้งแต่คราวนี้มันเป็นเสียงของแชวอนที่ดู

ท่าว่ากำลังรีบร้อน

..."ว่ามาเลย"...

...“มีทางหนีที่ไหนบ้าง” ...

หลันฮัวเปิดแผนผังโรงแรมขึ้นเพื่อค้นคาทางหนีที่ไล่ที่ปลอดภัยที่สุด

..."มีทางช่องส่งอาหารชั้น2 มันต่อมาขึ้น...

...ห้องครัวถ้าเลี้ยวทางซ้ายก็มาถึงประตูหลังแล้วล่ะ"...

...“ชั้น2!?ไกลเกิน”...

“งั้นแกก็อยู่ในนั้นไปเถอะ”

หลันฮัวตอบเหวี่ยงและเปลี่ยนความสนใจมาที่ซองกระดาษ

...เห้ย!!! ...

เสียงของแชวอนจากลำโพงดังขึ้นอีกครั้งทำให้หลันฮัวเสียสมาธิ

..."โอ้ยยย อะไรอีกเนี่ย"...

“ดัสยขบาพได้า”พี่แชวอน รอเดี๋ยวนะผม. กำลังวิ่งไป!"

"ห๊ะ?"ขณะที่หลันฮัวกำลังมึนงงกับสารที่แปลไม่ออกหางตาเรียวก็เหลียบไปเห็นใครบางคนยืนอยู่ที่ล็อบบี้และกำลังกดลิฟต์

..."แชวอนเค้ตโตะ!ยังอยู่มั้ย...

...ติ๊ด.... สัญญาณขาดหาย_...

..."ให้ลงไปดูสถานการณ์มั้ย'...

...เนลาเลียยันตัวขึ้นนั่งเตรียมเปิดประตูรถ...

..."อย่า.....คนหายแค่นี้ก็ลำบากพอแล้ว"...

ในขณะที่หลันฮัวกำลังนั่งกุมขมับและเนลาเลียยังคงนั่งงอยู่ในรถเบนซ์เหตุการณ์ภายในโรงแรม5ดาวก็ยังวุ่นวายอยู่

...ติ้ง..........

เสียงและจอไฟเป็นสัญญาณว่าบุคคลปริศนาได้มาถึงแล้วแชวอนที่กำลังวิ่งไปที่บันไดก็ต้องหยุดเมื่อประตูลิฟต์ได้เปิดออกเผยให้เห็นชายสวมเสื้อโค้ทสีดำขลับร่างสูงดูท่าทางเคร่งขรึม สายตาเย็นชานั้ทำเอา

แชวอนเสียวสันหลังวาบ

"มันอยู่นั่น!"เสียงของบริการ์ดรายหนึ่งทำให้แชวอนละสายตาจากชายร่างสูง มือเรียวที่กำลังเยื้อมไปหยิบปืนพกที่สอดไว้ที่กางเกงด้านหลังชะงักไปเมื่อมือหนาของชายร่างสูงจับเข้าที่ไหล่ของเธอก่อนที่มืออีกข้างของเขาจะหยิบปืนพกนั้นเหนี่ยวไกลไปยังศัตรูได้อย่างแม่นยำ

"พี่แชวอน!"ฮิเดคาสึที่วิ่งมาถึงชั้นเรีบร้องทักผู้มีอายุมากกว่าทำให้แชวอนที่มัวแต่ยืนนิ่งได้สติและรีบหันไปสบตากับร่างสูง มือหนาลงน้ำหนักมากขึ้นจนแชวอนร้องออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะจับข้อมือนั้นและทุ่มตัวร่างสูงไปข้างหน้าแต่ผิดคาดที่ชายร่างสูงกลับสามารถทรงตัวได้และล็อกคอเธอไว้

..."อั่ก!"...

..."พี่!! แก."ฮิเดคาสึกัดฟันกรอดตั้งท่าเตรียมสู้...

..."แค่2คนงั้นหรอ..."...

ชายร่างสูงพูดพึมพำออกมาทำให้แชวอนรู้สึกเอะใจขึ้นมา

...คนคนนี้....เขามีเป้าหมายมาหาพวกเรางั้นหรอ? แปลว่าไม่ใช่พวกบริการ์ด ใครกัน?...

...“!”...

ฮิเดคาสึที่ตั้งท่าอยู่นั้นได้พุ่ง

เข้ามาจ้องจะชิงตัวแชวอนแต่อีกฝ่ายก็ไหวตัว

ทัน มือหนาตีเข้าที่ท้ายทอยของแชวอนทำให้

เธอสลบไป ชายร่างสูงตั้งการ์ดรับการโจมตี

ของฮิเดคาสึไม่ว่าเขาจะโจมตีด้วยวิธีไหนชาย

ปริศนาคนนนี้ก็สกัดไว้ได้หมด แม้จะ

สามารถเตะเข้าที่สะโพกได้2-3ครั้งแต่ร่างสูง

ก็ยังไม่มีทีท่าอ่อนแรง แต่จุดที่ทำให้ฮิเดคาสึ

แปลกใจคือการที่คนคนนี้ไม่คิดจะโจมตีสวน

กลับเลยจนกระทั่งนาฬิกาข้อมือสีเงินของชาย

ปริศนาได้ดังขึ้น

...“ชิ”เขาส่งเสียงไม่พอใจเล็กน้อยก่อนที่จะหลบหมัดตรงและเตะเข้าที่ท้องของฮิเดคาสึเข้าอย่างจัง...

..."อึก...แก......."...

...ตึง!...

..."อือ?"หลังจากสลบไปสัก...

พักแชวอนก็ตื่นขึ้นมาในสถานที่เดิมที่ดูเละ

กว่าเก่าและมีฮิเดคาสึนอนอยู่กลางห้อง

..."เห้ย!!ค้ตเตื่นๆๆๆ"...

สุดท้ายแล้วแชวอนก็ต้องลากฮิเดคาสึกลับไปยังรถเบนซ์ที่มีบุคคลทั้ง2ที่นั่งรออยู่ด้วยความขุ่นเคืองเนื่องจากการที่ภารกิจครั้งนี้จบลงไม่สวยดีนักและพวกเขาก็เปลืองเวลาไปมากเสียด้วย

ขอบคุณที่ทุกคนมาอ่านนิยายของเราด้วยนะคะ❤️❤️

รอตอนต่อไปน้าาา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***