บทที่ 1 ซิดและโจดี้ 1

สหราชอาณาจักร, ประเทศอังกฤษ:ลอนดอน: โรงเรียน นานาชาติ แห่งลอนดอน

" เธอเบื่อการเมืองบ้านตัวเองมะ?"

เสียงของเด็กหนุ่มมาดกวนๆเป็นคนเปิดเรื่อง.

" มีที่ไหนบ้างที่คนไม่เบื่อการเมืองบ้านตัวเอง?" 

" ถามแบบนั้นก็ไม่ต่างกับถามว่าเคยเจอควายบินได้รึเปล่าเลยนะ."

" หมายความว่าไง?"

" ก็... ถ้าตอบส่งๆไป ก็ต้องตอบว่า ไม่เคย ถูกมะ? แต่ คือจริงๆ มันอาจจะมีก็ได้ไง. แค่ยังไม่เคยเห็นก็เท่านั้น. โลกนี้มีตั้ง 7 พันกว่าล้านคน มันอาจจะมีคนที่ชอบการเมืองบ้านตัวเองอยู่ก็ได้."

" คิดงั้นเหรอ? "

บรรยากาศภายในร้านกาแฟที่กำแพงและพื้นถูกปูด้วยไม้เคลือบสีน้ำตาลทึบ ตัดกับ ไฟเหลืองอ่อนๆ สลัวๆ จากไฟห้อยเพดานเป็นระยะๆ และเฟอร์นิเจอร์ที่ดูดีมีมาตรฐาน

ประกอบกับกลิ่นที่มาจากเมล็ดกาแฟ,เครื่องปรุง และขนมปังยามเช้า และ เสียงของ เด็กหนุ่ม กับ เด็กสาว.

" นี่. จะบอกอะไรให้นะ. ที่ๆชั้นโตมา มีนายกฯชื่อ xู่ . คนอยากกระทืบไอ้นี่เกินครึ่งประเทศ. แต่คนก็เลียตีนมันครึ่งประเทศเหมือนกัน. ทุกวันนี้แทบแยกไม่ออกแล้วว่าสภาหรือสวนสัตว์. ใช่...ประเทศชั้นมันห่วย แต่อย่างน้อยยังดีกว่าไอ้ xรัxป์ ของบ้านเธอละกัน.อย่างน้อยพวกสมองถั่วหัวรุนแรงในบ้านชั้นมันก็เห่าหอนแค่ในเน็ตล่ะวะ."

" ...ไออ้วนนั่นคนเกลียดทั้งโลก...ขนาดชั้นเป็นคนอเมริกันแท้ๆยังไม่ชอบมันเลย..."

" เธอรู้มั้ย, ชั้นก็ได้บทเรียนจากมันว่าเสรีภาพในการพูดเป็นสิ่งที่ดี แต่บางครั้งสำหรับพวกโง่ๆ ก็ควรหุบปากซะบ้าง.พูดในฐานะคนนอก...เสรีภาพที่มากไปก็ทำให้เกิดพวกตรรกะเพี้ยนๆได้เหมือนกัน."

" พูดซะชั้นอยากลุกออกเลย... นายไม่อยากไปเที่ยวอเมริกาหน่อยเหรอ?"

" ชั้นจะไม่เหยียบลงบนประเทศที่แม้แต่สภายังโดนบุกได้หรอก."

" ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย..."

" เกี่ยวสิ. ขนาดสภายังโดนบุก. นับประสาอะไรกับความปลอดภัยบนถนนคนเดิน ห้ะ? ประเทศของเธอมีแต่พวกเพี้ยนๆ เต็มถนน.คนเอเชียเดินอยู่ดีๆยังโดนไอ้มืดไม่ก็ไอ้เผือกมันต่อยได้เลย.แถมยังมีพวกติ่งคอนสไปเรซี่(Conspiracy)งี่เง่าพวกนั้นอีก.ชั้นไม่ไปหรอก."

" เขาเรียกมี Freedom of belief ต่างหาก."

" โง่ก็คือโง่. โจดี้. โง่ ก็คือ โง่."

วัยรุ่นสาวคอเคเชี่ยน ผมทองชาวอเมริกัน กวาดดวงตาสีฟ้าไปมองบนโต๊ะ. เธอเห็นเด็กหนุ่มเขี่ยครีมสีขาวบนแผ่นขนมปังอบแล้วนำไปปาดไว้ข้างจานจนเกลี้ยง ก่อนเอาแผ่นขนมปังเข้าปาก.

และแน่นอน เขาขโมยมันไปจากจานของเธอ.

"นายจะไม่กินครีมจริงๆเหรอ? อร่อยนะ."

"ไม่.แค่เห็นก็อยากจะอ้วกแล้ว.ชั้นไม่ใช่คนผิว Default skin แบบเธอนะ."

เด็กหนุ่มชำเลืองดวงตาสีแดงดังเพลิงมามองที่หน้าเธอ. เขากล่าวตอนชี้นิ้วใส่หน้าเธอไปด้วย ราวกับจะย้ำให้รู้กันไปเลยว่าพูดจริง.

"...คนขาวไม่ได้กินครีมกันหมดซะหน่อย. มันก็มีคนไม่ชอบเหมือนนายนั่นแหละ...อีกอย่าง...นายไม่ใช่คนขาวเรอะ? "

โจดี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย. เธอรู้สึกถึงความย้อนแย้งที่ออกมาจากคำพูดของ ซิด. เพราะเด็กหนุ่มคนนี้ มันดูยังไงๆ ก็ต้องมีเชื้อคอเคเชี่ยน อยู่บ้างแน่ๆ.

" ครึ่งเดียว "

" อ้อ. นายเป็นลูกครึ่งนี่นา..."

" พ่อชั้นเป็นคน ออสเตรเลีย. แต่แม่เอเชีย."

" ประเทศอะไรเหรอ? "

" บอกไปแล้วในห้อง.ไม่พูดซ้ำแล้ว."

เด็กหนุ่มกล่าวพลางหยิบแผ่นขนมปังอีกชิ้นออกไปจากจานของเธอ.

" ตอนนั้นไม่ได้ฟัง."

เมื่อโจดี้ตอบไปแบบนั้นและยิ้มนิ่งๆใส่เขาด้วย.เขามองมาที่เธอ ราวกับกำลังจะบอกว่า 'อ่าว, ไอเxี้ยนี่'.

" สมกับเป็นพวก'เมกา...ถ้าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง พวกมันก็ไม่ฟัง."

" ขอโทษค่ะ.วันหลังจะไม่ทำแล้ว.ชั้นผิดเองที่เกิดเป็นคนอเมริกา."

"... เหอะ...."

ซิดเอาขนมปังเข้าปาก เคี้ยวงั่มๆ ชำเลืองสายตาอันไม่สบอารมณ์กับการประชดประชันของหญิงสาวออกไปด้านข้าง ก่อนจะตอบเธอไป.

" ไทย "

" ....ไทย...ใช่ไทย-"

" บอก Taiwan ชั้นจะต่อยเธอให้หน้าบินไปติดกระจกเลย."

เขาง้างหมัดใส่เธอ, นั่นทำให้โจดี้หัวเราะในลำคอในความหัวร้อนของเขา.

" ไม่ๆๆ. กำลังจะพูดว่า ไทยแลนด์ ที่อยู่ข้างบนมาเลเซีย ใช่มั้ย?"

ซิดหุบหมัดลง.

" ในที่สุด."

เด็กหนุ่มพึงพอใจกับคำตอบนั่นมาก.

" เป็นพวกเชื้อผสมมันเหมือนซื้อ DLC จากพระเจ้าก่อนมาเกิดนั่นแหละ ...ข้อดีข้อเดียวคือมี 2 races ให้สลับกันใช้ไปมา."

"... แล้วนายเคย...มี Identity Crisis บ้างมั้ย?"

" ไม่. ไม่เลย."

" ทำไมล่ะ?"

" ชั้นอยู่ไทยมาตั้งแต่ 4 ขวบ.และชั้นเลือกที่จะเป็นคนไทย.เป็นคนขาวน่าเบื่อแย่. วันๆกินแต่ ชีส, แดกเบอร์เกอร์. เสพติดโค้ก. ไม่เอาอ่ะ...ไหนๆเธอก็เป็นพวกนั้นแล้ว ขอถามเลยละกัน.ชั้นเคยได้ยินว่าคนอเมริกาแม่งอ้วนเกือบทั้งประเทศ, จริงอ้ะป่าว?"

" ไม่รู้สิ. นายว่าชั้นอ้วนรึเปล่าล่ะ?"

โจดี้โชว์เรือนร่างอันสมส่วน มีทรวดทรงองเอว ให้เขาดู. ถึงจะมีชุดนักเรียนคลุมอยู่ แต่ดูยังไงก็รู้ว่าถ้าจับเธอไปใส่ชุดวาบหวิว และเต้นลง ติ้กต่อก คงได้ยอดวิวเป็นล้านๆ.

"ชั้นถามส่วนใหญ่."

"นายกำลังยอมรับใช่ไหมว่าชั้นสมส่วน?"

ไม่สมส่วนได้ยังไงล่ะ. เพราะโจดี้เป็นคนออกกำลังกายอยู่ประจำ.

"ไปถามคนอื่นไป๊."

" มีให้ถามด้วยเหรอ?"

" เออว่ะ. ว้ายๆๆ ไม่มีเพื่อน ว้ายๆ"

" มีสิ. นายไง."

" ตลกร้ายชัดๆ. เธออยู่ที่นี่มา 2 ปีเศษแต่พึ่งจะมีเพื่อนเป็นเด็กแลกเปลี่ยนที่พึ่งมาเมื่อ 2 วันที่แล้วเนี่ยนะ?" 

" ใช่."

พนักงานของร้านเดินเข้ามาเก็บเงินที่โจดี้เตรียมไว้ให้อย่างพอดี.

"ขอบคุณลูกค้า ที่กรุณามาที่มาใช้บริการครับผม.ไว้โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ"

ทั้งคู่ไม่พูดอะไร. โจดี้ยิ้มๆ ให้เขา. หยิบกระเป๋าใบคู่ใจ. ลุกขึ้นพร้อมกับ ซิด, และกำลังเดินออกไป.

"ไว้จ่ายทีหลัง"

" นายก็ทำแบบนั้นตลอดไม่ใช่รึไง?"

" เอ้า.จ่ายช้าแต่ก็จ่ายป้ะ?"

"จ้าๆคนรวย. อ้าว? นายไม่ให้ทิปเหรอ?"

" ทิป?"

เด็กหนุ่มหันกลับไปที่โต๊ะที่เคยนั่ง,

" ไม่อ่ะ."

" แต่มันเป็นมารยาทของที่นี่นะ."

" มารยาทก็ส่วนมารยาทสิ. ถ้าต้องเสีย เงินเพื่อเป็น 'มารยาท' ชั้นยอมเป็นพวกสถุนดีกว่า."

" นายขี้เหนียวจัง."

" เงินก็คือเงิน. you know?"

โจดี้ กับ ซิด เดินออกจากร้านกาแฟไป. ทิ้งให้นักเรียนทุกคนในร้าน ตกตะลึงกับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น.

เพราะในความเป็นจริงของที่นี่. ไม่มีใครกล้าง้างหมัดใส่ โจดี้. ไม่มีใครกล้าพูดหยาบกระด้างใส่เธอ และ ไม่มีใครเลยที่เธอคุยอย่างสนิทสนมเช่นนี้.

มันเป็นกฏลับๆของที่นี่.นักเรียนผู้มีพลังพิเศษทุกคนรู้กัน.

Jody คือบุคคลเบอร์ต้นๆของโรงเรียนนี้ที่ ไม่ควรไปทำให้เธอโมโห ถ้าไม่อยากไปนอนโรงพยาบาล.

แต่พวกเขาก็พอจะเข้าใจเหตุผลอยู่. เพราะสิ่งที่ Syd ได้ทำไว้เมื่อหลายวันที่แล้ว.

ในส่วนของโจดี้. ตั้งแต่เธอรู้จักกับ ซิด มา. เธอรู้สึกได้เลยว่าเขาเป็นคนที่ไม่ว่าจะพูดเสียดสีประชดประชันเธอขนาดไหน มันก็ไม่ได้ทำให้เธอโกรธเลยซักนิด.

เพราะ เด็กหนุ่มคนนี้ มีความน่าสนใจอยู่มาก. และบางสิ่งที่เขาแสดงออกมา...มันช่างขัดกับประวัติของเขาที่เธอไปอ่านมาใน 'วิกิพีเดีย' เหลือเกิน.

ทั้งคู่เดินออกมาได้ซักพัก. ทันใดนั้นเอง, ขณะที่กำลังจะเดินผ่านโถงทางเดินใหญ่ เพื่อไปเข้าคลาส. 

ซิด และ โจดี้ พบเข้ากับ เด็กสาว คอเคเชี่ยน อายุไล่เลี่ยกับพวกเขา. ผมสีชมพูและมีแถบสีเขียวประปราย, แต่งหน้าหนาใช้ได้, มีเส้นขอบตาสีดำหนา และ ลิปสีดำ กำลังขวางทางพวกเขาอยู่.

เด็กสาวคนนั้น เดินตรงเข้ามายัง ซิดและโจดี้. แต่ก็ไม่ใช่ว่าทั้งคู่ไม่รู้จักเธอเลย.

เพราะพวกเขาพึ่งจะมีประเด็นกันมาเมื่อวานนี้เอง.

เธอมีสีหน้าไม่มั่นใจ และ เกรงกลัวพวกเขา. แต่ถึงหยั่งงั้น เธอก็ยังกล้าที่จะเดินเข้าไปหาพวกเขาและเปิดด้วยสำเนียงผู้ดีอังกฤษก่อนเลยว่า

" ซิด บาร์เร็ต... โจดี้ โจฮันสัน! พวกเรามาต่อรองกันดีกว่า! "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***