ตอนที่1 ร้านหนังสือ

ณ ชานเมืองแถวจังหวัดทางภาคกลางที่ติดชายทะเลมีร้านหนังสือเก่าที่ตั้งขายมานานกว่า30ปีและร้านพึ่งจะเจ๋งไปได้ไม่นานมานี้เอง 'รส หรือรสริน นั้นรู้จักในนามลูกสาวประธานบริษัทของเว็บไซต์อ่านนิยายชื่อดังทำให้รสสนใจร้านตรงนี้มากเลยจะขอซื้อต่อ

"มีใครอยู่ไหมคะ"เสียงของรสตะโกนเรียกเจ้าของร้านค้าพลางเขย่งใช้ปลายเท้าทำตัวให้สูงขึ้นเพื่อมองภายในร้านว่ามีใครอยู่ที่นี่ไหมจังหวะนั้นเองก็มีหญิงชราวัยประมาณ50ปีเดินออกมาหญิงชราใช้สายตามองไปที่รสไม่มีใครพูดอะไรรสเองก็ยืนเงียบ

"มาทำอะไรจ้ะหนู"ในที่สุดหญิงชราก็เอ่ยปากถามรสที่เห็นกลัวๆ ไม่กล้าถาม รสที่ได้สติก็รีบถามคุณยายต่อทันที

"เอ่อ..คะ..คือว่าหนูมาติดต่อซื้อร้านหนังสือนี้ต่อค่ะ"จนในที่สุดรสก็รวมรวมความกล้าที่จะพูดออกมาและสบตากับคุณยายตรงหน้า

คุณยายที่เห็นดังนั้นก็ทำท่าคล้ายจะเข้าใจว่าคนตรงหน้ามาเพื่อซื้อที่ดินและเกิดอาการลุกลี้ลุกลนคล้ายคนที่เสียสติกระทันหัน

"มะ...ไม่.ซื้อไม่ได้มันมีอาถรรพ์"หญิงชรากรีดร้องออกมารสที่เห็นก็ตกใจมากและเตรียมเรียกรถพยาบาล

"หนูไม่ต้องหรอก"ทว่าก่อนที่รสจะโทรเสียงของชายชราก็ดังขึ้นมาและรีบมากอดคุณยายให้สงบสติอารมณ์ลง

รสที่เห็นดังนั้นก็วางมือถือลงและช่วยคุณตาพยุงคุณยายขึ้นมาแต่สายตาของยายก็ยังหวาดกลัวต่อร้านหนังสือนี้มาก

"คุณลุงเป็นเจ้าของที่นี่ใช่ไหมคะ"รสที่ได้เข้ามาภายในร้านหนังสือก็รู้สึกแปลกประหลาดเหมือนมีมนต์ขลังบางอย่างที่ทำให้มันมีประวัติยาวนานขนาดนี้

คุณยายที่สงบสติแล้วก็พยักหน้านั่งลงอย่างเร็วและเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ฟังว่าแกสองคนอะมีลูกชายหนึ่งคนและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในร้านหนังสือแห่งนี้พวกยายแกก็ซื้อที่นี่เพื่อรอคอยลูกกับมาแต่หารู้ไม่ว่าแกรอมานาถึง15ปีแล้วรสที่ได้ฟังก็ยากที่จะเชื่อกับเรื่องแบบนี้

เหตุที่ต้องขายเพราะว่าตากับยายติดหนี้ที่กู้ยืมไว้มาทำธุกิจและล้มละลายเลยต้องขายร้านหนังสือเพื่อใช้นี่รสที่ได้คุยกับคุณตาคุณยายแล้วรู้สึกเหมือนแก่ขึ้นหลายปีที่เดียว

ยายที่กำลังเล่าเรื่องบางอย่างให้รสฟังก็ถูกตาห้ามไว้เสียก่อน

"เรื่องอัปมงคลบางเรื่องไม่ต้องพูดก็ได้"ตาดุยายที่นั่งข้างๆ

รสที่คุยกับตายายเสร็จก็ทำสัญญาซื้อขายกันทีแต่เพราะว่ายายดูเหมือนกลัวอะไรสักอย่างและไม่อยากให้รสซื้อร้านหนังสือนี้ทำให้รสพบเห็นความผิดปกติแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

เวลา16.00นาฬิกาตากับยายได้เดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแล้วและรสเองก็ได้อยู่ที่ร้านหนังสือคนเดียวพลางจัดร้านและหนังสือทุกเล่มในนี้ตากับยายแถมให้รสพลันเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งตรงมุมชั้นสุดท้ายที่ไม่ค่อยสนใจออกมาปกหนังสือเป็นสีทองอย่างดีและเหมือนจะอยู่เป็นเวลานานมากแล้วด้วยเลยมีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด

แค่กๆๆ

"ฝุ่นเยอะชมัดอะไรเนี่ยเป็นนิยายหรอกหรอชื่อ...ครองภพนิรันดร์"รสที่ได้หยิบหนังสือขึ้นมาดูและเผลอเปิดอ่านน่าแรกหน้าต่อไปและหน้าสุดท้ายจนจบตอนไหนไม่รู้จวบจนเวลาไม่รู้ว่านี่กี่โมงแล้ว

"อ่ะ2ทุ่มตายจริงไม่ได้โทรบอกพ่อเลยทำไงดี"รสที่ตอนนี้อ่านนิยายจนลืมตัวว่าอ่านจบแล้วเลยโทรไปบอกพ่ออีกพักกลับเธอเลยหันมามองหนังสือที่เธอพึ่งอ่านจบเมื่อกี้

"เนื้อเรื่องหน้าสนใจการเขียนดีมากและอินมากด้วยใครกันนะที่แต่งออกมาได้แบบนี้สงสารพระรองชะมัดที่ตามจีบนางเอกตั้งแต่เด็กแต่นางเอกก็ไม่เลือกอยู่ดี"รสบ่นอุบอิบคนเดียวเก็บของใส่กระเป๋ากลับบ้านแต่ทว่าก็เกิดแสงแปลกประหลาดขึ้นบนปกหนังสือและรสก็หายตัวไป

ยามเฉิน ณ เมืองอู่ ตระกูลเฉิน

"คุณหนู....คุณหนูในที่สุดท่านก็ฝื้นแล้ว"รสที่ตื่นขึ้นมาก็มีหญิงสาวใส่เสื้อผ้าแปลกประหลาดพูดภาษาจีนแต่เธอดันฟังรู้เรื่องรสค่อยจับใจความมองภาพตรงหน้าสลับกับสาวใช้และอยู่ดีๆ เธอก็ปวดหัวขึ้นมาและความทรงจำก็ค่อยๆ ไหลมาเด็กสาวคนนี้คือคนรับใช้ของเธอชื่อซือซินและเธอเองคือคุณหนูรองแห่งตระกูลเฉิน เฉินฮวา

สาวใช้แปลกใจมากที่คุณหนูของตัวเองมองมาที่เธอเหมือนคนไม่รู้จักกันและทำท่าทางแปลกๆ ออกมาพลางบ่นพึมพัมอะไรสักอย่างและเธอกำลังพูดภาษาไทยอยู่

มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันนี่ที่ไหนฉันมาที่นี่ได้ยังไงฉันกำลังจะกลับบ้านและโอ้ย...ลืมไปหมดแล้วสรุปเอาง่ายๆ ก็คือข้ามภพมาเหมือนในนิยายที่อ่านและฉันมาอยู่ในเรื่องไหนเนี่ยรสค่อยทำความเข้าใจกับตัวเองและเริ่มปรับตัวใหม่เพื่อเข้ากับสถานการณ์ตรงหน้าที่จู่ๆ รสก็คิดได้ว่าหนังสือนิยายที่เธออ่านล่าสุดมันเปล่งเสียงแล้วเธอก็มาอยู่ที่บ้าๆ นี่จะให้พูดตามเนื้อเรื่องเธอมาอยู่ในเรื่อง ครองภพนิรันด์

"ตายๆ นี่มันบ้ากันไปใหญ่แล้ว"รสกระโดดอยู่กับที่พลางวิ่งไปรอบห้องเพื่อหากระจกมาดูหน้าตัวเองว่าใช่หน้าเดิมป่าวแต่พอส่องแค่นั้นแหละเธอก็เลยรู้เลยว่าร่างนี้เป็นหญิงสาวงามล่มเมืองโดยแท้แต่ใครจะรู้ว่าร่างนี้ถูกคนรอบข้างต่างไม่สบอารมณ์และไม่ชอบอยู่เป็นจำนวนมาก

"คะ..คุณหนูไม่ใช่ว่าธาตุไฟเข้าแทรกแล้วกะมังเพคะ"ซือซินที่เห็นนายของตัวเองกระโดดเล่นรอบห้องพลางตกใจกลืนน้ำลายเหนียวลงคอคิดในใจคุณหนูของบ่าวเป็นบ้าไปเสียแล้วรสที่ได้ยินเสียงเรียกของซือซินก็ว่างกระจกลงและกลับมาสงวนท่าทีดั่งนางพญา

"ซือซิน! "เสียงของรสแข็งมากเรียกสาวใช้ที่ยื่นเอ๋ออยู่หน้าห้องเข้ามาพลางใช้สายตาต้องเหมือนนางร้ายในละครใช้กันถึงกับทำซือซินทรุดเข่าลงและเอาหัวเขกพื้นรสที่เห็นซือซินเอาหัวเขกพื้นก็ทำอะไรไม่ถูกรีบปรี่เข้าไปประคองซือซินขึ้น

สาวใช้ตอนนี้ที่กำลังอยู่ในอาการวิตกที่คุณหนูของเธอมองเธอด้วยความโกรธรสถึงกับส่ายหน้ากับความซือบื้อของสาวใช้เธอถึงกับกุมขมับและเริ่มเรียบเรียงเนื้อเรื่องของนิยายสักที

ตอนที่1ที่รสอ่านก็จะประมาณว่าตระกูลโจวกับตระกูลหลงค้านอำนาจกันและจะเกิดการฆ่าล้างตระกูลตระกูลที่แพ้คือตระกูลพระเอกนางเอกที่เป็นตระกูลศัตรูและคือเครื่องมือในการแก้แก้นของพระเอก

"โจวหลันตีสนิทกับหลงเสวี่ยเพื่อให้นางตายใจจากนั้นก็ขโมยคัมภีร์หัตเทวะของตระกูลหลงมาเพื่อแก้แค้นแต่ไป่จีฉี่กลับมาขว้างแผนการของโจวหลัน"รสตอนนี้ที่เรียบเรียงเนื้อเรื่องได้แล้ว ก็ดูเวลาทันทีวันนี้เป็นวันไหว้เจ้าแม่กวนอิมอีก2วันจะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นหนิงหนิงที่คิดได้ดังนั้นก็คิดจะเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องดูสักครั้งเพื่อให้เนื้อเรื่องเป็นไปในแบบที่ต้องการ

"ซือซินอีกสามวันเราจะออกไปเดินตลาด"ร่างนี้ของรสก็ค่อนข้างมีพละกำลังเพราะฝึกกำลังภายในมาพอสมควรแต่เป็นแค่ตัวประกอบของเรื่องเท่านั้นที่ทำให้นางเอกได้รักกับพระเอกเพราะตัวประกอบเรื่องถึงเดินต่อได้ถ้าไม่มีตัวประกอบเรื่องก็จะเปลี่ยนทิศทางไปทางอื่นรสคิดในใจและก็หลับไปทันที

ยามเหม่า (05.00~6.59 น.)

รสตอนนี้ได้ตื่นมาออกกำลังกายบริหารร่างกายเพื่อเพิ่มความแข็งแรงให่กับร่างกายซือซินก็ถูกบังคับให้ออกมาด้วยทำให้ตอนนี้เรือนเล็กของคุณหนูรองต่างคึกคักเป็นพิเศษแต่ที่ว่าวันดีๆ สักวันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ

"คุณหนูรองเจ้าคะ คุณชายใหญ่เรียกพบเจ้าค่ะ"คุณชายใหญ่หรือก็คือพี่ของเฉินฮวา เฉินเซียนเทียนที่จะถูกแต่งตั้งเป็นประมุขคนต่อไปของตระกูลเฉินรสรินที่ได้ยินก็คิ้วกะตุกเบาแล้วก็เดินตามออกไปทันที

ในห้องของคุณชายใหญ่ชายร่างกำยำคนหนึ่งกำลังยื่นมองมาที่เฉนฮวาอย่างเย็นยะเยือกเธอถึงกลับกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพลางมองไปที่ชายตรงหน้าอย่างสำนึกผิด

"กั่วกั่ว..ท่านอย่าโกรธจ้าเลยนะข้าแค้ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดอันตรายกับตัวเองสักหน่อย"เฉินฮวาวิ่งเขาไปโอบกอดกี่ใหญ่ของตนเพื่อคล้ายอารมณ์โกรธของพี่ชาย

"น้องรองเจ้ารู้ไหมว่าพี่ห่วงเจ้ามากแค่ไหน"น้ำเสียงของเฉินเซียนเทียนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเฉินฮวาก็ออดอ้อนอย่างสุดฤทธิ์เพื่อให้ชายตรงหน้าหายโกรธ

"กั่วกั่วข้าจะไม่ทำผิดเป็นครั้งที่สองอีกเด็ดขาด"

"จะมีครั้งที่สองอีกรึ! "

เฉินฮวารีบแก้ตัวกับคำพูดเมื่อกี้ทันทีพลางกระโดดไปกอดพี่ใหญ่ของตนให้อารมณ์เย็นๆ ลงหน่อยเฉินเซียนเทียนที่ทำหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลาพอน้องสาวมาอ้อนก็ยิ้มออกมาพลางลูปหัวเฉินฮวาที่ตอนนี้กำลังกอดตนแน่นอยู่

"พอได้แล้วน้องรองเดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเจ้าทำแบบนี้จะดูไม่ดี"

เฉินฮวาก็เอามือออกจากเฉินเซียนเทียนและทำปากจู๋ก่อนจะวิ่งกลับเรื่อนของตัวเองอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้พี่ใหญ่ของตัวเองทำโทษ เฉินฮวาที่กลับเรือนแล้วก็รู้สึกเหมือนเธอไม่ใช่รสรินแต่เธอกลายเป็นเฉินฮวาไปแล้วความรู้สึกแปลกๆ นี้มันเกิดขึ้นเองโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมได้

เฉินฮวาเองตอนนี้ก็พยามฝึกฝนกำลังภายในเพราะเจ้าของร่างนี้ก็มีพื้นฐานมากอยู่แล้วเลยไม่ต้องเป็นห่วงมากผ่านมา2ชั่วยาม (4ชั่วโมง) เฉินฮวาก็ยังไม่ออกจากการฝึกจวบจนผ่านไปอีก1ชั่วยามการฝึกก็เสร็จสิ้น

"ปราณขั้นที่7ไม่เลวๆ ข้าคืออัจฉริยะด้านการฝึกยุทธฮ่าๆ "เฉินฮวาหัวเราออกมาคล้ายคนบ้าซือซินที่อยู่ตรงนั้นที่เห็นอาการแปลกเกิดขึ้นอีกแล้วเธอก็รีบวิ่งหนีไปทันที

รุ่งสางวันถัดมาเฉินฮวาเธอก็ทำกิจวัตประจำวันปกติเธอเห็นว่าวันนี้น่าเบื่อทั้งสันและทั้งยังนั่งๆ นอนก็เกิดอาการเบืรอมากๆ เลยอยากไปสำรวจอารยธรรมของจีนสมัยโบราณหน่อย

"ซือซินเตรียมของวันนี้เราจะไปตลาดกัน"ยามซื่อ (9.00~10.59) เฉินฮวาได้เดินทางมาถึงตลาดแล้วเธอได้มองดูอารยธรรมที่สวยงามอย่างนี้เครื่องประดับมากมายของกิน เฉินฮวาหรือรสรินที่เห็นดังนั้นก็ใช้จ่ายมือเติปเลยเจ้าค่ะ อันนั้น อันโน้น อันนี้ 1ชั่วยามผ่านหลังจากซื้อของเสร็จก็หาอะไรกิน

โรงเตี๊ยมฝูหลันเป็นโรงเตี๋ยมที่ดีที่สุดในย่านนี่คนใช้ที่ในโรงเตี๊ยมที่เห็นเฉินฮวาเดินเข้ามาต่างพากันตอนรับเป็นอย่างดีเพราะเสื้อผ้าที่เธอใส่นับเป็นคุณหนูชั้นสูงมากที่เดียวมาถึงโต๊ะเธอก็สั่งอาหารขึ้นมากินอย่างครบชุดเพื่อไม่ให้เสียเวลาในการสั่ง (ก็คนมันรวยอะเนาะ) แต่ก็ไม่วายเกิดเรื่องขึ้น

"เห้ยเจ้าน่ะ!!! ออกมาดิวะ"คนใช้ในโรงเตี๊ยมต่างพากันออกมาห้ามปรามคนที่กำลังทะเลาะกันชายหนุ่มแต่งตัวดีคนหนึ่งกำลังข่มขู่ชายอ้วนที่มอมแม่มเฉินฮวาที่ทนดูอยู่นานแล้วก็อดไม่ไหวเดินออกไปนอกร้านทันที

"คุยกันดีๆ ไม่ได้หรือ"เฉินฮวาโผล่ออกมาจากในโรงเตี๊ยมเพื่อหยุดการทะเลาะกันไม่ใช่สิต้องเรียกว่ารังแกกันฝ่านเดียวมากกว่า

"ก็มันหลอกขายของปลอมให้ข้า"ชายหนุ่มที่แต่งตัวดีหน่อยพูดขึ้นมาพลางมองไปทีาเฉินฮวาที่แต่งตัวตัวดีอย่างกับลูกขุนนาง

"ไม่จริงขอรับคุณหนู ข้าขายของจริง"ยังไม่ทันที่ชายร่างอ้วนตะพูดจบลูกน้องของหนุ่มแต่งตัวดีก็ทืบเค้าทันที

"หยุด!!!!! "เฉินฮวาปล่ดปล่อยแรงกดดันลมปราณขั้น7ออกมาทำให้ชายคนนั้นถึงกับคุกเข่าลง

เฉินฮวาที่เห็นว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในเลยขอของที่ชายร่างอ้วนขายให้เอามาดูปรากฎว่ามันเป็นแหวนมิติที่ทำพันธะสัญญาแล้วเลยไม่สามารถใช้ได้นอกจากทำลายพันธะสัญญาทิ้งก่อนเฉินฮวาเร่งพลังปราณเบาๆ เพื่อทำลายพันธะสัญญาและส่งแหวนให้กับชายหนุ่มคนนั้นทันที

เฉินฮวาหมดอารมณ์เที่ยวก็พาซือซินกลับตระกูลทันที

"ตามสืบมาว่านางคือใคร"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***