ท่านอ๋องคนงาม 1 โศกนาฏกรรมฝังใจ (2)

ท่านอ๋องคนงาม 1 โศกนาฏกรรมฝังใจ

“อวิ๋นอ๋อง อึก พระองค์อยู่ตรงนั้นใช่หรือไม่” พระสนมจำได้ว่าตอนที่มาปะหน้ากับผู้บุรุก ที่เสาหินตกแต่งตรงมุมอับนั้นมีชายเสื้อเด็กเล็ดรอดออกมา ดีแล้วที่รอดสายตาศัตรูไปได้ เรื่องสุดท้ายนี้จำเป็นต้องเสี่ยง อนาคตไม่อาจรู้ได้แต่หวังอย่างน้อยมีเกราะป้องกันลูกน้อยของเธอในตอนที่ยังเยาวน์ก็พอ

เด็กน้อยที่ถูกเรียกค่อยๆ เดินตัวสั่นออกมาจากหลังหินก้อนนั้นก่อนจะคารวะตามธรรมเนียมด้วยสีหน้ารูสึกผิดที่แอบเข้ามาในเขตเรือนโดยพลการ

“พระสนมหลิน...” ขณะที่กำลังเอ่ยเรียกก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจกับภาพของหญิงสาวที่ตนเองเคารพเป็นมารดาอีกคนตอนนี้เลือดนองไหลจากอกทั้งยังกระอักเลือดออกมาคำโตโดยมีเด็กน้อยร้องไห้อยู่ในอ้อมกอด ก่อนหน้าไม่รับรู้สิ่งใดเป็นเพราะหวาดกลัวจึงทำได้เพียงหลบอยู่หลังหินก้อนนี้ตัวสั่นงกอย่างกลัวตาย

“ได้โปรดปกป้องเฟินถางด้วย อึก หม่อมฉันขอร้องพระองค์” เสียงอ่อนระโหยโรยแรงของนางทำให้ใจของคนใกล้ชิดสั่นสะท้านด้วยความสะเทือนใจ ภายในใจของพระสนมที่เอ่ยไปเช่นนั้นก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าตระกูลอวิ๋นนั้นไม่ได้มีอำนาจอะไร ตระกูลอวิ๋นหวังจะใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่เงียบๆ ไม่แย่งชิงแต่เป็นเธอเองที่เอาความเชื่อใจของพวกเขามาเป็นบ่วงเช่นนี้

ตอนนี้ขั้วอำนาจตระกูลหลินเหลือเพียงเฟินเยว่ เรื่องคืนนี้ถ้าคาดการณ์ไม่ผิดต้องเป็นฝีมือตระกูลหลี่ ตระกูลแม่ทัพของฮองเฮาและองค์รัชทายาทหลงไฉเหลียน ก่อนหน้าตระกูลหลินของนางกับตระกูลหลี่ของฮองเฮานั้นถ่วงดุลกันสมดุลมาโดยตลอด มาตอนนี้สองคนที่ราวกับเป็นตัวแทนตระกูลเหลือเพียงเด็กน้อยคนเดียว

ถึงอย่างไรคนในตระกูลหลินไม่มีใครเข้ามาอยู่ปกป้องเฟินเยว่ลูกของนางได้ เห็นทีลูกน้อยคนนี้คงได้แต่นับรอวันตายเป็นแน่แล้วขั้วอำนาจในราชสำนักคงถูกตระกูลหลี่ยึดครอง ดังนั้นอ๋องอวิ๋นจึงเป็นดั่งความหวังเดียวของนาง

แม้จะถูกคนมากมายสาปแช่งเธอว่าเห็นแต่ตัวก็ยอม

ขอเพียงลูกเฟินเยว่ปลอดภัย

“หม่อมฉัน ขออภัยต่อตระกูลอวิ๋นที่นำความลำบาก อึก ไปให้นะเพคะ” เธอส่งสายตาอ้อนวอนหวังให้เด็กน้อยตรงหน้าที่เป็นที่พึ่งเดียวของเธอกล่าวรับคำสัญญา

อ๋องอวิ๋น หลงชิงเล่อ มองพระสนมด้วยใบหน้าเศร้าน้ำตาคลอหน่วยตาแต่ก็พยายามกลั้นฝืนเอาไว้ ก่อนจะพยักหน้าอย่างหนักแน่นพร้อมเอ่ยปากสัญญา

“กระหม่อมจะดูแลเฟินถางด้วยชีวิต เขาเป็นน้องชายข้า พี่ชายคนนี้ไม่ทิ้งน้องคนนี้เด็ดขาด พระสนมโปรดวางพระทัย” เด็กน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแต่คำพูดคำจานั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงสายเลือดมังกรที่ไหลวนอยู่ในกาย

“ขอบพระทัย ขอบพระทัย” กล่าวจบราวกลับหมดห่วงในใจ ร่างบางก็ฝืนค้ำตัวเองไม่ไหวล่วงลงสู่พื้นดินเหลือเพียงเด็กน้อยในอ้อมกอดร้องเรียกเสด็จแม่ทั้งน้ำตาได้แต่เขย่าร่างไร้ลมหายใจของมารดาอยู่อย่างนั้น

เหล่าธารกำนันที่อยู่เบื้องหลังได้แต่หมอบกราบเสียงร้องไห้ดังไปทั่วตำหนัก

เสียงร้องไห้ดังระงมมาถึงจุดที่หญิงสาวยืนอยู่ด้วย นางเงยหน้าเผชิญกับแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเลือนราง ร่างบางยืนนิ่งไม่ไหวติงใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกก่อนจะยกยิ้มบางเบาเมื่อได้ยินเสียงกระซิบถึงภารกิจที่ลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่เมื่อเสียงกระซิบจบลงใบหน้างามก็กลับมานิ่งสงบ แววตาคู่สวยเผยความเกรี้ยวกราดออกมาเพียงแว้บเดียวก่อนจะหายไป

“เสด็จแม่”

หญิงสาวค่อยๆ หันไปตามเสียงเรียกแผ่วเบาก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโอนที่ส่งไปไม่ถึงตา “รัชทายาท เห็นทีจะต้องลงโทษเสียหน่อยแล้ว ดึกดื่นกลับมิคิดหลับนอนออกเดินเล่นนอกตำหนักเช่นนี้ใช้ได้ที่ใดกัน ลืมเลือนสิ่งที่เสด็จแม่ของท่านสอนสั่งแล้วกระมั้ง”

หากไม่ทำให้อยู่ในการควบคุมตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย คราวเติบใหญ่แล้วจะทำการใหญ่ให้นางได้อย่างไร

ข้าอยากได้อ้อมกอดของเสด็จแม่กอดกล่อมจึงออกตามหา แต่กลับทำให้เสด็จแม่โกรธ

“ลูกจะกลับไปนอนเดี๋ยวนี้พะยะค่ะ ขออภัยเสด็จแม่” ทำตามรับสั่งของเสด็จแม่ เสด็จแม่จะหายโกรธและมอบรอยยิ้มอบอุ่นกลับมาเช่นเดิม หาใช่รอยยิ้มเย็นเยียบในตอนนี้

ดี อย่างน้อยรัชทายาทก็รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร

“ราตรีสวัสดิ์พะยะค่ะ” เด็กชายตัวน้อยค่อยๆ เดินจากไปอย่างเงียบเหงา ในใจดวงน้อยบีบรัดอย่างหวาดผวาต่อค่ำคืนที่ยากจะผ่านพ้นไปด้วยการนอนกอดตัวเองบนที่นอนเย็นเชียบ

ฮองเฮามองลูกชายเดินจากไปก็หันกลับไปมองทิศทางที่มีเสียงร่ำไห้อยู่เบาๆ ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“พระสนมหลินช่างเก่งกาจ นักฆ่ายอดฝีมือก็จัดการจนหมด แม้ตัวสิ้นแต่รักษาก้อนเลือดน่าสะอิดสะเอียนไว้ได้ หึ เจ้าคอยมองดูการตายของบุตรชายในปรโลกเสียเถิด ข้าจะจัดแจงที่ทางตายให้ลูกเจ้าอย่างดี”

Talk

ขออนุญาติกำหนดเองเพราะงงกับตำแหน่งในวังจนมึนไปหมด55555

ชื่ออ๋องตามด้วยชื่อตระกูลของมารดา

แต่ชื่อเต็มจะขึ้นด้วยหลงซึ่งเป็นแซ่ของราชวงศ์

ส่วนพระสนมก็เหมือนกันแต่ไรท์อยากให้ตำแหน่งพระสนมเท่ากันหมดไม่มีใครสูงใหญ่กว่ากัน

ถ้าหากมีข้อกำหนดของมันนตายตัวอยู่แล้วสามารถคอมเม้นต์บอกได้เลยนะคะ

---------------------------------------

อ๋องอวิ๋นเพื่อนน้องเยว่เอง

ฝากฝังถูกคนแน่นอนพระสนมไม่ต้องห่วง

พระสนมรู้ดีว่านักฆ่าที่ส่งมาเป็นรับสั่งจากฮองเฮาแต่น้องไม่รู้

รอโตก่อนน้องเยว่จะค่อยๆรู้ความเอง

แต่ก็ต้องปรับตัวดูแลตัวเองให้ได้แล้ว