การลงโทษ

“ขออภัยเพคะ ฝ่าบาท!” เหม่ยเซียงรู้ดีว่าตอนนี้จะแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้นจึงทำได้แต่กล่าวขอโทษอยู่อย่างนั้น

“เพราะคิดว่าตนเป็นฮองเฮาสกุลเฉียน! จึงทำอะไรตามอำเภอใจยังไงก็ได้อย่างงั้นหรือ?!!” คำพูดถากถางที่ออกมาจากปากของฝ่าบาทผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนางนั้นช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลย

“ไม่เพคะฝ่าบาท! หม่อมฉันแค่ลืมตัวไปชั่วขณะเท่านั้น!” เหม่ยเซียงรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“อย่างนั้นหรือ? งั้นเจ้าก็จงคุกเข่าอยู่ตรงนั้นจนถึงรุ่งเช้าเถอะ!” ฝ่าบาททรงตรัสออกมาอย่างใจดำ เหม่ยเซียงมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ฝ่าบาท…… ” ก่อนที่เหม่ยเซียงจะได้เอ่ยอะไรออกไป ฝ่าบาทก็ล้มตัวลงนอนอย่างไม่ใยดี

เหม่ยเซียงคุกเข่าอยู่อย่างนั้น นางรู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว แต่เหตุใดคนผู้นี้ถึงได้เย็นชานัก กับนางที่เสียสละตัวเองเพื่อมาสมรสถึงเมืองหลวง

เวลาผ่านไปหลายชั่วยามแล้ว ที่เหม่ยเซียงคุกเข่าอยู่บนพื้นที่แข็งและเย็นเช่นนี้ นางจ้องมองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาไม่บอกความรู้สึกใดๆ

\(ข้านี่มันดวงซวยอะไรเช่นนี้!”\)

คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ บ่งบอกว่ากำลังหลับสนิท แต่อีกคนที่ไม่สามารถหลับได้นั้นทรมานยิ่งกว่า!

**ยามเหม่า \(卯：mǎo\) คือ 05.00 \- 06.59 น.**

เหม่ยเซียงมีสีหน้าซีดเผือด นางมองไปรอบๆห้องนอนก็พบว่าใกล้จะเช้าแล้ว นางใช้มือดันพื้นเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น

ถึงแม้ว่ามือจะไม่ได้ทำอะไร แต่ก็ไม่ค่อยมีแรงไม่น้อยไปกว่าขาที่ตอนนี้ด้านชาไปหมดแล้ว

เหม่ยเซียงแทบจะลืมตาไม่ไหวแล้ว นางพยายามมองคนตรงหน้าที่ตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าไม่ค่อยเป็นมิตร

“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?” เสียงสาวใช้เจียอี้ตะโกนถามอยู่หน้าห้อง แล้วนางก็ผลักประตูเข้ามาทันทีที่พูดจบ

เจียอี้เห็นสภาพคุณหนูของตัวเอง แล้วจึงเบิกตาโพลง นางมองเหม่ยเซียงสลับกับฝ่าบาทที่นั่งอยู่ขอบเตียง

“ฝ่าบาท! ! !” เจียอี้รีบคลุกเข่าลงด้วยความรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ย่ำแย่กว่าที่ตนคิด

ฝ่าบาทนั่งลงข้างๆเหม่ยเซียง แล้วลูบผมนางช้าๆ “ข้านามว่า เหยียนหยาง!” เขากระซิบลงเบาๆที่ข้างหูของนาง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไปอย่างไม่แยแส

หลังจากฝ่าบาทเดินออกไปจากห้องแล้ว เจียอี้ก็รีบเข้ามาพยุงเหม่ยเซียงทันที นางมีสีหน้าแย่ลงมากกว่าเดิม

“คุณหนู! เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?!” เจียอี้ยังคงตกใจอยู่ไม่น้อย นางพยุงเหม่ยเซียงให้ไปที่เตียงอย่างช้าๆ

“หม่อมฉันจะไปตามหมอ… ” เจียอี้ชะงักไปแล้วหันกลับมามองเหม่ยเซียงที่ดึงแขนนางเอาไว้ “เจ้าทายาให้ข้าก็พอ!” นางมองเหม่ยเซียงด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงไม่ให้เรียกหมอ

เจียอี้ทำตามที่เหม่ยเซียงบอก นางมีสีหน้าเศร้าหมองในขณะที่ทายาให้เหม่ยเซียง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น

“เหตุใดฝ่าบาทจึงทำเกินเหตุเช่นนี้เจ้าคะ?!” เจียอี้มีสีหน้าเจ็บปวดที่เห็นคุณหนูของนางเจ็บตัวตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่ในวัง

“ข้าแค่เปลี่ยนชุดแต่งงาน! แล้วเข้านอนก่อนที่ฝ่าบาทจะมา! เจ้าอย่าได้เครียดไปเลย” เหม่ยเซียงเอ่ยบอกกับเจียอี้เสียงเบา

“ถึงอย่างไร คนผู้นั้นก็เลือดเย็นอยู่ดีเจ้าค่ะ!” นางพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ ถึงแม้เจ้านายของนางจะผิดจริง แต่นี่มันทำกันเกินไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***