โยกย้าย

4เดือนผ่านไป

เหม่ยเซียงในชุดแต่งงานสีแดงกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องและมีสาวใช้มากมายช่วยแต่งหน้าทำผมให้ นางนั่งอยู่หน้ากระจกแล้วมองหน้าตัวเองในกระจกนิ่งๆอย่างไร้อารมณ์

“คุณหนูของเจียอี้สวยที่สุดเลยเจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทเอ่ยชมเหม่ยเซียงอย่างไม่ขาดปาก

เหม่ยเซียงได้ยินแบบนั้นแต่ก็ยังยิ้มไม่ออกอยู่ดี นางไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าของตัวเองจะเป็นเช่นไร แต่งงานออกไปแล้วท่านพ่อจะคิดถึงนางหรือไม่ สามีของนางจะดีต่อนางหรือเปล่า ชีวิตในวังหลังจะราบรื่นเหมื่อนที่จินตนาการเอาไว้หรือไม่ก็ไม่มีใครรู้ได้

“ถึงเวลาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู!” สาวใช้อีกคนวิ่งหน้าตั้งเข้ามาบอกว่าถึงเวลาอันเหมาะสมแล้ว

เหม่ยเซียงได้ยินเช่นนั้นก็ใจกระตุกวูบขึ้นมา ใกล้ถึงเวลาที่จะได้จากบ้านเกิดไปแล้วหรือนี่

“ข้าจะได้จากท่านพ่อไปแล้วหรือ?!” เหม่ยเซียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เหม่ยเซียงในชุดแต่งงานสีแดงสดที่มีผ้าคลุมหน้าสีแดงปกปิดใบหน้าเอาไว้เพื่อรอให้เจ้าบ่าวเป็นคนเปิดผ้าผืนนี้เป็นคนแรก

เหม่ยเซียงเดินออกมาจากห้องช้าๆ นางมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของท่านพ่อเลย เมื่อนางเดินมาถึงหน้าประตูเตรียมจะออกจากจวนไป เหม่ยเซียงก็หันกลับไปมองว่าพ่อของนางจะมาส่งหรือไม่

“ท่านพ่อไม่มาส่งข้าหรือฮวางเฟิง” เหม่ยเซียงหันไปถามฮวางเฟิงคนสนิทของพ่อนางแต่ก็ได้รับคำตอบที่ทำให้ผิดหวังกลับมา

“ได้เวลาขึ้นเกี้ยวแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้นางหนึ่งเอ่ยบอกอย่างสุภาพ

“ท่านอาฝากบอกท่านพ่อด้วยนะว่าข้าต้องไปแล้ว!” เหม่ยเซียงบอกกับฮวางเฟิงอย่างรีบๆก่อนที่จะเข้าไปนั่งในเกี้ยวเจ้าสาว

“ได้สิ เจ้าอย่ากังวลอย่าได้กังวล!” ฮวางเฟิงตอบรับเพื่อคลายความกังวลของเหม่ยเซียง

เหม่ยเซียงเข้ามานั่งในเกี้ยวเจ้าสาวและเกี้ยวก็ได้เคลื่อนตัวออกไปจากหน้าบ้านของนางอย่างช้าๆ นางในผ้าคลุมหน้าสีแดงนั่งนิ่ง ภายใต้ผ้าคลุมสีแดงมีใบหน้าที่เป็นกังวลยากเกินจะอธิบาย

รถม้าเคลื่อนตัวออกจากบ้านของเหม่ยเซียงมาไกลมากแล้วเกินกว่าจะหันหลังกลับ การเดินทางเป็นได้ด้วยดีและราบรื่นไม่มีปัญหาติดขัดอะไร

เมืองหลวงนั้นห่างไกลจากชายแดนทางตอนเหนืออยู่มากอาจจะถึงเมืองหลวงช่วงค่ำ เหม่อยเซียงคิดได้อย่างนั้นก็เกิดกังวลขึ้นมาอีก กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นก่อนจะถึงเมืองหลวง

“เข้าเขตเมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะคุณหนู” ในเวลาใกล้พบค่ำ สาวใช้เปิดม่าน

ลูกปัดออกเล็กน้อยแล้วกระซิบบอกเจ้าสาวที่นั่งอยู่ในเกี้ยว

เมื่อได้ยินดังนั้นเหม่ยเซียงก็แง้มม่านออกดูข้างทางก็พบว่าถึงเมืองหลวงแล้วจริงๆ ในใจกลับกระตุกวูบเล็กน้อย มือเล็กๆทั้งสองกุมเอาไว้บนตักแน่น

นางได้ยินมาว่าฮ่องเต้คนนี้ทรงเย็นชาและไม่สนใจสตรีหน้าไหน แถมยังเลือดเย็นและโหดเหี้ยมกว่าที่ผู้คนนั้นจะคาดเดาเสียอีก

รถม้าจอดสนิทที่หน้าวัง เหม่ยเซียงนั่งไม่ติดนางกำลังเกิดอาการประหม่า สีหน้าจริงจังและนางกำลังฟังเสียงผู้คนด้านนอกสนทนากัน บรรยากาศยิ่งรึงเครียดมากกว่าเดิม

“ฝ่าบาทมีรับสั่งว่าให้ฮองเฮาไปรอที่จวนได้เลยขอรับ!” เสียงขันทีนายหนึ่งเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงเอ่ยออกมาเช่นนั้น” เจียอี้ได้ยินแบบนั้นก็เกิดไม่พอใจขึ้นมาที่ไม่ให้เกียรติคุณหนูของนาง

“ช่างเถอะเจียอี้!” เหม่ยเซียงเปิดม่านลูกปัดออกเล็กน้อยแล้วบอกกับสาวใช้ นางไม่ได้สนใจพิธีพวกนั้นอยู่แล้ว ถึงอย่างไรที่นางต้องเข้าวังก็เพราะเรื่องการเมืองอยู่แล้ว

พูดจบรถม้าเกี้ยวเจ้าสาวก็เคลื่อนที่ไปทางจวนของเหม่ยเซียง ที่คาดว่าเป็นที่พักของนาง ที่ทางวังจัดเอาไว้ให้

ในระหว่างทางไม่มีเสียงพูดคุย มีแค่เพียงเสียงรถม้าเท่านั้น และยิ่งทำให้เหม่ยเซียงรู้สึกกังวลมากกว่าเดิม

ไม่นานรถม้าก็จอดสนิท เหม่ยเซียงแง้มม่านลูกปัดออกอีกครั้งแล้วสอดส่องสายตาไปรอบๆ

“ถึงแล้วเจ้าค่ะคุณหนู!” เมื่อได้ยินดังนั้น เหม่ยเซียงก็ทำท่าว่าจะลุกออกไปจากเกี้ยวเจ้าสาวทันที แต่เจียอี้ก็ห้ามเอาไว้ซะก่อน นางจึงนั่งลงตามเดิม

“จะเป็นไรไปเล่า ถึงอย่างไรฝ่าบาทก็ไม่เสด็จมารับข้าหรอก!” เหม่ยเซียงที่ถูกเจียอี้ห้ามเอาไว้ จึงกระซิบบอกกับเจียอี้เบาๆที่ข้างหน้าต่าง

“เชิญเสด็จขอรับ ฮองเฮา” สุดท้ายเหม่ยเซียงก็ต้องเป็นคนลงจากรถม้าไปด้วยตัวเองอยู่ดี เพราะนางรู้ดีอยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องเป็นเช่นนี้

เหม่ยเซียงค่อยๆ ก้าวขาลงจากรถม้าช้าๆ พร้อมกับผ้าสีแดงที่คลุมอยู่ที่หน้ามานานเกินครึ่งค่อนวัน

เจียอี้คอยประคองเหม่อยเซียงให้เดินเข้าไปข้างใน นางมองสำรวจไปรอบๆ ตกแต่งได้ดีทีเดียว ที่นี่เป็นจวนของเหม่ยเซียงที่อยู่ในวัง เจี้ยอี้ที่มองสำรวจจนพอใจแล้วก็ค่อยโล่งใจขึ้นมา

หลังจากที่ขันทีเดินนำมาถึงที่หน้าประตูของจวนหลังนี้แล้ว เขาก็เดินกลับออกไปทันที เจียอี้พาเหม่ยเซียงไปนั่งลงที่เตียง แล้วนางก็ถอนหายใจออกมา

“นี่มันการแต่งงานแบบไหนหรือเจ้าคะ?! เหตุใดจึงเงียบเชียบเช่นนี้!” เจียอี้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ช่างเถอะหน่า เจ้าออกไปได้แล้ว” เหม่ยเซียงอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบอกให้สาวใช้ออกไปรอข้างนอก

เมื่อเจียอี้ออกไปรอข้างนอกแล้ว เหม่อยเซียงก็นั่งอยู่ที่เตียงเงียบๆ คนเดียวและแอบคิดว่าวันนี้ฝ่าบาทจะมาหรือไม่

นางบอกกับตัวเองว่าอย่าคาดหวังอะไรกับการแต่งงานครั้งนี้เลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***