อิสระครั้งสุดท้าย

ตกเย็นทั้งบ่าวและนายก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับจวน เหม่ยเซียงเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อยและดันนึกขึ้นได้ว่าต้องไปต่อแถวซื้อขนมร้านดังในตลาด เมื่อนึกได้เหม่ยเซียงก็สั่งให้เจียอี้รีบไปเข้าคิวรอซื้อขนมเพื่อนางจะได้เอาไปให้พ่อของนาง

“เจียอี้เจ้ารีบไปเข้าคิวรอซื้อขนมเร็วเข้า!” น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกกับสาวใช้ ได้ยินดังนั้นเจียอี้จึงรีบทำตามคำสั่งของเจ้านายและวิ่งไปยังร้านขนมยอดนิยมนั้นทันที

(เฮ้อ! ข้าลืมไปได้อย่างไรนะ)

ในขณะที่เหม่ยเซียงกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังร้านขนมนั้น เธอได้หยุดวิ่งแล้วมองสำรวจรอบๆตัวเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติในเวลานี้ที่ตะวันตกดินแล้วเหม่ยเซียงเกิดระแวงขึ้นมา

“อ๊ะ! เจ้าไม่เห็นคนหรืออย่างไร?!” เหม่ยเซียงล้มลงพร้อมกับชายชุดดำตรงหน้า นางมองเขาอย่างพิจารณาก่อนจะรู้สึกใจหวิวๆขึ้นมาเมื่อดูการแต่งกายของเขาผู้นี้แล้ว

(คนผู้นี้แปลกยิ่งนัก!)

“เลือด! เจ้าบาดเจ็บนี่” เหม่ยเซียงตกใจตาเบิกโพลงแล้วจับที่แขนของชายชุดดำอย่างลืมตัวก่อนจะพยุงให้เขาลุกขึ้น เหม่ยเซียงพยุงชายชุดดำเข้าไปหลบข้างๆกองฟางแถวนั้น นางมองหน้าเขาด้วยความสงสัยปนตกใจและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยมีสติสักเท่าไร

“ข้าจะไปหายามาให้ เจ้าหลบอยู่ตรงนี้ก่อน” เหม่ยเซียงกำลังจะมุดออกไปจากกองฟางนี้แต่มือหนาก็คว้าแขนของนางเอาไว้เสียก่อน เหม่ยเซียงหันไปมองที่มือหนานั้นก็เห็นว่ามีเลือดเปื้อนเต็มมือแล้วนางจึงนั่งลงข้างๆเขาตามเดิม

“นั่งนิ่งๆ” น้ำเสียงแผ่วเบาของชายชุดดำทำให้เหม่ยเซียงเกิดกลัวขึ้นมาว่าเขาจะเป็นอะไรไปเสียก่อน

“เจ้ามีนามว่าอะไร?!” นางรู้ว่าเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ไม่ควรจะเอ่ยอะไรออกมาแต่เหม่ยเซียงก็อดสงสัยไม่ได้

“อวี่เชิง!” น้ำเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยออกมายิ่งทำให้เหม่ยเซียงพยายามตั้งใจฟังมากกว่าเดิม

เป็นเวลานานหลังจากที่เหม่เซียงถามชื่อของเขา ทั้งสองก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมและไม่มีเสียงพูดคุยอะไรกันอีก นางลอบมองเขาเป็นระยะๆเพื่อจะดูว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่นางก็ยังโล่งใจอยู่บ้างที่ชายชุดดำผู้นี้ยังหายใจอยู่

“เจ้ารีบกลับไปก่อนเถอะ!” ท่ามกลางความเงียบก็มีน้ำเสียงอ่อนแรงของเขาเอ่ยบอกกับเหม่ยเซียง นางพยักหน้าตอบและทำหน้าเข้าใจก่อนจะมองไปที่แผลของเขาอย่างกังวล

“แล้วเจ้า? เหม่ยเซียงสังเกตอาการของเขาเงียบๆ “ไม่ต้องห่วงข้า!”

เหม่ยเซียงทำหน้าเป็นกังวลเกี่ยวกับชายผู้นี้ ก่อนจะมุดออกจากกองฟางแล้วมองสำรวจรอบๆบริเวณเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีคน

“ข้าชื่อเฉียนเหม่ยเซียง!” นางกระซิบบอกชื่อกับเขาก่อนจะจากไป

หลังจากกลับมาถึงจวน เหม่ยเซียงก็เห็นว่าพ่อของนางมายืนรออยู่ก่อนแล้ว เหม่ยเซียงเห็นว่าพ่อของนางมีสีหน้าจริงจังพอๆกับเจียอี้ นางมองหน้าสาวใช้สลับกับหน้าพ่อของนางแล้วเกิดรู้สึกผิดขึ้นมาที่กลับจวนช้า แต่วันนี้นางมีเรื่องจำเป็นจริงๆจึงทำให้ช้ากว่าทุกวัน

“กลับมาแล้วก็รีบเข้านอนเสีย อย่ามัวโอ้เอ้!” เจียงฮุยเอ่ยบอกลูกสาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ได้มีท่าทีจะว่ากล่าวอะไรนาง

เหม่ยเซียงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบเข้าห้องไปทันที นางรู้สึกโล่งใจแต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกแปลกๆ ที่นางไม่โดนตักเตือนเหมือนครั้งก่อนๆ

“ท่านพ่อมารอข้านานแล้วหรือ?!” นางถามเจียอี้ด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าทุกที

“เจ้าค่ะ! นายท่านมายืนรอคุณหนูตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดเลย” เหม่ยเซียงตาโตเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำให้นางรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง

“ข้านี่มันแย่จริงๆ!” เหม่ยเซียงบ่นออกมากับสาวใช้พร้อมถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งเหม่อลอยแล้วคิดเรื่องการแต่งงานที่ใกล้เข้ามา

\(อีกไม่นานก็จะได้ออกเรือนแต่ข้าก็ยังไม่เอาไหนอยู่ดี\)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***