2

"พี่คะ! พี่! พี่ตื่นซิจ้ะ"

สาวน้อยตัวเล็กออกมาจากบ้านหลังน้อย เธอพึ่งมาอาศัยระหว่างที่เธอหลบซ่อนตัวจากผู้ไม่หวังดีที่พยายามทำให้ครอบครัวของเธอต้องพบกับจุดจบ แต่สวรรค์ยังมีเมฆตา ส่งหน่วยสันติบาลมาช่วยเหลือเนื่องจากบิดาของตนได้ขัดผลประโยชน์ของผู้มีอิทธิพล ลตา สาวน้อยวัยใสที่ต้องเจอกับโชคชะตาที่เลวร้ายถึงขั้นเอาชีวิต บิดาของเธอคือผู้ที่เป็นสายลับอยู่เบื้องหลังการค้ามนุษย์ เขาต้องหาหลักฐานเพื่อให้กับเจ้าหน้าที่แต่ดันมีหนอนบ่อนไส้ทำให้เขามีอันตรายรอบด้าน ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ต้องหลบกบดานยังมีลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งเจริญเติมโตเป็นสาวต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ โชคยังเข้าข้างสาวน้อยและผู้เป็นบิดาได้พบกับสันติบาลสาวที่สามารถช่วยยื้อชีวิตให้พวกเธอต่อไปได้แต่ทุกอย่างต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ว่าต้องซ่อนตัวกันคนละแห่ง เพื่อปิดหลักฐานและเล่นเกมกับพวกเงามืดขององค์กร

ลตาพาร่างของชายหนุ่มที่ชุ่มไปด้วยเลือดและน้ำในลำธารเข้ามาพักในบ้าน หญิงสาวจับชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับปฐมพยาบาลให้ สาวน้อยคอยวัดไข้เขาตลอดเพราะก่อนหน้านี้ไรย์มีไข้ที่สูงมาก จะให้เธอพาเขาไปโรงพยาบาลก็ไม่ได้มันอันตรายและไหนเขาถูกยิงมาอีก ถ้าเขาถูกคนลอบฆ่ามาก็จะคงไม่รอดทั้งสองฝ่ายแน่

"ดีนะที่มีเสื้อผ้าตัวใหญ่ๆอยู่ด้วย ไม่งั้นคุณคงเป็นปอดบวมแน่เลย"ลตาพูดกับร่างไร้สติ สายตายังคงมองที่แผลกระสุนของเขา

"ฉันเคยเอากระสุนออกให้พ่อ ฉันจะเอาออกให้คุณนะ คุณทนเจ็บน้อยนะคะ"

ลตากล่าวกับร่างใหญ่ที่ไม่มีสติ เธอดูแล้วว่าถ้าปล่อยให้มีกระสุนฝังร่างอยู่แบบนี้เขาคงตายเดราะพิษตะกั่วแน่ จากประสบการณ์ที่เคยช่วยบิดามามันจำเป็นต้องทำ มือน้อยล้างมีดแล้งลวกน้ำร้อนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเชื้อโรค กรีดลงไปปากแผลแล้วนำกระสุนเจ้าปัญหาออกจากร่างกายที่ไร้สติ จัดการทำความสะอาดบาดแผลจนเสร็จ เธอไปหยิบยาที่คนป่วยควรจะได้รับเพื่อให้ร่างกายทนเจ็บน้อยที่สุด ลตาประคองคนป่วยให้กินยาทั้งทียังหลับ

"คุณคะ กินยาหน่อยนะคะ "เสียงหวานเรียกให้เขากินยาแต่ตอนนี้ร่างกายกลับไม่ต้องการขยับไปไหน

"คุณ พี่คะกินอีกนิดนึงนะหนูจะไม่กวนพี่แล้ว"สาวน้อยทำเสียงอ้อนให้เขาพยายามกินยา

ไีรย์ทนเสียงหวานไม่ไหว มันรำคาญคนที่กำลังหลับเลยอ้าปากรับยาพร้อมกับดื่มน้ำตามแล้วนอนต่อ

ลตาปาดเหงื่อเมื่อภารกิจป้อนยาสำเร็จ สาวน้อยมองไปยังร่างกายกำยำของคนป่วยดีที่ว่าเธอเคยดูแลคุณปู่ของเธอการเปลี่ยนเสื้อผ้าของคนป่วยเลยไม่ค่อยจะเป็นปัญหาสักเท่าไหร่แค่ผู้ชายตรงหน้ามีร่างกายที่แข็งแรงกว่าเท่านั้นเอง

ล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นข้าวต้มร้อนๆที่จัดทำขึ้นเพื่อให้ผู้ป่วยได้ทาน ลตาพยายามปลุกชายหนุ่มอีกครั้งให้เขาได้ทานข้าวต้มจะได้ทานยารอบเย็น ร่างน้อยดึงตัวให้ชายหนุ่มแล้วเอาหมอนมาให้คนป่วยพิง

"คุณคะ ทานข้าวหน่อยคะจะได้ทานยา"สาวน้อยกล่าวกับชายตรงหน้าสิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ

"ที่นี้ไม่ใช่โรงพยาบาลนะคะ คุณต้องฝืนตัวเองคะ กินยาแล้วกินข้าวนะคะ หนูจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ"สาวน้อยกล่าวกับชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับตักข้าวต้มเป่าจนเย็นแล้วป้อนให้เขาจนข้าวต้มชามน้อยๆหมดชาม

"เดียวหนูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะคะ"ลตามาพร้อมกับกะละมังใบน้อย จับชายหนุ่มแก้ผ้าด้านบนออกพร้อมกับเช็คตัวโดยเว้นด้านล่างไว้เพราะเธอคงทำใจไม่ได้รอบแรกที่เธอกล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเธอลืมคิดว่าสังขารของเขาไม่เหมือนกับคุณปู่ของเธอ ตอนนั้นเธอคิดแค่ว่าเขากำลัวจะตายๆ แต่พอสีหน้าเขาเริ่มดีขึ้นเธอจึงละไว้ในฐานที่เข้าใจ

ค่ำคืนอันมืด ร่างกายของชายชาตรีเริ่มขยับน้อยๆ ไรย์หลับมาสองวันเต็มๆลืมตาขึ้นมากลางความมืด สายตาสอดส่องตามบริเวณขอบเตียงที่เขานอนไปบรรจบกับกะละมังใบเล็กที่มีน้ำอยู่ เขาพยายามลุกขึ้นนั่งช้าๆมองแผลที่ถูกผ้าพันอย่างเรียบร้อย สายตามองไปที่หัวเตียงเจอกับน้ำขวดเขาไม่รอช้าเปิดแล้วดื่มทันที ชายหนุ่มลุกออกจากเตียงเดินไปยังร่างนึงที่นอนอยู่บนพื้นไม้ถูปูด้วยผ้าบางๆ ร่างเล็กๆนอนขดเข้าหากันโดยไม่รู้เลยว่าทีคนจ้องมองเธออย่างกระชันชิด ปกติลตาเป็นคนตื่นง่ายได้ยินเสียงก็จะตื่นขึ้นมาแต่คืนนี้เธอเหนื่อยมากกับการเฝ้าไข้คนป่วยทำให้วันนี้เธอเพลียจนหลับลึก มือใหญ่สกิดเด็กน้อยให้เธอตื่นแต่เขากลับรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของเด็กสาวจะสูงผิดปกติ

"หนู หนูตื่น"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงแหบ

เด็กน้อยไม่ตอบสนองเขาจึงใช้กำลังทั้งหมดอุ้มเด็กน้อยแนบอกไปที่เตียง เขาถือวิสาสะเดินไปค้นหายาในบ้านหลังนี้

"อยู่ไหนวะ"

สายตาจ้องมองยาพร้อมกับกระสุนที่เปื้อนเลือด ยัยเด็กนี่ยังเก็บไว้อีกเหรอ เขาไม่สนใจตะกั่วไร้ประโยชน์พร้อมไปเอายาลดไข้ให้เด็กน้อยกิน

"หนูกินยาสะ"เขาสะกิดเด็กน้อยให้กินยาแต่เด็กดื้อกลับไม่ยอมตื่น

"ถ้าเธอไม่กินก็แล้วแต่เธอละกัน"ชายหนุ่มไม่พูดมาเดินขึ้นเตียงไปนอรกับเด็กน้อย

"เด็กเอยเด็ก คืนนี้มันหนาว นอนตรงนี้แหบะ"เขาพูดจบก็ล้มตัวนอนเอาหมอนข้างกันระหว่างเขากับเด็กน้อย

เช้าที่สดใสแสงแดดส่องเข้ามาที่หน้าต่างกระทบกับเปลือกตาสวยปลุกสาวที่ยังคงหลับไหลตื่นจากนิทราทันทีเมื่อสมองสั่งการว่าควรตื่นไปดูแลคนป่วยให้ไวที่สุด ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นทันทีแล้วมองไปรอบกาย

"เมื่อคืนฉันนอนข้างล่าง ทำไมอยู่บนเตียงได้ละ"สาวน้อยพึมพำออกมาพร้อมกับสำรวจตัวเอง 'ยังอยู่ครบทุกอย่าง'สายตาสาวน้อยกวาดหาคนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงทันที

"คุณ!!"

ร่างเล็กกระโดดลงเตียงวิ่งออกตามหาคนป่วยทันที ขาน้อยวิ่งไปยังห้องรับแขกเห็นร่างใหญ่นอนเยียดกายเต็มโซฟา สาวน้อยเดินไปหาร่างที่หลับสนิทมือน้อยอังที่หน้าผาก

'ไข้ลงแล้ว' มือที่อังหน้าได้ไม่นาน มือหนาของไรย์ดึงบุคคลที่เข้ามาจู่โจม ร่างของลตาล้มลงทับร่างของไรย์ทันที

"ว้าย!!!/อึก!!!"สองเสียงประสานกันอีกคนเจ็บแผลอักคนตกใจ

ร่างเล็กคร่อมทับแผลของไรย์ คนตัวเล็กกว่าพยายามเอาร่างของตัวเองออกจากคนก่อเหตุแต่ไม่เป็นผล

"คุณ!! คุณปล่อยหนูนะ!!"เสียงเล็กปล่อยออกมาท่ามกลางความตกใจซึ่งตรงกันข้ามกับอีกคนที่ไม่เดือดร้อนแต่เขาอยากรู้แค่ว่าเด็กน้อยที่ดูแลเขาทั้งคืน ใครส่งเธอมา เปลือกตาหนาลืมตาขึ้นมาจ้องมองเด็กน้อย

"ใครส่งเธอมา"

"นี่คุณพูดเรื่องอะไรกันคะ หนูไม่เข้าใจ"ลตากล่าวออกมาใจดีสู้เสือ

สายตาของไรย์จ้องเขม่นแล้วดึงร่างของเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเข้าใกล้อีกโดยไม่สนใจแผลที่เด็กน้อยทับอยู่

"คุณคะ ปล่อยหนูเถอะนะ ไม่มีใครส่งหนูมาทั้งนั้นและอีกอย่างเดียวแผลของคุณจะฉีกเอานะคะ"

"เรื่องของฉัน!!!"

"หนูช่วยคุณรอดจากความตายมานะ ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ปล่อยให้เป็นศพเน่าดีกว่า"

"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอนะ!!!"

"ก็หนูพูดเรื่องจริงนิคะ" ชายหนุ่มยอมปล่อยมือของเด็กน้อย ดูจากสายตาแล้วเด็กคนนี้คงพูดจริง ไม่อย่างงั้นคงจะทำร้ายเขาไปแล้วแต่เด็กคนนี้กลับน้ำตาคลอเบ้า

"ขอบใจ"ไรย์พูดออกมาเบาๆเมื่อเด็กน้อยออกมาจากร่างของไรย์และจัดระเบียบตัวเองเสร็จ สาวน้อยมองไปยังคนป่วยจอมโหด

"ไม่เป็นไรคะ คุณปวดแผลไหมคะเดียวหนูทำแผลให้"

"อืม"ชายหนุ่มตอบสั้นๆใช้สายตามองไปยังแผลที่มีเลือดซึมๆออกมา ลตาเดินไปยังห้องนอนแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้ชายหนุ่ม

"เธอชื่ออะไร"เสียงเข้มถามเด็กน้อยระหว่างที่เธอกำลังพันแผลให้