EP 1

(ภาพในความฝัน)

“ไม่นะ!... อย่าทิ้งฉันไป.. ไม่นะ..อย่า..อย่าไปนะ.. ฮือ ฮือๆ” (ร้องไห้)

คำขอร้องอ้อนวอนของหญิงสาวต่อชายคนหนึ่ง ซึ่งเธอรักเขาอย่างหมดหัวใจ

“ฉัน..ฉันทำผิดอะไร..ฮือๆ ๆ..”

หญิงสาวกอดรั้งชายหนุ่มไว้ น้ำตานองหน้า

“บอกฉันสิ..ฉันจะทำตัวให้ดีขึ้น..จะทำทุกอย่างตามใจเธอ… เพราะงั้น...เพราะงั้นอย่าทิ้งฉันไป”

ชายหนุ่มแกะมือของหญิงสาวออกและผลักเธอล้มลงพื้น เขาโน้มตัวก้มลงพูดเบาๆข้างหูของหญิงสาว

“ฉันก็แค่...หมดรักเธอ”

หญิงสาวร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม พยายามวิ่งตามชายหนุ่มท่ามกลางแสงสว่างริบหรี่

ยิ่งพยายามวิ่งตามมากเท่าไหร่ ชายหนุ่มยิ่งทิ้งห่างไกลออกไป หญิงสาวนั่งทรุดลงกับพื้น

“ฮือ ฮือๆ (ร้องไห้สะอึกสะอื้น) เพราะอะไร...ฉันทำผิดอะไร…..”

แสงสว่างที่ริบหรี่กลับมืดลง…

เหลือเพียงความมืดมิด….

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด....

--------------------------------------

(ปัจจุบัน)

คอนโดลักซ์ชัวรีวิลล่า

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.... เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นรอบที่สอง

ยุรินเด้งขึ้นจากเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก

“ฝันแบบนี้อีกแล้ว” ยุรินนั่งนิ่ง สองมือปิดหน้า สูดหายใจลึกเข้าปอดก่อนหยิบมือถือ

บอกเวลา 02:15 AM  (ตีสอง สิบห้า นาที)

เธอรีบลุกออกจากเตียง อาบน้ำ อย่างรวดเร็ว ไม่เกินสิบนาที เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ

เปิดตู้เสื้อผ้าเลือกหยิบชุดชั้นในลูกไม้สีดำ เสื้อยืดเข้ารูปสีดำ และกางเกงยีนส์สีดำ

มัดผมรวบสูง จัดองค์ทรงเครื่องอย่างรวดเร็ว

ยุรินเป็นสาวหน้าตาสะสวย คิ้วเข้มเรียงเป็นระเบียบ หน้าใสเรียบเนียน ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตน่าดึงดูด

ถึงแม้หน้าตาเธอจะดูเหมือนสาวมหาวิทยาลัยจบใหม่ แต่แท้จริงแล้ว เธออายุ 35 ปี...

ส่วนสูง 163 เซนติเมตร สัดส่วน 36 - 28 - 37  แม้ไม่ใช่สัดส่วนทองแต่รูปร่างน่าหลงใหลชวนมอง..

ยุรินเรียนจบปริญญาโท จากมหาวิทยาลัย อาร์ท อินส์ทิทูต ออฟ ฟิลาเดลเฟีย สาขาจิตวิทยาสังคม

รัฐเพนซิลเวเนีย ประเทศสหรัฐอเมริกา

ถึงแม้โปรไฟล์จะทำให้เราคิดไปเองว่า อาชีพของเธอคือ นักจิตวิยา...แต่ไม่ใช่เลย

ยุรินจบปริญญาตรี จากมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในประเทศไทย

คณะศิลปกรรมออกแบบ สาขานิเทศศิลป์ เอกออกแบบโฆษณา

ก่อนจะไปเรียนปริญญาโท ยุรินทำงานในบริษัทเอเจนซี่โฆษณาชื่อดังแห่งหนึ่ง

ในตำแหน่ง ครีเอทีฟ ไดเรคเตอร์ ทำงานได้เพียงสองปีเท่านั้นเธอตัดสินใจลาออก

เพราะทัศนคติไม่ตรงกับเพื่อนร่วมงาน ประกอบกับปัญหาชีวิตส่วนตัวและปัญหาครอบครัวทางบ้าน

ทำให้ยุรินตัดสินใจไปเรียนต่อที่อเมริกาเป็นเวลา 3 ปี

กริ๊งงงง.. กริ๊งงงง...  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยุรินรับสาย

ยุริน

ค่าาา ลุงงง...ถึงแล้วเหรอคะ...โอเคค่ะกำลังลงไปค่ะ แป๊บนะ

ยุรินรีบทาลิปส์ติกสีชมพูกลีบบัว แบร์นโปรด และรีบคว้ากระเป๋าใส่เอกสารกับแลปท๊อป

สวมรองเท้าผ้าใบไซกี้สีดำคู่โปรด เดินออกจากห้องล็อกประตูและหมุนตัวเดินไปที่ลิฟท์อย่างรวดเร็ว

(กดลิฟท์ รอ...รอ…)

ติ๊งง….ประตูลิฟท์เปิด…

ยุรินสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นชายชุดดำ ตัวสูง สวมหมวกปิดหน้าปิดตา ยืนกอดอกอยู่ในลิฟท์

ที่ตกใจไม่ใช่อะไร แค่คิดว่า..ไม่เคยเจอใครใช้ลิฟท์ในช่วงเวลานี้

“คนใช่มั๊ยนะ..” ยุรินคิดในใจ

ยุรินเดินเข้าลิฟท์ ยืนพิงด้านหลังของลิฟท์ เมื่อมองด้านหลังชายชุดดำ ยุรินสังเกตุเห็นว่า

เขาใส่เสื้อเชิ๊ตสีดำ มีรอยยับนิดหน่อย กางเกงสแล็กพอดีตัวสีดำ รองเท้าคัทชูหนังกลับสีดำ

"ส่วนสูงน่าจะประมาณ 187 รึเปล่า สูงเวอร์..หรือฉันเองที่เตี้ยตะแมะแคะกันนะ..หึ หึๆ..ไม่หรอก

ความสูงของฉันถือว่าน่ารัก” ยุรินจ้องมองไม่วางตาตั้งแต่เข้าลิฟท์มา

พยายามสแกนดูตั้งแต่หัวจรดเท้า “น่าเสียดายไม่เห็นหน้า” ยุรินพึมพำในหัวอยู่อย่างนั้น

โดยไม่ทันได้สังเกตุว่า ชายชุดดำเองก็แอบมองยุรินผ่านกระจกสะท้อนของประตูลิฟท์เช่นกัน

ติ๊งง...ลิฟท์หยุดที่ชั้นสาม (ลานจอดรถ)  ประตูลิฟท์เปิดออก..

ชายชุดดำ

เธอไม่ควรมองคนอื่นตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้นะ...มันเสียมารยาท

เขาใช้หางตาเหลือบมองยุรินก่อนเดินออกจากลิฟท์

ก่อนที่ยุรินจะอ้าปากพูดอะไร..ประตูลิฟท์ก็ปิดสนิท

ยุริน

อะไรวะ!...ไม่ได้คิดไม่ดีซะหน่อย ชื่นชมต่างหาก

ทำไมคิดลบจังนะ.. แหม..ว่าฉันไม่มีมารยาท..

เชอะ!..ใครสนกัน

มารยาทฉันเนี่ยโคตรดี! ดีที่สุดในสามโลกเลยย่ะ!

ยุรินบ่นพึมพำอารมณ์เสียอยู่อย่างนั้น

ติ๊งง…(ชั้นหนึ่ง) ประตูลิฟท์เปิดออก

ยุรินรีบเดินจ้ำอ้าวไปขึ้นรถตู้ ที่กำลังจอดรออยู่หน้าล๊อบบี้

ครืดดดด….ประตูรถเปิดอัตโนมัติ..

ยุริน

สวัสดีค่าลุง รอนานมั๊ย

โทษทีนะเมื่อวานกว่าจะนอนก็เที่ยงคืนกว่าละ ยังง่วงอยู่เลยค่ะ

ครืดดดด...ประตูรถปิด

ลุงสิน (คนขับรถกองถ่าย)

รอไม่นานเลย ตอนที่ลุงโทรไป ลุงก็เพิ่งมาถึง

แต่คุณยุรินชอบออกก่อนเวลาอยู่แล้วนี่นะ

ลุงว่าไปสายบ้างคงไม่มีใครกล้าว่าอะไรหรอกมั้ง ฮ่าๆ

ยุริน

โอ่ยยย...ไม่จริงเลยลุง

ลุงก็รู้อยู่ว่า ไม่มีใครว่าหนูต่อหน้าหรอก แต่ลับหลังนี่สิ

ดีนะที่หนูชิน.. แล้วก็ไม่สนใจด้วย

ไม่งั้นคงลาออกไปนานแล้ว

และอีกอย่างหนูคิดว่าการเป็นหัวหน้าที่ดี ก็ควรจะไปก่อนกลับทีหลัง...

เอ้อลุงจ๋า..

เดี๋ยวลุงแวะร้านมินิมารท์ให้แป๊บนึงนะ

ขอซื้อกาแฟหน่อยจะได้ตื่น

ลุงสิน

จัดให้เลยยยย

ยุริน

ขอบคุณค่าาาา

ยุรินปรับที่นั่งหลังคนขับเอนเบาะลง นึกถึงเรื่องในลิฟท์ก่อนหน้านี้ .....“เฮอะ..เสียมารยาทงั้นเหรอ..อืม..ถ้าคิดกลับกัน

หากเป็นเราที่เป็นฝ่ายโดนคนไม่รู้จักมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนั้น….มันก็….เออว่ะ...

แต่ก็คงจะไม่พูดอะไรแบบนั้นออกมา หรืออาจจะไม่พูดอะไรเลย..แต่ก็คงจะรู้สึกไม่พอใจน่ะแหละ...เฮ้อ..

จริงๆแม่เคยบอกว่าไม่ควรไปจ้องมองใครโดยที่ไม่ได้สวมแว่นตาดำ..เรื่องจริงเลยแม่จ๋า!

เอาเถอะ..หวังว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีก ..เลิกคิดๆ"

กึกก..รถจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ

ยุรินกระโดดลงจากรถ รีบเดินตรงเข้าไปที่เคาท์เตอร์เครื่องดื่ม

ยุริน

เอาไอซ์อเมริกาโนเย็นไม่ใส่น้ำตาลสองแก้วค่ะ

พนักงานพยักหน้ารับออร์เดอร์ และเริ่มชงกาแฟ ยุรินเดินไปหยิบตระกร้าเลือกซื้อขนม

เธอเดินไปหยุดตรงขนมปังใส้ถั่วดำของญี่ปุ่นซึ่งเหลืออยู่อันเดียว

พลิกหลังซองอ่านรายละเอียดโภชนาการ พินิจพิเคราะห์อย่างลังเล อยู่ซักพัก

พูดพึมพำในลำคอคนเดียว.. “อืมมันเป็นแป้ง โรยงาอยู่ด้านบน ..โห..น้ำตาลตั้งหลายเปอร์เซนต์..

ถ้ากินกับกาแฟก็คงจะไม่หวานมาก...ก็ดีนะ..อืมม...แต่เราไม่ควรกินแป้ง..มันอ้วน..

ใช้แป้งอะไรเนี่ย....อ่อ..ไม่เอาดีกว่า.."

ยุรินตัดใจวางขนมปังกลับที่เดิม

พนักงาน (เสียงดัง)

อเมริกาโน่เย็นไม่ใส่น้ำตาลสองแก้วได้แล้วค่ะ

ยุรินเดินไปที่เคาท์เตอร์คิดเงิน ขณะที่ยืนรอพนักงานคิดเงิน ยุรินยืนลังเล

ยุริน

น้องๆ..แป๊บนึง..รอแป๊บบบเดียว

พนักงานพยักหน้ารับ ยุรินรีบวิ่งไปเพื่อหยิบขนมปังไส้ถั่วดำ

“….!!!! มองซ้ายมองขวา อะไรวะ เพิ่งวางไปไม่ถึง ห้านาที โชคชะตาช่างไร้ความปราณี”

ยุรินรีบเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์คิดเงิน เหลือบเห็นชายชุดดำถือตะกร้ายืนรออยู่ตรงโซนเครื่องดื่มข้างๆ

ยุรินยื่นเงินให้พนักงาน แต่ตาจ้องมองไปที่ตะกร้าของชายชุดดำ

“อดีตขนมปังไส้ถั่วดำของฉัน..เลือกผิดชีวิตเปลี่ยนสินะ.."

ชายชุดดำ

เธอจ้องของคนอื่นอีกแล้วนะ..ไม่มีมารยาทเอาซะเลยจริงๆนะเนี่ย

เมื่อได้ยินประโยคคำพูดจากเจ้าของขนมปังไส้ถั่วดำคนใหม่

สายตาจากตระกร้าสู่ใบหน้าชายชุดดำ ยุรินสะบัดหน้ากลับ

“เฮ้ย!..ไอบ้านี่อีกแล้ว บุพเพอาละวาทรึเปล่าเนี่ย…!" ยุรินตกใจแต่เลือกที่จะเงียบ

จึงรับเงินทอนและรีบสบัดหน้าหมุนตัวเดินออกจากร้านไป..

ชายชุดดำใช้หางตาเหลือบมองยุริน

แสยะยิ้มมุมปาก...

ครืดดด….ประตูรถเปิด

ยุรินรีบกระโดดขึ้นรถนั่งพลุ่บ หงุดหงิด อารมณ์เสีย ยื่นกาแฟให้ลุงสิน

ลุงสิน

โอ้..แหม่..รู้ใจลุงจริ๊งๆๆๆๆ ขอบคุณมากจ้า

ลุงสินขับรถออกจากรมินิมาร์ท ในขณะที่ยุรินนั่งดื่มกาแฟ หน้านิ่วคิ้วขมวด อย่าเงียบๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***