จุดสิ้นสุดแห่งการเริ่มต้น(บทที่1)

2

นัตสึกิ สุบารุ ถือกำเนิดขึ้นบนดาวเคราะห์ดวงที่สามแห่งระบบสุริยะ เป็นเด็กผู้ชายชาวญี่ปุ่นจากครอบครัวชนชั้นกลางธรรมดาสามัญ

หากอธิบายช่วงชีวิตเกือบ 17 ปีของเขาอย่างย่อข้อความข้างต้นนับว่าเพียงพอแล้ว แต่หากเพิ่มอีกสักนิดน้อยคงต้องเพิ่มว่า 'นักเรียนชั้น ม.6 โรงเรียนมัธยมปลายของรัฐบาลที่โดดเรียนเป็นนิจ'

ยามเมื่อยืนอยู่บนทางแยกของชีวิตระหว่างเรียนต่อกับหางานทำ มนุษย์เราจะถูกรุกไล่ให้ตัดสินใจเลือก ไม่ว่าใครต่างก็มีช่วงเวลาเช่นนั้นมาเยือนจึงจะเรียกว่าเป็นชีวิตมนุษย์แต่เขาผู้นี้หลบหลีกเรื่องไม่พึงปรารถนาได้เก่งกว่าคนอื่นนิดหน่อย ผลลัพธ์คือ เขาค่อยๆ เพิ่มวันหยุดของตัวเองมากขึ้นพอตัวอีกทีก็กลายเป็นเด็กมีปัญหาไม่ยอมไปโรงเรียนอย่างสง่าผ่าเผยจนทำให้พ่อแม่ต้องร้องไห้ไปเสียแล้ว

"ท้ายที่สุดก็ถูกอัญเชิญมาต่างโลก เป็นอันแน่นอนว่าต้องออกจากโรงเรียน ม.ปลายกลายคันงั้นเรอะ...ตอนนี้ไม่เข้าใจอะไรอีกแล้วนะ"

เขารู้สึกราวกับฝันเห็นสิ่งที่สร้างขึ้นมาได้อย่างเลวร้ายแต่ทั้งลองหยิกแก้มและกระแทกศีรษะเข้ากับกำแพงดูก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้น

สุบารุถอนหายใจ ขยับตัวออกจากถนนใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เขาไปอยู่ที่ตรอกด้านหลังถัดจากถนนเดิมไปอีกเส้น หย่อนสะโพกนั่งลงบนพื้นซึ่งสร้างให้เป็นทางเดินเท้า

"ตั้งสมมุติฐานว่าที่นี่เป็นแฟนตาซีต่างโลก วิทยาการอยู่ในระดับยุคกลางอย่างที่ควรจะเป็น เท่าที่ดูยังไม่มีเครื่องจักรให้เห็น แต่สภาพทางเท้าสร้างมาได้ไม่เลว ...และแน่นอนว่าเงินที่เรามีนับใช้ไม่ได้"

ทางด้านความสามารถในการสื่อสารกับคนท้องถิ่นและมูลค่าสิ่งของนั้น สุบารุซึ่งรู้ตัวว่าตนถูกอัญเชิญมายังต่างโลกได้รีบไปตรวจสอบทันทีจนแน่ใจแล้ว

โชคดีที่คำพูดสามารถสื่อสารกันได้ และยืนยันำด้แล้วว่าค้าขายโดยใช้ระบบแลกเปลี่ยนสกุลเงินประเภททองคำ เงิน และทองแดง แม้ว่าเรื่อนผมไม้ที่เข้าไปติดต่อสื่อสารด้วยร้านแรกจำทำหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นักก็เถอะ

การที่เขาสามารถทำความเข้าใจสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มรู้สึกซาบซึ่งว่าตนช่างโชคดีแหลือเกินที่เป็นวัยรุ่นญี่ปุ่นยุคปัจจุบันอันรายล้อมไปด้วยอนิเมะและเกมสำหลับเด็กชายวียแรกรุ่นแล้ว ปรากฏการณ์อย่าง 'ถูกอัญเชิญมายังต่างโลก' นั้น จะเรียกว่าเป็นความฝันอย่างหนึ่งก็ไม่ถือว่าเกิดไป ยิ่งไปกว่านั้น

"ถ้าไม่มีสวัสดีการเพียบพร้อมกว่านี้ล่ะก็ เด็กเจนวาย* อย่างชั้นคงยอมรับไม่ได้หรอกนะ?"

เขาครุ่นคิดถึงสถานะการณ์ที่ต้องมาเป็น กับไอเทมติดตัวเริ่มต้นอันแสนจะอัตคัตแล้วเอ่ยปากบ่น

มือถือ (แบตเตอรี่ใกล้หมด) กระเป๋าสตางค์ (มีบัตรสมาชิกร้านเช่าวิดีโอจำนวนมาก) บะหมี่ถ้วยสำเร็จรูปมี่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ (รสซุปกระดูดหมูโชยุ) ขนมขบเคี้ยวซึ่งซื้อ

_____________________

*สำหรับในญี่ปุ่นหมายถึงคนที่เกิดในช่วง 1987-2003 เป็นเด็กรุ่นที่โตมากับการก้าวกระโดดของเทคโนโลยีและการปรับเปลี่ยนหลักสูตรการเรียนการสอนครั้งใหญ่ที่ให้ลดเวลาเรียนและความเข้มข้นของเนื้อหาลง มักถูกมองด้วยภาพลักษณ์ว่าเป็นคนรักสบายและติดเทคโนโลยี

มาจากที่เดียวกัน (รสซุปข้าวโพด) ชุดวอร์มสีเทาตัวตัวโปรด (ยังไม่ได้ซัก) รองเท้าผ้าใบที่ใช้จนเก่า (อายุสองปี) มีเพียงเท่านี้

"ทำไมถึงไม่มีเอ็กซ์คาลิเบอร์สักเล่มนะ จบเห่แล้ว เอายังไงต่อดี"

ช่วยไม่ได้ เพราะเขาถูกอัญเชิญมายังต่างโลกระหว่างทางกลับจากร้านสะดวกซื้อ ซึ่งเกิดขึ้นรวดเร็วแค่พริบตา

ขนมขบเคี้ยวเป็นของที่น่าจะมีประโยชน์เดียวในต่างโลกนี้ แต่ด้วยความที่พ่ายแพ้ต่อความหิวโหยของกระเพาะ เขาจึงสวาปามมันไปแล้วครึ่งหนึ่ง จากนั้นเด็กหนุ่มก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่ามันเป็นอาหารที่มีค่าเพียงใด แต่ถึงเขาจะเสียใจแค่ไหนก็ไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกแล้ว

แม้จะลองตั้งความหวังสุดท้ายว่านี่เป็นรายการแอบถ่ายที่มักจะจัดฉากมาแกล้วกัน แต่รถเทีนมกิ้งก่าที่แล่นตัดถนนไปและรูปลักษณ์ของผู้คนที่สัญจรไปมาก็ดูเหมือนจะทำลายความหวังนั้นไปซะ

"ที่ทุกคนปล่อยผ่านเข้ามาในทัศนวิสัยของสุบารุซึ่งกำลังพร่ำบ่นอยู่นั้นคือผู้คนผมหลายสีในชุดแปลกตา และสิ่งที่ตอกย่ำสุบารุถึงความจริงที่ว่าเขาได้รับการอัญเชิญมายังต่างโลกยิ่งกว่าอะไรก็คือตัวตนของเหล่าอมมนุษย์

เท่าที่ปราดตามอง พบมนุษย์ 'หูหมา' และ 'หูแมว" ซ้ำยังเหลือบไปเห็นชนิดที่แปลกนิดหน่อยอย่าง 'ลิซาร์ดแมน' แต่ก็ยังมีมนุษย์ที่ดูไม่แตกต่างจากสุบารุอยู่ด้วย

"โลกที่มีอมมนุษย์อยู่ บางทีอาจมีสงครามหรือการผจญภัยอยู่ด้วย จะมีสัตว์ที่คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่หรือเปล่าเป็นอีกเรื่อง แต่อย่างบทบาทหน้าที่ของกิ้งก่าลากรถม้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างนี้สินะ"

สุบารุเรียบเรียงข้อมูลได้ถึงเท่านั้น ผ่อนลมหายใจยาวซึ่งต่างจากถอนหายใจ หากเรื่องราวเป็นไปตามจินตนาการเพ้อฟัน หลังจากนี้สุบารุจะใช้ความรู้ของยุคปัจจุบันให้เกิดประโยชน์ และบทบาทสำคัญไปทั่วทุกสารทิศแน่นอน

—ทว่า เขายังยอมรับไม่ได้

"สถานการณ์อับจนรอบด้าน สาเหตุของการอัญเชิญเป็นปริศนาโดยสิ้นเชิง ทั้งความจำว่าลอดผ่านกระจกหรือตกลงในบ่อน้ำไม่มี เดิมทีถ้าเป็นการอัญเชิญมา แล้วสาวสวยที่เรียกชั้นมาโลกนั้อยู่กันเล่า?"

นางเอกคนหลักซึ่งควรอยู่ในต่างโลกไม่ปรากฏตัวปฏิบัติที่บกพร่องชนิดเป็นไปไม่ได้เลยในโลกสองมิติ การถูกปล่อยทิ้งไว้อย่างไร้จุดหมายหลังอัญเชิญมานั้นไม่ต่างจากถูกเล่นงานทิ้งเอาไว้เลย

ในความเป็นจริง หลังตรวจสอบสภาพการณ์เรียบร้อยแล้ว สุบารุไม่มีเรื่องอะไรอื่นทำได้อีกนอกจากรีบหนีจากความจริงนั้น

"เอาเถอะ ถ้าพูดอย่างนั้นออกไปก็ไม่ต่างอะไรจากตอนเก็บตัวอยู่ในห้องที่โลกเดิมสินะ"

ภาพพ่อแม่ผ่านขึ้นมาในหัวสมองชั่วครู่หนึ่ง แต่เขาไม่มีเวลามามัวเป็นโลกคิดถึงบ้านหรอก ก่อนอื่นต้องทำอะไรสักอย่างกับสถานการณ์ปัจจุบัน สุบารุคิดเช่นนั้นแล้วลุกขึ้นย่างเท้าไปยังถนนใหญ่ แล้วตอนนั้นเอง

"อ๊ะ ขอโทษครับ"

ขณะกำลังจะออกจากซอย สุบารุสวนทางกับเงาคนหนึ่งซึ่งเดินผ่านตรงนั้นพอดี เขาเอ่ยถ้อยคำแสดงความขอโทษแก่คู่กรณีที่เดินชน แล้วตั้งใจจะเดินผ่านด้านข้างของคนผู้นั้นไป

"—อุ โอ้!"

ใครบางคนคว้าบ่าสุบารุจากด้านหลัง แล้วดึงตัวเขากลับเข้าไปในซอย เมื่อหมุนตัวอย่างง่อนแง่นหันกลับไปดู ผู้โยนสุบารุเข้าไปในซอยคือชายร่างใหญ่ชนิดต้องเงยหน้ามอง และด้านหลังชายผู้นั้นก็มีพวกพ้องอยู่อีกสองคน ชายฉกรรจ์เหล่านั้นเปลี่ยนที่ยืนราวกับจะปิดทางของซอยไว้

ท่าทีอันช่ำชองนั้นขวนให้สังหรณ์ใจไม่ดี

"เอ่อ...ไม่ทราบว่าตั้งใจจะทำอะไรหรือ ขออนุญาตถามสักหน่อยจะได้ไหมครับ?"

"ดูท่าจะรู้จุดยืนตัวเองดีนี่ เอาเถอะ ถ้าเอาของที่ควรเอาออกมาให้ดีๆ ก็ไม่ต้องเจอเรื่องเจ็บตัวหรอก"

"อ่า เป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือครับ...แหม นั่นสินะครับฮะๆ แบบนี้แย่จังเลยน้า"

สายตาเหยียดหยามและล้อเลียน ชายหนุ่มเหล่านั้นดูอายุน่าจะประมาณยี่สิบปี ความชั่วร้ายในจิตใจปรากฏออกมาให้เห็นบนร่างกายและใบหน้าอันมอมแมม พวกเขาดูไม่เหมือนอมมนุษย์ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ว่าจะเป็นคนดี

การขู่กรรโชกในชีวิตประจำวันโดยส่วนมากมักใช้วิธีการเช่นนีเ เขาบังเอิญมาเจอแก๊งอันธพาล หรือก็คือ

" ซวยแล้ว เกิดอีเวนท์บังคับเข้าแล้วไง"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***