ตอนที่3:เด็กเอ๋ย..เด็กดี

"นอน..ไม่..หลับ.."

โอ้ยยยย นี่ฉันนอนกลิ้งพลิกไปพลิกมาจนจะตกเตียงละนะเนี่ย ฮือออ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าซะด้วยย

"หยุดคิดมากแล้วนอนซะยัยเมลโล่..วันนี้มันแค่เป็นคืนฝันร้ายของแกเฉยๆ.."

ฉันเอามือก่ายหน้าผากเอาไว้ พยายามข่มตานอนให้หลับ จนในที่สุดก็.....คร่อกZzzzzzz

06:15น.

ติ๊กๆๆ!! ติ๊กๆ!!

"งืมม..เช้าแล้วหรอ.."

ฉันค่อยๆลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งพลางยกแขนทั้งสองข้างบิดขี้เกียจไปมา

"เห้อออ..ปวดขาเป็นบ้าเลย"

แหงล่ะ ก็เมื่อคืนวิ่งหนีไอ้พวกบ้านั่นตั้งนานเกิดมาทั้งชีวิตวิ่งมากสุดก็วิ่งหนีหมาหน้าปากซอย-_-||

ก๊อกๆ!

เอ๊ะ..ใครมาเคาะประตูห้องฉันกันนะ

"ใครคะ?"

"ป้าเองค่ะ"

คุณป้าที่มาเคาะห้องฉันเธอเป็นหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์ของนายเจโรมนั่นแหละ เธอมีหน้าที่รับผิดชอบต้องคอยดูแลฉันในเรื่องต่างๆนาๆ

แอ๊ดด..

"คุณป้ามีอะไรรึเปล่าคะ"

ฉันเปิดประตูออกมาเผื่อว่าป้าแกจะมีเรื่องอะไรชี้แจง

"ป่าวค่ะ ป้าคิดว่าหนูยังไม่ตื่น คือป้าจะมาปลุกหนูน่ะ"

"อ๋อ..หนูตั้งนาฬิกาปลุกไว้ในมือถือแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ถ้างั้นหนูก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวประมาณ7โมง คุณหนูจะลงมารอที่ห้องอาหารค่ะ"

ไม่ต้องงงนะว่าใครคือคุณหนู คุณหนูที่ป้าแกหมายถึงก็นายเจโรมหน้ายักต์นั่นแหละ

"อ่าา ได้ค่ะเดี๋ยวหนูจะรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะรีบลงไปนะคะ"

"ค่ะ เสื้อผ้าของใช้ของหนูป้าเอาไปเก็บไว้ที่ห้องแต่งตัวตัวแล้วนะคะ"

"ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณป้า^_^"

ฉันยิ้มให้ป้าแกบางๆก่อนจะค่อยๆปิดประตูห้อง แล้วก็รีบจัดการทำกิจวัตประจำวันของตัวเองให้เสร็จ ขืนช้าเดี๋ยวอิตานั่นมาตามฉันด้วยลูกปืน-_-

07:05น.

[ห้องอาหาร]

ฉันเดินลงมาจากห้องนอนแล้วก็รีบเดินตรงดิ่งไปที่ห้องอาหารก็เห็นว่าที่หัวโต๊ะนั้น ก็มีเจโรมที่นั่งอยู่

"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดรู้จักหัดตรงเวล่ำเวลาบ้างสิ"

"เลทแค่ 5 นาทีเอง"

เห็นหน้าฉันก็บ่นเลยนะ หน้ายักต์จริงๆ-_-+

"รีบนั่งลงสิ จะยืนทำหน้าเบื่อโลกอีกนานมั้ย"

"ก็ฉันไม่รีบอ่ะ"

"แต่ฉันรีบ"

"นายรีบนายก็กินก่อนสิ"

"หยุดเถียงแล้วนั่งลง"

แง้..แล้วทำไมต้องทำสายตาเฉียบขาดใส่ฉันด้วยเล่า!! นั่งก็ได้ฟะ

"มีเรียนกี่โมง"

"8โมง"

"เลิกกี่โมง"

"5โมง"

"โอเค"

อะไรวะ ถามเหมือนไปรับไปส่งฉันด้วยตัวเองงั้นแหละ..

"วันไหนที่เธอมีเรียนเช้าฉันจะไปส่งเธอเอง"

"แค่กๆ!.."

หมอนี่ทำฉันตกใจจนสำลักน้ำซุปแกงจืดเลยนะเนี่ย

"ก็ไหน..นายบอกว่านายจะให้คนของนายไปรับไปส่งฉันเองไม่ใช่หรอ"

"ก็ใช่ แต่เฉพาะแค่วันที่เธอมีเรียนสายหรือบ่ายเท่านั้น ส่วนเวลาเลิกเรียนฉันจะเป็นคนไปรับเธอเอง หรือกรณีที่ฉันไม่ว่างฉันถึงจะส่งคนไปรับเธอ"

"แล้ววันที่ฉันมีเรียนเช้าทำไมนายต้องไปส่งล่ะ"

"ไม่ต้องถามเยอะจะได้มั้ย"

เอ้า...ถามนิดถามหน่อยไม่ได้เลยนะ

"โอเคๆ ไม่อยากรู้ก็ได้ชิ!"

มหาวิทยาลัย G-University

หลังจากที่เราสองคนทานมื้อเช้ากันเสร็จเจโรมก็พาฉันมาส่งที่มหาลัย

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันกล่าวคำขอบคุณตามมารยาทเหมือนพ่อพาลูกมาส่งที่โรงเรียนประถมวัยยังไงยังงั้น

"เดี๋ยวก่อน"

เจโรมเรียกฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูลงจากรถ

"หือ?"

"เราต้องมาทำข้อตกลงกันก่อน"

"ข้อตกลง?"

"ใช่"

"อ่ะ ว่ามา"

"ไม่ว่าใครจะมาชวนเธอไปไหน ทำอะไร เธอต้องโทรมาขออนุญาตฉันก่อน"

ฉันว่า..ฉันควรเรียกเขาว่าพ่อแล้วแหละสั่งซะขนาดนี้

"อ่า..ได้ โอเค๊"

"อย่าดื้อเข้าใจใช่ไหม"

"โอ้ย..นี่นายฉัน 19 ละนะ ไม่ใช่เด็ก 8 ขวบที่จะพูดไม่รู้เรื่องอ่ะ"

"ก็ดี"

"ถ้านายไม่เชื่อเดี๋ยวฉันร้องเพลงให้ฟัง เด็กเอ๋ย เด็กดี ต้องมีหน้าที่10 อย่างด้วยกะ.."

"พอๆฉันไม่ได้อยากมาฟังเธอนั่งร้องเพลงเด็กเอ๋ยเด็กบ้าของเธอ"

เด็กเอ๋ย เด็กดี เว้ยยย

"งั้น..ฉันไปเรียนละนะ"

"เบอร์ฉันอยู่ในเครื่องเธอ เลิกเรียนแล้วก็โทรมา"

หมอนี่แอบเอามือถือฉันไปเซฟเบอร์ตัวเองไว้ตอนไหนอ่ะ ร้ายกาจนักน้าา

"โอเค้ ได้เดี๋ยวจะโทรบอกนะคะนายหน้ายักต์"

"เธอนี่มัน!.."

ยังไม่ทันที่เจโรมจะสาทยายจบฉันก็รีบลงจากรถแล้วปิดประตูใส่ พร้อมโบกมือบ๊ายบายยย

และแล้วฉันก็รีบเดินไปที่จุดที่พวกฉันนั่งรอกันให้ครบกลุ่มกันเป็นประจำที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นจามจุรีกิกิ๊วว (กิกิ๊วนี้เติมเอง อะฮุๆ^0^)

"นั่นไงหล่อน นังตัวดีมานู่นละน่ะ"

"เมล เมื่อคืนทำไมแกไม่รับสายฉันวะ"

"นั่นดิ ฉันไลน์หาแกก็ไม่ตอบ"

"ทวิตหา ก็ไม่ทวิตกลับนะหล่อน"

"เอ่อออ..."

อะไรของพวกมันกันเนี่ย....

"ว่าไง ฉันรอคำตอบแกอยู่นะเมล"

"พวกแก3คนใจร่มๆก่อนนะ"

"ละเมื่อกี๊หล่อนลงมาจากรถใครอ่ะ ฉันเห็นนะ"

แว้กกก..นี่จีต้าร์มันเห็นด้วยเหรอ..กะจะปกปิด..นี่ต้องพูดเรื่องจริงให้พวกมันฟังใช่ม้ายยยย〣( ºΔº )〣

"เรื่องมันเป็นยังไงแกพูดมาเดี๋ยวนี้เลยนะเมล"

ทั้งซีเทียร์ ทั้งโบตั๋น ทั้งจีต้าร์ คือพยายามเค้นหาความจริงจากฉันมากกกกกกกกกกก

"โอเคๆ ฉันกำลังจะบอกพวกแกก็ใจเย็นๆก่อนดิว๊าาา"

"งั้นหล่อนรีบนั่งลงเดี๋ยวนี้เลย เราต้องเคลียร์กันค่ะ"

"คืองี้นะ....."

ฉันนั่งเล่าตามลำดับเหตุการณ์ของฉันให้พวกมันทั้งสามคนฟังรวมถึงเรื่องจำนำสร้อยข้อมือนั่นด้วย..นับได้ว่าเล่าหมดเปลือกไม่กั๊กไว้แล้ว

"มีปัญหาทำไมแกไม่เล่าไม่บอกให้พวกเราฟังอ่ะเมล"

"เออนั่นสิ"

"ก็เพราะแกเป็นแบบนี้ไงเมล ฉันถึงไม่อยากให้แกกลับบ้านคนเดียว ละเนี่ยดูสิมันเป็นยังไง แกต้องมาโดนตามล่าไล่ฆ่าแบบนี้อ่ะหรอ!!"

"เทียร์ใจเย็นๆ"

โบตั๋นพยายามห้ามไม่ให้เทียร์ปรี๊ดแตกใส่ฉัน..แต่ฉันไม่โกรธมันหรอก ถ้าฉันเป็นมันฉันก็คงปรี๊ดแตกเหมือนกัน

"ฉัน..ฉันขอโทษ.."

"ผู้ปกครองจำเป็นของหล่อนนี่เขาไว้ใจได้รึเปล่ายัยเมล"

จีต้าร์เอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง..

"ฉันก็ไม่ได้ไว้ใจอะไรเขาขนาดนั้นหรอก ถึงแม้จะเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อฉันก็เถอะ"

"แล้วหลังจากนี้แกจะทำยังไงอ่ะเมล..แกต้องหลบๆซ่อนๆหรอ"

"มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกโบตั๋น ฉันก็ยังสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ แต่แค่ต้องคอยขออนุญาตจากเจโรม หรือไม่ก็มีคนคอยติดตามดูแลความปลอดภัยของตัวฉัน"

"ที่หลังอ่ะหล่อนมีปัญหาอะไรอย่าเก็บเอาไว้คนเดียว เพื่อนมีตั้ง 3 คนอ่ะ ก็มาระบายได้ไม่ใช่ปล่อยเก็บไว้คิดมากคนเดียวแบบนี้"

"พวกฉันเป็นห่วงแกมากนะรู้มั้ยเมล"

"แง้...ฉันรู้ ฉันขอโทษนะพวกแก..ที่หลังฉันจะไม่ปกปิดหมกเม็ดอะไรอีกแล้ว(ㄒoㄒ) ซีเทียร์...แกอย่าโกรธฉันเลยนะ..ฉันขอโทษง่า.."

"ฉันไม่ได้โกรธแกเมล แต่ฉันเป็นห่วงแก แกเล่นหายไปเลยติดต่อไม่ได้ขนาดนั้น"

"ไลน์หาก็ไม่ตอบฉันกับเทียร์แล้วก็จีต้าร์เกือบจะไปแจ้งความหาคนหายแล้วรู้มั้ย"

"ผิดไปแล้ววว เมลโล่ขอโทษษ"

ฉันกล่าวคำขอโทษเพื่อนทั้งสามคนของฉันก่อนที่จะเข้าไปกอดพวกมันเอาไว้

"ขอบคุณนะที่เป็นห่วง ฉันรักแกสามคนที่สุดเลย"

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***