ตอนที่1:ดวงเซ็งปากพาซวย

มหาวิทยาลัย G-University

[หน้าตึกวิจัยเคมี]

"แน่ใจนะเมล ว่าจะไม่ให้ฉันไปส่งอ่ะ"

เสียงของยัยซีเทียร์ถามซ้ำวนรอบที่หนึ่งร้อยแปดหลังจากที่มันช่วยฉันติววิชาเคมีให้เสร็จ

"แน่ใจสิ นี่แค่เพิ่งกี่โมงเอง"

"สามทุ่มเนี่ยนะ ยังกล้าใช้คำว่า'แค่เพิ่งกี่โมงเอง'-_-"

"เอาน่าา ยัยเทียร์ฉันกลับเองได้น่า แกหัดเชื่อใจฉันสิ๊\~\~..."

"เชื่อใจน่ะ ฉันก็เชื่อใจแกตลอดนั่นแหละ แต่เวลาแกกลับบ้านค่ำๆมืดๆคนเดียวทีไรก็อดเป็นห่วงไม่ได้ทุกทีนี่หว่า"

"เห๊ยย แกก็ว่าไปนู่นนน อะไรมันจะขนาดน๊านนน"

"อย่ามาทำเป็นพูด ถ้าให้ฉันจัดลำดับใครมีความเด๋อด๋ามากที่สุดในกลุ่ม ฉันยกให้แกเลยอันดับที่1 "

"มั่วๆยัยโบตั๋นนู่นน เด๋อด๋ากว่าฉันอีกก"

เพื่อนไม่อยู่ขอโยนขี้ให้นิ๊ดนุง... ･´з`･

"อย่างน้อยๆเวลากลับบ้านคนเดียวโบตั๋นมันก็ไม่เคยสะดุดขาตัวเองตกท่อนะ-_-||"

"๏_๏ อะไรเล่าาา..ก็วันนั้นมันมืดนี่หว่า"

"แล้ววันนี้ไม่มืด?"

เออว่ะ...นี่มันก็มืดแล้วนี่เนอะ...แหะๆ เขินจัง....

"มันก็ใช่แต่เพราะว่ามันมืดไงง ฉันเลยเกรงใจแกด้วยอ่ะ" แถๆไปก่อนนาทีนี้ (￣.￣)

"จะแอบไปไหนยอมรับมาดีกว่า"

มุแง้...เพื่อนรู้ทันนนนนน

"ไป....ไปซื้อชานมไข่มุก^o^"

"ไม่เชื่อ→_→"

"จริงๆนะเทียร์..ฉันจะโกหกแกเพื่ออะไรล่ะ คิดสิคิดด"

"จะไปรู้แกอ่อ แกน่ะมันจอมแถเลยยัยเมล"

"แง้...อย่าว่าเมลลล"

"แต่ในเมื่อแกยืนยันว่าจะกลับเองก็ไม่เป็นไร ถึงบ้านแล้วก็บอกด้วย"

"รับทราบครับโผมมม"

"โอเค อย่าลืมล่ะโทรบอกด้วย"

"ได้เลยเพื่อนร๊ากกกก ขับรถขับราขับขี่ปลอดภัยด้วยความห่วงใยจากน้องเมลโล่คนนี้นะคะ คริคริ"

ฉันโบกไม้โบกมือบ๊ายบายยัยซีเทียร์ จนเห็นว่ามันขับรถออกไปแล้ว ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดูเวลาอีกที

"อ่า..ตอนนี้ก็จะ 3 ทุ่มครึ่งละหวังว่าโรงรับจำนำยังไม่ปิดหรอกนะ"

ฉันค่อยๆหยิบสร้อยข้อมือที่เป็นจี้ดอกทานตะวันฝังเพชรสมบัติชิ้นสุดท้ายของฉันที่แม่ให้ไว้ก่อนจากไปออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

"ขอโทษนะซีเทียร์ที่ฉันไม่บอกแกไปตรงๆว่าฉันกำลังมีปัญหาอะไร แต่ปัญหานี้ฉันไม่สามารถบอกพวกแกตรงๆได้เลย..ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"

จริงๆแล้วปัญหาที่ว่านี้คือ พ่อของฉันท่านโดนโกงเงินไปเล่นหุ้นแต่ท่านไม่รู้ว่ามันคือหุ้นเถื่อนที่ลงทุนเสี่ยงไปมากน้อยแค่ไหน เปอร์เซ็นได้หุ้นคืนก็น้อยมากที่จะได้คืนแล้วบ้านหลังสุดท้ายที่พ่อกับแม่ช่วยกันสร้างขึ้นมาก็จะโดนยึดเพราะไม่มีเงินเอาไปต่อหุ้นที่เสียไป

"ฟู่วว\~\~ปั้นหน้ายิ้มปกปิดความลับนี่มันน่าอึดอัดใจชะมัดเลย"

ฉันถอนหายใจแรงๆก่อนที่จะรีบเดินไปที่ร้านรับจำนำแถวนี้ที่ใกล้มหาลัยมากที่สุด

[ร้านโรงรับจำนำ]

" 3แสน!! "

บ้าไปแล้ววว เท่าที่ฉันจำได้ตอนที่แม่ซื้อมาให้ฉันมันสิบกว่าล้านนะอีเส้นนี้อ่ะ...ทำไมเอามาขายได้ 3แสน บ้า..บ้าไปแล้วววว

"เอ่อ..อาม่าคะ ช่วยเช็คน้ำหนักกะลัตกับน้ำหนักทองคำขาวอีกรอบได้มั้ยคะหนูว่ามันน่าจะได้ราคามะ..."

"ลื้อจะเอารึไม่เอา ไม่เอาก็ออกไปอั๊วจะปิดร้านเหลี้ยว"

"คือว่า.."

"ลื้อซื้อมาตั้งแต่สมัยไหน อั๊วรับซื้อราคานี้ก็บุญเหลือเหลี้ยวนะ จะเอาไม่เอา"

"อะ..เอ่า..เอาค่ะๆ 3แสน ก็ 3แสนค่ะ"

"อาม่านี่ขี้งกหน้าเลือดชิบเป๋งเลย หึ่ยยย(¬_¬)"

อ้ออย่าตกใจนะทำไมฉันถึงกล้าพูดแบบนี้..เพราะฉันรับเงินปุ๊บอาม่าแกก็รีบไล่ให้กลับบ้านเลยจ้ะ ไม่ได้อะไรหรอกนะแกบอกจะรีบปิดร้านไปดูพี่หมากปริญ...จ้ะอาม่า!!

"แล้ว 3แสนนี่จะพอป่ะเนี่ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหมอง ╥_╥"

ฉันเดินไปเรื่อยๆพลางคิดหาวิธีที่จะหาเงินให้ได้มากกว่านี้จนไม่ได้มองทางเลยทำให้เดินไปเตะกับลังอะไรก็ไม่รู้เข้า

ปึก!!

“ลังบ้าอะไรเนี่ย เกะกะขวางทางจังแฮะ”

ฉันทำท่าจะยกลังนี่ให้มันเข้าที่เข้าทางไม่มาขวางทางเกะกะแต่มันก็หนักเกินไปที่ฉันจะยกไหว

"ไอ้ลังบ้านี่นอกจากจะเกะกะละยังหนักอีกวุ้!!!"

"นั่นเสียงใคร!! พวกแกไปดูสิ!!"

....เห๊ยยย...แล้วนั่นเสียงใคร...เอาแล้ววว จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายที่ไหนไม่รู้ดังขึ้น มาดีมาร้ายฉันไม่รู้ไม่สนอ่ะ ที่แน่ๆขอหามุมหลบก่อนละกัน

"ไม่เห็นมีใครเลยครับนาย"

ก็แหงล่ะจะมีได้ไงก็ฉันแอบอยู่นี่นี่จ๊ะ

"ที่ไม่มีก็เพราะมันแอบอยู่ไงไอ้โง่"

เออไอ้โง่ไม่รู้เอาซะเลย..แต่เอ๊ะ!!มันรู้อ่ะว่าฉันแอบอยู่...อิ๋บอ๋ายแล้ว...

"รีบไปตามจับตามหาตัวมันให้เจอ"

"แต่ลังสินค้าเรามันยังไม่ถูกเปิดเลยนะครับนาย"

"เปิดหรือไม่เปิด แล้วถ้ามันไปบอกตำรวจให้มาดูมาตรวจสอบพวกแกจะว่ายังไงห้ะ!!! แกมีปัญญารับผิดชอบกับของในลังนี้ไหม พวกแกมีปัญญาจ่ายรึเปล่าไอ้โง่!!"

นี่ต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ..แน่ๆเลย ไม่ใช่แน่ๆ ไอ้พวกนี้ต้องเป็นแก๊งส์ทำงานผิดกฎหมายแน่ๆเลย..

"แบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเอาของไปส่งที่ท่าเรือ อีกส่วนหนึ่งรีบไปตามตัวแล้วจับมันมาให้ฉันถ้าจับเป็นไม่ได้ก็จับตาย!!"

"ครับ!!"

เอาแล้ว...เอายังไงดีเมลโล่เอ๊ยยย แกจะทำยังไง๊...

"เอ๊ะ..ตำรวจหรอ ถ้าสมมุติว่าอิแก๊งส์นี้คือแก๊งส์ที่พวกตำรวจตามหาตัวกันอยู่หรือต้องการเบาะแส แถมมีเงินรางวัลนำจับให้กับคนที่ให้ข้อมูลกับทางตำรวจ..ถ้าฉันโทรไปฉันก็จะได้ตังค์ใช่ม่ะ..."

"ใช่แหละ..ใช่ เพราะฉะนั้นฉันต้องโทรหาตำรวจ!!"

ขวับ!!

"เอ๊ยย!! โทรศัพท์ฉันน..เอ่อ.."

"ว่าไงสาวน้อย..เธอจะโทรหาตำรวจทำไมหรอ"

ให้ตายเหอะแม่จ๋าพ่อจ๋า...มันเจอหนูแล้วววววว!!!!!

"นี่ครับนายเด็กผู้หญิงที่เข้ามาจุ้นจ้านกับสินค้าของเราครับ"

"เอ่อ..สวัสดีค่ะ"

มารยาทดีไว้ก่อนเผื่อเขาจะเอ็นดู...

"เธอมายุ่งอะไรกับของของฉัน?"

"หน่ะ...หนูเปล่ายุ่งนะคะ คือหนูเดินผ่านมาแล้วไม่ทันมองเลยเดินเตะเข้ากับลังพวกนี้ค่ะ หนูไม่รู้หนูไม่เห็นอะไรเลยนะคะ"

"หรอ"

"ใช่ค่ะ หนูสัญญาว่าหนูจะไม่โทรบอกตำรวจเด็ดขาดว่าของในลังนี้มันผิดกฎหมาย"

...กรี๊ดดดดดดดด!!!ผีเจาะปากมาพูดใช่หรือไม่!!!!!!! ยัยเมลโล่!!!!!!!

"งั้นก็แสดงว่าเธอก็ได้ยินที่เราคุยกันหมดแล้วสินะสาวน้อย"

"ไม่ค่ะ ไม่ๆ หนูไม่ได้ยินอะไรเลยหนูพูดแบบในละครเฉยๆ"

"ถ้างั้นเธอก็คงเคยเห็นในละครสินะว่าไอ้พวกที่เข้ามาจุ้นจ้านกับเรื่องพวกนี้สุดท้ายแล้ว..จุดจบเป็นยังไง"

"เอ่อ...แฮปปี้เอนดิ้งค่ะ.."

"งั้นหรอ..ถ้างั้นหลังจากนี้ก็ขอให้แฮปปี้นะสาวน้อย เอายัยเด็กนี้ไปฆ่าปิดปากซะ🙂"

“ครับนาย”

“ฝันไปเถอะพวกแกน่ะ!”

ปึก!!! ฉันพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ก่อนที่จะรวมแรงกระแทกเท้าใส่ไอ้หมีควายที่มันล็อคตัวฉันไว้จนมันสะดุ้งโหย่งแล้วเผลอปล่อยตัวฉัน

จังหวะนี้แหละ!!! วิ่งงง!!!!

"ไอ้พวกโง่ไปตามจับมันมาให้ได้ไม่งั้นฉันจะยิงหัวพวกแก!!!"

“ครับนาย!!!!”

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***